кој (зам.) - придавка (имн.)

За ставот на еден човек кој, кога пишува реченица, мошне внимателно размислува, не за тоа која придавка да ја додаде, туку која да ја исфрли.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Подоцна тој падна во стапицата на користење една единствена придавка, на очигледен начин, за да го восхити читетелот, понекогаш претворајќи го делотворното средство во недостаток.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зборот со турско посредство стигнал од персиски, во кој придавката cini значи кинески, односно порцелан, но со оглед на тоа дека тој исклучиво доаѓал од Кина, која на персиски се нарекува Cin.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
A Кина е, како што се знае, земја на порцеланот, чие производство се поврзува со династијата Танг (618-906), за подоцна да биде преземен и усовршен во Јапонија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но во почетокот, Борхесовиот став кон напишаната страница беше став на еден Маларме, став на крајна строгост и прецизност.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дали Борхес знаеше дека неговото наследство ќе бидат точноста и строгоста во јазикот, односно, повеќе кодот отколку пораката, стил а не суштина, естетските артефакти отсечени од светот на искуството?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)