Во тоа време дојде комесарот Здравко и му вели на командантот: Абре, со кој ум вака решаваш, кое женско денеска, во вакво време продава дрва, особено вакво девојче и во што било да го облечеш може да го осудиме на најлошата смрт. И така Здравко ме извлече.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Со несудениот, полека си оделе и кога дошле до крстосница каде што таа требала да сврти десно за дома, а тој лево, му рекла: Со кој ум сте тргнале по мене, зар не ви е познато дека јас не одам никаде без мојот другар во џебот и го извадила пиштолот.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Исти пароли, исти зборови, многу зборови, кои умот го хранат со верба и со омраза; исто и се исто и така катаден за да се врежи длабоко во свеста и тоа така за да се избрише потсвеста.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Сето ова е постигнато во еден светоглед во кој умот и телото се одвоени, за телото се смета дека е составено од делови, чии што правилно управувани операции ни дозволуваат своеволно да манипулираме со нивните функции (Kleinman, 1986).
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Јас никогаш не го имав видено Прилеп а камо ли дрва да продавам таму.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)