ме (зам.) - крене (гл.)

Веднаш ме кренал на раце и ме однел во инмпровизираната болница што беше сместена во училиштето.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Полека ме кренаа, ме седнаа на клупата каде пред малку сите седевме и чекајќи го водачот безгрижно разговаравме - сите во еден глас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сѐ друго станало сосем безлично...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Големиот океански бран ме крена угоре како што се креваат големите мераци па ме тресна на дното каде што неизоставно завршуваат големите надежи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
„Ќе ме кренат волци“, помисли, сиот обземен од ненадеен, засилен страв.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да завеи силен ветар, Да ме крени на небеси.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да сфатам како и кога, сета таа магија ме крена на нозе и ме доведе до прозорецот над кој мајсторот се двоумел дали да ѝ отвори пат на светлоста или да остави отвор за огњарка, тајна надеж дека со пушка ќе може да се спротивстави на арамии или насилници со чалми.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
После ме расобуја, ме подзаврзаа и ме кренаа...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лудата марта, ветриште со кое уште еднаш се сретнувам во својот живот, удира во мојот мантил со боја на мувлив тутун и се обидува да ме крене, да ме скрши од стебло или од камен. Не може.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Гардистите ме кренаа од подот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со два прста ќе те турнам, пепел ќе си за во урна!“
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И пред да прашам, пајакот во моите пазуви ми ја откри вистината: Мортенија се храни со струја од некој генератор илиод батерии.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И чиниш од црн дроб никнал со бес викнал: „Ненужно од сон ме крена...
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Легнав – па станав и продолжив. Ми се чинеше дека ме крена од земја.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Митровденски задушници - а гробиштено празно. Си се гледам - насон си се гледам изморена, папсана, исплашена - да не би вака самсама да се струполам - а нема никој да ме крене... па сум фатила да ѝ се молам на Богородица Мајчица - Помогни ми!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Мене, најмалиот, ме крена високо. Велеа дека тоа го чинел прв пат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со восхит Чекам светлината - гостин, Таа лика која свети, зрачи Од чии зраци сум значнат Да ме крене и устоличи.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Како ќе дојдат луѓето од селото во тој голем студ да ме кренат со ковчегот и да ме однесат на гробишта...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Првиот учител, што одвај, одвај го паметам, беше еден висок, жолт Црногорец, Панта, кој како забаваче ме воведе во училиштето и кој знаеше родителски да ме земе в раце и да ме крене високо, високо, зборувајќи ми дека треба да пораснам дури до небото.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ме кренаа дури и на раце, и ме фрлија трипати во воздух.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ме завиткале во кожи, во кожуви и ме кренале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дотрча и, сосе патерици, ме крена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе истрча, си велам, и уште пред скали ќе ме крене в раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, наместо Никифор, друг дошол да ме крене, ме освестува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно утро ме кренаа со нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дошол и еден Турчин, ме кренал в раце и рекол: Ова е женско дете, ама машка душа носи и од него сите ќе проплачете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
15. Ме кренаа да ме носат во Корча, во Албанија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првин ме кренал Коле, ама само што ме префрлил преку рамена и еден куршум — фрп — да му свирне в теме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само осетив дека нешто ме крена нагоре и пак ме врати на земја. Ме залепи ко питулица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)