ме (зам.) - остави (гл.)

Ме оставија сама во собата, а собата голема, што се вели, не е само за еден човек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама пресвјатаја Богородица, царица небеснаја, не ме остави да ми се радуват моите душмани, ами ме избавила от сичкиите мои жалости.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Му го дркам малце, тоа го смируваше обично... лесно го заспиваше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе се исплачеше за тоа колку е несреќен во животот, колку лоши работи му се случуваат секојдневно, колку е несреќна ѕвездата под која се родил, потоа ќе заспиеше невино како бебе, а мене ќе ме оставеше будна целата наредна недела.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Да ме оставеа, ќе пиев вода цел век.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Излезе да ме оставиш со портретите но јас дека со нив се покриени млаки пејзажи: жолти езерски брегови, светли копи сено, црвени идилични неба. најпрвин ликовите беа нејасни.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој мене ме остави, а потоа доби само одговор за своите постапки.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го проколнувам јас човекот човекот кој со дланки душата ми ја стопи ме остави ко ранета птица вечно да патам... а црвените патеки оставаа траги на згаснато тело траги на мртва љубов и затворено срце кое пати и чека го чека човекот со белиот коњ.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Сонцето изгреваше. – Сега ми е мене ред да јавам, – реков јас. Братучед ми Мурад слезе од коњот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И, сетне, тој нема да ме припушти да му се доближам, не пак да ме остави да му се молам за прошка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа се премисли и сакаше да ја вратиме дома.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
„Кралевите на воланот”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можеше ниту да ме остави сама со Ели во таква положба, да потрча по лекар, ниту пак да ме испрати мене сама по него. Ѝ стави топломер.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не заборавајте дека тој има и брат капетан меѓу Црвените.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Па тој никогаш не ме остави сам да пресвирам, да се донакажам, велеше Јоше Свирачот, таман ќе ми се стопли срцето тој снег ќе ти фрли во него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Татичко, кога ти би знаел, не би ме оставил вака сама во шумата, сигурно би презел нешто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Трајковица удри да се кара, да колни, леле ми го изедовте Трајко мил, леле Трајко шо ме остави сама, леле јас пустата сега без тебе сум без очи и опуљ – плачеше Трајковица и колнежите не ѝ секнуваа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сигурно тие што чекореа набргу ќе престанат, ќе се смилуваат, ќе ме остават нивните газди барем малку да отспијам, за да можам да ја продолжам утрешната етапа на патувањето кон морето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Остави ме, зошто не ме оставиш? - Во грлото ти кркорат ѓаволи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јас знам дека, ако ме удри, на место може да ме остави, ама не му се плашам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дедо ми ме остави сам и ме затвори мене, кучето Роско и канарецот Сократ.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Зарем тој ќе ме остави мене на мака! — Никогаш!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Доволно е и тоа што вечерва нема да ме оставите на улица“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Целиот свет се свртел против мене и сите се занимаваат со моите проблеми! А проблеми имам еден куп.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка би рекла: ,Ме зазборувавте и ме оставивте без работа!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А во огледалото, што да ви раскажувам, што сѐ се гледа! Ужас еден! Сѐ од лошо -полошо!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Помислував дури и дека сум заскитан.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас те сакам. Ти ме остави како крпа. Сам си го барав.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Значи јас сум ти била постара и од таа црква, или поточно таа и не била родена кога ме донеле за да ме остават пред нејзините двери.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Куде ме остави саму?... (Оди накај иконата) Богородице мила, помози... (си шепоти молитва). (Надвор се слуша возбудениот глас од Богдана: Ништа, ништа, брале...
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
- Хелвиг ќе ме остави.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Додека пијам го чувствувам будењето на телото мое скршено од она гадно седиште кое ми се падна овој пат и она дете што цел пат плачеше и не ме остави око да склопам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Можеа да ме остават крвав и вкочанет но не можеа да го убијат и Него во мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
ТЕОДОС: Сѐ ќутуци, околу мене, глуви, глупави! Да ме остават да се успијам. да задоцнам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АНТИЦА: (преку песна). Ти си спремаш брзата коња да врвиш Мене, лудо, кому ќе ме оставиш?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ете, можеби, тоа ме оставило повеќе од петнаесет години да молчам и да го голтам она што ќе ми се подаде како финансиски средства за одржувањето во живот на списанието за уметност СУМ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Ох, господе, ох, господе, вели Велика, зошто не ме оставиш ни да живеам, ни да умрам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Излезе да ме оставиш со портретите но јас знам дека со нив се покриени млаки пејзажи: жолти езерски брегови, светли копи сено, црвени идилични неба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Синко мој, на денешен ден татко ти отиде во Америка и мене ме остави млада да црнеам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Е тогаш не се воздржав: „Извинете Иван Степанович, но Семјон одамна ми има речено дека не може да ме остави сама и да војува против своите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во неговата соба имаше, за украс, цели серии на картички, прикачени како ладала, како фрески, како гирланди...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Господ неа ќе ја однесе во иднината, во животот, а во минатото ќе ме остави мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еднаш ме остави и отиде назад на таа плажа, велејќи ми дека си го заборавила нашиот клуч.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Барем да ме оставеше со дете на раце, полесно ке ми беше. –секој ден истата мисла се вртеше во умот на Невена.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Нагло срипував... (стр. 336-338) Начинот на којшто вујко Едуар среди за татко ми да не настојува веќе... да ме остави сосема на мира...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ме остави позади пластично перде во едно сепаре, да го речам, и јас се подготвив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сендии, ме остави овде. Тој пиштол.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
ПОЦКО: (По него, крстејќи се со широки гротескни движење.) Господе боже, кога овој будалест син не ме остави сам да си поможам, поможи ми ти, господе, дај ми кум каков си сакам, па ќе ти запалам в црква свеќа како греда!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЦОНКА: (По него.) Поцко, синко, не прави такви шеги со господа! Слуша тој и кога шепотиш, знае и што ќе помислиш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не знам колку време ти мене така ми ја мачеше душата и на крајот на краиштата пак не ми се кажа, не ме остави да си речам оти тој што ми го прави тоа си ти и никој друг.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но... Задоцнив. Сѐ беше свршено. Неа ја немаше. Ме оставила. Си отишла... визит-карта
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Продавницата се наоѓаше малку подолу, близу до лулашките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дали да го обвинам оној што ме остави на цедило после првиот лош збор што го кажав.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Доксим не смее да го истера, а Јон не излегува, И не му текнува да излезе. Ќе ме остави сама дома, ко темница.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
СТЕВО: Каде е Сивиќ? (Пауза.) САРА: Отиде. Рече дека ќе ме остави. (Пауза. Свири.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ми ветија дека ќе ме остават на мира. Биди храбра, само уште овој пат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Драга мајко, Да му запалиш свеќа на Св. Наум што ме остави ноќеска жив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Бегај, што чекаш? ми дофрли Кузмана и ме остави зад себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Ме остави, предвреме ме остави и си замина. Што ќе правам овде сама?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Нека ти е простено, велам, ама ти не ме остави, туку господ.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се извлекол и отишол некаде, ме оставил сам.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Думав на валијата да му сторам ќејф со една џамија од моја страна, да ја кренам со мои луѓе и со мои пари, во слава на Алаха и на падишахот, само да ме остави намира”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме остави квачка без пилиња.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ете, внук ми е кај вас. Ме остави на Задушница, не оваа, ами ланската.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стигнавме во Велес околу девет часот; на Земанек му купив автобуска карта, го качив на првиот автобус и го замолив да ме остави сам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме зачистија и ме оставија сама.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
КЕВА: Па... јас...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Можеа да ме остават крвав и вкочанет но не можеа да го убијат и Него во мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сакаше уште на почетокот да ме прекине, но не беше сигурен дека јас повторно толку многу ќе зборувам, па ме остави.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Што не ме остават на мира и што не си ја гледаат својата работа?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама не велам, оти тоа би звучело многу невоспитано, па си молчам и одвај чекам да ме остават на мира, да си влезам во мојата соба и да застанам пред големото огледало што ми е крај креветот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А ако не си, тогаш, ако се вратиш, не ќе смееш да ме чепнеш - тоа ќе ти биде казна за сето време што ме остави сама.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нека ме остават на мира!... Да си ја сркам супичката, кромитчето!...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Со половина уста прашав: - А, за што би разговарале? – иако од прв пат можев да погодам: само ден пред тоа се појави нејзиниот расказ „Прстен” во весникот, и таа од мојата реакција можела да погоди дека сум го прочитала, па сака да се објасниме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да не мислиш самата тамо да ме оставиш? — со жален и растреперен глас му се загледа Митра очите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што заборавате, што заборавате дека моиве ластари ќе бидат ваши раце кога ќе легнете - со внуците да се здравувате А сте ме оставиле само среде оваа штура голотија на ридов за да не умре од немаштија и за да го дојам сонцето.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
На рацете нема да залулам внуче, а ете, каде ме остави, каде?!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Мажот ми се вљуби во некого од нив и ме остави сама со децата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Само да знаеше, само малку да знаеше како ми е потребно да ме оставиш да тонам во ова мирно блато... таму на дното има бисери. Остави ме да слезам кај бисерите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На тоа место каде што ја најдов црквата порано бил орман со стари тополи и врби; требало дрвосечачите да пристигнат, да ги кутнат дрвата од кои ќе избичат штици, греди и друг дрвен материјал за да почне да се гради црквата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Баш би серел врз нив кога би ме оставиле... Тоа ти е состојбата...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Слушаше радио.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Те оставив да си поспиеш повеќе, - му рече Глигор. - Не требаше да ме оставиш. - Лош сон?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сте ме оставиле само среде оваа штура голотија на ридов за да не умре од немаштија.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Геле се врти кон чичко Лозан и нешто се жали: - За малку ќе се скаравме синоќа со Калча: не ме оставаше да ги излепиме сите летоци.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Исчезнувањето на Татко ме остави посиромашен за добрината и величината на неговото мислење и родителска заштита, кога во пролетта на 1979 година, ми беше понуде­на можноста да патувам во Албанија, да го вкусам враќа­ње­то во земјата на корените.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Оди сине, оди. Ме оставија моите, чиниш сираче, ме оставија, како птица откината од јато, кога одлетаа кон Цариград, ме оставија на брегов од Езерово, без нив да самувам, копнежот да ме срони.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ме оставиле на една раскрсница и се скриле. Татко, дедо, стрико...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурно наеднаш го удрило и така го простил Господ братучедот мој Методија, ме остави без убавиот муабет што си го имавме, лесна да му е земјата".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Молчев, надевајќи се дека ќе ме остави да спијам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не сфаќам зошто токму таму ме оставиле и тоа пред портата на црквата, која и не постоела кога сум се родила.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мони ме остави да ја чекам на кујнскиот стол додека се облече.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Задоволството од една пикантерија од книжевниот живот кај нас, исто така, не ме остави мирен се до мигот кога не ја споделив со моите пријатели.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Го проколнувам човекот, човекот кој со дланки душата ми ја стопи... и ме остави ко ранета птица вечно да патам...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Слези. – Во ред, – реков јас, – но запамти дека мораш да ме оставиш да се обидам да јавам сам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не дека посебно настојував, така ми идеше денот со него да го започнам со мали нежности, со божем случајни допири, со детинесто поставени прашања на кои самата си давав благоиронични одговори по што брвнував во смеа, на што тој ќе речеше - денес да се плати струјата или така нешто, и ќе ме оставеше да стојам со отпуштени раце во ходникот додека звукот од лифтот не ми потврди дека веќе е долу, и дека треба да се чека дури утрешниот ден за нов обид за остварување на онаа блискост што се сведува на радост што ете, на овој свет сме заедно, оти она што повремено нѐ зближуваше ноќе, беше само страст, дива и мрачна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Помисли, „Отиде и ме остави сама на брегот“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ме одби мене за свој дом, не ме настани во Него, и не се зарадува срцето мое во Господа; и Господ ме остави од денот кога дојде мојот душогубник, оној кој конечно ме фрли во страдање и несреќа: Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Знам дека Весна не ќе ме остави додека не ѝ објаснам сѐ за студената чешма.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мене господ ме остави, велам, а човекот бил амбар, сѐ можел да собере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ме остави и сега не му мисла веќе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој претходно ме остави без надеж.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми бевте потребен како голема карпа која би ја туркала и туркала, а која никогаш нема да се оттркала и да ме остави.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И така ќе ме остават на некое жешко сонце, на горештина...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме оставија пак така сама во темницата од густото зеленило.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ЗАПИС ЗА ТРАГИТЕ Мајсторон што си потпевнува качен на скелено - не знае, егуменкана што шета низ дворон манастирски - знае, намерникот молкум сега што одминува - не знае, старецот преплашено што гледа во залезон - не знае, јаболконо што се ниша зацрвенето во дворон - не знае, и ѕвездана што сега паѓа од небеснине длабочини не знае Каде е Таа, тајно од мене што ја наслови мојава песна и со години ме остави да чекам загледан во ветрон што ја разнесува правта на нашата прошетка по земјава, каде е?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Како се задена во вас црната, црна мене да ме остави!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајка ми и татко ми фино си отидоа, а јас не можев затоа што бев мртва болна, згора на сè ме оставија сама дома.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не можеш да ме оставиш, земи ме, спаси ме, изговори го моето име.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Ќе доживеам ли јас некогаш да го видам светот? – ја прашав неочекувано.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А отиде и ме остави, не за Ризо, за една друга, од другата редица покрај прозорците.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го легнувам прво мојот идиот за сериозно да ме остави на мира...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си велам, можеби зашто се жалобни дни и зашто треба да ме остави да мислам на Борко.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Темата Француската револуција и нејзините одеци на Балканот беше и премногу асоцијативна за да ме остави рамнодушен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега би било најдобро да ѝ речам дека сум зафатена, да ме остави на мира, како што таа знае да ми каже кога ме „откачува”, ама не дека немав срце тоа да го сторам, туку единствено затоа што бев љубопитна што ќе ми каже, прифатив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Што се однесува до мене самиот, од нив барам единствено да ме остават намира.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Бато, батенце, ех, да си сега тука, сѐ би било полесно...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајко, ах, навистина мајко, дојките да ти се исушат што ме остави сам! Кај да те побарам?
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Но што вреди: во најмачните моменти кога војниците го решетаа училиштето со куршуми, жена ми го молеше бога за спас; го молеше да се смилостиви и да ни помогне; но ете што стори тој господ: ме остави и без неа и без детето, пуст и чемерен довек...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И кога акаше по светот не пушташе абери, со години, ме остави со една рожба, песот!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во почетокот чувствував непријатност таа, учителката, тукушто дојдената жена во нашиот дом да ги врши за мене работите, на кои толку долго време бев навикнала, па и некаков пркос не ме оставаше тоа да ѝ го дозволам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Со моето тело го покосивте и мојот говор. Ме оставивте сама и црните сокови на вашата неизбежност. Ќе ме хранат дури не легнете крај мене.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Сообраќајна несреќа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наместо под девет земји девет години пред тебе да ме закопаш Ти ме остави да скитам по патиштата Со сите да те барам и нигде да не те најдам - Така ме раздаде. Така ме уништи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Трајко го зеде, а мене ме остави.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И ме оставил во пустелијава обвиткана со дебели ѕидови тишина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Со тоа што во мојата смртна постела се вртам со грб кон нив, им давам на знаење дека сеансата е завршена, дека треба да си одат да ме остават да си ги вршам работите.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Му реков да ме остави, дека го молам да излезе од собата и да ме остави.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Служителот ме заборавил и ме оставил три часа повеќе во пустата училница.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Знам дека Весна не ќе ме остави додека не ѝ објаснам сè за студената чешма.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Турчинот што го поседувал тој дел на полето по Балканската војна заминал за Стамбол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
— Нема да ме оставиш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пак почувствував дека она одвратно змиулче ме каса внатре, во срцето или душата, сеедно, но не сака да ме остави на мира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога се врати неколку месеци подоцна, се испостави дека ја загубил моќта на говор.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стрина ти ако уште некој ден не каснеше кртули, сигурно ќе ме оставеше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ги отворив очите и почувствував нешто влакнесто на вратот и на целата лева половина од лицето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Отворено да речам, се исплашив дека ќе ме остави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И само да се прашувам: кај ја однесоа неа, господе, зошто ме оставија мене?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таксито ме остави пред една стара трикатница.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
АНДРЕЈА: Пукнав денес од работа. Сѐ тргнало да пазари. А ме остави газдата сам со чиракот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сега се фурам дека милото мое, како што го викам, ќе ме остави.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Трчам да не ме остави возот, да не го заборавам патот за дома.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)