мене (зам.) - во (предл.)

Во тој случај на што ќе личеше моето објаснување дека тој човек е постојано со мене и покрај мене во сите овие години, а тоа значи дека тој бил и со Иван, со неговиот син?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Девојките од Скопје, кои патуваа со мене во дертмунскиот експрес, сигурно веќе работат во некоја германска фабрика.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Штом ќе завршат часовите, дотрчува кај мене во дворот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сега мене во овој мој посмртен живот можеби ми претстои да гледам токму еден таков филм сниман и премонтиран од сликичките на целиот мој животен живот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Можеби сѐ навистина заврши таа ноќ кога јас почуствував дека тукушто започнувавме, оној пат на плажата во летото помеѓу средно и факултет кога нашите тела се судрија толку очајнички што за миг помислив дека го сторивме тоа, а можеби во срцата и го сторивме, иако за мене во тоа време онадувањето во срцето баш и не се важеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги средувам мислите многу полека за да го опишам подземниот живот на кој му бев дел, непозначаен од другите околу мене во мракот на јамата. Кои други?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Како би било, по изразот на неговото лице Рада беше сигурна дека веќе се закачил на јадицата - како би било да се преселиш кај мене во станот, и онака по цел ден е празен.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Овие прашања излегуваа од мојата уста со крв што се засируваше пред мене во воздухот и ми го замаглуваше погледот. Така по цели ноќи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јанигер нѐ однесе Гил и мене во неговата приватна ординација, опкружена со книги и многу мрачна.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
СТЕВО: Не ме ставајте и мене во незгодна ситуација. Реков дека ќе провериме и ќе средиме.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Мене во мојата работа ме придвижува мотивот за повеќе разбирливост, за повеќе светлина, како што вели Гете. okno.mk | Margina #1 [1994] 59
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И почнав, од дрво до дрво, дојдов до меѓата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Понекогаш одев кај Роза, која во најголемиот дел од годината беше на бања; во неделите секогаш се собиравме на ручек кај Зигмунд, а тој, по смртта на мајка, не доаѓаше кај мене во неделните утра.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Момчето и не ми беше толку непознато колку што мислите вие - им реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зашто знам дека ако е за огледало секаде околку мене во овие предели на темнината е само огледала, Но огледалото таму каде што нема светлина не е огледало.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Каде ме водите далеку од мене во буднава несоница.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А со кое право можев да го кажам тоа а Иван да поверува, кога и мене напати, без да очекувам и без да се надевам, луто ќе ме каснеше сомнението!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А, само два часа поминаа откако се спружив на постелата до моето мило мало, стутулено до мене во клопче, како маче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Подготвувајте се со Светлана да дојдете идната сабота кај мене во Бечеј и да ја дадете вашата согласност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Онаа лекција на мајка ми дека добар секс се нуди за евтини пари на секое ќоше, ама дека сите се во потрага по вистинска љубов, ме додржа мене во истата кујна, до шпоретот и... добро де, и во спалната во која влегуваа туѓи парфеми и парчиња кожа под ноктите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ој ти Хатиџе анумо без фереџе за тебе ќе потрошам едно цело чекмеџе бегалка те грабам кај мене во Цирих ќе водиме љубов на кинески тепих
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
- По болницата мене во куварите ме ставија, најстар бев таму, од третата година на раѓање.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Требаше да ѝ ја јавам големата вест за крајот на изградбата и таа од своја страна да ми јави дека конечно ја завршила студијата и дека доаѓа кај мене во Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дејан има дебели, меки, вишнови усни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој влезе кај мене во соба.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ема таа ноќ беше воздушеста, нестварна, со сè она што ми беше познато, а толку необично во играта со сенките, со голите гради, со двете танки, едвај видливи, бранчиња на стомакот и со волната од горниот дел меѓу нозете што се вплеткуваше со волната меѓу моите нозе; ја гледав благо зафрлена наназад, потпрена на рацете, првпат така целосно фатена во мрежата на сенките од розовата светлина на пред малку запалената столна ламба, од левата, и светлината на уличните канделабри, што трепереше преку завесата на прозорецот, од десната страна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Си одбрав век за самување Крај пренатрупани куфери За заминување Во Големата Книга Што немее Со мене Во мене.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Да се важеше, претпоставувам дека сите ние би биле Казанови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Ах, тој рулет, тоа казино, и мене во младоста ме упропасти... - издивна Татули.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа ја зголеми мојата мака: уште еден мил спомен стоеше пред мене во урнатини...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ако ѝ било пишано на Добра пред толку години и во еден друг простор, зар и ти си тргнал со нас на овој долг пат за да ме уловиш и мене во оваа проклета рамна земја само за да ја повториш приказната?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Како да се отвори пред мене во животот една голема бездна.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Инаку како да се објасни и самата помисла да се излезе низ отворен прозорец и тоа од трети кат?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тука ни е Барбара Бенет од Њујорк тајмс, работи на главен напис за мене во Редбук.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Деновиве му пишував писмо на еден мој соборец од тие тешки офанзиви, инаку угледен културно-уметнички деец: „Драг пријателе, Еве ме мене во центарот на светот што го сакаме, како одам од врата до врата нудејќи ги своите сценарија, идеи и соништа.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Наместо да си јаде во „Маргер” дојде кај мене во биртијата.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Татко ми раскажуваше дека мене во торба ме носеле кога ја минувале границата. Но не објаснуваше дали се шегува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Зошто сум прифатила некој си Иван, непознат и туѓинец, да живее кај мене во сопчено?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
НАЈУБАВИОТ ПРСТЕН ОД ОХРИД
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Оти, со доаѓањето на денот, јас го имав Земанек; Земанек беше веќе во Партијата, со мене; одевме заедно на сите кружоци; тој напредуваше одлично, и набргу ме надмина и мене во Партијата; таа наша упатеност еден на друг, преку партијата, ми пружаше утеха и мене, а верувам и нему, после она што му се случи на Јан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Денес ќе бидеш со мене во рајот.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
За да се објасни понатаму геј-значењето што е кодирано во известувањето што го најдов кај мене в шкафче, треба да кажам нешто за идентитетот на самата Аида и за драматичната положба во која самата се наоѓа кога ја пее аријата Ritorna vincitor!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И додека тој зборуваше, мене во умот, како пчела околу главата, ми се вртеше прашањето – зарем човекот треба да умре, треба да го снема од овој живот, та за него да се зборува само убаво?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И затоа, ќе останеш кај мене во меаната, да го испечеш занаетот... трговијата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Можеби потоа ќе му помине. (На својот маж.) Ти мене во последно време некако непријатно ме изненадуваш и не ми се допаѓаш, Пол.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А мене во мигот ми го плени погледот голема колона мравки кои во организирана права линија се движеа низ телото на едно камено божество.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Маките и страдањата можеби ги прават луѓето да бидат похумани, да мислат и на другите, тоа се случуваше со мене во тие моменти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Затоа пијам многу сокови во мали голтки, јадам само малку од грозната храна на сестра Ката, се среќавам со Дејан на ѕитчето, а по полноќ кај мене во соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Да ме запишеш и мене во списокот дека имам платено... - му вели Дачо.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Не знам како ќе бев разбран. Ја избрав тишината за сојузник.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас, нели претседател, го канам да дојде кај мене в канцеларија, а тој ми вели, „Не, не, подобро да се најдеме...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Тоа е добро, рекол Онисифор Проказник и се исправил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подолу е малата река, поток, што врви всушност под мене во долот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ревел дека срцето му е раскрвавено, дека е измамен, дека некого ќе задави со голи раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се гледаме кај мене во седум. Дојди да ми го видиш парчето за матурската вечер. Потоа ќе одиме на кафе кај тебе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се обидов да го разуверам. Спомнував некои од моите негативни искуства како резултати на избрзани решенија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш те здогледав десеттина реда зад мене во авионот, исправен и радосен како ми мавташ.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
— А сега, ако су јас домаќин и ме почитувате за таков, повелете сете кај мене в село на госје, — ги покани Толе сите и си го јавна Белчето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дали можеш да појдеш заедно со мене во потрага по тајните на убавините на животот?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- И те молам, спомни ме и мене во него – ѝ рече Огне на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш месечно го правев оној питачки гест – ја испружував раката за во неа да добијам од брат ми пари за живеачка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
— Ајде, коџабашиа, ајде пред мене, што чудиш?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И таман сакаше да побегне во кујната кај мајка си, свика: - Мамо, врапче влегло кај мене во собата, - таа тогаш го здогледа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Па, јас сум голем, - се смири малку тој, - примете ме и мене во бандата, ќе ви бидам партизански курир.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тоа лето 1930 година, последното лето во нејзиниот живот, мајка остана со мене во Виена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дино и мајка му си седеа во соба и си пиеја кафе, а мене во мијалникот ме чекаа сите садови светнати со мачешка плунка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Примете ме и мене во вашиов одред? - Засега не! - одговори Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Јас го зедов со мене в кола, како и еден Италијанец што присуствувал на истата сцена, и ги одведов во конакот, кај валијата.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Додека тетка појде да бара фотографија на мајка си во големата кеса, мене во мислите не ме напушташе претставата за оваа жена со толку неизвесна и страдална судбина, а со толкава моќ на истрајба.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Се сеќавам, на крајот од претстава што беше дел од содржината на еден театарски фестивал, актерот што седеше до мене во публиката, изреагира бурно токму во мигот кога еден од актерите наредени на сцената како пред стрелачки вод, почна да аплаудира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кажи што знаеш — оди дома, бркај работа, ако веќе не сакаш да го идеш на гости со мене во Градешница — го отстрани Арслан Трајка од себе и му го предаде на јузбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти ѕвонам за да те прашам дали сакаш да тркнеш до кај мене во Редакцијата за да одиме в кино.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Грофот гледаше низ мене во бескрајот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Браво, бе, машко!“ го чув и видов Стојан Козето седнат на триножното столче едно педесетина метри над мене во воздухот, со престилка на себе и шило и чеканче в раце, “ама поќе ништо не ми треба! Сѐ имам дестур!“ и широко насмеан покажа на куповите ѓон до себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Сепак, не разбравте, – веројатно настојуваше да ме успокои Иван – за мене во прв план е училиштето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Очајни во својата тага, малкутемина од вас што се собраа кај мене во Рим, преплашени од бесот на владетелот, заплакаа пред моите нозе и рекоа: ’Татко!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога по неколку дена, откога јас се вратив, без да останам подолго со Агна во С (ја замолив, штом го привршам овој мој проект, а само накусо ѝ кажав за проектот, таа да е при крајот на подготовките за доаѓање кај мене во Маказар) и без да ги видам повеќе од еднаш ќерки ми, дојде екипа стручњаци да го разгледа и да го обележи теренот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мене во болницата ме донеле луѓе кои виделе како трчам по кејот, како молам за помош, како паѓам на колена, како удирам со дланките од плочникот на кејот, како паѓам во бессознание.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ТЕОДОС: А ти мене во песна ме кладе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Во ред - одненадеж одговори Хана - само ако ветиш дека ќе ми гледаш на кафе, а при тоа не се обидуваш да манипулираш со фактите што ти ги изнесов за мене во изминативе неколку дена.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мајката, окара градскиот човек, помислив, ветерот ја насобрал сета 'рѓа од животот по ридовите за да ми ја фрли мене в лице.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- И мене – се вклучи Борче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Некој, најверојатно Цуцул Мицковски, си ја кажуваше маката со шупелка: тоа беше глас на жена кога реди подгрбавена на гробишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Која била причината за да го прифатам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но уште посреќна што сфатив дека брат ми мислел на мене во Лондон, а јас глупавата, се плашев сосема да не ме заборави, па и да не остане таму за секогаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Вистина, тој е виновен што не смогна сили да ги надвладее пороците, попустите пред ѓаволот, пред суетата, пред гладта за љубов и признателност, ме урна и мене во провалија, но во овој случај, неправедно го навасала неволја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Значајно е, се разбира, за родовото кодирање на операта тоа што, како и бродвејскиот мјузикл, операта им дава на исполнителките гордо место и тоа што сижеата и музиката си ги организира околу нив, за да можат постојано да бидат во средиштето на вниманието.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или, што беше уште поверојатно, гледаше во нигдината. – Извинете – реков – а каде гледате? – Нашите чекори треба да ги сообразиме со одот на времето – рече тој. – Може да се мечтае но само во границите на реалното.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Едгар Морен ми се довери дека во телеграмата со благодарност која ја добил од Клод Диран, се охрабрил да му напише, во одговорот на честитката дека греши што прекинува со објавувањето на мојата балканска сага. Неговата поддршка остануваше апсолутна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Помислата на Агна и на нејзиното скоро доаѓање, ме успокојуваше, Низ мене во тој момент врвеа настани и слики, слики на нежност, на подавање на рака, на галеж.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
12 мај Надвор врне, а мене во душава ми “врне”…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Од морски брегови сум терал камили. Евреите басмари и денес ме бараат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долу, во приземните простории, двајцата копачи, и Коле машинистот, ја спиеја кај мене во Маказар последната ноќ, спиеја во длабок сон, толку длабок и тежок, што не им даваше да сонуваат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
КИРО: Сакаш да те однесам дома. На кафе? Да те легнам до мене во кревет?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Еден ден дојде кај мене во училиштето дедо ти, изброи рамно сто жолтици и ми го раскажа ова што јас сега тебе ти го раскажувам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Јас се определувам за прв стражар. Кој сака да биде со мене во група?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- За непријателот да не остане - едноставно одговори дедо Васја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јас самувам сам И ти велам И си велам: Отровот во бои ќе го разлеам Виножитото во рамка ќе го зберам И ќе те создадам Низ нова фабула Во Големата Книга Што немее Со мене Во мене.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
И Потомците на блиската роднина сфатија и заиграа околу мене во пијанести пируети.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Во втора година гимназија „Р. Ј. Корчагин“, како мало буце, дотерана во јакна од „Сторм“, со кошулче карирано и фармерчиња, во патики што сама си ги купи од платата заработена кај мене во дуќан продавајќи за време на летниот одмор, на пладне, заедно со неколку другарчиња поминуваше на пешачкиот премин кај „Олимписки“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сигурно, тоа било тогаш, а сега е сега.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ѕвездите мои трчаат по мене во темнината Тие безочни дрски бесрамни животинки Што се умилкуваат додека Касаат и додека поганат наоколу Вреват: ние сме гласници на мајките и на татковците Врескаат: ние сме црешови цветови Од градината на твоите мртви сестри Клај нѐ на јазикот ако не веруваш Пробај ја нашата треперлива белина ако не веруваш И лудо се смеат ѕвездите мои Што трчаат по мене во темнината И кинат кинат од моите меса Од мојот здив од мојата возбуда „Како ме пронаоѓаат?“
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Што ме гледате така глупаво. Не читате весници, господине, весници, а ако сакате да останете кај мене во служба ќе морате да бидете подобро информирани.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Така секој ден. Петелот, штом ќе ме видеше, почнуваше да пее, а мене во истиот миг ми олеснуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По два дена ги одведе во соседното село Градешница каде преседоа четири до пет дена и добро се одморија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А Јакуза со својата сенишна величина ги милуваше градските бази на податоци, барајќи бледи слики од мене во облик на обележани сметки, трансакции, сметки за купена стока.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Една бела што се превртува...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој доаѓаше неколку пати по неколку дена кај мене во Истокот на гости.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
За мене во пишувањето немаше ниту пораз, ниту победа туку истрајување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
ЛИПСИНКА: Тука ни е Барбара Бенет, работи на напис за мене во Редбук.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сомнението што се роди во мене во врска со однесувањето на човекон од приказната кого го повикувал гласот на жена му ме поттикна да напоменам дека несреќникот веројатно заскитал во оној напореден свет воден од прилично сериозен привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој звук зачудо, со првата наквечерина, сега се оформуваше пред мене во проѕирна стројност и јас видов жена во движење но таква како недоразвиен развигор да лелее некоја мекост.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Морав да поднесувам извештаи за минијатурните суштества, а околу мене во крикови или тивко, умираа луѓе, со изрази на длабока осуда, со клетва кон империјата на Сталин.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Бидејќи поради тоа мене во главата ми се вкрстија поголем број сомненија и стравувања, јас, по едно пократко замислување го поставив она прашање што изгледа најмногу ми се наметнуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кај мене в визба имам еден куп гајби со Афро кола и не знам што да правам со нив.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Лежев на болничкиот кревет и си ги гледав раскрварените дланки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се свртев накај Величе која седи до мене во клупата, да видам дали таа нешто ќе стори, оти Величе е едно мошне бистро девојче кое знае да се снајде и во нејтешките моменти, ама таа не сакаше да ми возврати со поглед.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ти не заостануваше зад мене во одењето, чекореше со големи чекори кон манастирот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
„Ух, бре да даде Господ да прегориш, кај мене во сокачето нозе ќе искршиш по темница, жива сијалица не свети, а овде нема никој, мислиш поради графитот е поставено осветлувањето.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога погледнав, пред мене во недоглед се протегаше долина со густа шума, па во далечина едно ритче пошумено, само две–три куќи од селото се гледаа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се заниша но не се здодржа на нозе; замавта со раце и седна пред мене во правта.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој остана да живее со мене во станот.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сега и таа самува Со мене Во самица.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
МНОГУ СТЕ БОЛНИ Сите околу мене во папучи?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А патем, некои прашања сами од себеси можеби ќе се решаваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имаше многу деца а имаше и еден син колку мене кој се викаше Камбо и кој подоцна замина со мене во партизани и ме спаси од стрелање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
МЛАДИЧОТ: (Сакајќи што побргу да си отиде.) Можам ли да знам кој ќе биде со мене во собава?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ги пуштив дванаесетте Густави да излезат пред мене во ходникот, а потоа, пред да излезам јас, најмалиот Густав се подврати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се потсети на старецот Костадин, на неговото исушено тело и на отворените очи во кои беше напикан сиот свет. Дали ме има и мене во нив?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
ТРЕТАТА ЖЕНА: Дали ти, мајко, ја покажа својата љубов кон мене во најраните години.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сестра ми ме повлече за полата и низ плач ме праша: - Бате, Кире, ја гледаш ли мама?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се сеќавам како таа ноќ се возевме дома на линијата Е1, чувствувајќи се толку болно и победено што се срамам да го спомнувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Сум учел од тие што биле пред мене во манастиров...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зад мене во соништата остануваше провидно сребро.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Прв пат таа ноќ можев да ја видам пред мене во полумракот како нестварна жена во стварноста што ме давеше, со необично издолженото лице под расфрланите коси што се сплеткуваа со сенките од букетот во високата вазна поставена во аголот на собата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ах, Аљоша, ако ти не беше таков и толку нагнетен само со самиот себе, до одвратност, до темнина, ти, веројатно ќе видеше што направи од мене во овие последни години и во каква состојба сум јас сега.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Малку е тврдо, ама не е страшно, - рече Дино со полна уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- За старец, ревел. - За старец, а? А мене ми се насмевнуваше, со очи ми ветуваше дека ќе појдеш со мене во Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие баздриѓани со бели валанки на глава севезден се молат за мене во своите аври. Игуменијата ја спуштила секирата крај него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја празнеше и иситнетиот камен го фрлаше во други, одамна истражени јами.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Отиде до креветот на Клара, се приближи до нејзината глава, ги намести усните како да ќе ја бакне, но таа беше свртена кон ѕидот, а креветот беше превисок, и тој не можеше да стигне до нејзиното лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Поради некаков состанок во гимназијата за избор на раководство на четвртиот средношколски младински актив ( ме избраа и мене во раководството) и поради некаква проба не сум имал многу време за со него, ама сепак е запишано И тогаш кога јадев Ичо раскажа како го презеле Воден.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Минатата недела кај мене во дуќан дојде секретарот на Г- н Грекусис, да ме повика во конзулатот, бидејќи конзулот сакал да ме види лично и персонално.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
ГЛАСОВИ: (Низ смеење.) чорбаџи — Земадос...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Без сонување. За тврдо спиење. Како кога ќе се одвалиш од мене во креветот“, му вели Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Е-е-е!!! - се разлеваше, а мене во ушите ми одѕвонуваше: Кире-е-е!!!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Уште со првиот истрел тој ја погоди во колкот, таа падна на подот, а со вториот - жик - мене во левата рака, еве овде.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И навистина, за мене во тоа време холандскиот, шпанскиот и италијанскиот барок, или ако сакате уметниците како Халс, Рембрант, Вермер, Веласкез и Караваџо беа суштина на сликарската уметност. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 20
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се смениле модите, а денес тешко би можел да се најде подобар пример за ненамерен камп од оваа бизарна, екстравагантна, апсурдна, дементна костимирана драма, со сета нејзина театрална претераност, емоционална разузданост и со нејзиниот показ на моќта на еротската страст да ги испреврти нормите на семејството, на нацијата, на расата и на општествената хиерархија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ѝ се предадов на стихијата да го запишувам или поточно - само да го запишувам она кое се корнеше од мене во околности (се срамувам од зборот што ќе го употребам) - на неподносливи страдања, на стравотни болки во коските.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Имав чувство, небаре оставајќи го понастрана, самиот живот во течењето на еден ден, да се оддалечам од него, од ритамот на живеењето на моето потесно семејство со мене во Париз, и поширокото во Македонија, Албанија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Не може да падне во правта гледајќи ме мене во неа.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Светот е направен од челик, светот е брич, систем на жилети, без мене во него ќе се исечеш за три секунди.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Тие ли се што летоска слетуваа на мене во градината? помислува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сигурно и за Арафат, во драматичните настани кои се вестеа во неговото парче на Палестина, средбата со мене во Париз беше епизода подложна на брз заборав, кога непосредните интереси не притискаат!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога ги отворив очите, се укочив: недалеку од мене во песокот лежеше голем сад со вода а од него пиеја секакви животни - лисица, петел, мечка, слон.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ме натегнале мене во вртелешката...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А беше убаво младо момче, па ми беше жал да стои надвор по ладното и го викав да се стопли кај мене во дуќан.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Токму така! јасно ја гледам... точка... се тетерават сенките...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се зачудив од содржината на книгите која делуваше интересно, а за мене во минатото правото беше шаблон за нешто многу тешко и многу научно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тогаш видов дека од далеку кон мене трча камила.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)