ми (зам.) - дојде (гл.)

- Требаше да ми дојдеш кога беше за доаѓање, - ѝ велам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Добро ми дојде, Грујо! - го поздрави Никола.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Добро ми дојде! - го отпоздрави мајка му и го прегрна.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Брат ти е изморен. Да се измие и да вечераме...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Но ми дојдоа в рака, цело снопче, токму како што кажа Лауш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Браво капетане, капетане алал, секоја чест кормило мајсторе!“ – се раздрав со гласот мој цел, и ми дојде некако убаво, лесно на душата, и продолжив да навивам, да го бодрам...
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Комшијата нѐ префрли до болницата и дури таму разбравме како се...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бев свесен дека е посилен од мене, ама тој час ми дојде некаква чудна сила и сигурност дека ќе го победам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Душава човечка е како крпа. Сѐ издржува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Како што му се фрлив во босите нозе, се заниша и се струполи на плеќи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Е, како...“ воздивна Љупчо. „Ете, станало... засекогаш да ми дојде умот...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Е, така те сакам, да ми дојдеш како јунак, а не да го ведиш грбот — го пречека тој уште оддалеку и се стрчна, та го прегрна и се избакнаа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Добре ми дојде! — го поздрави мајка му, и како секоја мајка, го прегрна и силно го избакна по широкото бело лице.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Чекај малку, од каде знаеше ти да ми дојдеш на гости со шише? - Интуиција или текнувало.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мајка ми беше излезена да му помогнеме на татка ми да го растоварат магарето со дрва, а тие, браќа ми и сестрите, којзнае каде беа забарани, а баба ми дојде со тавата на огништето да прави кавурма да ручаме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тргнав во еуфорија кон скалата, со чувство дека сум семоќен, ја зедов (а и самиот не знаев, во тој миг, зошто ја земам), ја кренав и на ум ми дојде луда идеја: „Ако можам со моторот, зошто не би можел да стојам во воздух и со скалата?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ стивна. И богами, сѐ ми дојде на ум. Затоа и ја испружив раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А таму лепливо и мирис на немоќен маж.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ех, какви слатки круши родила. Вие ми дојдовте како порачани.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сега ќе се женам и на свадба ќе те канам. Ама да ми дојдеш!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Прво да ми дојде детето, тоа ти гледај, а после ќе думаме за свадба.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но ниедна конференција не може да се организира според принципот на организација “биди спонтан”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Следното можно читање ми дојде на ум кога се сетив што рече нашата секретарка кога првпат виде една тераписка средба од зад огледалото: „Глупости, тие ништо друго не прават освен што зборуваат!“
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Нејсе. Кој и да беше, тој имаше оди ми дојди ми со турските власти, а нашиот бег му беше и близок роднина на кајмакамот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа ми дојде една дури злобна мисла во главата - дека можеби со ова што ја преместив сликата му помогнав, ако тој и без тоа имаше таква намера...да ја премести.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Одеднаш ми дојде на памет дека таа може да е и мажена и да има деца...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Ќе ми платиш за ова. Смеа, тивка и одмаздничка: - Кучка сум, затоа апам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Си ми дошол в куќа. Седни. Ќе се расправите мирно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ако ми дојдеш уште еднаш... - Нема да доаѓам, ја прекинал Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓутоа, домаќинот се олабави, воздивна. Видливо капна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми дошла облечена во руво невестинско и ме моли да ја спасувам...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Да ти цути устата што ја порача! Оваа песна одамна не бев ја слушал. Така благо ми дојде да заспијам!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Е тогаш добро си ми дошол во куќава. (Се ракуваат и така држејќи се разговараат).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Делми ви роков: „добре сте дошле“, Да сте ми живи што сте ми дошле.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тоа беше само една од оние горешти далги и малку подоцна таа помина, а тој мислеше: Кога би имал нешто да им речам, кога би ми дошло нешто такво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Прифаќам, и мене раздвижувањето добро ќе ми дојде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Добро тето! И мене промената добро ќе ми дојде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште кога го видов снегот на Алилово сиот искрвавен ми дојде да извикам Крвави Водици, но за да не ги исплашам луѓето си премолчив, вели Максим гласно и не свртувајќи се назад, спрема Лазора и спрема другите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ми дојдоа ноќе и ми ја пребараа собата. Знаеја за сликата и ја најдоа исцибрени од пакост.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одникаде да ми дојде. Тој не ми се јавува, а децата ми се губат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам дека нема кој да ме чуе, нема кој да ми се одѕвие. Ама имало. Ми дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На една свадба, не знам на чија свадба беше, очи ми не се сеќавам, којзнае како ми дојде, како ми избега од уста да речам: - Е што сакам, на секоја свадба да бидам невеста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После ќе ми дојде самата себе да се удрам по глава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми дојде некого да го бацам в чело а веднаш потоа ќе ми дојде да го плукнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Срцето ми дошло в грло како да ме фатил зарек, како да сум почудена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сиреч, сѐ ми оди оттаму и смртта ќе ми дојде оттаму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ќе ми дојде да ја земам секирата и да му ја расцепам главата. Така, дури спие, дури се порева ко истурена комина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас си ја скрив главата во скутот и ми дојде да ѝ завидам дека нејзе не ѝ се врати Мирче, стопанот нејзин.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не, сестрице, и реков, мене овдека Јон ме доведе и одовде само мртва можат да ме изнесат. Кога ќе ми дојде редот, ѝ реков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како ми дојде на тоа да мислам. Ја гледам буката, а над неа, низ вршките нејзини фрчат штрапнели, куршуми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зашеметена од хормони, не знам што правам. Ма, што ќе ми дојде на памет.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Зошто не?“ „ Ох, вообичаена причина. Ми дојде порано овојпат.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ќе нарачам со него да му потураат на султанот да се измие, кога ќе ми дојде на гости.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми дојде згодно барем и да пресечам едно од дапчињата таму за потпир на штиците при шелувањето околу гробот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ајде, снао моја Трајаница - и оваа умирачка ми била пишана пред да ми дојде редот... и рацете да ѝ ги крстосаме, и твоето крсте, и стракчево ангелика - ангелите да ја вардат таму кајшто безвреме си заминала... сѐ така си мрмори баба Петра, небаре кажува молитвени зборови...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
7. О иде иде слушате ли иде песната таа крупноока желба За мене иде во час ненаспан и за вас иде што спиете морни И пее пее со илјада гласои низ мракот пее за денот ви пее О мугро бела бели посестрими цветови млади во темнава мрака доаѓате ми дојдовте и сега рацете ми се куси да ве стасам И веќе јурам зборот да го најдам за да ја речам да ја изболам тагата на ноќите без сон и радоста што толку ви ја сонев
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
- Го сонував... - им рече. - Ми дојде на сон: весел, убав...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Костадин вели: „Сите момински адети и сите свадбени редови ги земам на себе, само милувам Симка без пари, без пазарлак да ми дојде. Од чиста милост...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
БОЖАНА: Дека немаш, така зборуваш.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: (По извесно двоумење). Не, не сакам жена за пари! Јас милувам, Симка од чиста милост да ми дојде, не за пари!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Е, па добро ми дојде в куќи ако е аирлија!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Кога на пролет благиот југ ќе запее и јас со него заедно гласот си го здружувам: белки Костадин ќе чуе, скоро да ми дојде...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ако воопшто не си дојде?... (Паѓа плачејќи скршена од болка).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Бог да ме убие ако мисла за лошо, лошо в куќи да ми дојде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Далмити бог добро, Илко. Добре ми дојде, како си, шо правиш, шо чиниш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ногу ујгун ќе ми дојде така“. — Си правеше Доста план: — Ем чупето не си го давам наки од мене да ми трга мака, ем детето ќе ми има токмо сермиа со Стојовите“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ми дојде ли мори, продадена душо? — го сретна Милан Јована и му ја покажа сувата врба крај Вардар, што требаше да го заплаши Ѓура дека таму, на врбата, ќе го заврши животот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Јас немам овдека куќа, ни жена ни деца, ама ете, а брате на! — сакам да ми дојдете каде шо живеам да ми го честите денов.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми дојде апансас... Неочекувано... Не можев да го спречам...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Чудно е тоа мазохистичко чуство доброволно да гледаш нешто што те труе некогаш се чуствував ко рис во кафез ко наркич што чека за метадон ред Ебати животот контаминиран човекот станува се поизолиран заробен од теве ко теле дрогиран без сива маса и лоботомиран За неколку минути се наполнив отров со мозокот удрен ко аван со толчник ми дојде сѐ преку орган полов и почнав да исфрлам редица пцовки
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
А потоа подавајќи му рака на гостинот со благ израз на лицето му рече: - Чест ми чините господине Лозински што ми дојдовте в куќи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Трајчета љубезно го пречека една старица: - Добро ми дојде, синко?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
И сега ми дојдовте вие во возбуда во изненада восхитени што тука сум виснал окружен од завидните старци.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
- А мажите? - прашувам. Не знам од каде ми дојде на ум и ова прашање. - Не сум сигурен - по кусо молчење вели тој.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ми дојде на сон тешка како осамено заборавање, ко свето море и коб ми капна во речта нова како заљубување, убава како сеќавање тагата ми дојде ко будење на прастара мечта.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Како кошаре се отворив со матарка се премазав да се помамиш по мирисот да ми дојдеш матицо моја станав кревок и подгорен пергамент мозаик незаштитен со песок непрекриен со мрак се оптегнав како апсида за да стапнеш, конечно, во мене со поглед вперен угоре налик на реквием или псалм одекот да ти биде длабок.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
СПИРО: Мислам најарно... (Пауза.) И ние да чекаме.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Туку друг ум ми дојде, чорбаџике (Клекнува до ѕидот.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ми дојде да газам, да убивам. Крикнав. Одвнатре, од стомакот – Крај!
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
- Не ме интересира! Детето на свет ќе ми дојде будно! – не отстапуваше мајката.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Но, јас немам гости. – Возврати џвакајќи – Никогаш не сум била толку гостољубива за да ми дојдат гости на кои ќе можам да им призачувам од вакви слатки, преслатки работи!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Поздравувајќи се со отецот, директорката и одделенските раководители му се заблагодарија и се извинија за вревата - Деца си се деца! - а тој воздржано се насмевнуваше со крената десна рака - небаре благословуваа: „Да сте ми здрави и живи! Пак да ми дојдете!“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ако со тоа може да ми дојде до ак, не знам како ќе му успее.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
НОВЕ: Пред некој ден Јаков ми дојде дома навечер.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Само гнијам природно. Ќе ми помине со годините. Ако ми дојдат годините.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Зошто ти се столови? Ќе ми дојдат сватови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сега кога ми дојдовте вие, се сетив оти она што таа беше во нова црна шамија.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој продавачот многу крадеше од продавницата. Без исав, и затоа кога ми дојде мене еден од тие агентите да ме праша да не знам нешто за таа кражба, јас веднаш му реков оти што Коле ги украде и некој друг.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ми дојде како да не сум излегла никаде, како да не сум се преместила од ова годишно време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш многу се уплашив да не ми дојде да го пуштам да побегне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш, наеднаш, ми дојде да се прекрстам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И прво што ми дојде беше да не верувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многупати ми доаѓа да ги затворам очите, така одненадеж, од добростоење ќе ми дојде да ги затворам очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после ќе се мачам да презаспијам, пак да ми дојде да се видиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И со тој здив сум викала: гробари, свињи, сѐ што ќе ми дојде да викам, а да си мислам дека некој друг го прави тоа зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде како да ме дави Толи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде пак за плачење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Чекам да ми дојдат солзи да се расплачам, велам, и чекам некој, да се потпрам на него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја претресувам 105. бригада, и јас не знам што ми дојде така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум чула толку неубави работи за неа и сега ми дојде назгодно да ја прашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И слатко и благо, што се вели, како мевлем ќе ми дојде и ќе ми застане.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека никој не ме испраќа, ама пак ми дојде да кренам рака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде некако назгодно и му ги вкопав забите кај зглобот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам што ми дојде така?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали смрдеата ми дојде од ногата или од здивот, од душата моја?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се преповторуваат неговите зборови, ми дојде пак да ги слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мижам и... боже, колку пати така ми дошло.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Земи сега чешлај се, Лазоре Рогожаров, се сетив на него и ми дојде да се насмеам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде ко порачана, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се гледам и самата си се прашувам, како можело и во толкав бес вака да ми дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ми дојде да запеам „Голем е срам за тебе, о Македонијо“... Ја потпевнуваше Апостол Макаровски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Алт! Мене мочта ми дошла на крајот, ќе направам некоја пакост.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде душата, што се вели, ама врапчето што ми првна овдека, уште не може да запре, да ги затвори крилјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многупати ќе ми дојде за здравата нога да се фатам, мислејќи дека таа ме боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде и да викам: Михајло, о, Михајло!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Срцето ми дошло дури горе, под глава, и скока, удира, ќе ми ги дупне тапанчињата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнав да се оближувам, ми дојде да пометнам. Ме поткопаа непцата. Исто ко на трудна жена што ѝ иде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина, примив инјекции за да ми секне млекото, ама еве пак ми дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Срам, не срам, ама ми дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни збор да ми дојде на уста, ни солза можам да измолам, да пуштам. „Животот е роса, велеше мајка, ќе светне и ќе загине.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ќе ми дојде, ќе му речам, мислам дека капка крв немам на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пупките ми дошле ко узреани црешни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои жужлиња веќе ми дошле в уши и дрвото, над нас, ми полетува кон небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку пати ми дојде да легнам на шините: да ме иструпи возот, што се вели, да ме искасапи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не можам да се сетам дека ми дошла менструација.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сестра ми дојде. Мали брачни расправии, па малку во стариот дом на регенерација.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Некако ми дојде преку глава од сѐ, од сериозниот филм во кој бев влезена со факултетот, од сериозната облека која ја носев тој период.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Наместо да се радувам јас липав и ги лачев сите емоции од претходно како тоа да ми дојде соодветен изговор за изливот на емоции.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Плус ми дојде навистина заморно работењето за плата, која целата ми одеше за сметки и кирија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)