ми (зам.) - остане (гл.)

Дојдоа, велеше мајка ми, поитри луѓе, копаа, се обогатија, а татко ми остана и натаму со своите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога се вративме дома татко ми остана долго да чита во ноќта. Никако да згасне жолтата ламба.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја платив возната карта и во џебот ми останаа само уште вкупно три американски долари.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Фамилијата и куќата на Ризван бег од Ресна ми остана како куќа во која секогаш можев да влезам, кај Абди-паша од Монастир, исто така.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа толку ме изненади, што ми остана само надежта дека нема да ја сети никој друг.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но, тоа го правам полека и со страв: знам можат да ми останат в рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Пред силата на чистиот и непосреден македонски збор, мене не ми останува ништо друго освен да молчам и оддалеку да го проследувам самостојниот живот и дарбата на вечното самопресоздавање на зборот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Мејо ми остана многу благодарен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој ден не се туширав, ниту ги миев рацете, за да ми остане мирисот на Луција на рацете и околу вратот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Липањето стивнуваше, сѐ потивки беа брзите испрекинати вдишувања и бавното одолговлечено издишување; јас останав со главата во перницата, брат ми остана покрај мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од интимно исповедните ноти како продукт на човек кој припаѓа на редот на авторите во егзил (од 1938 година ја напушта Романија и живее во Франција), она што ми остана во трајно сеќавање е ламтежот од натисокот на проблемите од егзистенционален карактер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Милка го покри со дланка едното стапче, се загледа во другите и рече: „Ми останаа уште девет стебла, учителке!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
ИВАН: Не ми остана ништо друго, освен да го оставам Методи да го чека и вечерниот воз.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Шалтерите кога работат работат до десет, а јас, под претпоставка дека ќе имам среќа да работат, пресметав дека ми остануваат два-три сати за убивање.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега само верувам дека среќата ми била многу поблиску мене и сакам да ја испитам уште еднаш, тоа е сѐ, што ми останува, и јас еве доаѓам по тебе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако го загубам него, што друго ќе ми остане? - И тоа го сметаш за живот?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ги бројам другите што ми останаа, за да ги распоредам. Ве молам да не ме будите!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А џигерите ми останаа во рингот. Дека едно време тренирав бокс... во „мува“ категорија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Рацете ми останаа на маса и бев неподвижен, туѓи, безживотни, како стиснати под товарот на моите мисли.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ги склопив очите. И пред да потонам в сон, знаев дека на челото ќе ми остане длабок белег од срча на скршената ламба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Е тој нека е жив, ако е жив, велам, уште тој ми остана...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А, Капинка, кај ти е Капинка, прашува Лазор Ночески. - Капинка одутрина ја закопав, велам, а Ѕвездан за вечерва ми остана, велам и ги кревам очите кон кај што навалува сонцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, така, ми угасна... Капинка моја. А како да не плачам?! Тогаш не можев, не ми останаа солзи. 169
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кој ќе ми ги ора нивите, вели Витомир, земјата ќе ми остане неизорана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Воопшто, децата ме сакаат и сега смеам да си играм со нив, да им купувам топки, да ги носам на сладолед, на сладолед со шлаг, смеам да им купувам џиновски гроздови балони, со чета весели деца да ги опседнувам нишалките и вртелешките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со неговиот брат, амбасадорот Нијаз Диздаревиќ се бев сретнал пред многу години, кога мојот некогашен професор и пријател Паскал Сотировски, ѕвездогледец и добротворец од редок ков, ме одведе со себе на прием во резиденцијата на југословенската амбасада во палата кај Паси.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Офицерот нешто забележа во својот бележник, веројатно некаква оценка, мислење за настапот, која засекогаш ми остана непозната!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XIII Разговорот со Хабиб Бургиба Јуниор во амбасадата во Тунис ми остана засекогаш во сеќавање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Амбасадорот Диздаревиќ ми остана во сеќавање по својата тивка но продорна моќ.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа латинска изрека ми остана во сеќавање уште од гимназиските клупи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Читајќи ја српската историја и српските песни ми останаа во сеќавање за цел живот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас се израдував што ќе го видам Косово, каде што цар Лазар војувал со турскиот цар Мурат, па ќе ја видам црквата Грачаница, каде што царот ја причестил војската.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
По кусо време мајка ми останала повторно бремена. Инаку, била многу вредна за работа и била убава и здрава жена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Жена ми умре, ќерките ги омажив, и од сите ми остана само ова женско чедо.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако секој ден така мериш, ни кошула на грбот не ќе ми остане, камо ли нешто да спечалам. Не си за мера. Ти си, Зафире, повеќе за аргатска работа
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Да го суредиш! Ене ти го Уредот. Тој е за работници. Што не го носиш таму?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Како тазе Американец јас немам право на глас уште минимум четири- пет години, па дотогаш ми останува само кирилично да мудрувам и да солам памет на мајчиниот јазик.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мајка се насмевна: – Фризурата ми остана неколку дена.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еве што ми остана во паметењето: оној ден додека ја отворав вратата за да си заминам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога се свртив навистина забележав дека седи загледан во хартиите пред себе, фрлајќи на подот понекоја од нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина бев исполнет со ентузијазам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сфатив дека ми останува само да се согласам со него дека е потребно да се создадат такви околности што ќе оневозможуваат секоја помисла за постапки што водат кон несреќи и слични окончувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Моите изумреа, ми остана фармата, голема и само за мене, далеку од Мелин.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не ми стигна да си го измијам ниту едниот бут, така што другиот ми остана недоизмиен…“ А газлеста и месеста беше, уф!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да видиме колку ти чини лозјето, па да направиме нов сенет уште колку ќе ми останеш борчлија и да ја свршиме работата...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А, ете ги Ѓорѓовци. Еве ги кумашинците, чорбаци Теодосе!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Мостовите ги градевме со делкан камен; и сега во ушиве уште ми одѕвонува глетото и чеканот кој милиони и милиони пати ќе чукнеше додека еден мост направевме; еве и прстиве од левата рака ми останаа манливи, ми останаа собрани од држење на глетото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Јас бев зелен вир на многу дни од штедрост сега молчам сосем жолто За старецот во мене не плачат и грубо ќе ме натрупаат в кола Но сепак едно сеќавање имам: корењето ми остана на брегот Брег од риби и од камење каде растат многу млади дни Трева бев ќе бидам трева пак затоа така чудно мирисам
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Заборавот нека те однесе некаде далеку за да можам барем спокојно и достоинствено да го проживеам тоа што ми остана без срце и душа, зошто се ти припаѓа тебе засекогаш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Зар сѐ уште имам снага да сакам, како кербер го чуваш моето срце, сѐ ми зема и тоа што ми го даде, едно лето и две зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таму ми остана духот, та не е ни чудо што на утро не станувам и в ноќи не легнувам.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
БОРИС: Се шуткам како прдеж во гаќи. Тоа ми останало.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
„Војската ја претвори земјата во приватен финансиски бизнис.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Не ме сакаат во Аргентина.“ „Внуците ме испокрадоа а пријателите ме напуштија.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се сеќавам на одредени реченици: „Аргентинската историја е фикција, односно, нејзината званична верзија е таква“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го извадив од џебот ножето што ми беше врзано за појас, пресеков од една грмушка подебела гранка и ја скратив од двете страни така што в раце ми остана едно чукало.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Мене ми остана да си ги соберам пљачките од кај мајка Роса каде што побарав спас во друштвото на нејзините моми и се преселив во одајчето на Димостена близу Одборот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мислам дека еден дел од лицето ми остана внатре, кај началникот: ми го кине ко крпа и си ги брише чевлите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мене залакот ми остана на јазик.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стравот ми помина, велам, но очите ми останаа големи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Мое е детето, вели сестрата, не ми остана време да го надојам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми остана уште компотот од праски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој пламен од огнот пред колибата ми останал на лицето и гори дали гори...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам што ми останало од животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И дадов и сто рубли што ми останале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оттогаш сите места што сме ги поминале заедно со Никифор, како да ми останаа маркирани во душава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми иде некоја врева и, тогаш, како јас да сум се нашла надвор, а телото ми останало в ќелија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На полпат ми остана крикот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, како што ја подадов раката, така и ми остана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Палтото ми остана во Охрид, утре ќе ми го пратат, па затоа те прашував дали си дома, веќе како божем надмено и ладно мрмореше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Си ги цртам хризантемите, - ми објасни Билјана. - Да ми останат за спомен.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)