Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Одам кај свеска ми. Одам или би одел. Одам да не ја најдам сама или ми рекла дека е сама.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А и не знам дали бегам или брзо треба да стасам кај некој кој ми рекол дека сум умрен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Лага е, ми рече по два дена и Владе Кочов, и тоа совпаѓање го доживеав како шок.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Освен раскажувањата, макар и многу површни и колебливи, во моето семејство од колено на колено, за мојот предок, а исто така и меѓу жителите на селото, во овој случај имаше барем две совпаѓања: прво, човекот што го споменуваше Јохан Барт под името „Поцо“ беше од Маказар, од каде што потекнував и јас, а и парчето метал со написот „Поцо“ се најде во Маказар и второ, се потсетив и на тоа дека мајката на Надежда, старата, во една прилика пред да почнеме со копањето на бунарот, ми рече дека, според нејзиното сеќавање на раскажувањата на луѓе, на тоа место некогаш веќе постоел бунар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Не, господине“, ми рече. Првпат некој да ми рече овде господине.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Те бараме да ти кажеме и ти да знаеш и да сториш нешто“, ми рече Михајло. “Сѐ ќе се исуши, и сѐ живо ќе цркне“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Додека лунѕам по сокаците и по плоштатките, нив ги нема, а никој кого случајно сум сретнал, не ми рекол, отворено, лош збор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Проектов мора да биде успешен, ми рече при една од тие средби тој.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми рече дека имал триесет и пет години, дека знае оти е крајно време да се ожени, но бидејќи нема постојани приходи, ниту посебен стан в град, а од Маказар веќе еднаш заминал, бегал од мислата за таа работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Третиот господин од публиката крај бунарот, Џорџ, Ѓорѓи Шумка, човек со грло и со глас што ги раскостуваше ридјата наоколу, рече дека се копа на погрешно место, дека тука вода не излегува, но дека местото е многу добро за гаража. „Јес, мистер“, ми рече мене, „добро е за гараж“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, ако подобро размислам, па нели таа неодамна ми рече: - Ќе видиш ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Баба ми беше гурман. Сакаше да проба сѐ.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ми рече дека е малку подобра, дека ѝ дале крв и инфузија и дека потпишала некаков документ за да можат да ѝ направат гастроскопија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Чекај да видиш кога ќе се стемни и кога ќе се запалат светилките, ми рече таа. Ова не е ништо, додаде.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Ја најадов баба ти со попара од леб и вино, ми рече.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Гладна сум, Наташа мајка, ми рече кога ја побарав.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Како што еден сексуално нормален клинец ми рече: „Убаво е да се биде вовлечен во нешто, дури и ако си тоа самиот ти!“

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мислам дека луѓето би требало да видат сè и дури тогаш да се одлучат - то ест, да ги спречат другите луѓе да одлучуваат за нив. што и да правеше, Фектори сигурно им помогна на толпа луѓе да одлучат.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На пример, ако некој тип види некои два други типа како се ебат, него тоа или го пали или не - и така тој знае кое е неговото место во животот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Истата вечер стариот Голдблум, облечен во ноќна анетрија, додека жена му држеше свеќник над главата, ги броеше, потплукнувајќи меѓу прстите, крупните банкноти што ги редеше на постелата, подготвувајќи ги, заедно со неколку обврзници, како практична поткрепа на предлогот што го подготвуваше за утрешниот разговор со син му. „Дојдете”, ми рече д-р Астерид.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ја извади и ја стави на масата. „Татко ми ми рече дека отсега натаму, ова треба да го носиме секогаш кога излегуваме на улица”. Мајка ми, секогаш брза во реакциите, дојде до масата и ја зеде ѕвездата. „Какви се тие глупости, ќерко!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Знаеш што ми рече најстариот син ова попладне?“ - го фати рабинот својот пријател за раката: „Бевме во синагогата да ги скриеме реликвиите, а тој е веќе доволно возрасен за да ги споделува проблемите со нас.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Лицето му добило решителност, ако рацете, му се тресат од умор.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- После ќе гледаме, сине, - вели таа. - Да ги најдеме прво твоите цртежи. Кажи кои беа. - Учителот ми рече дека избрале два.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Вечерта воспитачот ме запре во ходникот, ме чепна со прст преку носот и ми рече: „Добро е, мали.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Немате право да ми речете идиот, - го повиши тој гласот и пречекори понапред.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можеби баш тоа непремислено движење ја потстакна неа да се засмее и, место да премине преку сето со молчење - како што би очекувал од неа - да ми рече пред целиот клас: „Ти треба да ги пратиш овие чевли в музеј”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„А мене пак ми рече вака”, одговори мајсторот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Многу е арно тоа, ќе ми рече. - Е ајде тогаш јас и вие да си бидеме заедно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

ВЕТА: (Без да го забележи слугата) Е, дали еднаш и јас ќе дочекам и мене вака да ми речат: „Добра ноќ“!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ме посети неговата жена и ми рече: „Не можам да дозволам мојот маж да игра една таква улога кога очите на целата младина на Америка се вперени во него”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ако сега го погледнам Саботер, би рекол дека сценариото не е без мани.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Немој да плачеш, - ми рече Коле и ме стисна нажалено кон себе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Знам, ми рече таа. Но, болен е. Има треска. Вчеравечер цела ноќ не беше дома. Настинат е“.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ми го донесе Марко и ми рече да ти го предадам лично тебе. Веројатно ни објавуваат...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во тој миг на неизвесност и штама стана Мира и рече: „Наставничке, Ташко добил сестричка!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- И да си ја скротувам душата - ми рече.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Девојчињата беа длабоко разочарани. Тие повеќе сакаа некоја наставничка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мене ми е сосем сеедно. И тој ми рече дека сум низок.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Нели сме другари“, ми рече едноставно, „не треба посебно да ми благодариш.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не можеше ли порано да ми речеш?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Лицето на наставничката одеднаш светна.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ќе научи многу за меѓучовечките односи и во семејството и пошироко во општеството.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Наставникот по општотехничко ќе ни биде одделенски раководител.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„А, затоа беше вревата! Зошто веднаш не ми рековте?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ја подоткри јакната: „Гледај...“ ми рече, „гледај што најдов пред нашата зграда“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ѕвончето ме спаси. Немаше време наставничката да побара да ја раскажам содржината на „Двојната Лота“. Ѝ се заблагодарив на Елена што ми помогна.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Одврзи и брои. Ми рекоа оти токму сто се.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море ми, кој ми рече, баго. Никој не ми рече.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе го искршиме првиот ќунк на парчиња и ќе ги раз'рваме другите по него и така ќе се промолкниме еден по друг. А ми рекоа дека надвор од двориштево ѓеризот е ѕидан со плочи, четвртаст и толку широк што не ќе има потреба да го прошируваме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете го мојов план накусо: ние треба да почнеме со копањето уште веднаш, та до пролет да ја свршиме оваа работа, ако сте согласни, — заврши иницијаторот на бегството Никола Каранџулов и застана да ги слушне своите другари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чудно ми зборуваше. Морав дури да се насмеам... Ми рече да не се плашам и да фрлам вода во огнот...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Арно ми рече мајка ми. Почекај, ќерко, времето нешто се буричка и ја крена главата кон небото.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Не“, ќе ми речеше тој, „јас сум тој што најневерува во Бога“.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И ми рече од него да купам пајак отровен, најголем во родот свој, со крст на грбот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го прашав дали се шегуваше кога по телефонот ми рече дека сака да се замонаши.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Еднаш Земанек ми рече дека не може да дојде на кино со мене, иако јас имав извадено карти, и сакав да го изненадам, оти токму се даваше Големиот Гетсби, филм според неговата омилена книга.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем Ина му шепна нешто на аѓутантот, тој нишна со главата, пријде кон мене, и ми рече: „Госпоѓицата со задоволство ќе ви одговори на прашањето ако сега си одите, и ако по последната претстава, вечер, ја побарате во нејзината приколка.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се согласив. Земанек пребледе. „Ти не си циркузант“, ми рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме избрка и на вратата ми рече: „Рацете ќе ти ги искршам ако уште еднаш те фатам да пишуваш вакви глупости!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ми изброја петстотини златници, ми рече да појдам на пазарот во Дамаск и да го најдам тој и тој човек, Амореец, трговец со чудни нешта.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Газдата беше воодушевен; ми рече дека такво нешто до сега не видел, дека имам извонредна способност за одржување на рамнотежата, и дека бездруго морам да почнам да тренирам мото-акробатика.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Утредента ме викна класниот, Фискултурецот и ми рече дека ако продолжам да говорам такви гадости за партијата, и тоа уште за партијата на која не ѝ припаѓам, ќе ме отстрани од училиштето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ина уредила вечерта да настапам со својата точка, во паузата на програмата; директорот ми рече дека настапувам без никаков хонорар и на своја одговорност; се согласив.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога застана, газдата ми рече: „Сакаш да пробаш и ти?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Што мислиш?“ го прашав. „Мислам на еден жолт путер од детството“, ми рече. „Раскажи ми“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зошто ти не ми го кажа тоа? Или не знаеше?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш Сандо и лично слушнал како обвинетиот и се обраќа по име.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„И мајка ми еднаш ми рече дека не умеам да замесам вкусно кравајче дури ни за себе си.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дека сепак се повел по своите инстинкти.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Белата плетенка над горниот џеб ја исече за да не личи на војничка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Најсетне и Иван самиот сфати дека згрешил. Ми рече дека непотребно избрзал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со право ме праша „а што ќе се случеше случајно да заѕвонев на влезната врата и Ѓурчин лично да ја отвореше?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Бил херој, иако не го запишале како таков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислело момчето дека следењето од далеку и влегувањето во туѓ двор не е никаков престап.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сандо од обезбедувањето ми рече дека обвинетиот двапати се обидел да ѝ се приближи на Јана, дури и да стапи со неа во контакт.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако беше жива се ми се чини дека ќе се радуваше на секоја моја несреќа. Таква мајка ме роди“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но кога Сандо ја прашал дали слушнала дека некој посакал да и се обрати, одговорот на Јана бил негативен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„За да те стопли“, ми рече испраќајќи ме на училиште.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Татко ти е мртов херој“, ми рече Боге од Бањи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Иване, татко ти го убија, и тоа од поодамна, а и мајка ти е мртва.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но за жал со големо задоцнување“ ми рече мајка ми по еден наш разговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помислив дека сакаше да ми рече или поточно да ми појасни оти и таквите дребулии, какви што се пијавиците кои којзнае зошто решиле да не виреат во вакви води, како планинската, придонеле луѓето наеднаш да се почувствуваат среќни и да се однесуваат неконтролирано и палаво, како децата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во Белград се најдов со еден од селава наши, работеше со мајстори, и тој ми рече: „Ако носиш нешто од пари дај си ги овде в банка“.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И вистина, убаво ми рече мајка ми вчера: „Ано ќерко, поднамирви се веќе малку поубаво кога одиш на вада, оти таму се собираат момичките и жените од целово село, пак ќе те прикажуваат.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Беше облечен војнички и ми рече бргу да му донесам од дома алишта. Истрчав и му донесов.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ми рече дека тоа не е прашање за полицијата и ме посоветува да го побарам началникот на царинарницата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Токму сакав да ја прашам дали татко ми не се решил да се ожени со учителката Вера, тетка Рајна ми рече: - Зарем не би можела да ја сакаш, или барем да се навикнеш на некоја жена како што е учителката Вера?

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Христина, ти како да си многу уморна вечерва, - ми рече татко ми со благ глас откако вечеравме, - легни си.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Ќе дојдеш ли со мене, кај мене дома, - ме праша Марина кога бевме кај првата раскрсница, - јас не седам веќе овдека, се преселивме со баба ми, - ми рече таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

„Ама дотогаш…,“ реков. „Ќе ми биде тешко додека не се вратиш.“ „И мене,“ рече Рајнер.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно претпладне ми рече: „Време е да одиш, ќе ми започнат предавањата.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Замоли да те почека овде, па минавме некое време во твојата соба, ама не е баш разговорлив.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Си правев куќа не нагоре, туку надолу. Не ја градев, туку ја копав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара и јас понекогаш зборувавме за мајчинството, и еднаш Сара ми рече: „Докторите ми велат дека мојата болест нема да ми попречи да станам мајка,“ и помина со рацете по металот околу своите нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно попладне, кога се вратив дома по долгото лутање низ градот, мајка ми потсмешливо ми рече: „Те бара едно весело момче.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Првото утро кога се разбудив во неговиот дом, ми рече: „Сонував како си правам куќа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Еден ден пак ќе бидеме заедно,“ ми рече Рајнер на разделба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Можам да те испратам до факултетот,” му реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред тргнување, еден пријател ми рече: „Таму кај што одите има многу евтини чевли. Речиси багатела.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Мене ми рече оти по две години ќе оболеам од птичја болест и оти не ќе говорам, туку поначесто ќе чурликам и чурликот ќе го запишувам и од него ќе направам книга во која многумина болни ќе влегуваат, здрави ќе излегуваат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ме погледна зачудено Масим, синот на стрико Бојан, ја подотвори устата во чудо, ги ококори очите и прекорно ми рече: Какво писмо ти пратил татко, кога тој почина пред една година во Домот за старци во Катланово, го погребавме по сите обичаи на градските гробишта, му правевеме помен на четириесеттиот ден и парастос на годината од умирањето?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ја отвори едната дланка и ми подаде сребрен прстен со голем зелен камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги побарав опинците, ги најдов, некако ги наврев на нозе. Осаменоста веќе ми беше тешка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но на отворената врата се судрив со домаќинката, со нејзината подгрбавеност или набожна покорност од која и манастирскиот камен се стоплува. Ми рече нешто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој дојде во селото, ме повика во дворот, ме погали и ми рече: „Сега веќе, синко, си голем.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ми рече веднаш да слезеш долу Иванов исто така, порачал, јас... ова писмо да го однесам... горе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ме праша дали се познавам и натаму ми рече да говорам со него.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

БАБА АНЧА: Тој самиот ми рече, дека квечерум, штом се заноќи ќе дојде кај мене.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но после си мисли: „Таа работа, ако е надворешна и очна, но ѓавол да ги знае - да не ми речат да се соблечам. Медицината е мрак работа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Чекај малку“, ми рече човекот со многу брчки на лице, што се појави од некаде и ме зграпчи за рака баш кога се токмев да слезам кај постојката Бит Пазар.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Наредниот ден, Петјушка Јашчиков сакаше да скокне на операција веднаш после работа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Оттаму, мојата врска доктор ме одведе кај професорот да ми се направи една гастроскопија по колоноскопијата, а кога по пат го молев да ми каже колку може да биде болно, тој низ насмевка ми рече дека оваа претстава што бесплатно ја изгледал долго ќе се раскажува по кабинетите и дека лично тој ги сокрил пешкирите со нормална големина и дека оној во костумот бил само колатерална штета.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тропаат лажиците и виљушките, ѕвонат гласовите, а нејзе ќе ѝ прокапе некоја солза од радост и среќа, додека ме кара мене дека, ете, лубеницата не сум ја доизладил како што треба, а сто пати ми рекла да донесам уште мраз.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Го побарав и Кочо Рацин. Цинично ми рече дека е исклучен од Партијата и ми порача да си ебам мајката.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ама кај знаиш, ќе ми речиш. Јас го знам од мене, чунки сум патил од стопана ми што го имам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Се вратив од свадба па ми рекоа дека сте овде.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кој што ми рече - обидов, ама ништо, помош нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Овој век ми помина без него, ми рече, и оној нека ми врви без него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Куп овде, куп онде... трчам удолу низ поле, кај што ми рекоа децата...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јоле го виде детето Шаркоско и вели: Чије je ово прљаво дете, детето ми вели: Што ми рече, стрико Јоне, јас му велам: Те пофали, и детето почна да се радува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еднаш ме заколна за душата од децата: кога ќе умрам, сестрице, ми рече, закопај ме кај децата, ама подалеку од Јона. 12

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Григор Бакалот ми рече дека тоа се лекува и со коњски измет.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ене ти и коњ и седло и узда и узенгии, ми рече Николе Солески и ме одведе в пондила.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А го мачкам со сѐ што ќе ми речат го мачкам; ракии, киселини, лукови, саѓи, катрани, со сѐ обидов.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така ми рече Мирче и си замина.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш, Николе Солески, ми рече: „Ко ќе ти треба нешто, само кажи“ и јас ко дојде за женење, му кажав: - Ми треба коњ, стрико Николе, му реков.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само еднаш се реши да ми рече: - Дојди, мори сестрице, кај мене, ми рече.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За право, еднаш, јатрва ми, Уља, ми рече: - Дојди, сестрице, кај мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Откако ја измеривме стоката, Григор ми рече: - Сега врзете ги маските.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Отец Висарион се заниша, кркорејќи и откако падна на земја, почна да клоца со нозете, како обеспрашена пеперуга, - Сега врати ми го ножот, ми рече војводата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама кога ќе ми речеш, Стојна, мислам дека на друг му зборуваш, вели, мислам дека не зборуваш со мене, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сношти ми рече, зошто сум легнала, вели, зошто не сум те чекала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Луѓето седат на лединките и сега си кажуваат за ти реков, ми рече, за што било и поминало. Како да се покрсти излезени.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се враќам дома, а Уља, уште од врата ќе ми рече: - Мори, кај си, Велико, што се стори, што направи?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега, искуби ги и испечи ги, ќе ми рече, оти вечер, ќе викнам гости.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така, така, ќе се премислат, ќе ме пуштат. - Ајде, оди си, ќе ми речат, ние пак ќе те побараме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се разодврзувам, ја расплетувам косата ко улера - како што ми рече Уља - и, ајде, тргнувам околу гропчињата. Ќе пеам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На Проштени поклади, кога се запостува за Велигден, Григор ми рече: - Вечерва останете, ќе ми бидете гости.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може под ист покрив ќе ни биде полесно, ми рече. 196

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Наоѓаше другарче од средно, комшија од маалата или братучед на баџанакот кој е високо поставен во партијата која има победено на изборите. – Алек, ич не се изненадив кога ми рече дека тој ќе биде директор на секретаријатот.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Жената на средниот брат ја наполнила тавлијата со алишта и тргнала, па клекнала пред жената на најстариот: „Сестро, ѝ рекла, сестро мила, денес јас сум редница, мене ми е редот да им однесам храна на мажите, арно ама маж ми ми рече оти ќе ме убие ако не му ја исперам преслеката, а тавлијава ми е полна, дури и преполна.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оди, мила наша, а ние ќе ти ја наполниме таблата со турли-турли јадења, мажите со насмевка да те пречекаат, тебе аберџијке, што ќе им ја заголнеш душата.’ И така ја наполниле таблата со езерски риби прелиени со мед и со суво грозје, со сарма од лист од винова лоза, со сирење од немркана овца и со слатки од бадеми.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Осаменоста ја чувствувам и со тебе и без тебе„, ми рече.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Труби, барабани, ти реков, ми рече, со што ти не го испратиле царот умните подајници.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Не знам“, ми рече. „Нешто што е посилно од мене сѐ повеќе ме изменува. јасно ми е кој сум, не сфаќам само како сум. На оваа почва сум пресаден не знам по колку осеменувања и овде сум никнат, сроден со оваа земја и ова небо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Еден туѓинец, еднаш, знаеш што ми рече?! - Ти си заљубена, затоа си така замислена. Ама заљубена си во самата себе.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Со гневен шепот ми рече дека ќе ме убие поради тоа што го правам. Ги разбрав тие зборови.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И потамумислев дека сум учесник во една игра.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Време е да поспиеш, Пупи Паф, можеше да ми рече со мајчински глас.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се надевав дека трговците ќе ми речат –ова е само мала шега, Пупи Паф!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ми рекоа дека секој роб, пред да стапи во рудничката јама, должен е да се сретне со Мортенија и да се заколне на верност.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Оние што ловат робови за Мортенија и самите робови без иднина.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Денот се сопнуваше на суви грмушки. Најпосле, како и секогаш, ги освои просторите.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Еднаш навечер, Марина ми рече дека Синдерјушкин ме нарекол хулиган затоа што му стапнав на ногата.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Со својот живот и дело ќе ја покаже и докаже тезата за повеќекратноста на идентитетот на индивидуален и колективен план, за меѓузависноста на идентитетските компоненти во нивното хармонично дејствување, како неодминлива вредности и победоносна противтежа на националистичките погубни пориви. Надежта постои...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Лакхдар ја забележа мојата зачуденост и ми рече: Јас, знаете, живеам во Ла Марса (резиденцијален кварт близу Картагина) во куќата во која некогаш живеел Андре Жид.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Дојдени сме на овој поетски собир по наредба на Јасер Арафат! - ми рече Махмуд Дарвиш! Во мигот немав одговор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со тивок, пријателски глас, пригушен од невидливите солзи ми рече: - Оваа кутија е изработена од палестинските мајки со симболот на нашата Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кратко ми рече: Дојди во Палестина, те очекуваме.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Откако прекина со разговорите веднаш седна на фотелјата спроти мене и без да го запрашам, погодувајќи ја мојата мисла и поводот за посетата, веднаш ми рече: - Почетокот на преговорите со Американците има повеќе симболичен карактер.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Најпосле Сојузниот влезе во кабинетот. Срдечно ме поздрави и ми рече: Простете, ме бараа од Вашингтон.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Немаше време за многу зборови. Арафат долго ме држеше за рака додека му објаснив дека сум сега амбасадор на Република Македонија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Седнав во фотелјата на малото плато пред градината.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ми олесна кога ги видов овие две познати книги кои ми беа блиски и по мојата иницијална и постојана професија како професор по француска книжевност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Уште еднаш Езерото стануваше татковина на тие што беа ја изгубиле историската татковина. Махмуд Дарвиш сигурно беше меѓу нив...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сопругата ми рече оти ме барале од амбасадата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тогаш пред заминување, барајќи клучен совет, во воената школа, во вечните прошетки во кампот, потонат во миризливото зеленило, во кое доминираа багремите, пресудно за мене, со искреност и од душа ми рече: Тешко е да се дадат совети во дипломатијата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Малку потстана, зеде една убава четириаголна кутија од сите страни побисерена, а во средината со испакнатата слика на џамијата во Источен Ерусалим, со по два бисерни цвета од левата и десната страна.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше во разговор едновремено со палестинските амбасадори во Париз, Лондон, Дамаск, Москва, Каиро... Известуваше за разговорите, даваше инструкции.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ми рече да се вратам по другиот пат и дека по пат ќе ми кажува.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Еден ден чичко ми му го кажа тоа на татко ми, но во вид на клевета, а татко ми рече: И ти и Љубица играјте и танцувајте, но да бидете пристојни, со секого кој ќе ве покани, макар и Циган да е, но за време на играњето никако не треба да се зборува, да бидете сериозни.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ја викнав стрина ми да се поздравиме, и таа ми рече: Синко, на домашните ќе им кажам откако ќе заминеш, но јас ѝ реков дека не смеат домашните да дознаат, зашто ако не се вратам сите ќе ѝ се налутат затоа што не ме спречила.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Другите останаа во Крстец. Тој ден останавме таму на позиција.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога се свртев, го здогледав девојчето како плаче, а кога го прашав зошто плаче, тоа ми рече дека од тоа брашно така не се месело, нивните соселани поинаку го меселе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тогаш учителот и учителката ми рекоа: Милице, па ти си заслужила, убаво учиш и убаво пееш, а гледаш како си ослабнала и си дошла недооздравена.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Камбо тогаш ми рече: Миле, ќе кажам дека јас ја прекинав колоната, јас сум Циган и не е штета што ќе загинам, а ти си убаво девојче и ако загинеш цел баталјон ќе плаче, а кога ќе чујат во селото и тие ќе се расплачат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А татко ми зад мене, сѐ гледал и потоа ми рече: Што беше она што го читаше? а јас бргу да се снајдам, му реков: Таа девојка не е писмена па ѝ го прочитав писмото од некое беќарче.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ме викна командатот на баталјонот и ми рече: Милке, тебе ќе те преправиме во селанка, ќе те качиме на еден коњ, ќе го товариме со дрва и ќе одиш во Прилеп, божем продаваш дрва, за да видиш каде е непријателот и да се распрашаш со колку оружје се наоружани.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ни даде по едно бонбонче и ми рече – уште малку мајка ти нека поспие, штом ќе стане баба ќе те викне.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Јас веднаш како санитарка му ја преврзав раката, а тој ми рече: Сега, нема ли да ми кажеш дека ме сакаш, а јас му одговорив: Ќе се земеме ако останеме живи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Бргу изнаредив повеќе дрва за побргу да се испече лебот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На патот ме застанаа и ми рекоа: Каде одиш ти, каурко, вака?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не знам, можеби ми рече или така ми се причини тогаш, додека симнат на подот на коленици ги средував цедињата паднати од наткасната, кога над мене го слушнав нејзиниот глас: „Нино, можеби ти не се познаваш ни самиот себе.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Никогаш не можев да помислам дека ќе те видам ваков, слаб и немоќен.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Нашата судбина се поистовети со нивната. Меѓу нас и нив сега нема разлика,” ми рече.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Јас сакам да имам дете,“ ми рече Ема Ендековска, допирајќи си ги набабрените пупки на градите. Потоа ми ја зеде главата меѓу дланките и ми ја притисна на левата цицка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Можеби,“ ѝ реков наведнат над цедињата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој живееше сам и реши полицајката да си ја прибере дома. „Неофицијално”, ми рече тогаш.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Те сакам ваков,” ми рече. „Те сакам облеан во студена пот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Ти така мислиш, а можеби и не е така, можеби нема да биде така,” ѝ реков.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Ти можеш да го направиш тоа, ќе ми помогнеш“, ми рече, тупкајќи ме по рамото и, речиси, шепотејќи: „Ќе ми помогнеш, и така натаму…“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Алакерим. Султана чок јаша!“ „Нијаз чауш ми рече дека си ме викал, вели пашо“.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Некој, се сеќавам, ми рече вака: Борко, просто газеше, ми рече.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Поттикнат од тоа што ми рече Лена за гневот на Симона, онака како што таа го сфатила, јас сакав да ја заокружам претставата за односите меѓу браќата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Овој останал во чудо. Се вомјази Симон, ми рече Методија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

По два дена, ми се јави по телефон дека е готова, дека ја средила својата соба, куќата, исто така, ќе ги затворела, ми рече, прозорците, вратите, ќе ја ставела на место храната за Гаро и за мачката, а видела дека има зоб за коњот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ми рекоа, седи и чекај. И јас чекав.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Некој соговорник строго ми рече: Партијата не може да плука и да лиже: она што еднаш се случило, се случило за сите времиња.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ме викнаа луѓе од власта и ми рекоа да подготвам сценарио за кус документарен филм за акумулацијата во Долнец и една изложба на фотографии и текстови.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Ама, пердувче си се сторила, Ѕвездо моја, ќе ми се налути мајка ти, не сум се грижела за тебе, ми рече на заминување дури да се врати да сум ти баба, и мајка.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Бог беше секогаш честив и праведен Неговиот збор никогаш заведен За никакво зло не беше набеден И така сѐ до денес кога мојот Бог ми рече: „Те молам никогаш не сметај ме за демагог“ 1997

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

„Ќе ги оставам цигариве по операцијата, нема веќе пушење“ - ми рече ти.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ти тогаш ми рече дека ти се слошило и не си можел да нѐ следиш, а беше седнат на столицата на самиот крај од платформата до езерото.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Баба ѝ не беше тука, и ми рече додека се врати баба ѝ за да ручаме заедно, можам да се раскомотам, да се избањам во бањата, да се отпуштам на каучот. Се избањав, се испружив на каучот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Крцкањето и цивкањето на пружината, шепотот на Нанчо во кој навираше неговата страст или она женско Не, нее, не така... полекааа... од ноќ во ноќ сѐ побезобразно, сѐ поотворено, сѐ понападно, уште пред самиот да ми рече дека му пререкле од мензата дека треба да си заминам оти скришум ме ранел од таму, појдов до мојот вистински вујко, братот на мајка ми, кој во тоа време имаше навистина светла, просторна и убаво наместена одаја во една од зградите на Автокоманда со молба да ме прибере кај него додека дојдат моите од Војводина.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Таа дошла со студенти најверојатно оти стои Ми се чини дојдоа за некакви предавања, ми рекла дека пак ќе се видиме оти стално ќе доаѓале на предавања во гимназијата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ме погледна и ми рече: „Толку многу ги има“. Стоеше тука веќе со часови.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

„Минатата недела купив маса за билијард, ми рече, и јас и Стерл ја пренесовме на раце цели шест блока и тогаш со денови се обидувавме да ја составиме, но тоа никако не ни поаѓаше од рака. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 223

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ја прашав каде ми рече уште долу. Рекоа тука е крајот таа рече уште долу. Слегував, Слегував, не стигнав. Од каде почнува?

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

„Ајде боже, поможи", ми рече тој, тргна од пагурчето и го пробуцка лулето што беше се угасило дури го слушаше Ристета, па му вели: — А бре, така си е, Ристе сето шо го велиш, токо кога ќе заслепее човек, нишчо не му се гледа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

19. Му верувам зошто да не му верувам на Чарлс Дарвин Дека ние коалите сме можеби најпознатата врста дембели Добро де и оние Црногорците на Балканот биле во мртва трка со нас За нив не сакам да си ја грешам душата Ама за нас коалите бев чула дека ако крстителите Немале пошироки погледи на светот И ако ги гледале само нашите навики Австралија можеле да ја наречат и Дембелија пу пу скраја да е Туф туф врста дембели А што сме мислители и сонувачи никому не му е гајле Кога секое суштество е дадено на многу мислење Нема многу време за работа Сега некој зајадлив ќе рече кој работи не мисли Или колку повеќе работиш толку помалку мислиш Други зајадливци ќе речат дека работата го создала човекот Не се сеќавам добро ама некој како да ми рече дека тоа е цитат од Маркс

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Пред да замине, ми рече: „Уште ноќва, слезете во визбата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Игравме други игри! – И што ти рече тогаш грофот Чано? – Ми рече, ќерко моја, ти убаво играш!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А и јас, вратен од Цариград, знаев каква стапица за нашата иднина можеше да биде патувањето во Италија. – И ти, тогаш, ништо не ми рече за сево ова, мили. – Те љубев, мила, те љубев!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко ви, ноќта пред бомбардирањето, ми рече: „Јас ноќва заминувам, варди ги децата!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Свекрвата, уште на врати, ми рече: „Имаш ли ум снао, црна ти, зар се излегувало од куќи со децата по овој кијамет...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Го искарав... А тој ми рече дека униформата ваша го надразнила, го предизвикала...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дивни се твоите приказни, ми рече. Сонуваш ли како што расправаш? праша. Кажи сонуваш ли?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Пиевме кај еден колега, пак ми рече. Колега? мислев. Дали колега? се прашав.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сувопарен си, ми рече. Не знаеш да сонуваш.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Она што е мртво не пее. А тие пеат. Мртви се, ми рече. Сенки се, ништо друго.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Гледај, зора е, ми рече пред да појдам на воз.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Таа се насмеа. Уморен си, ми рече. Одмори се.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Докторе, ќе ми речат. Ти си ликвидатор.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Јас сакам да го боли, ми рече. Јас сакам кога му расте црвениот нос од болка.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А јас сакав да живеам, да го слушам пулсот на животот. вечерва сум пијан, ми рече еднаш.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ноќта, кога се вратив по десет дни, ми рече: Очекував едно поинакво милување.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се насмеа. На луѓето им недостига циркус, ми рече. Кловнови сакаат, смеа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Забележа дека ја намести устата како да ќе затруби но место тоа, место претчувствуваниот звук, чу прашање: „Не ми рековте - женет ли сте?“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Трајче го праша постариот дрвар, кој разговараше со војникот италијански: - Чичко, што значи тоа „бамбино“ што ми рече војникот?

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Порача ли нешто? - праша Горјан. - Многу ве поздрави и ми рече деновиве пак да му однесам дрва право дома.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Многу да ги поздравиш Горјана и Огнена и да им речеш: „Чичко Тале ми го закрпи самарчето и ми рече пак да му донесам дрва.“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „Ете вака, синко Марко, се сторило со Силјана од Мало Коњари; знам оти тебе ти е како лага; арно ама мене ми е навистина, оти од татка ми е прикажана оваа приказна“, вака ми рече татко ми кога ми ја прикажа со прво.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ами лели едно ме видоа и на име ми рекоа и ме однесоа дома, та ме нагостија и многу ме честија.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Вие еве сте знаеле и по бугарски и сте го знаеле дури и името мое, рекол Силјан; ви се молам, стриколе, од кај ме познавате мене што ми рековте на име?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

-Не, немаш право - му се здаде таа на другарот секретар - знаеш што ми рече мој Благоја кога тргна за на фронтот?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Влези ако можеш! - Росана ми рече дека јас сум имал срцка шеф. Токму со тие зборови се изрази.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа утринава ми рече дека животот и не е ништо друго туку само прошетка низ болките и радостите на ретките убавини што ни ги носи љубовта.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога повторно се собравме наместо да тргнеме откривме дефект во колата требаше време за да се отстрани сестра ми рече гладни сте вечерајте не се оди на пат гладен не доаѓа предвид реков очај ме обзема од постојано јадење кога треба да патуваме преживаме кога треба да патуваме.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Тате ми рече дека ти понекогаш се однесуваш како да не го гледаш и како да не го слушаш“ ѝ реков.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Даг“, ми рече тој околу пет часот попладне, откако ги собравме пешкирите и се враќавме низ плажата покрај големиот бран крај брегот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Оф, колку беа озлобени, мислиш со прсти ќе им ги искорнат срцата. Туку нѐ разделија.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Нејсе, на одење, на нашки ми рече: - Земи си ги парталите и качувај се во камионот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ливчето, се разбира, го фрлив, макар што ми рекоа дека власта, таа, народната де, по победата ќе ми ги плати. Така сите овци и кози - под нож.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Седи си мадро и не прави будалштини.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Две години затвор во Кожани. Кога си дојде дома, ми рече: - Јас, Ристанке, ќе си одам во Америка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А знаеш ли што ми рече вчера еден од оздравениците? Не знаеш? Е, па слушни.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Така ми рече и дедо ми кога ме виде во Оровник.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

По Велигден хорофилаците го зедоа со седум други души во астиномијата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А ти ми велиш дека јас сум заслужил да возам џип... за да ми прди зад грб некоја заднинска вошка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога си отиде Германецот и пак дојде Гркот, тогаш Ристо мој одрами пушка.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кога го врзав крајот од ортомата за елата, ми пријде еден албански наредник и, помагајќи ми да ја врзам ортомата ми рече дека владините војници вчера слегле од Стените, го зазеле Крчишта и веќе копаат ровови на ридот Синадеврид. Ги знаеш тие места, нели?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Јас дури заборавив дека домашните ми рекоа веднаш штом ќе нѐ пушти учителот да си одам право дома, зашто имавме некоја работа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Иако еднаш ми рече: „Сѐ едно дали сум таму, со нив, или овде стојам, јас сум во играта.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Мирисот на она што го испушта готвењето втасува насекаде, па и до дед Павел ќе втаса“, ми рече тој додека чекавме да ни ја отвори портата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ако треба“, всушност баш вака ми рече: „Ако треба ќе посадам бостан со дињи и со лубеници. И пченка ќе посеам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Семјон честопати ќе ми речеше дека Борис Степанович сторил убава работа кога не му даде потврда на Ролан Јаковлевич дека бил генерал во Царската Руска Армија.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Или ќе ми речеш дека го заборавив зајакот, и оној краешник заечки леб што ти го донесе татко ти откако се врати од еден лов на зајаци?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можам јас лозјето да го земам и негледано. Ќе му го дадам веднаш сенетов за борчот, на кадијата (Тргнува назад.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: Стојанке! Не зборувај така! Уште еден збор таков ако ми речеш, ќе те отепам!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТОМЧЕ: Стојанке, не пукај ме така, не прави такви смешки, зашто мене ми се плаче!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: (Доаѓа.) Го нема! Хм, хм! А Спиридон ми рече дека овде ме чека.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Никој досега не ми рекол ништо за тоа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Но ноќеска баба ми одненадеж ме разбуди: „Слушај, ми рече, крадци имаме...“

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ти реков, дека ми рече да не ти ги давам сите, да чувам резерва, ти рече, Борис, малку те тепам.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Советникот ми рече: Нашиот народ е заспан змеј во заклучената заборавена одаја, полна со скапоцено богатство од дамнешни времиња.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

И уште ми рече тогаш дека е подобро да не доаѓам во Сараево и да си го вардам градот во спомените без лузни онака како што се варди убавината на мајските утра.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

На гробот на Изет Сарајлиќ Оној ветерничав април кога спука во Сараево ми рече по телефон дека сепак не можам да ти го испратам она што најмногу би ти се нашло - една вреќичка компири.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Бидејќи сега нема што да се работи, тој работи било што да се побара од него: насловна страна за часопис, изложба, филмска секвенца, итн., ад инфинитум.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По тој повод ви пренесуваме некои елементарни информации за овој култен режисер кој почина минатата година.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мојот адвокат ми рече: Не зборувај ништо, тоа е несреќен случај.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Што ми рече за него. Дека се даваше себеси освен двапати неделно (секогаш истите денови, четврток, недела? Дека е емотивен?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нема проблем со ликовите. Половина е завршено кога ги имаш личностите.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

(...) Во Тимбукту видов еден мал Арапин кој умееше со газот да свири на фрула, а педерите- бузеранти и пешкирите ми рекоа дека тој е вистинска личност во кревет.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ми рече: „Доаѓам за 20 минути. Излупи компири и испржи ги. Ако нема, оди купи. Ајде чао".

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ми рече дека ќе дојде за 40 минути.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Се засрамив како да сум направила нешто лошо.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Од срам, дланката ми се препотуваше и лажицата неколку пати ми се лизна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ќе биде добро и за тебе, а и за децата што ќе ги раѓаш, - ми рече свекрвата и го погледна Дино, па пак мене, - Ајде, касни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кристина и Никола се кикотеа прикриени во аголот на ходникот и ништо не ми рекоа кога набрзинка минав крај нив.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Морам да се присетам што зборувавме. Ми рече дека надвор почнало да врне.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Овојпат побрза од неа, ја тргнав раката и мачката само ме прострела со жолтите очи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Многу милно ми рече „чао". Можеби ми рече и нешто друго.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Чудно е колку малку месо излегува од толкаво животно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ми рече дека ќе дојде за еден час и тоа е тоа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас му реков дека врне, тој ми рече дека кај него не врне.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Уште од почетокот не ми беше право затоа што јас прва ги видов лулашките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ајде, оди таму кажи им на другите деца и не прашувај многу, - ми рече чичкото што чучеше на земја и затресе еден шраф со раката да види дали е добро зацврстен.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дино ѝ беше кажал, барем така ми рече.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По некое време реши да ми ги скрати маките и ме прекина: - Уморен сум, - ми рече, - те молам, не ме гњави со глупости.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ми рече „чао“? Јас му реков.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Пилешки копани и крилца во ориз.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мајка ми ми рече да не си играм на лулашки ама јас не ја послушав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Дали излупив доволно компири? Ми рече да излупам компири. И ако нема, да купам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Да си ја постелам - ми рече - да јадам па и да се забришам, да не бидам размачкан околу устата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ама остана и ден - денес да ми рече - Внимавај! - само тоа да ми рече, а јас знам на што мисли.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Со дедо ги изброивме цртите и беа токму толку, колку што бараше даскалот. A тој утредента, откако ми ја виде тетратката, ми рече: - За утре пак толку, ама на оваа страна да се навалени.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мито Кривиот, ми рече дека го видел товарен со сандаци...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И знаете што ми рекоа? Ми рекоа: браво! Така те сакаме.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

На дедо не му кажував што ми порачуваше даскалот, а дедо, кој почна веќе да се опоравува од пониженоста, еден ден ми рече: - Чендо на дедо, дојди, седни до мене.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во Прага ми рекоа дека први ќе ја признаат нашата привремена влада.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И за него јавив. Ми рекоа да го оставам на позиција...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Само трпение. Така ми рече и мајка ти...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој ме погледна и строго и жаловито и, ставајќи го прстот на усните, ми просаска: - Сус, чендо... - и толку, повеќе ништо не ми рече и мене за тој ден и повеќе денови потоа ми беше доста.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Ја знам оваа молитва! - извикав, а дедо ме гушна и ми рече: - И никогаш, чендо, да не ја заборавиш... - извикав, а дедо ме гушна и ми рече: - И никогаш, чендо, да не ја заборавиш...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Не му бери гајле... така ми рече и командирот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ми рекоа: - Само ранетите, другите не смеат, ќе им помине. Така ми наредија.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ја слушнав како ми рече: - Софи одкако виде си заминавте откај нас се сменија уште некои девојки кои што го чуваа Патрик и беа сместени во таа соба.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Се сеќаваш на селото каде што ги поминувавме летата? - Не е можно - изустив. Филип! - Да јас сум Филип - ми рече .

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Тома ми рече дека некој предходно ја отепал змијата на самиот пат и тука децата ја нашле.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Се нашле сродни души и еден ден кога отидов да ја посетам таа ми рече дека нашла нова љубов.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Тие двајцата воопшто не изреагираа на моето влегување во собата, а Диана само ја подигна раката и тивко изусти: - Здраво јас сум Дијана Ангела ми рече: - Ајде смести се и земи нешто за пиење- па и таа се испружи на подот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ми ги подаваше златниците, а бездруго кутрата сакаше да ми рече според изразот на лицето: не земај ги!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Набргу мина на главната тема: - Утрово ми рековте, морам да признаам тоа силно ме вознемири, дека ние сме го убиле природниот Бог во душите на луѓето и на негово место сме го поставиле партискиот Бог?!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Остро ме погледна и ми рече: - А бе, тебе ич, ама ич, не ти иде умот?!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Го погледнав иронично јадењето, па него. Се разбиравме. Си заслужил, би ми рекол!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кога на неколку чекори на излегување од кафеаната А А. ми рече дека би сакал повторно вечерта да се види со мене, зашто сум навистина многу начитан, но за жал без потребната идеолшка наобразба, јас се согласив повторно да се сретнеме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таа божем скришум ме одвлече настрана, за да не видат другите, скришум се обиде да ми даде две навидум големи копчиња обвиткани со пришиено платно и ми рече: - Ова не се копчиња, туку два златника.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Ти си паметно момче, - ми рече, - ама, сепак си мал за да можеш сѐ да сфатиш.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Тато ми рече дека мораме да ги имаме сите податоци пред да добиме дозвола за тоа што сме намериле да го сториме.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Мајка ми плачеше и ме прегрнуваше, а татко ми ми рече дека сум едно храбро момче какво што тој досега никогаш не видел и дека забите што Египќанчето ми ги покажуваше, ловците на крокодили ги извадиле од моето рамо.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Јас му реков, иако можеби не требаше: - Ако не сакаш, не доаѓај. - Зашто да не сакам- ми рече тој.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тогаш Ѕвезда ме `ргна со лактот в слабини и накарувачки ми рече: - Стори му пат на светецот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Сполај му- рече Петре и го зеде пагурчето, а мене ми рече: - Ајде, помогни му на Килета и да си одите. Муабет нешто имаме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Ним сигурно разговорот не им беше завршен зашто додека јас се токмев да седнам што поблиску до нив за да ги слушам што зборуваат, дедо ми ми рече: - Земи го пагурчето со ракија и оди, однеси му го на Даскалот. Се дупна од работа тој...

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Луѓето мене ми рекоа или да почнам да пеам по наше или да си ги соберам парталите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Така ми рече и пак додаде: Таквите работи ти биле, та не биле, ми рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш тој ја префрли својата стара и сува рака преку моето рамено и со дедовска љубов ми рече, Умнице на деда, ми рече и додаде: „Кога нешто е важно а тешко е да се каже, ми рече, тогаш е најдобро да се остави молкот да рече што ќе рече“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

— Кажи и ти некоја, ќе ми речат, смешај се со нешто.