Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тој го уби мојот Џеки!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така дишеше, со целото тело, што се чинеше како во себе да го впива целиот воздух.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вадим се прпелкаше на подот, а старецот никаде го немаше; Наташењка притрча до брата си; лицето му беше изобличено и тој се прививаше крај нозете на сестра си; раката му се тресеше.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На земјата остана сега веќе засекогаш неподвижниот леш: но лицето веќе не му беше онака скаменето како за време на неговиот мртов живот; беше изобличено со грчот на човечки страв и надеж...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Краста: Да, да. Баш тој Беки кој во филмовите глумеше хоштаплери, што впрочем и не му беше тешко зашто и самиот беше таков.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Наташа брзо излезе во градината каде што се наоѓаше визбата, по вино.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но самиот од тоа не чувствуваше никакво задоволство, и погледот му беше тежок, нималку детски, како кај нилски коњ.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Маргина 37 113 Бабата: Тоа му беше паметно, Џеки и онака беше дртав!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики: Беки, кој ја играше главната улога во?... 124 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој навистина се наду и со некаква услужна страст се тапкаше себеси по големиот мев; го правеше тоа бавно, тешко, очигледно му беше напорно да ја подигнува раката; солзи често му течеа врз лицето; но тој веќе ништо не разбираше. Маргина 37 67

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И најпосле нешто се прекина... Старецот во себе слушна пеење и здогледа непрегледна трака како доаѓа и го прекрива целиот свет... Неговата душа заминуваше во нова, непозната сфера на постоење... 80 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Наскоро стекна глупава навика да шета по градот, дури и наутро. Маргина 37 75

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тешко некој сега да можеше да го препознае: по заминувањето на семејството, лицето потполно му беше променето, стекнувајќи морничав, формиран неземски израз. Маргина 37 75

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вадим, збунет, стоеше крај масата; татко му беше крај него; месечината го осветлуваше.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На старецот пак непријатен му стануваше Петја: тој се тркалаше по тревата, како ѓаволче, притрчуваше ту до еден ту до друг мртовец и ги влечеше за уши.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Испуштајќи го виното, таа сомнабулично јурна во собата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Трошоците за спорот влијаеја на Величковски при помислата за покренување на тужбата – затоа што, сепак, не се работи за малку пари.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, сепак, овие трошоци не го премислија, затоа што сумата на неисплатени плати му беше неопходно потребна за да ја направи толку потребната хируршка интервенција на срцето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Процесните трошоци беа одмерени на 6.000 МКД (околу 100 ЕУР) и, откако првично судските такси ги плати синдикатот на „Алумина“, подоцна тие паднаа на терет на туженото претпријатие.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Конечно, во ноември истата 2006 година, таа стана правосилна и извршна. *

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред продажбата на претпријатието постоеше синдикат и Божиновски беше негов член, но – од моментот на продажбата до денеска – тој увиде дека синдикалното раководство е тесно поврзано со раководството на компанијата, и наместо да помага, во многу случаи тоа практично им одмогна на работниците!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На директорот му беше сеедно за иницираниот спор против претпријатието и тој делуваше како воопшто не е засегнат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во второстепена постапка, судскиот совет (во состав Љ. Неделковски – претседател, С. Спасеновска и П. Поповски), со Пресуда ја одби жалбата како неоснована и ја потврди првостепената одлука, донесена во корист на вработениот-тужител.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на спорот, по негово барање, имаше изречено „времена мерка“ и на работникот Анчевски му беше исплатувана 50% од вкупната плата за целото времетраење на овој спор.5 Жалбена постапка до повисокиот суд немаше, а пресудата е спроведена доброволно во дадениот париционен рок.6 Вредно за напоменување во овој случај е тоа што работниците меѓу себе имаа изразено чувство за солидарност, пожртвуваност и активизам покажан при организирањето штрајкови поради континуирано доцнење со плати и кршење на работничките права.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Единствена светла точка на постоењето на синдикатот е „џентлменскиот договор“ постигнат помеѓу вработените и „реномираниот“ купувач, тој како иден газда – во наредните пет години – да не врши никаква промена во однос на бојот и систематизацијата на работните места.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Величковски веќе не работи во „Охис Филком“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поточно, тој и за времетраењето на спорот, правно гледано, не беше во работен однос бидејќи своето работно место го напушти уште пред да го покрене судскиот спор – кога, од страна на тамошното раководство, му беше понудена отпремнина во вредност од околу 2.000 ЕУР за „доброволно“ да го напушти работното место. 182 ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А како причина плус за ова, покрај ликвидацијата,5 се јавува и смртта на сопственикот на СТД „Јасмина“ – со што настанува фактичка состојба, поради која не може да се оди понатаму со присилното извршување на побарувањето, кое иако правосилно и извршно, станува ненаплатливо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Разочаран од самиот судски систем, а и од целокупниот институционален систем воспоставен во државата, тој не ја гледа добивката од сето ова и вели дека во иднина, доколку би имал повторно прекршување на неговите работнички права, тој воопшто не би 239 покренал судски спор!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, тој веќе имаше добиено испратнина од осум плати, во висина од 245.472 МКД (4.025 ЕУР), но беше оштетен за над две и пол илјади евра кои му следуваа, но не му беа пресметани и исплатени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во мај 2002 стигна известување за можност за преместување на ново работно место како проценител на штети и ризик – во Секторот за големи клиенти, каде му беше понудена и поголема основна плата (околу 30.000 МКД).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред покренувањето на спорот таа не преговараше со директорот, а по групното обраќање до Трудовата инспекција, од таму не беше преземено буквално ништо.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Приказната на Јаневски, донекаде, има неуспешен крај... Тој не ја доби оштетата што му следуваше и му беше досудена, ниту пак доби ново работно место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Конечно, во јануари 2009, Врховниот суд го одби овој вонреден правен лек на работодавачот и ја потврди исправноста на прво степената и на второстепената пресуда во корист на Митревски. 65

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Трошоците околу судскиот спор т.е. висината на судските такси не влијаеја одвраќачки при помислата дали тој да тужи, затоа што тогаш најде средства за да ги покрие овие издатоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

После изрекувањето на конечната одлука од страна на Врховниот суд на РМ, на работодавачот НУЦК – Битола му беше наложено, под страв од присилно извршување, во рок од осум дена, да го врати Митревски на работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Копија од пресудата на Врховниот суд на РМ, не му беше доставена на интервјуерот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тужениот работодавач, иако ја прими тужбата, воопшто не прати одговор на истата во рокот кој му беше оставен и со ништо не го оспори побарувањето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Виде една натоварена кола со јамболии од козји долги влакна, се вовлече меѓу нив, така што само носот му беше надвор.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Очите му беа оџагорени, мислиш пред себе видел дух!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Никако, ние не ги изневеруваме пријателите. –рече Владимир насмевнат до уши, му беше мило што ме гледа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во вреќата на сведочење се насобра премногу материјал, но никому не му беа потребни тие докази, затоа што со нив неможеше да се задоволи гладната уста на народот!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Никола му беше рекол: - Ако тргне турски аскер по патот кон Рајчани, веднаш извести ме!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Одговарав на широко, како да нему му беше толку важно тоа што правам јас.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Само не беше сигурен кога тоа ќе се случи, но му беше јасно дека партијата го има утврдено денот „Д” за конечно обвинување и ликвидирање на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Посебно му беше интересен описот на тврдината: „Од западната страна тече реката Вардар.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Беше позагрижен можеби од сите, со најодговорна свест, не можеше да му помогне на пријателот на својот живот кога вистински му беше најтешко.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Всушност му беше жал што овој убаво замислен систем е осуден на блиска, неодложна пропаст, само не знаеше кога ќе се случи тоа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На татко ми му беше полесно да влијае при определувањето на нашите струки, пред сè да бидеме лекари, ветеринари, медицински кадар, но нему не му беше лесно да нè одбрани од налетите на идеологијата, партијата, власта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да беше козлето во балканските планини, друга ќе му беше судбината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Според интерниот партиски договор, кој своевремено му беше дискретно пренесен и на Чанга, козите требаше да се вратат во селата, таму да се заколат, или овде, во градот да им се отстапат на народните мензи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Што е најважно, знам дека тајните што јас ги открив одамна на светот ќе му беа познати и тој веќе ќе чекореше по други поубави патишта ако не беа лошите луѓе кои тоа го оневозможуваат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но сепак не знам дали тој дојде сам, дали беше повикан, дали нешто праша или просто нешто му беше кажано.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сестричките на Гоцета му беа исплеле топли, меки волнени чорапи.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Време е, синко, време! - одговори татко му и нареди дома сѐ што е потребно да се подготви.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Мајка му му беше сошила бели кошули за преслекување...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Гоце го покани човекот во канцеларијата, која му беше во исто време и соба за спиење.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Колку да му беше мило во татковата родна куќа и во родниот град Кукуш, пак срцето не го трпеше.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Зар не ме познаваш? - зачудено одговори човекот и се насмеа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Поважно му беше течението на историјата, отколку мојата вознемиреност и лутина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Рацете над лактите му беа здебелени и нежни, нефатени од сонцето, бидејќи таму, во земјата од која доаѓаше, сега беше зима или, она што таму се нарекува, зима.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Гледав дека дупката му беше малку над колена, копал, а не напреднал.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Личеше на студент седнат на испит, но зборувањето му беше сосема различно: течно и сигурно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Стомакот му беше вовлечен и околу половината му се подзавртуваа сините долго носени работнички пантолони.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Платениците Турци од Ресна му беа наместиле заседа на Раскрст, онде каде што се делат двата пата, едниот за нагоре в село, а другиот надолу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Атанас Бамбо далеку дури преку сто метри, каде што му беше градината и каде што имаше и едно леше компир со грав по трапјето, ископа голема дупка, три на два, и длабока метро и половина, за да ја полни со вода од водоводот и кога ќе му затреба, да полева.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше со среден раст, но жилав, секогаш спечен, црвен во лицето. А сега лицето му беше згоено и бело.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му беше убаво на душата да каже сѐ, а да биде божем другите се во прашање, а не тој.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Да му беше носот тупав, со старите карирани пантолони, кои веќе изгубиле боја, ќе личеше на кловн.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Левиот ракав не му беше запетлан, ја немаше петлицата, та висеше отворен надолу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И така, борејќи се со џиновскиот лист хартија, на крај лидерот успеа да излезе од нејзиниот вртлог, т.е. фишек, а за тоа му беше потпомогнала и луцидната идеја, која во нивните обичаи и верувања го заменуваше светиот дух од христијанството.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Е, ама нели секој чекан си има своја наковална, па бидејќи не беше никаков исклучок од физиката и биологијата (додуша, нему, не му беше толку наклонета биологијата, па затоа се занимаваше со психијатрија), се ожени за една кротка овчичка, која на секој негов приговор му одговараше со „Бееееее!“

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Исак, во меѓувреме вршеше и такви услуги за своето работно место, даваше мислење, кога некому тоа му беше потребно.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Веднаш ја препозна дамата која му беше пристапила утрото пред Ману.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тогаш не викна директорот за да не праша кои се овие девојчиња, бидејќи не му беше јасно?!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дента кога го положив последниот испит на Правниот факултет брзав да го израдувам дека дипломирав!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Многу му беше мило заради таа наша сличност и напразно се обидуваше да ја убеди мајка ми дека тоа не се учи, туку дека е вродено.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Потоа ние му се фрлавме во прегратка и го влечевме за мустаќите што му беа многу впечатливи.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Очите му беа топли и блескави, дури и кога беше многу болен и кога престана да јаде за да умре, само за да не им биде повеќе товар на своите деца за кои тој сметаше дека доволно се измачени.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дедо ми умре 1984 година кога ние бевме веќе студенти.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Потоа јас бев безобзирна и му напишав многу лоши работи.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Раката му беше испружена и му трепереше.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Очите му беа малку тажни, малку весели.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И сите беа присутни во неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Очите му блескотеа од задоволство.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Брат ми Спиро му беше курир на Пандо Дуковски кој се криеше во црквата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Сакото, му беше само за свечени прилики, а тој многу внимаваше на тие работи!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во оние правени 1967. и подоцна Ворхол конечно ја изневери својата естетика: сите по Девојките од челзи се работени во боја, а класичната монтажа стана вообичаена постапка.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

И не само што Бојс не оставил никакви индикации за начинот на нивното излагање на плочите, тој исто така ги отфрлил и назнаките кои би можеле да ги идентитикуваат делата и збиднувањата што се претставени.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во некои случаи (Nude restaurant) тоа донесува недостаток на вкус, а во други (The loves of Ondine) Ворхол станува провокативен токму на еден сензационалистички начин кому неговите рани дела му беа антипод.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Скрпениот клавир и понатаму одигра неколку улоги во нашите проекти, на пример во Црвената вечера, потоа служеше како барикада пред Вратата 1984, од каде што Lazer го истурка, за да го ослободи влезот - два дена пред тоа му беше изваден гипсот од раката. (...) Напоредно со размената на тематски писма со Monty Cantsin, успешно се одвиваше и мојата активност на планот на истражување на уметнички псевдоними.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Фотографските „грешки” толку јасно присутни,делумно се изработени од Уте Клопхаус, фотографката кој му беше блиска на Бојс; нејзините копии ги претставуваат повеќето од делата во Арена.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

За среќа, му беше скршена само десната рака, бидејќи главата успеа навремено да ја тргне.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На крајот, сите добија награди, па и „Мањифико“, но повеќе како израз на гостопримство, а не поради успехот што го постигна на балканијадата, на која, очигледно, на „Мањифико“ не му беше местото.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Иако минуваше низ вратоломни свиоци, коридори од снег и замрзнати автостради, тоа како да му беше сеедно.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Погледна во ќостекот што му беше свадбен подарок и кој сега го мереше времето во неговото одајче, закачен на шајка над неговото зглавје, но во густиот мрак не можеше ништо да види.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Потрча, затоа, по камионот и ја крена раката како да сака да го запре, возилото ли, неа, текот на времето, животот ли каков што дотогаш му беше даден, што брзо се оддалечуваше итајќи незапирливо во непозната насока, а потоа виде дека е залудно и застана.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Крсте, всушност, не му беше непознат на Соколета.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Главата му беше навалена на една страна, гушката му се туткаше во безброј набори, а долната рилка, збувната и запечена, му се бесеше уште потешка, дека беше зинат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А колку само му беше важна и нужна оваа победа!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Рацете му беа долги, а главата голема.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нему му беше сешто доста, и вино, и разговор, и пијаната атмосфера во крчмата, кај што се нишаа во чадот бабуњосани лица.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Газеше важно, и како да му беше криво дека не може да тропа со боси нозе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој разбра дека има нешто меѓу ќерка му и него, само толку, ништо повеќе, но тоа му беше доста.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не му беше заради самото крувче, како што не му беше ни само заради компирите (пак ќе се роди нешто!) Не, тој се чувствуваше излаган во својата верба, насамарен, и му беше криво дека се покажа толку наивен да оди по умот на овој калпазан, како што почна во себе да го вика Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат па макар и во своја куќа, без право да ја повела.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Занемени го гледавме - де во босите прашливи стапала, де во разнишаното тело и раскрилените раце, де во збруштеното лице.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На излезот од паркчето се свртевме. Љупчо и Џеронимо седеа на нашата клупа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не, тоа веќе не беше нашата клупа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дури и црвеникавата коса, кусо потстрижена, му беше напрчена.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Рацете му беа престегнати со кожни стегачи.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А сега тишина и гледајте: вака се држи воланот. На празно не смее да се врти.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Прва, па втора, па трета, па четврта...“ правеше движења божем менува брзини.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кој кому му се нафрли? Ајде, сега што ќе речеш?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ова е за палење светло - фарови. Ова - трепкач. Тука е гас, куплунг, сопирачка. Ножна, се разбира. А рачната сопирачка е тука. Сево ова го научив вчера попладне. “ Лицето му беше збруштено.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Јас дојдов да ви кажам за Стојадин наш и да ве поканам да одиме кај мене дома, да го видите - а еве што се случи“, како да сакаше да се оправда пред нас, како да му беше жал зборуваше Љупчо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сладоледот се топеше и му капеше на мантијата а нему му беше срам јавно да лиже.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Многу далеку од удобноста на Академијата во Фиренца.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Пред да си легне во новата мајчина прегратка се ракуваше со Јан Фабр од Белгија, кому челото му беше оросено а рацете мраз студени.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Врз неговата ленена кошула отсјај на фригиски вокали и селаните, дењем-ноќем, уште собираат остатоци од неговите зборови.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Копнееше своите соништа да бидат прочистени од уништувачки оган, му беше допуштено сè, но тој не допушти ништо да завладее со него.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Лицето му беше отунато во крв, десната рака скршена, а на устата му вриеше шапка пења.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе пак, да се оправда и пред Трајка, и пред власта, се фати свети Јован со убавичката му женичка Митра, која исто насила му беше дадена на Трајка од нејзините роднини, бидејќи беше останата сирачиште уште од трите години, та уште на седумнаесетте му ја дадоа на стариот ерген Брлета за пет лири пари и десет овци да му ја отворат куќичката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога Алекса влезе во бакалницата од Алекса Бабовчето виде полно селани — Мариовци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Колку да му беше сомнителен во прво време, сепак се реши да го одведе, да му ја пренесе наредбата од војводата, за која Јован рече дека му е речено лично на Крстета да му ја пренесе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе сето ова го глодаше од меѓата над конакот и ништо не му беше чудно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Па овој готов, зошто да арчам куршумот, бре коџабаши? — се провикна Суло, ја наметна пушката преку рамо, и дигна еден камен од дваесет триесет оки, та му го фрли на главата на момчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нему му беше важно тоа: во затворот да владее ред и мир, та кој што сторил — ќе си најде од кадијата и ќе си отиде каде што ќе го испрати овој.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе се сневесели. Му беше жал, дури и срам зошто Аќиф не беше некој бег, ага, паша Валија, та му појде умот дури и до великиот везир и султанот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еден пајдос кога Толе се накашла трипати, му се запули едно детиште во очите и му намигна со левото око, но Толе не му обрна внимание, бидејќи истото беше толку младо и толку слабо, та на Толета му беше просто неверојатно и да помисли дека тоа дете ќе може да издржи такви напори и ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не му излегува од глава на чистачот на чевли на Plaza de Armas сликата на љубовниот занес на папагалите што утринава ја виде во градината зад катедралата во центарот на Лима (му дојде да ја запее онаа македонската: пилето ми пее рано насабајле, ама не ги знаеше зборовите) сетуку погледнуваше на евтиниот рачен часовник од погледот му се цедеше ту меланхолија, ту нервоза оти навистина не му беше јасно зошто денеска доцни на редовното чистење чевли господинот Хозе Марио Педро Варгас Љоса - сетики се сеќавате, тоа е оној господин со убав шешир и уште поубави очи, оној што прв го виде лудакот на балконот со жалузини над крчмата Катедрала во центарот на градот, оној што се давеше во чича и папсуваше од vals peruano кога ќе почнеа веселите карневали во Лима која веќе ја нема.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Не беше ни толку грд, само очите што му беа налудничави.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Го зграпчи силно својот зглоб, зглобовите на прстите му беа побелени од стисокот, додека крвта му липташе меѓу прстите.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Нему му беше страст да голта...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Како да му беа згаснати сите надежи и тоа на 22 години!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Киборг. 94 Margina #19-20 [1995] | okno.mk Се издигна од водата покажувајќи ни ги старите плочки на неговите бокови, како некоја визуелна шега, а грациозноста му беше скоро загубена под членковиот оклоп, груб и праисториски.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Утредента отварајќи го прозорецот не сакаше ни да чека, изрипа надвор, му беше страв и од нас исто.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Затвори ја муцката! (последниве зборови му беа упатени на папагалот, чии свирежи станаа неподносливи.)

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Отспротива се наоѓаше една корпулентна девојка која имаше вишок килограми, но имаше и вишок од кеш кој на Трпе секако му беше неопходен за да опстане во гладијаторскиот смрад Скотје.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

А којзнае како му беше на дедо му у Путка. Племето негово лоповско.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Македонецот претежно живееше на кредит, но и животот му беше девалвиран.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Крај таратурот, му беше ставила и чашка со неколку голтки мастика, побелена од водата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Првиот пат, Мирон Донски не го прочитал предлогот за одликувањето што му беше поднесен за парафирање.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сепак, треба да потсетиме на една подробност, сплет на околности: 1949-та, кога драмата требаше да биде печатена, е токму годината кога на Жене званично и конечно му беа простени сите години од робијата.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа несомнено беше торбичката на мојата роднина Емилија: на неа имаше иницијал Е, на кој долното цртиче му беше малку поткршено, синџирчето што служеше како рачка на исто место беше скинато, па потоа лепено со калај, во левиот агол неколку алки недостигаа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Нему не му беше повеќе до свирење.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој ја ширеше неприродно устата, како да му беше нешто застанало во грлото и не му даваше слободно да се издише...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Коњот му беше целиот во пена.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Заедно го однесоа кај Перо мајсторот, кој шиеше дома и на кого му беше Павле клиент уште пред ослободувањето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Колку му беа мали очињата на сопственикот уште повеќе му се смалија и се изгубија во дебелите меса.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Важно рече Перо и ги поткрена очилата што му беа свиснати на носот...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За неколку дена палтото беше готово. Павле го облече.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Јас пак кај вас... Снебивајќи се, застана, по неколку дена Павле и пред човекот во дуќанот на Илинденска улица, каде што го однесе искрпеното палто на хемиско чистење. - Зошто, фино си е...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Што ли прави сега таа? Таа ќе му ја ставеше раката на челото, ќе го допреше со образите, со усните.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но тоа што не можеше и што не му беше никому нужно да го види и знае - во неа, во нејзината свест се запечати како единствен белег, како единственото нешто што можеше и требаше да се види и знае за лустерот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сите негови спомени од далечните години, после... тажните писма од Бимбила, фотографиите од синот и внучињата што не ги стегнал ниту еднаш на ранетите гради, и сјајот во нивните очи од новиот, слободен живот таму - сето тоа му беше слеано и дишеше во топлиот трепет на таа незаборавна, светла и мирисна мугра од пред дваесет години, што овде го галеше и постојано го измачуваше со најмилото: мечтите, младоста, љубовта и тешеше во најтешките часови...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Под десната рака го стегаше дајрето, а со левата мавташе и постојано удираше, божем случајно, по џебот од палтото, каде што му беа парите спечилени на свадбата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А како умен и разбран човек - просветен работник! - секогаш настојуваше да ги усклади желбите со можностите. Така и овој пат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Еднаш еден од работниците, познат во тајфата како шегаџија, пискливо се насмеа, кога Веле го искачуваше скелето целиот испотен, изморен, со отворена уста, свиткан и поклопен од широките штици, што му беа на грбот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не дека беше имун за елегантност и дека не сакаше да менува повеќе одела, туку просто речено: не можеше да ги пушта нозете повеќе од што му беше чергата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само во тие часови, кога му беше најтешко само тогај го земаше Јаким својот кавал и свиреше...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не можеше да ја голтне плувачката: грлото рана му беше, го болеше...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Андон се саштиса. Толку му беше мило и радосно во душата што не би ја пожалил во тој миг и куќата да ја запали, само да ги види однекаде градот со кого седи сега овде.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Добро му беше местото, а имаше изгледи, со време, да стане и народен пратеник.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За да ја измоли љубовта на убавата преспанка, тој не се запре ни пред гревот: реши да ѝ го испрати најскапото, што му беше оставено од дедо и предедо, да го чува како аманет.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој, со своите старечки очи, уште ги наѕираше контурите на оние мили образи, што ги впивал во себеси дваесет и седум години и од кои му беше тешко да го оддели својот поглед.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Копнееше по секој спомен, драго му беше сѐ што го сврзуваше со Неа, со синот и малата Весна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Цепенко го стегна тагарецот што му беше в раце, загреба по земјата и заползи накај блиската шума.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само Јанка му беше во срцето - само по неа копнееше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бледото долгманесто лице му беше испокинато од длабоки бразди.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сѐ му беше рамно, сѐ беше безначајно, само желбата да лежи и да не се помрднува беше над сѐ.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И покрај стравот, и покрај немирната ноќ, апетитот му беше добар сојузник.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но на дедо му такво нешто не му беше нужно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не се чувствуваше најдобро. Беше изморен од претераното напрегање, на грбот го чувствуваше студенилото од кошулата натопена со пот, а и нозете му беа мокри од снегот што му се истопи по чорапите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не му беше тешко да запали огин.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Само кога би можел некако да им јави дома да не се грижат, да им јави дека сѐ ќе издржи, сѐ ќе поднесе, а тие да си седат спокојно дома и да си ја гледаат работата, полесно ќе му беше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Чувствуваше глад за леб, за варен или печен компир, за пржена сланина, но му беше потребно подолго време да си приготви таква храна, па мораше со нешто да го залаже својот изгладнет стомак.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Повремено, кога џипот ќе свртеше, менувајќи ја својата положба спрема сонцето, ќе блеснеа стаклата, и едно такво блеснување му беше доволно на Бојан да го забележи автомобилот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мило му беше, но поинаку ќе се однесуваше ако знаеше како изгледа Орелска Чука и пред какви опасности се наоѓал неговиот Денко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дедо му си пиеше вода од стомнето, па чанче не му беше потребно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Многу нешта од тоа што му го кажуваше старецот Бојан го знаеше, но пак слушаше, мило му беше и по стоти пат да го слуша деда си, зашто тој истите работи секогаш ги кажуваше на нов начин, како првпат да ги кажува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега тие змиулести шарки по патот му беа најдрагото нешто на светот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Беше студено, Бојан чувствуваше дека веќе треба да се прибере внатре, но мислата да се затвори толку рано му беше непријатна.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јасно му беше дека тој пламен не може да значи ништо убаво ни весело.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа му беше првпат да држи пушка в рака, не знаеше како се ракува со неа, не знаеше дали е полна или празна, па затоа и со толкава внимателност ја чистеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Потешко му беше дури и од зимоска, кога заробен од снегот го истураше својот бес врз оној џогланест трупец што го нарече Јурук.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Секако, палењето на огнот утрово не му беше најважна работа, ниту грижата за својот појадок, но по синоќешното возбудување, по претрпениот страв, му беше потребно смирување, а чувствуваше дека обичното, веќе постојано започнување на денот е најдобар начин да се смири, да се среди.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Срцето одвај се насетуваше, а отчукувањата му беа необично брзи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Потребни му беа неколку минути молчење, да се смири, да се навикне на радоста, на убавината што така ненадејно му дојдоа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нему му беше нужен цврст, непомирлив противник што ќе ги впрегне сите негови сили, што ќе извлече и некаква скриена сила и лутина, а Јурукот се покажа над сите очекувања.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Фрлањето на лопатата беше непромислена постапка, зашто во оваа снежна пустина дрвената лопата му беше добар сојузник, па се стрча и забавта преку дебелиот снежен ѕид, што го беше изградил, расчистувајќи го патчето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Одвај се држеше на нозе. Но не од лошо. Од што му беше убаво, преубаво.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не му беше баш лесно на Денко додека се симнуваше по скалите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Вечерва Бојан ги имаше сите услови да си приготви такво јадење: лебот му беше сув, масло имаше колку што сака, имаше и сирење, а и огнот убаво беше разгорен.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Зашто тие сега веќе не му беа гости само на дедо Димо, туку на целото село.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но не му беше судено да ја јаде својата убава вечера.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кучето, иако не му беше местото таму, лежеше меѓу овците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Можеби не толку тоа, иако снегот веќе му беше над појасот, колку расипничката истуреност на небото од кое летаа, како да се догонуваат, милијарди бели пеперутки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Образот му беше стиснат до студениот кундак на пушката, а прстот беше затегнат на чкрапалото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Единствена поткрепа му беше секирата, со која сепак се чувствуваше малку посигурен, а го тешеше и сознанието дека „планината е чиста“, дека од поодамна не се зборува за волци и мечки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Рацете навистина му трепереа и не знаеше што да прави со нив, а погледот му беше изгубен.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не му беше првпат да се најде во ваква положба, а планината и дивината го беа научиле како да се однесува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ветрот го враќаше чадот низ оџакот и долго време му беше потребно на Бојан убаво да го разгори огнот и да го натера оџакот да повлече.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не му беше сосем по волја на Бојан ова рано излегување, му се спиеше, но не можеше да му противречи на чесниот старец, а и знаеше што значи за целото негово семејство загубата на едно теле.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Огнот можеби веќе беше изгаснат, но сега веќе и не му беше важно да гори постојано.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тажниот настан вистински ги потресе сите во дедо Димовата колиба, но секако најтешко му беше на Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За ова време додека беше во колибата, додека се носеше со суровоста на осаменичкиот живот, ретко помислуваше на учењето, па многу нешта од она што го учеа, од она што му беше задача за полугодието, беше изумил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Момченцето гореше од желба да го отвори своето писмо, но не можеше, зашто дедо му беше повеќе од нестрплив да разбере што му пишува доктор Коста.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Смешно му беше кога понекогаш ќе го изненадеше деда си како зборува со кравите, со кучињата, со коњот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога гостите наседнаа кој каде му беше згодно, кога и домаќините ја исполнија трпезата, од уста до уста тргна шише со ракија.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан не се изненади многу од тоа, зашто му беше познато дека повеќемина колибари чуваат скриени пушки.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но се трудеше да не мисли на тоа, сиот напор, и умствен и физички, му беше насочен кон целта: да се фати со рацете за најголемиот раб на карпата и на раце да се крене на врвот на Орелска Чука.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Утре кога ќе станам, мислеше, ќе го нема Денко, ќе го нема доктор Коста. Јас и дедо и - сѐ по старо!” Се исправи. Тешко му беше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пријатно му беше од тој глас, мислеше дека го сонува деда си, па лежеше со затворени очи, не сакајќи со ништо да го прекине убавиот сон.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не сакаше да се предаде, не сакаше да падне, па му беше потребен уште цел час измачување и напрегање за да совлада уште триесетина метри низ снегот и да се увери дека сите напори му се залудни.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Прва грижа му беше да ги пушти надвор овците и говедата, кои беа затворени во долниот дел од плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Будењето му беше необично долго и тешко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со штавел и киселец е! - го фалеше дедо Алексо зелникот, но тоа воопшто не му беше потребно, зашто двете момчиња веќе го голтаа вкусниот зелник.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Имаше некаква црвена нијанса во тоа разденување, по што не му беше тешко на момчето да заклучи дека преку ноќта небото се изјаснило.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уште неколку минути му беа потребни да се качи на сеното и да ѕирне низ вратничката од каде што ноќеска пукаше во волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тешко му беше да се крева со олабавените, од болеста ослабените мускули, но додека сосем не капна, додека од мускулите не ја исцеди и последната капка сила, не попушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Всушност, знаеше дека освен одржувањето на огнот, освен дрвата што ги донесе, ништо друго не беше важно, ни потребно, но бараше начин во нешто да се внесе, зашто чекањето му беше премногу болно, премногу долго.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во едно тој и син му беа согласни - чувањето на добиток иако можеби и тоа, според мислењето на младите, не се исплатуваше како некогаш, сепак го оправдуваше вложениот труд.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Малку му беше шубе врз измиеното тело да ја навлече ќиросаната кошула, но друг излезе немаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мило му беше што им се противставуваат на сите ветрови на времето, но и жал му беше што така тврдоглаво се бранеа од сѐ што е ново.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Како да му беше малку тоа, па се наведна, зеде поголем камен и го замавна наблизу во водата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога се враќаа кон Гогов Валог, доктор Коста пееше некоја дамнешна песна, песна од неговото детство што сега ја отпрета од заборавот, инженерот Александар се потпираше врз карпестата снага на Кирил, зашто не можеше да го држи патот и се обидуваше да го придружува во песната доктор Коста, во што никако не му успеваше, а дедо Димо го креваше стапот високо над глава, им кажуваше нешто на буките, на ридјата, на тревките, а во душата му беше лесно и светло како одново да се родил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Преку целиот ден најглавна грижа му беа дождот и снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Оддели до вратата купче дрва што му беа потребни за ноќта, па излезе и седна пред колибата, до прозорчето, каде што секогаш стоеше едно трупче и му служеше на дедо Димо како столче.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тешко му беше, нозете одвај го носеа. Пред очите му се плетеа мрежи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Лицето му беше повеќе зачудено одошто смирено, како уште да се прашуваше: зошто?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не му беше пријатно тоа двојство во самиот себеси и готов беше да се згади од својата дволичност.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На еден од тие летечки состаноци, Баге меѓу другите доби задача да стапи во врска тој и тој ден на тоа и тоа место во тоа и тоа време - се разбира дека не му беше кажано каква ќе биде таа врска, машка или женска, млада или возрасна, позната или непозната.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Секое нешто можеше да го одвлече неговото внимание од пакувањето, толку му беше одбивно тоа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А Живко, кој пиеше и јадеше барабар со татка си, се прибираше во себе, смислувајќи ја во главата ако веќе не му беше запишана во тетратката, својата нова приказна така испроверена до вистинитост во измислената Пасквелија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Макар што кабинетот му беше во подрумот на поликлиниката, тој бавно но сигурно се искачуваше по излижаните скалила на хиерархијата во зградата на струката - од асистент до предавач, без амбиции да го замени пензионираниот шеф на катедрата и раководител на клиниката, за што и така немаше да наиде на поддршка ни кај колегите ни пошироко.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Татко му беше толку точен, што прв стигнуваше на работа, а последен си одеше, како да не беше шеф. Како Германец, му се смееја колегите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На Грдан се чини не му беше јасно зошто ја гледаше бело, па Горда се наведна поодблизу да му објасни, толку доверливо што шепотеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На Гого му беше исхраната последна дупка на шупелка: имаше чардак за работа, имаше ќелија или за сон или за несоница, имаше поглед кон суводолицата на детството.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Стомакот му беше залепен за слабините, цревата му кркореа во празни клобурци, а јазикот му беше пенчетиран со ѓон.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Жена му беше веќе станата, а како воопшто да не легнала.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Свесен дека го бие глас на слаб или никаков педагог (сега измислија и нов збор - методичар), Гого не му се мешаше многу во учењето на синот што му беше пошол по стапалките, освен што со едното око ќе ѕирнеше во неговиот блок - да види до каде е.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Бидејќи по природа комуникативен, натпросечно за својата средина, на Миха му беа малку контактите со домашните, со колегите, пациентите и студентите, па бараше соговорници во театарските бифиња, во Клубот на писателите и Клубот на новинарите, одбегнувајќи го сѐ повеќе Клубот на пратениците, но затоа пак не му беше зазорно да наврати во некое маалско кафуле.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога работата беше завршена, филмот и фотографиите му беа вратени на испраќачот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Модерната филозофија го роди ова посмртно дете, на кое што веднаш му беше направена трансфузија на крвта (и покрај ризикот), пред да го однесат на крстилницата на слабата мисла.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Снимател на поголемиот број на вашите филмови е Саша Вирни (Vierny), кој му беше постојан снимател н Ален Рене, а соработуваше и со Буњуел и со Раул Руиз.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И не паднат веќе се исправаше како гласот висок на тажачката што ја знае цената на болката И му беше веќе сè едно дали тој ја престигнува смртта или таа него.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Најмладиот најубавата долго ја оплакуваше (Беше толку млада и му беше жена).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Успеа само повторно да ги долови спомените на одделни црти, кои измачувачки лебдеа и одбиваа да го состават ликот што му беше познат и по кој копнееше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога се обиде самиот да си рече дека тој е ѕидарот на овој отворен театар, и дека сите разновидни операции беа под негов директен надзор, тоа му беше чудно и невозможно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И дури кога очите му беа полни со солзи, застана на патеката и со љубопитна внатрешност ги присили солзите да се вратат назад.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Рози му беше постојано во мислите, во потсвеста, му го исполнуваше битието со нов сјај и богатство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Беше како некој човек на кој му беше извршена голема операција и кој се освестил од етерот, а сè уште не чувствува никаква болка и не знае ништо освен дека проблемот е решен и дека со нетрпение чека да живее онаков живот каков што живеел пред да се разболи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Одењето, движењето и чекорењето му беа исто толку потребни колку и дишењето, а сепак се чинеше дека секој чекор што го правеше, ја навиваше пружината во него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Низ измачување се обиде точно да ја разбере идејата за ликвидирање на Рози која му беше вкоренета во мислите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Очите му беа спуштени кон земјата како да разгледуваше некоја бубачка што ползи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Секогаш сув, и со истанченото и аглесто лице, на кое кожата му беше цврсто оптегната, сега изгледаше опустошен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ништо не му беше важно освен да го сруши ѕидот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Душата му беше свиена како клопче, а сето битие му се обезличуваше кога ќе го погледнеше столбот што личеше на гранитна стрела што надвиснува над пејзажот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сега не постоеше ништо друго. Од ова нешто сиот свет беше изместен од неговиот видокруг, и мислата му беше целосно преокупирана со тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Беше со среден раст и имаше широки рамена, беше компактно граден, лицето му беше широко, а косата и тенот на кожата му беа посветли од оние на Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јасно, како да му беше тука пред очи, Милан го виде мостот што беше прикажан во многу приказни.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Знаењето и сфаќањето му беа сместени во мислата и беа неоспорни.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога пак прозборе, гласот му беше посталожен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не само што тие му правеа неволи со вревата и со постојаното квакање, туку му беше тешко да ги разликува машките од женските патки.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Така неговиот ум не го отфрли, ниту пак го негираше она што го стори тој; едноставно не му беше јасно дека тоа го направил овде, на ова место и сега, во ова време.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сега мачорот му беше верен на Милан, а кон секој друг беше рамнодушен ако не и индиферентен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога ги мрдна очните капаци почувствува како да беа вденати во жица со набој, а очните јаболка му беа тешки и тврди како џамлии во очните дупки.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Целото лице му беше затворено, непробојно, а јачината што ја праќаше беше јачина на челик, спој на заварено ковано железо.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дури и пред да биде целосно разбуден, Даниел стана свесен за ужасната одлука што му беше всадена во мислата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој е вознемирен. Знаеш, не му беше лесно да ја прифати мојата мажачка за Даниел.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога глушецот почна поцврсто да лази, мачорот сигурно почувствува дека на глушецот му беше доволна таа лажна слобода, и дека беше доволно повторно да живнат за да може посилно да го почувствува следното зграпчување на неговите канџи, и затоа одеднаш ја замени здодевноста со грчење на мускулите и се нафрли врз животинчето и, со возбуда на целосно ново запленување, го зграпчи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Само за миг срцето му беше весело, а во следниот миг му се згрчи во болка кога Рози се сврте и го погледна со своите тажни сини очи и го бакна во чисто избричениот образ.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мачорот му беше подарок од молерот Чарли Аленешмит за кој Милан потпишуваше договори за кооперативни соработки.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бидејќи секој час од дневната светлина и сончевина на јатото му беше одземена, Милан лично се чувствуваше одговорен за тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Вдлабнатите очи му гореа под веѓите, кои личеа на стреи, коцкестата брада со расцеп му беше издадена нанапред, а кожата на безмесните вилици му беше цврсто оптегната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За време на овој престој на Христов во Македонија, на Универзитетот ”Кирил и Методиј” во Скопје му беше доделена титулата ”Почесен доктор” (Honoris causa) по филолошки науки за неговите истакнати големи и трајни заслуги во континуираното и високо уметничко афирмирање на македонската тема во американската литература во ХХ-иот век.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој ја вдишуваше прељубата и таа му беше понудена да ја јаде на послужавник.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но стебленцето му беше поресесто, ливчињата му беа помали, помазни и посјајни.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дали брат му го сожалуваше, дали му беше жал за него?

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа сè уште беше изопачено, очите му беа длабоко пропаднати, строго оцртаните веѓи му се надвиснуваа, како чадори за сонце, над очите што му тлееја.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И додека Милан седеш таму и размислуваше за ова или за она, гледајќи овде-онде, зборувајќи со Тито и прекорувајќи ги кокошките, срцето му беше стегнато, а мислата му беше преокупирана со чудното однесување на Даниел, што се случи рано попладне.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Еднаш месечно Милан го бањаше со сапун во кадата, и тогаш Тито доаѓаше на време за да ужива во ритуалот, иако со наводенетото крзно, кое му беше залижано на розовата кожа, личеше на голем црв и беше соблечен од гордоста, исто како воените генерали кога беа облечени во гаќи за капење.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Косата, која му беше црна и сјајна, му беше зачешлана настрана а над челото му стрчеа младешки локни.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Лекарот чекореше лесно како секогаш, сивите очи сè уште му беа насмеани и полни со добрина.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа го виде руното од бело крзно на грбот на мачорот, како се згрчува, и во следниот миг мачорот беше седнат на задните нозе, а забите му беа откриени, злобно ржеше и дивјачки удираше со предната шепа во воздухот кон неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кожурецот се моткаше во раздвижени топчиња од месо кое беше и меко како памук, а огромната глава му беше поднаведната над десното рамо, со вообичаеното и карактеристично движење на понизност и сожалување.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој ѝ го гребеше поработ на здолницата, телото му беше мрзливо истегнато, а жолтозелените очи му беа вперени во неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Даниел дотогаш не беше забележал дека Том нема врат и дека огромната глава, со мека и кадрава коса му беше длабоко всадена меѓу рамената.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мускулите, што му го држеа вратот исправен, му беа папсани и главата му се тресеше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сè околу него, до каде што му стигаше погледот и подалеку, каде што не можеше да види поради свијокот на земјата и дрвјата и другите пречки, сиот терен му беше познат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Храната ја џвакаше со своите природни заби и срцето му беше здраво, или барем така веруваше и така велеше тој.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оваа гостилница можеше да биде која било просторија и да биде каде било; оваа гостилница не беше Нахрани ја торбата, која нему му беше позната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И тоа што, како чистокрвен бел ангорски мачор, слухот не му беше совршен, така што понекогаш, кога ќе го викнеа, во зависност од ветрот, наместо да гледа во оној што вика, ја вртеше главата настрана, конечно неговиот изострен осет за мирис му помагаше за местоположбата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На Митко не му беше јасно што се случило и зошто е виновен телефонот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А пак бидејќи имаше лош карактер, и бидејќи беше себичен, си и гледаше само себе а за другите не му беше гајле реши уште истиот ден да го напушти својот стан под ќерамидата и да се всели во станот од ластовиците.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Колку повеќе наближуваше кон градот, се потопло му беше околу срцето.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој гледаше и слушаше како мајка му ја зема слушалката и како разговара и се смее преку телефон, но како, - тоа не му беше јасно.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Криво му беше што на ручек не најде никого дома, да му ја соопшти својата голема радост.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

На Мишко му беше жал. Почека уште малку и кога виде дека врапчето не се враќа си седна до печката.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Жал му беше за невиното сиво гулапче што стана плен на јастребот, и ги стегаше песниците, заканувајќи му се на крвожедниот воздушен разбојник.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Борко и татко му беа на ливадата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мило му беше што никој од нив не плачеше иако сите беа со издолжени лица, замислени и тажни, со наведнати глави, со став на некое исчекување.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Просто се вкочани како манекен, бркна во џебот, извади една десетдинарка, и дури откако ја остави на масичката, сосема малку ја подзаврте главата колку за да види што ќе земе, ја подаде раката, го преви весникот што му беше подаден, го стави под мишка и продолжи да чекори исто онака студено и исправено, загледан повеќе во својата далечна цел отколку каде било пред себе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога ја отвори вратата, сега без изненадување, го здогледа својот прилично помлад колега Никола Гологанов кој му беше еден од ретките пријатели со кого со предизвик и задоволство ги споделуваше своите либерални сфаќања во текот на децениите на строго контролирано мислење и говорење.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А сепак, немаше никаква друга надеж освен таа јажена скала на верувањето, на довербата во Вера, која сега му беше единствената надеж.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Зашто јас нему му бев домаќинка каква што друта во селото немаше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа, секако, му беше упатено на човекот чиешто име овде не го споменувам зашто тој веднаш му одговори: "О, да", спокојно рече тој.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Единствена реса во среќата и едноставноста му беше болната тага што ја доживуваше неговиот син.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Нему тоа му беше толку многу мило, што му се чинеше дека чувствува како слуша милозвучен пој на пролетна птица.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Зашто на господинот Гроздановски му беше повеќе од јасно дека животното е подготвено на сè.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Нему едната нога веќе му беше на стапалото.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Поради сето тоа му беше толку многу мило што почувствува како во очите му навираат солзи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тешко му беше да ја крене главата да го извиди Илета, но затоа десното уво го имаше начулено по слух да му го расебети изгледот и табиетот на новодојдениот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со тоа, разговорот на таа тема како да беше завршен и бидејќи на стариот професор му беше време да си оди, тој ја дофати патерицата навалена до фотелјата во којашто седеше, со што стави на знаење дека ќе стане.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Токму го имаше здобавено она чудовиште што целото тело му беше отрпнато за секаква повреда.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И тоа дека најголемиот број луѓе денес чуваат кучиња најмногу заради дружење, што нему му беше неразбирливо, но сепак интересно како можен податок.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа нему му беше доказ дека зад себе не оставил никаква трага, иако добро знаеше дека јас сепак видов што се случи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Притоа и господинот Гроздановски можеше да види какво е и што значи неговото назабување; но нему, во моментот, тоа повеќе му беше доказ колку кучето спонтано е приврзано кон него.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Впрочем, осамата нему не му беше неподнослива, иако повремено наидуваа облачиња патетичност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Очите му беа ширум отворени и на лицето како да имаше некој грч.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Времето, просторот и сознанијата му беа некако така ускладени, што чиниш сè се решаваше со самото тоа што ќе му се наметнеше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој дури по тие излегувања на жена си наоѓаше извесно олеснување: нејзините отсуства беа уште една пауза во напнатоста на нивните односи, напнатост којашто сè повеќе и повеќе му беше исцрпувачки заморна.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Притоа господин Гроздановски не јзабележа дека зборот "дружење" како да го возбуди, но тоа не остана регистрирано во неговото сеќавање, така што од неговото внимание побегна мигот да се праша дали зборот "дружење" не го возбуди затоа што можебм и нему му недостига дружење или би можело да му недостига, во согласност со општоприфатеното мислење на луѓето коешто нему не му беше непознато.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Секојдневните обврски во кујната, зачистувањето на станот, справувањето со облеката и постелнината му беа разонода по времето поминато со мислите и книгите од неговата домашна библиотека.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Иако тоа не му беше чудно.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Жена со фустан дотогаш беше само Демирана, жена му на Ферита ковачот кој со ќерка ѝ на Демирана која, исто така, му беше жена, секое лето од Ѓурѓовден до Митровден престојуваше во Брезница во племчето на Дрисковци поради што луѓето племчето го завикаа "ѓупчалница".

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Како најпогодно средство му беше телефонот: да му се јави некому.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Како што со црно на бело му беше потврдено на стрика Бориза во Комитетот, ние отепавме сто шеесет и седум кучиња.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се разбира, на Германа не му беше никаков проблем да го раскаже и тоа што неговиот братучед Методија не стигна да го раскаже.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Отец Стефан имаше едно сосема бело око и жила на вратот што во мигови на бес и злоба (што често го напаѓаа, оти душата слаба му беше) му чукаше како кај гуштерица.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Главата му беше олабавена, висната во скутот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Телото му беше направено од црн бисер, а нозете од златни нишки.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот гледаше стрештено во Филозофот. Не му беше јасно со каква едноставност и спокојство Филозофот раскажа за собитието, како да раскажува како ја отворил вратата, влегол во одајата и потем повторно ја затворил.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледаше во Филозофот, а на отец Стефан не му беше добро, па замоли да седне.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бевме повикани откако Стефан Лествичник, кој во очите на логотетот, по она лажно видение допрва требаше да се искачува по скалилата на славата и почеста, му беше раскажал на управникот дека отец Кирил фрла хула бесчесна врз зборовите и се свртува кон гласовите како кон идоли.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го гледав: беше речиси неизменет, како да не стареел, како да немал време да го направи тоа; само брчките на челото му беа некако поистакнати, како некој запис да имаше на челото, господин судија, како да е тоа линија на животот што наместо на дланка, кај него се преселила на челото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Очигледно, забавно му беше да го слуша Филозофот, а да нѐ исмева нас, од чии мудрости беше веќе сосема заситен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој навистина згрешил кога одбил да замине во духовниот свет бидејќи ми е познато дека добил таква понуда кога се возобновуваше нашата црква.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нејсе, јас искрено сметав дека не му беше местото помеѓу нас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Облеката му беше стара, истуткана. На ракавите и на колениците имаше големи крпи.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Особено му беше тешко кога ќе требаше да се наведне да фати некој камен.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Не му беше толку до рибата, колку што се плашеше од бабата која секој ден го дочекуваше со зборовите: „Пак ли се враќаш со празна торба, старо аро?“

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Но и нему не му беше добро, зашто сите дома беа невесели и не си ги вршеа работите како што треба.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Криво му беше што на ручек не најде никого дома, да му ја соопшти својата голема радост.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ние не можевме да се лутиме, иако оваа шега малку му беше пресолена.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Жал му беше за речната убавица, но не можеше да ѝ помогне.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А маслинките му беа потребни.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Срнчето беше мртво. Главата му беше опуштена, олабавена, а очите широко отворени и замрзнати.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Лицето како да му беше составено само од брчки и дамки.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Откако ја изеде својата порција шпагети со сос од патлиџани, грашок и шампињони, од салветата што му беше приложена до чинијата направи десетина мали топки и со некаков ластик кој на кој знае кој начин се најде во близината, се обиде да го гаѓа својот пријател сликар, на што овој се навреди и побегна.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Со неверојатниот литерарен шарм ја надвладеа “роднокрајната литерарна траума”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Жалната надменост на епската нарација му беше туѓа, и за разлика од неговите современици, не беше заинтересиран за конјуктурно заверижување во провинцијалната литературна провинција.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Фјодор е дебел Ван Гог - мислеше многу тивко неговиот пријател сликар кој пуши.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сепак, пред да заноќи се случи нешто чудно.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Мислите на двете жени се недофатливи поради шокираноста и стравот, но Фјодоровиот пријател сликар ги виде како цитатолошко, дадаистичко надреалистички форми, што не му беше премногу тешко зошто долго долго во детството имаше гледано надреалистички и дадаистички репродукции, а исто така работеше на илустриранјето на “Лабрис”, дело на Фјодоровиот пријател писател.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На ѕидот сега стоеше вистински елен, само роговите му беа малку логолеми.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- И ќе ти нацртам, сè што пие вода - пиле, вилино коњче, крава и момиче.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Еј колку ми беше жал а изгледа дека му беше мпогу жал и на пустинското дете.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Зелената басмена кошула ишарана со разнобојни јави му беше секогаш извадена над панталоните одамна износена и закрпена на колениците.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Идиот, ќе нѐ чујат, низ заби писна налутениот Пенчо, ноздрите му беа змејски раширени, но всушност личеше на згрчена птица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Лицето му беше бледо но не гледаше веќе слепо; разлеаните зеници се собраа и станаа остри под кусите клепки.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Гласот му беше туѓ, засипнат.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Очите му беа запачени и матни, на долните клепки висеа ситни капки роса.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Беше покриен со чаршаф до гркланот. Ноздрете му беа свртени кон таванот како двоцевка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кузман полека чекореше. Рацете му беа завлечени во длабоките џебови, паларијата - зафрлена на тилот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мајка му беше перачка и татко му една година му се порадува на своето единче и се изгуби отаде океан барајќи среќа и леб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Лицето му беше сиво; ја држеше жртвата со левата рака за кадравата пламеноцрвена коса, со десната ја удираше по дамкавото лице издолжено од зачуденост и од страв.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сиот измачкан со чоколадо, Бато притрча и ме удри по градите; тупаницата му беше колку орев.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Левиот крај на потсемшливата уста му беше подвиткан надолу како искривен врв на игла.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Главата му беше завиткана во бело.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Понеделникот му беше најмачен ден во седмицата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сипаничаво лице, од кое гледаа две ситни очи, чиниш полеани со зејтин, му беше ветено на некој светец.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Очите му беа матни и со павлака покриени.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На танкиот врат штркнуваше грленото јаболко: да му беше тесно под гнилата јака на старата кошула.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дебелата слугинка на инспекторот, будалеста девојка со мазно лице без веѓи и со лице на црвено јаболко, му беше „во раце“ како што говореше.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Погледот ровја му беше, а ударот гигантски задаван назад и напред — смрт за Албанецот грешен.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

На Радета Стајко му беше единствено дете; Ти, пак, Стајковата надеж.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Катер гротескно го полни текстот со сите можни знаци и белези на гејството што може да ги смисли – освен со хомосексуална желба.240 Нејзиниот раскажувач вака го опишува Пол: Алиштата му беа малку прераснати, а мркото кадифе на јаката од раскопчаниот мантил му беше изабено и лито; но и покрај сѐ, имаше во него некоја гиздавост, па на црната убаво врзана вратоврска си носеше опална игла, а на реверот црвен каранфил...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Изгледа дека мојот предмет не му беше нималку помил на геј-печатот отколку на Американското здружение за семејни вредности.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Скалило без означени граници, на кое составот му беше вода.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дуќаните му беа подредени по работ на најпрометната улица во големиот град. Овде луѓето минуваа како надојдена река.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо слушаше со отворени очи, сето ова му беше многу далечно.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Едно нешто, сепак, не му беше јасно во целава работа: Како во појасот на старецот се најде остар нож?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не му беше јасна оваа ситуација.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не можеше да претпостави дали во него има уште живот или животот му беше веќе потрошен.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо се загледа во ножот што светеше на сонцето а на кој сечивата му беа направени од најцврст челик во форма на шилци, испреплетени во сите насоки.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Одеднаш, дојде до заклучок дека тој, старецот, сѐ уште му беше од интерес.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Јасно му беше: кога ќе нападне сувата ’рѓа, и најчеличните гради скапуваат.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И косата му беше речиси сребрена, но сеуште со познатата дива нескротливост.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Наспроти здравата, практична логика на мајката која му беше неопходна да опстане низ најмачните искушенија, сега, по сите порази, татковиот дух беше оној под чија власт потпаѓаше.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога се врати по десет минути, лицето му беше ведро и мирно: „Па, татко, овесното е дванаесет златници, пченкарното од прва класа шеснаесет, а од втора четиринаесет.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Можам само да верувам дека нему му беше најтешко со тие егејски групашења, кои и денес ги има со нивните грижи за браќата и сестрите Егејци.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Каратимјо му беше познатото и прославено име.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А поклоници најмногу му беа и тие, кои ги нарече агенти и шпиони; тие го слушаа без поговор, тие го славеа и го ширеа меѓу нас неговото име и вербата во неговата непогрешлива ѕвезда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Костур рано беше паднал под капата на грчкиот владика, како ли му беше, аха, ми текна – Каравангелис, ли? Не, не, тогаш не беше тој.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Георгијадис му беше името.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тие, дванаесетмината му беа верни на водачот и во негово име викаа и вестеа по селата ниту еден Македонец, ниту една Македонка да не остане надвор од стројот. И така би!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Бегот преку свои луѓе беше во дослух со владиката и не му беше непознат разговорот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А куќата му беше ене таму.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нејсе. Кој и да беше, тој имаше оди ми дојди ми со турските власти, а нашиот бег му беше и близок роднина на кајмакамот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И таквото наше верување некому многу му беше потребно.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На бината, на чиј ѕид висеше голем портрет на Маркос во воена униформа, со прекрстени ремени на градите и обуен во извиткани чизми (секогаш кога го гледав портретот ми се чинеше дека чизмите му беа валкани) излегоа тројца и еден по еден се претставија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На секој од болните на вратот му беше обесено картонче со број.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Седеше и молчеше. Долго молчеше. Знаев и што сака да ми каже и затоа му беше тешко.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

А тој ден, по таа средба, си ги повторував зборовите на Добрата Душичка: „Сѐ ќе биде добро“, а тие бледнееја пред прашањето: Зошто страдаше таа, која никому никогаш не му беше сторила зло?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Си ги повторував нејзините зборови, но тие не носеа утеха; „сѐ ќе биде добро“ – тие зборови ми се враќаа со некакво подмолно, потсмешливо ехо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но тоа што му беше наредено, мораше да го изврши.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И лицето му беше како и мантилот: зелено и темно како змиски отров.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не му беше жал за синовите, му беше жал за внучињата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И главата му беше озрачена и на лицето имаше озрачена насмевка и големо задоволство.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Очите му беа два мокри јаглена, две ѕирки маглосани со перде, две суви локви обраснати со шевар.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Самарот, тие години, му се беше вовлекол под кожата, поточно му беше сраснал со грбот, со плешките.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Притоа, со занес ќе изрецитираше: Зборови издишувај, издишки запишувај, стихови говори и реди, тоа светот ќе го среди во убав и личен ред: со стихови нап-ред Ракописот и записот на Нунета не го видов, иако му бев близок.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Рацете му беа станале две сучки, две суви ластарки, а лицето грска чемерика, пенушка лозова фрлена на меѓата,огнот да си го чека, да ја спаси.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во тие десет изминати дни, само Хасан, домаќинот, му беше врската и допирот со Истанбул.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

114. Полјакот во Русија проф. д-р Јан Бодуен-де-Куртене (1845-1929) му беше професор на К.Мисирков во С.Петербург.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во 1902 год., кога Крсте дојде во Битола, стана и домашен учител на конзуловите деца, а на 26.7.1903 год. (ст.стил) тој му беше единствениот сведок при убиството и заедно со неговото тело мораше да ја напушти Македонија и отиде во Одеса, а оттаму во Петербург.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Истовремено, Бодуен-де-Куртене му беше еден од менторите на Мисиркова при изработката и одбраната на дипломската работа (1902), а исто така се залагаше тој да биде оставен на постдипломски студии на Петербуршкиот универзитет.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

116. Хрватот Ватрослав Јагиќ (1838-1923) му беше исто така професор во Русија, на кого и подоцна му испраќа свои сепарати.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На Ливајн му беше познат овој увод.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Униформата му беше испокината и извалкана, а кога зборуваше, гласот по малку му трепереше.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Не сакаше да оди на излет и да го лазат мравки, не му беше пријатно да биде на отворено без засолниште и без покрив над главата.