му (зам.) - мириса (гл.)

Ошче устата на млеко му мириса и ние сме и зажениле.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сета негова душа трепереше од возбуда и напрежение што побргу да се турне Арсланбеј да се напади аскерот од Витолишта за да отрча кон Прилеп, Битола, Лерин, Воден, Солун, па да му отиде и на султанот во Стамбол да го турне од столот, за да не му мириса веќе никогаш на турчовина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Арно ама, ете не излезе тој план како што го кроеше Толе во својот ум. Не било така лесно со коси, секири, крклизи и кременачки да се урива царштина од пет стотини години.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нешто му мирисаше на убаво. Тој ја отвори рерната на електричниот шпорет, да види дали таму нешто не се пече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Сиот растреперен ми се жалеше дека таму луѓето имаат страшни и напрегнати лица и дека насекаде му мириса на лага и расипаност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Лицето не му го гледав, ама знаев дека очите му се исто толку темни колку оваа ноќ во Гоа и дека во секоја зеница му се огледува по една сјајна ѕвезда.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И кожата му мирисаше слично, му беше мазна, топла, темна и оптегната над цврстите мускули од рацете.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали потта некому му мириса или нозете му смрдат?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И дишењето му мириса на манџата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мустаќот на триста метри му мирисаше на расол, му пожолте како стара туршија.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)