му (зам.) - рече (гл.)

Не е чудно што Лири му рече на типот да си ебе матер.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се сеќавам дека исто така гледав во синото небо додека фотографот се обидуваше да го убеди да ја облече лудачката кошула што му ја беше донел.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оној поголемиот се насмевна и му рече на помалиот: -Овој е наш, од таму.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Им пријде и студено ги запраша: -Мртовци?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Изгледа лошо е, да бегаме! – му рече дедо Димче на Кире... ги потераа празни коњите, а тие потрчаа по нив...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога го виде се враќа без униформата, воскликна од радост: - Добре дојде дома домаќине! – му рече веднаш при првиот поглед во дворот, кога изненадена од глетката се порадува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дедо Ѓорѓи му рече на Кире: - Ова мора да е нешто многу важно, штом сите го случаат радиото, мора да кажува некоја важна вест.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
А таа кутрата, со непогрешивиот инстинкт да ја одржи рожбата, јасно и природно му рече дека може да се случи да изумрат децата додека дојде денот „Д”!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга скришум, преку своите верни козари, им испраќаше на функционерите млеко, сирење, така што речи­си сите ги имаше „в рака”, како што самиот му рече еднаш во шега на татка.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога се стишија козарите, градоначалникот со одбрани зборови и смирено му рече на Чанга: – Ве очекувавме порано.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга му рече категорично дека првпат во животот некого моли, па најпосле татко ми, гледајќи нè нас децата, попушти.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој еднаш беше му рекол на Чанга дека ако се пишува историјата на козите на Балканот, тоа ќе биде една од најдобрите истории на балканските народи...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не можеше да поверува кога му рековме, на влегување дома заедно со трите кози, враќајќи се од митингот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А кога еден од постарите браќа му рече дека е кандидат за прием во партијата, татко ми не реагираше негативно, како што можеше да се очекува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тогаш татко ми му рече дека тој, а не Чанга, пропуштил цел еден живот, вистински живот, поради читањето книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Чанга добро знаеше дека татко ми мисли на Сталин, па затоа еднаш и му рече: „Ако треба до крај да се открие вистината за козите, ќе одам и кај Сталина! Козите морам да ги спасам!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Едно рано утро, откога Никола отиде да ја отвори меаната, Султана го разбуди Гоцета и кроце му рече: - Ајде, сине, ајде Гоце!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Така е ефенди, адетот кај нас рисјаните...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Ти ли си? - пак праша затвореникот, како да не им веруваше на своите очи. - Да, јас сум.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Даме си отиде, а Гоце остана да учи под сенката.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Откако влегоа во дворот, трговецот му даде на детето неколку мангари41), го помилува по косата и му рече: - Ти си јуначе!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој му ја доближи кошницата на заптијата и му рече: - Празникот наближува, ефенди!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Трговецот одвај го забележа човекот, му пристапи и тивко му рече: - Брате Даме!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Трговецот тропна на вратата. Не му отвори никој.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце му ја даде раката на Даме и му рече: - Штом си таков смилевец, вечер ќе одиме на едно место и ќе се запознаеш со многу работи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Така е, - му велам не знаејќи што друго да му речам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако е така, тогаш зшто секој од нив, како кому му реков, така тој ми рече некако преку рамо и со половина уста: - Напиши револуција!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој молчеше. Ќе ти ги дадам, му реков. И навистина му ги дадов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Една кутија “родео“, му реков гласно на продавачот за да не морам да одговарам на прашањето на Котета и да не морам да се задржувам со нив во продавницата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ти си, очигледно“, му реков, „еден ладнокрвен фантазер.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Дојди, ти удри“, му рече потоа. „Ееебаго!“, ги крена веѓите овој.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го поздравив, здраво, му реков. Тој дојде до мене и се потпре на рачката од сорот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми треба една соба, му реков на човекот на рецепцијата загледан пред себе. Го набра плиткото чело над очите и ме погледна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас му реков дека мојата трговија и мојата работа е поврзана со сите, и со рајата и со Турци, спрема сите, сакал нејќел, сум погрешил, та на овој начин сакам да ми се простат гревовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ама ние не му бацуваме рака“, му рекле на Котета Буџе. Што значи тоа?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Што е лага?“, му реков јас, воздржувајќи се да покажам дека сум љубопитен и дека се чувствувам предизвикан.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да му речеш, седни одмори, би било голема казна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога во 1857 година мажот ѝ дошол во Маказар, таа му рекла дека сака да оди со него во Цариград.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во тој разговор тогаш мајка ми му рече на татка дека со години, како млада снаа, од големата маса за ручек и за вечера на која јадело семејството, таа станувала гладна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Многумина така сме мислеле, му реков тогаш јас, а сепак се наредиле работите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Ветар те вее“, му рече некој од толпата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И за тебе ќе се наредат, и ти ќе „скокнеш“, му реков, освен ако не претераш крајно, тогаш тешко ќе те оженат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега таа му рече на татко ми: „Добро, бре, мажу, како не ти текна некојпат да свртиш очи, да прашаш да не сум гладна, да ми дадеше скришум корче леб?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А јас пак, гледај човечка слабост, не му реков марш надвор, туку некако потајно, сакав да чујам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа и само по себе го инхибираше, уште повеќе што знаев и така, над рамото, да му речам: „Да ти кажам право, ова некако не оди!“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
“Тоа е многу убаво од вас“, му реков јас, “но не е потребно да давате пари за водоводот“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Уште при првата средба со господинот што раководеше со развојот од овој вид во државата, јас му реков дека треба, тоест дека мора да се направи овој водовод.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не случајно уште тогаш пред да замине во Маказар, толку му се налути на Јане, кога овој му рече: Не си ти Симон тој човек, друг бил тој твој предок Никола Поцо, за кој ми кажуваш!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По кажувањето на мајка ми, Доне застанал на вратата со секира в раце и му рекол на татко ми: „Ако си маж влези“!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И двајцата дедовци ми се по потекло од тука, му реков!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Од Скопје, му реков!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш мајка ми му рече...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Наш си како не си наш, Павле, му рече мајка ми кога си дојде на себе.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Пол еднаш го праша Лу како тоа девојка им свири тапани, а овој му рече: „Многу едноставно.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Го впери револверот во Пол и го повлече орозот* - и ништо не се случи. (“Гледаш, помислив, сепак тој само се шегува”) Тогаш го впери револверот во плафонот, повлече и револверот пукна.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
” Го прашав кој е и кога ми кажа дека е некој училишен весник, му реков да продолжи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тогаш Велветите се преселија во Фектори, заедно со своите тапани, и маракаси, и гитари, и казуи, и автомобилски сирени, и парчиња стакло кое го кршеа и почнуваа да вежбаат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледа дека тоа го исплаши колку и нас - толку се збуни што му го даде пишто­лот на Патрик - а овој, како и секое дете на цвеќето, рече: „Мене ова не ми треба, човеку”, и му го врати револверот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Една од приказните кои оделе со Луовата слика била за некој манијак кој убил четиринаесет деца и го снимил нивното врескање, за да може после да дрка секоја вечер во шталата, а Џоновата слика се појавила заедно со една приказна за некој тип кој го убил својот љубовник затоа што сакал да се ожени за неговата сестра, а овој не сакал сестра му да се омажи за педер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тогаш типот рече дека некој му должел 500 долари и му рекол да дојде во Фектори за тие пари да ги собере од нас.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Слушај, Ерик, му реков, млад си, добро изгледаш и луѓето сакаат да те имаат покрај себе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
” - Сребрениот Џорџ ме погледна како да сака да каже: „Нема врска ако јас го направам тоа, нели?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Втора работа што јас требаше да ја направам е да му дадам на Ерик лекција што ја давам на секоја суперѕвезда кога ќе осетам дека станува премногу зависна од мене и од моите пари.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Некој новинар еднаш го праша Пол дали ги плаќаме Велветите; кога Пол му рече: не, тогаш овој сакаше да дознае од што живеат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Додека траела операцијата, пред да го направи решавачкиот зафат, му рекол на болниот дека само по една минута ќе престанат да му се тресат рацете. И така станало.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека се обликуваше мојата карикатура под вештите раце на Кире, кон масата се приближи еден младич и на Борис му рече, полугласно: - Од каде оваа жртва, среде зима и уште навечер!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Јас сум Југословен - му реков на човекот што ги издаваше влезните билети и ги отвораше вратите на музејот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
- Тебе, море човеку, - му рече таа, - како да не те носат нозете.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Ѓупче, - му рече Соколе, - ако сакаш да зобаш есеноска грозје кај мене, да ми донесеш како знаеш слика од едно девојче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- А јас му реков поначесто. Неоти ќе му се родат. - Па кажи му утре.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој застана зад Франца, се намршти незадоволно, почека троа, како да смислуваше што да му рече и најпосле го чукна по рамо: - Стоте лева да ми ги вратиш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Кажи си ги сега трите имиња, - му рече на Коча и се намести како да се најдува на канцелариско биро.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Така, во колебањето дали да му речам или не, помина можеби цел месец.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој сега ми кажа дека не е крив и дека така наредил воспитачот, а нему му рекле да си ја гледа работата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Може - му рече уметникот - по фотографија или да ми стои да го цртам”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Многу слабичко си, момче, - му рече таа како со жал.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
НАМЕРНИ (ФИНАЛНИ) РЕЧЕНИЦИ; Со намерните (финални) реченици се искажува целта, намерата со која се врши дејството во главната реченица : , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , Па не би потенцирал ништо посебно а можеби се лажам ?!*Се лажеш, - ми вели еден невротичен уличен фенер - подобро преиспитај ги твоите познавања за хемиската структура,а особено валентноста на металите како што се жжжжелезо, бакар, никел,челик што не рѓосува и др. * -Можеби треба да го бакнам црвот замотан околу еден недопрен, гол, црвен живец- му реков јас.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Не му било пишано тука, но тој запали ханукија на Небото”, му рече Јаков на рабинот кога овој дојде да го изрази своето сочуватсво за преселбата на чесниот член на заедницата од сиромашното маало на битолска Ла Калежѐ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот.  „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јаков сѐ одречуваше. Му рече дека кај таа жена – му кажа дека се вика Ребека - оди на испомош околу домашните работи и дека таа за тоа му плаќа добри пари.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тука бев можеби и посигурен”.  „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата.  „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Се надевам дека може да се каже дека и вие ќе ѝ припаднете на таа монастирлитска светла линија на верата”, му рече со спокоен глас претседателот на синагогалниот одбор, кога младиот Елеазар бен Цви беше поставен за рабин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
3. Извини – му рекоа брановите на замокот од песок.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
А Марко му рече: „ Не можев поинаку ... Нешто ме давеше во градиве.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но Коле му рече: - Фишекларе, фишекларе ио сакаре, - му рече и извади еден од џебот за да му покаже.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Таа му рекла: „Не крадам од никого. Овие тревчиња се селски и на сите.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Му реков да не ми се врти во бавчата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кој му рече да ја пали, а?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„А ти да му речеше. Не е другарски зад грб да озборуваш!“ ме пресече Влатко. „Другари сме, не чини така!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Интересно: модринката се искачуваше колку што нокотот растеше. Најнакрај имав сосем нов нокот.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И самиот не бев свесен од каде ми дојде толкава сила.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја искористив неговата збунетост и уште му реков: “Никој не ти пречи!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Велиш, четири месеци?“ го прашав со недоверба. „Да не си претерал - четири месеци?“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Жими мајка...“ „За еден нокот не се колни во мајка“, му реков.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ама е напрчен!“ реков. „Се прави важен, божем негово е.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сакав да му речам, ама се плашев пак да не се поткачиме. Подобро да молчам.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Држи го ти него на пушката? — му рече Толе на Трајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога пукна зората, на 14 октомври 1904 година, кај Цоцовци дотрча селанец и на Толета му рече: — Бацко Толе, аскер здола Црна!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Некои ме слушаа, други со сила и натераме, ете, заедно со тебе, влегоа во огнот, некои пострадаа, ене и по апцаните; другите, еве, ќе страдаат на своите огнишча, без да можеме да им помогнеме ни јас, ни ти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сега Бајракот напред, по него Јован, a по Јована Петко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Побрзајте, — му рече, — јас денеска заминувам за Стамбол, та не ќе можам лично да ви ја свршам оваа работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Набрзина ги нафрла работите во торбата и ја остави до вреќата со солта и тенеќијата со газијата и му рече на Бабовчето да постојат тука додека да го продаде сирењето, да земе пари, да му ги плати.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Како, бре слепци, баш ваа вечер најдоте да влезите кога мулазимот од Витолишча со педесет души аскер е в село? — му рече Митре на Илија и почна да се возбудува да не стане некоја штета баш тука, во селото, за кое тој одговара по две линии: како коџабашија пред турската власт, и како организациски човек — пред Организацијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе му го доведеме на мудурот, шо знае нека му праве — му одговори Лесната и тропна на вратата за да му отвори стражарот. Му рече дека има работа кај мудурот и овој го одведе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Блазе си ви вам! — му рече Толе — живеете, значи, слободно?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш арамбашата Чанак го погали неколку пати по бушавата коса и му рече јасно и гласно: — Ајде, Толе, расти побргу, да пораснеш и да дојдеш со мене арамија, да го проплескаме заедно Адема ваш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога му го предаде писмото Гуле на Толета, овој ја заврте главата и му рече: — Не зборуа со мене, побратиме.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште кога татко му рече дека бегот тропа, тој се наежи, но присуството на сите домашни, особено на мајка му, го закова во ќошот до ноќвите и само стоеше и слушаше што ќе сака сега овој „пес" во невреме кај нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Остави и, море, шо ти сториле шо ќе и мушкаш, токо да пратиме некој да му рече да сварат повеќе пилав и да го остават да се лади, оти жежок не се јаде, — му одговараше Саботко Неданов, фаќајќи се за кубурите и фалејќи се како по двајца аскери ќе тепа наеднаш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така му рече комшијата и Толе ќе слуша сега.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
(Види, види, брату, убава невеста.) Толе влезе во селото, го најде Бешот кој се изненади на неговата смелост и дрскост, но познавајќи му го убаво табиетот, ништо не му советува или препорача кога му рече Толе дека тука ќе зимува зимава: — Сега ти си знајш, брат Толе!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ако умра, баре сит да умра, — му рече на Цицот, како ништо лошо да не гледаше во умирачката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јордан Тренков им одржа говор во Жиовските ливади под Становица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И сега, ете то, го теши Митрета и му го изложува својот план: — Каде е на конак аскерот? — Долно маало — одговори Митре.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Конзулот го забележа тоа и го утеши: — Не жалости се, Мито, и не губи го времето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да му покаже дека сепак се врти тркалото на среќата и низ кикот да му рече: Ај, нека е за арно крај реката Арно во Пиза.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Патем и ќе си купи шило за кога ќе се врати да го боцне ѓаволот на незгодно место.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
При разговорот на Черчил со раководителот на СОЕ, Далтон, непосредно пред неговото заминување во Каиро, истиот му рекол дека негова задача е да ја „запали Европа“.6 Едно од прашањата кое претставувало посебен проблем за СОЕ било како да се регрутираат луѓе за работа во СОЕ од земјите на Балканот.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
- Отиде у метрополата и нè забораи - му рече другарот Наум и брцна од евтината посебна.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Отсега ќе можеш да јадеш и свинско и сланина без око да ти трепне - му рече Матновидецот на Здравко.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Глеј дотерај се у кошуља и немој да изгледаш како сељак - му рече Спасе на трпеливиот Трпе.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Сакаш ли да ти донесам коњак - му рече Ратка, која долги години не успеваше да фати дечко поради нејзиниот изглед.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Продај го станот и купи си 3 стана у Пехчево - му реков на другарот кој пиеше пиво и го посматраше џет сметот на Сталинова.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Оној Метакот многу сере по интернет - му рече пудлицата на Дулитл.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Ти да лижеш баби - му реков.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Дај вамо бурекот - му реков на Жанкота.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Колку просјаци има пред црквите кои молат за 10 денара кога пред нив се паркираат високобуџетни климатизирани џипови од најнова марка - му рече Метакот на свештеникот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Нејсе, кога го пуштија, му рече фала.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Му реков да не ти ги фаќа книгите“, му довикна мајка му од зад вратата. „И не ги фаќаше“.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Прекинувајќи го во науменото, му реков: - Татко, јас цела ноќ работев на конечната верзија на твојот приговор...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
БАОБАБ - Ао! - Доста ми е од таа бабска приказна „А бау а ку!“ - му рекол Исак Бабељ на Борхес, додека се разминувале под еден баобаб.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ШТИМУНГ - Мао Це Тунг му рекол на императорот Минг (в. Флаш Гордон): „Минг, не ти доаѓа од Тунгузија Мао Це Тунг! Направи малку штимунг! Да видам мунгос, слика на Мунк да видам! И тим, да мери дали штима таков штимунг!?“ Минг мислел миг еден (може минута?!) и ништо не смислил.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ГО - Еден ден М. Горки го видел Гогољ како игра шах со Ван Гог. „Знам една слична кинеска игра, ГО“, рекол Горки. „Се однесуваш ко горила, Горки!“, рекол Ван Гог. Тогаш случајно поминал и Гоја. „Си почнал да се гоиш, Гоја? Да не играш многу голф?!“, рекол зајадливиот Гогољ. „Ништо не е тоа во однос на Де Гол кој оди ’ор гол по мостот Голден Гејт!“, рекол Гоја. „Која година е ова?!“, прашал уште еден случаен минувач, филмскиот режисер Годар. „Ти годи да поставуваш вакви прашања?!“, му рекол зајадливиот Гогољ на Годар. „Ова е ко некоја готска приказна...“, промрморел во себе навредениот Горки. 42 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ПРОИГУМЕН - Еден продуцент му рекол на еден проигумен: „Да не сакаш да глумиш човек-игуана во еден проект?“ „Ти си некој проклетник, провокатор, простак?! Што проломоти, брат, само протојереј може да ти прости!“, рекол проигуменот. „Не ми држи проповед, попе! Можам да те промовирам! Пропаганда и за тебе и за протојерејот!“, рекол продуцентот. „Противприродно е тоа! Ако ја проиграм (т.е. проневерам) довербата на протојерејот - тоа е пропаст!“ рекол проигуменот. „Јас не ти фурам пропедевтика; ако сакаш да бидеш протагонист, пеки; ако не, простум нека ти биде, проследувам понатаму!“, рекол продуцентот. „А да ми пронајдеш некоја друга улога? Не можам игуана!“, рекол проигуменот. „Може Боргес во Името на Ружата 2?“, прашал продуцентот. „Пророк да бидам? Имаш прокламација за таа улога и од протојерејот и од протоѓаконот и од целата црква!“, рекол проигуменот. „Прокоцкана шанса...“, прошепотил продуцентот. 46 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ВАЈ! - „Вај!“, му се жалел Анжеј Вајда на некој вајар: „не знам да јавам!“ „Е па, тогаш никакво фајде од тебе!“, му рекол вајарот на А. Вајда. (Оскар Вајлд си седел на страна и се смеел)
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Ти треба книги да пишуваш, ќе им помогнеш на луѓето да ја заборават маката, додека ги читаат, - му рече еднаш на велгоштанецот мајсторот Трајан.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во паметта го штрекнаа зборовите што му ги рече таткото на умирање: „Проклетија ти оставам, Аргире“, му рече тој тогаш, “не пуштај никого лесно на скелето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му рече на Павле жената, држејќи го палтото во рацете и разгледувајќи го од сите страни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Откако му го изнесе својот план за отворање на училиште и му раскажа подробно за сè што направила и што мисли да прави, му рече: - Потребна ми е вашата стара куќа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Не е работата само во брзината, газда, - му рече Аргир.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Готово е. Додаде таа. И воздивна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Што му рече тогаш, што направи, како успеа да ја спечали неговата доверба никој не знае.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Еве, синко, излегува, - со изгаснат глас му рече таа не одделувајќи го погледот од чардакот, каде што се раздвижија сите и ѝ направија пат на Викторија, која излезе во тој миг од одајата со една постара жена.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
За час се прибра и одвај чујно, уморно му рече: - Не чекај ме, Драгане! Оди си, те молам.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- И, радосен што го гледа пак станат и бодар, тој му рече со смеење: - Ами, Прилеп, кој ќе го брани, бре Цепенко?!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Сакам чист да е патот... - му рече пашата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ги симна полека штиците, ги нареди на скелето и така испотен и задишан, без да здивне му се сврте на работникот и му рече со зарипнат глас: - А ти зошто навредуваш?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Првото што му дојде на ум, откако почувствува дека е спасен, беа зборовите на војводата, кој, на тргнување од Прилеп, му рече: “Внимавај!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Еден ден, гледајќи го со каков мерак ја разгледува од сите страни куќата соѕидана во арапски стил, среде Скопје, крај којашто минуваше тајфата, му рече мајсторот Трајан на Аргира којшто одеше до него: - Петле, петле има кај ова момче.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само што се стопи снегот и се поотпушти патот, Карче го извика Пандета и му рече да го стега коњот и веднаш да трга за Охрид по невеста.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Не ми требаат твоите шеги! - му рече остро и налутено Веле и додаде уште поналутено: - Разбра ли?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ладнокрвно му рече: - Однесете го здравото топче кај леарите и стегнете го со обрачи...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој направи уште еден чекор кон војводата и со растреперен глас му рече: - Војводо, овде е сега Прилеп и цела Македонија!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Таа иронично се усмевна, му рече тогаш: запиши, голема мудрост!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го загледа налутено Андона и, прекинувајќи го за миг свирењето, му рече: - Мрдни се бре, ут ниеден... - пак го бутна со лактот во ребрата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Стани, - му рече тивко Панде кога ги отвори овој очите и запра со ’ркањето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Прибери го коњов, - му рече уште посербез Панде, и, без да седнува да си почине, тргна накај градот по познатата стрмна уличка, по која се искачувал и порано, со татко му, за време на манастирските празници.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Со ум, - му рече доктор Коста, задоволен од желбата на својот син.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Право на лекар да го носиш! - му рече доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Дојди, не плаши се, - му рече на Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ќе имаме гости, - му рече на Бојана кога овој вечерта се врати од скитањето. - Гости? Какви? - му светнаа очите на Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога одеа удолу, кон стубелот, Бојан му рече на Денко: - Слушај, јас не доаѓам!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ги испратив децата први, - му рече дедо Димо на доктор Коста, кој откако замина џипот се појави некаде од длабочината на коријата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Оди легни си, - му рече старецот на кучето, откако му го одврза јаженцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се плашеше сам да се упати кон тој неосвоен врв, не се решаваше да му рече на Бојан да одат заедно, зашто му се чинеше дека нему сега не му е до тоа, а го мачеше и стравот дека можеби и не ќе појдат таму, зашто може да излезе нешто непредвидено, па ненадејно да ја напуштат планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А ние, синко, ќе разговараме подоцна, - му рече на Денко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога децата се доближија, тој му рече на своето девојче: - Ова е во твоја чест!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Гледаше нешто пред себе. - Имаш ли ноже? - му рече на Денко. - Што ќе ти го? - Дај го, ќе видиш!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зошто тој странец му рече дека жена му одела накај бензинската пумпа?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сношти му реков, „Даниел, што ти е ?” Тој не ни мрдна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Сум видел како момчиња го губат умот по девојки”, му рече Френк на Бил Девит, ”Но никогаш не верував дека тоа ќе му се случи на брат ми.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Без да погледне во Боб и без да му рече збор, а исто така и на Даниел, таа стана и излезе надвор, со Даниел веднаш зад неа, како кога детектив апси некого на јавно место, без да им даде никаков знак на другите за тоа што се случува.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Без да му рече уште нешто, Даниел се качи во камионетот и замина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Јас го задржав врапчето кое тој го задави и, кога дојде до мене да го види врапчето и да го помираса, и потоа му реков никогаш повторно да не го прави тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Затоа, пак, Брчалото го кацна својот поглед токму врз него и откако пoчека и виде дека старчето е толку ситно што од двете страни на столот може да седне уште по едно дете, му се приближи, се фати за навалката и му рече на деда Танчета: "Гет ап ти одовде јас да седнам!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" рече и молкна, што беше знак дека зборовите ѝ се задушиле во плач, но сепак успеа да му рече: "Кога ќе дојдете?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Чекај, чекај, му реков јас, а Крмакот истовремено му срика: Море ќе гледаш и ѕрцки од очите ќе ти потечат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" ќе му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" "Те разбрав", му рече Вера.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Му телефонира мајка ѝ: "Сандра сака да ве види", му рече таа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
За малку младичот ќе влезеше прв, но човекот во сина облека ја стави раката на задната страна од вратата, се настрани и на селанецот што беше зад него му рече: "Влегувајте, молам!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Загледана во него, таа го омекна погледот трудејќи се да го направи нежен и, во секој случај, гледајќи го право в очи му рече: "Кажи како можам да го оставам тука!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој, исто така, се пријави, ама стрико Борис нему му рече: „И ти си добар“, му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Можеме да си одиме", со готовност му рече Вера.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога виде дека тој уште не сака да ја погледне, му рече: "Тој се покажа кукавица".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Остави ме да работам“, му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да му рече да дојде и да го изложи на опасноста ова сега огромно куче, евентуално да го убие?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Гадливо го гибна со прстот по рамото и, кога оној, тешко доаѓајќи до свест што се случува, се сврти кон него, му рече: "Чекате автобус?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" ќе му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Па да ти дадам лекови", му рече синот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
" Вера не тргајќи го погледот од рибарот, му рече: "Тој решил да фати риба".
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Всушност, тој сакаше на сина си да му рече, ми студи, но обземен е од некоја белина и јасност што ги гледа секаде пред себе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Галејќи го со дланките по телото и извалувајќи се на тревата крај него, му рече: "Зарем не гледаш дека сè е во твои раце.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Утре мене ќе ме нема", ќе му рече и сè, сè со ред ќе му раскаже.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јас ќе му речев нему: „Јас помалку од тебе верувам во Бога“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
"Тешко нам ако не најдеш некое решение", му рече.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сакав да му речам дека не сум виновен и декасето ова е чудна несреќа и за мене но не можев да говорам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Појдовме кон градот задоволувајќи се со мали пакости: на кепецот костенџија му ја изгаснавме карбитената ламба, во отворениот прозорец на писарот и бабицата фрливме мртво глувче, на еден поп му рековме баксуз.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Човекот е мравка, му рече Баждар и поудобно се намести во седиштето барајќи во џеб цигара.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но знај, синко, ти си виновникот заради ваквата моја несоница; ако те немав тебе, ќе се потрудев да го заборавам и него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во разговорот допуштив да продефилираат и случаите од моите црни искуства.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене јас вистински верував во она што се случи во моментот на поминувањето на спомнатата огнена топка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Лукави се стапиците што животот ги поставува“, му реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Побарај и од него изјава".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и не се стеснував да му речам на момчето: „Ти, Иване, сета куќа имај ја за своја, а не само собата во која си сместен“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што да му речам на оној Боге од Бањи случајно ако намине?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога го спомнав воденичкиот камен веројатно мислев на умот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, не му реков дека за мене и не е битно ваквите податоци колку држат вода, и дека неговите информации стануваат интересни само во случаевите кога ќе дотечат од повеќе извори, или кога ќе откријам дека во таквите приказни е содржан и некој туѓ интерес или настан спротивен на нашите интереси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова веќе ми го рековте пред малку, сакам да му речам но веќе слушав како му објаснувам: - За тој Боге од Бањи имам од поодамна слушнато.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А кон приказната на Огнена Гулева?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И прашај го, му реков на Кожинката, прашај го детето дали мајка му барем еднаш го спомнала моето име!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реков и нешто многу слично на следниве примери: многупати се имав упатувано каде треба да заноќам, а втасував таму од кадешто потоа не знаев како да се вратам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Којзнае какви сѐ изненади може да ти приреди!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Повеќе ме загрижува претурањето од еден сад во друг на она што еднаш веќе било налеано, бидејќи претурањето збунува, или во најмала рака укажува на замешаност на повеќе интереси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но не знам дали од вас или од мајка ми?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ИВАН - Немам причина да го обвинувам животот - му реков на Даскалов. –Можеби и затоа зашто не верувам дека животот располага со енергија која создава неправди па иако нам, на мене и на мајка ми, ни беше предодредена осаменоста - додадов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знае тој да дојде и без да се најави.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Со лопата да ги ринеш... сакам да му речам на мојот двојник, но молчам и чекорам, осатавам тој да ми се јави откако ќе утврди колку е непријатно кога го игнорираат твоето присуство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па потоа повикај го и тој Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А притоа и Иван отспроти ми мавта со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Летаат ли Оџа магарињата?“ „Не знам. Не сум слушнал. Само имам видено како паѓаат од облаците самари!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Еднаш одамна и мајка ми ми рече дека таа лично животот го има ослободено од секаков вид вина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од мракот ме превтаса и нечие придушено смеење. - Не застанувај, Иване.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А, кутриот, не втаса ни да ги доноси.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Така настанува матежината. А во таквата матежина единствените добитници се криволовците“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Само на тие љубопитни и ситно зборлести женички им е позната адресата и канцеларијата на секретаријатот на таинствената институција во која се сортираат душите што го напуштаат животот“, му реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сакав да му речам, се разбира со пријателски намери, дека не е културно да ја шета раката по туѓи колена додека вози во колата мртовечки сандак.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков на Дасакалов: - Ако, нека, јас и не очекував од тебе дека ќе заборавиш барем за момент дека си даскал, но те молам да имаш предвид дека токму животот е најдоброто училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност не стануваше збор за обично насрчување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми одговори само со насмевка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Настојував да дознаам барем нешто повеќе за околностите - му реков на Даскалов изумувајќи дека моментот и не е најприкладен за вакви разговори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Објаснувањето дека информацијата случајно ти се истресла мене воопшто не ме изненадува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помеѓу мене и тебе, Ристе, нема повеќе замање-давање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Малку требаше па да го испуштам возот“, беа првите нејзини зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков: „Носи си го и грлото! Не оставај го овде. Ние имаме уште да се бориме!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неколкупати ми дојде на врв јазик да му речам дека постојано го мислам мојот редок гостин, кој како подарокот тебе (најскапото) ми те остави; дека заспивам и се будам мислејќи на него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Она, кога му рекол на несреќникот Васе Пегланиот: колку ќе донесеш толку и ќе носиш мој Васе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Малку подоцна, додека службеното лице ја отвораше затворската порта, го слушнав како му објаснува веројатно на некого од чуварите, дека јасните чекори ноќе што убаво се слушаат, не зборуваат за бељи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Затоа и доаѓаат први до клучните податоци.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби и затоа му реков на Иван, божем со намера да му помогнам при неговото навлегување во светот на возрасните, дека непромисленоста не е секогаш најдобар сопатник, дека таа обично нѐ доведува во непланирани ситуации.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја зема хартијката од масата и ми ја подава. -А овде, потпишете се.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар ќе се изразев така ако не бев фатен за тој Пребег, и тоа изгледа со двете раце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И без твоето двоумење знам дека има и премногу фира помеѓу известијата што втасуваат до мене“, му реков на Борче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа и на вечера го поканив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А малку подоцна сепак додаде: "Трудот си ги чинеше парите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Мислиш, си посакувал да дознаеш нешто повеќе за татко ти? - праша тој.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Е, батка Ристе", му реков - се гледа дека се готвиш да се главиш чирак кај Настрадина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И не само што се согласувам со тебе, му реков, туку и те сфаќам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури се обидов и да го подисплашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И Васе Пегланиот мораше да носи панталони што не му ги досегаа ни глуждовите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не, навистина не забележав дека заспал – му реков на Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го советував него а всушност себеси се прекорував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков на деверот Сане да сврати во милицијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека се обидува да открие што сакам да му речам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Мајка ми рече да те замолам да вечераш со нас“, му реков а тој без зборови ја прифати поканава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи можеш да му речеш доброутро на новиот ден - вели Денков без да го поткрене погледот од листот што изгледа неколкупати го има прочитано.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека вчера не згрешив кога на Ивана му реков оти во него има доволно храброст.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Постојат и такви денови: наеднаш ќе испливаш од големите тежини, или ќе помислиш дека си испливал, а всушност тоа е моментот кога клапнуваш а без да си свесен за положбата во која си се нашол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Она што го слушнал сигурно му се чини несигурно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледаш, батка, колку многу зборови, само за да го подисплашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но дали изведе и некој заклучок од сето ова буричкање, го прашав, а ако изведе, кажи ми колку болеше?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога Ѓурчин ми соопшти дека ќе сум морал да ја напуштам фотелјата и да се повлечам во предвремена пензија јас и нему му реков дека тоа е можеби најдоброто решение.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ уште се сеќавам дека му реков на Ѓурчина:"Нема да бев среќен ако морав да го сметам за брат некое копиле на таа Огнена Гулева", и тој наеднаш почна вистински да се смее.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе се однесувам навистина како да сум дома“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На Даскалов му реков: - Во купето ни се придружи Огнена Гулева.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И притоа уште додадов: "Знаеш, другар, повеќе и не сум сигурен што ми мели воденичкиот камен".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ме праша што стана со Фискултурецот; му реков дека беше казнет поради тоа што претепал ученик, и дека потем заглави и во затвор, затоа што ги беше претепал и својата некогашна жена и нејзиниот сопруг.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече дека косата ми мирисала секогаш на цимет; му реков дека такво нешто сигурно немало, бидејќи јас не го поднесувам мирисот на циметот; тој ме убедуваше дека било така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не сакаше да ме бакне; му реков да ме бакне; тој рече: „Не. Прво дај ја чашата“, рече каприциозно, инфантилно, како да е мое дете; почнав да се смеам, се смееше и тој, и јас се предадов.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем логотетот му предаде еден клуч на Филозофот и му рече: „Оди со Господа во одајата“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, не беше така, за среќа моја: слушнав убаво дека Лествичникот му рече на ноќниот патник во одајата негова да оди и да го чека долу; така рече и никако поинаку, оти слушнав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека сум ја спасила сосема случајно; по сослушувањето кај Фисот, тој беше сменет; новиот директор ги беше исфрлил сите нешта од фиоката, вклучувајќи ја и песнарката; сосема случајно минував од кај канцеларијата и ја здогледав. Се наведнав и ја зедов, му реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во неговата отровна, клеветничка уста, во таа одаја во која ме измачуваше со укори, мојата кроткост стануваше – слабост, мојата благоразумност – плашливост, а мојата отвореност (како кога му реков дека му недостигаат букви во писмото) стануваше – нескромност и дрскост.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Говореше доста неповрзано, господин судија, и јас навистина не знам на што се должеше тоа; изгледаше необично возбуден; не, не беше пијан, во тоа сум убедена; беше само возбуден; кога му реков дека е возбуден, тој рече: „Да, се разбира; знаеш ли што значи по толку години да се најдеш под вистинско небо?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не му реков ништо. Го погледнав само, и му реков: „Еби се со таа песна“. И потем стрчнав по скалите, надолу, кон дома.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И така, еден ден, откако се вративме од еден состанок, тој ме праша, сосема спокојно, дали би сакала да му станам жена. Јас уште поспокојно му реков: „Мислам дека да“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Те молам, му реков. Ќе одиме пешки, по пругата, до Велес. Морам вечерва да ја видам Луција!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ги зеде, ме бакна во образот (беше тоа страотно спокоен бакнеж; наликуваше како да сме на железничка станица, како да го испраќаме на викенд од кој тој сигурно и брзо ќе се врати); потем се прегрна со Земанек, се бакнаа и му рече: „Издржи, добиче селско!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој гледаше во мене воодушевено; очите му сјаеја како на младич; му реков дека ме става во многу неудобна ситуација, и дека, ако некој помине и види дека среде пладне му го покажувам стомакот на некој непознат маж, ќе ме прогласи за луда; му реков дека имам ќерка и дека годините не ми се за адолесцентни забави под некакво дрво, но тој не попушташе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И затоа јас од него се плашев: се боев и двојно повеќе, оти не го сторив ни тоа дело; мастилото го истурив зад семинаријата, а нему му реков дека сум сторил како што ми заповедал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се искачив на насипот кај Земанек и му реков: „Го суредив гомнарот“, а тој гледаше престрашено во мене и велеше: „Ти си луд, човеку, ти си сосема луд!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„И јас имам гениталии“, му реков, гледајќи љубопитно во она што се случуваше во кругот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас му реков дека не верувам дека мене ќе ми се укаже такво нешто, оти тоа треба да се заслужи, со чиста душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му реков дека не сум во никаква врска.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој, рече, не бара ништо друго освен мојот папок да му биде чаша, мерка за последното шише вино во неговиот живот; му реков да не зборува така, оти сум суеверна и не ги сакам зборовите кои говорат за последни нешта во животот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не му рече: „Директоре, престанете“, туку „Фис, престани“ и мене ми беше јасно дека сѐ е готово; во еден миг вратата се отвори и влезе Земанек; рече: „Што му правите на човекот?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А гласот загадочно му рекол: „Надополни го просторот меѓу коските на отецот твој со месо, обнови го целосно телото на Словото, на таткото твој, и засекогаш ќе останеш во славата на царот и логотетот, прв меѓу првите ќе бидеш во царството над сите царства земни!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
КАТА: Потпојди речи му. Или, ако сакаш нека појде Ана нека го подвикне овде да дојде да му речиме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
ВТОРОТО ДЕТЕ: Се доближив и чув каде му рече жената: „Софре и Кате си се на нива, туку може да е тука момичката“.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
СОФРЕ: Не џанам, му реков, туку седнат беше си вечераше.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
КАТА: Зошто не му рече да дојдеше овде ќе вечеравме?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И дочекав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Гледаш, - му реков на дедо ми.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Пак му реков: - Жеден сум.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Сега, кога твојата сенка е умна, - му реков на Карамба-Барамба, - јас ќе морам да се вратам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се фрлив храбро на сенката и легнав врз неа.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Стоеше во сенката на камилата и ме гледаше, весело смеејќи се.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ќе ти нацртам јас нешто друго, - му реков, уверен дека се возбудува заради избришаните цртежи.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Тогаш појди со мене и земи ја, - му реков.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сите црнци собрани околу нас ме молеа: - Бело момче со коса на еже...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Еден ден, кога пак останав сам во белата соба, му реков на Роско: - Сакам да знам какво куче си ти.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Карамба-Барамба, - му реков, - ти навистина немаш сенка иако стоиш на сонце.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Дури и без рогови, крилја, сурла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Црнчињата ме сметаа за бела кукла излезена од некоја нивна африканска бајка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Овардз, - ми рече пустинското дете и седна во песокот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кој си ти? - Јас сум еден црн кос. Можам ли да влезам? - Влези, - му рекоа. - Ќе живееме заедно.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога го запали лулето јас му реков: - Сократ избега.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Пак му реков: - Како ќе живееш без сенка?
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не гледав ни јас во него кога му реков: - Ако лавот навистина ти ја изел сенката, јас не можам ништо.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ако ништо друго можев да му речам барем “овардз“, што кога ќе се прочита наопаку, може да се изговори и како здраво.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Роско замавта со опашот божем ме разбра, а јас пак му реков: - А ако не го спобркаш зајакот, ти си обично куче.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Пустинското дете се вртеше околу мене, ме загледуваше и чекаше јас прв нешто да му речам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
За да го потсетам што е вода, нацртав и риба со чаша во устата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Влези, - му рекоа жабата и глувчето. - Ќе живееме заедно.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој тогаш не ќе е како бивол без рогови, како папагал без крилја, како слон без сурла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Детето веќе не ме слушаше. Ѝ рече нешто на камилата и таа клекна.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Овардз, - му реков и се сетив Дека знам да цртам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Најтажен од сите беше Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И пак пустинско дете не ме разбра.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ќе појдам во џунглата и ќе му речам на лавот да ме изеде.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Но јас бев во Африка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Не знам, - воздивна Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Го зедов пак јагленот и му реков на Роско: - Можеби ти не ловиш зајаци од жал.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Како што не знам ни каде е канарецот Сократ.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ќе ти избега, - му реков чувствувајќи дека сенката се обидува да се извлече од под мене.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Знам, - му реков тажно и јас.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сега разбрав: пустинскиот ветар можеше да ме закопа во пеоокот што го нанесуваше како со голема лопата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И му реков: - Жеден сум.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Разбирам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Да, доброчинителе. - Знам како ќе ја задржиш сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Овардз, - му реков, зашто не знаев ни еден друг збор за да се разберам со него.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ме праша: - Што е тоа? - Палјачо, - му реков.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Наша е, - му рекоа.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Денес многу си се забрзал, - пријателски му рече весникарот подавајќи му го весникот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Дедо Спасе го погледна па му рече: - Остави ме чедо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Славчо не разбра што му рече жабокот, па затоа протрча покрај него како да не го ни видел.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Добра ноќ, соседе, - му рече старата ластовица на Џивџик.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ќе го догледа Васко, ќе му се доближи па ќе му седне на коленото и ќе му рече: - Дедо, раскажи ми една приказна за дете и змеј!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Една вечер му рече на деда си: - Дедо, донеси ми ја онаа ѕвезда. Сакам да си играм со неа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Баба му го погали по лицето и му рече: - Убав сон си сонувало, внуче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мислеше и еден ден му рече на Златко: - Вечер заедно ќе појдеме по ѕвездата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Но, мамо, ништо не ми е! - извика Ване. - Ти ќе останеш дома! - строго му рече мајка му. - Болните не одат в кино.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Денес многу си се забрзал, - пријателски му рече весникарот подавајќи му го весникот. Бошко пак забрза по улицата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Во собата влегува мајка му. - Те бараше Димче да си играте! - му рече.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ете така му рекла на своето дете умната Шареноглавка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
-Пак спријатели се со јастребот! –му рече старецот многу смирено, како да не се случило ништо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се сврте кон Еразмо и му рече: -Еве, ти го подарувам – ја пружи раката на чија дланка блескаше дијамантот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Толку е бедно што не постои можност дури ни фронт да се отвори, да се започне една конструктивна деконструкција, точка по точка; од таа страна стојат селски учители, вљубеници во руската реалистична литература и истамбулски шопинг-наци-туристи; темели на севкупниот нивен дух се токму најголемите духовни гревови, според Слотердијк: идеализмот, морализмот и ресентиманот”, му рече господинот П. Вулкански на својот млад колега, г. Абов, кој одговори: „Но, господине!“
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Покажа со главата кон една група студентки и му рече на Ризо - со чудно сочувство кое лежело притаено извесно време - “Сигурно има поминато долго време од тогаш.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Стариот трговец му рече: „Добро. Ќе ти покажам. Појди до бакалницата и прашај колку е брашното.“
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Брантон му рече: „Јас сакам да знам“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Помислил дека нема потреба на домашните да им каже за малиот хируршки зафат, сѐ требало да се заврши во едно попладне, и вечерта пак да биде во својот дом.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Молчевме. Потоа му реков: „Време е да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некој им кажал невистини за нивната сестра, она чување на тивкиот оган меѓу неа и Макс им го раскажал како нешто друго, како којзнае што друго, и кога влегле во канцеларијата на доктор Гете, прво што му рекле било дека не ја донеле својата сестра во психијатриска клиника за да се курва, туку за да се лечи, и побарале од него да ги одведе кај неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И така беше сѐ до нејзината деведесетта година, а потоа како да остаре и за она време во кое го имаше запрено времето, и само цртите на лицето ѝ останаа исти – остри, како во камен исклесани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А вие што мислите – што е лудилото? Нешто монструозно?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ќе останам овде ноќва.“ „Треба да патуваш.“ „Патувам утре.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога низ Виена забрмчеа првите автомобили, на брат ми, кој одбиваше да научи да вози, му рече полу во шега, полу – сериозно: „Мој златен Зиги, купи ми автомобил, јас ќе научам да возам.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не,” рече тој. „Те молам оди. Сам треба да одам.“ Ме истурка до вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ајде,“ му реков, „ајде да се преоблечеш,“ и го поведов кон самиот влез во зградата на болницата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа влегле во големата просторија во која во два реда кревети лежеа педесетина жени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Клара не е луда,“ му реков. „На Клара само ѝ треба време да си дојде на себе.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Им кажав на чуварите дека брат ми мора да се преоблече, и тие нѐ пуштија внатре.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше есен, а јас му реков: „Нашите сенки можат да се допираат дури и ако ние не се допреме.“ И нашите сенки си играа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Можам да те испратам до факултетот,” му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Докторите му рекле дека израстокот е реакција на неговиот организам на прекумерното пушење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше во годината кога брат ми се беше запишал на Медицинскиот факултет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој петел го сакам, му реков одлучно на продавачот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Касапите го врзаа накусо за гредата добичето, му рекоа на милиционерот оти може да пука и ги фатија ќошињата на кланицата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Му ја подаде книгата на Сликарот и некако придушено, речиси шепотно, му рече: „Одговорот на оваа чудесија треба да го побарате во оваа книга, под одреденицата „Фазли паша“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На сон му се јавил лично Темниот, Лукавиот и му рекол: „Вардете ја градбата без престан.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зарем Нечестивиот не е присутен секогаш и секаде а, притоа, ни ора ни копа! Му реков на Стефан да оди да си игра.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Едно утро, Нуне Волта побарал прием кај командантот и вака му рекол: - Јас друже команданте, можам на вас и на моите другари соборци и на нашите непријатели да му покажам и докажам што можит поезијата, што можит поетската реч.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Или се плашиш да ми кажеш, за да не му речам јас на татко ти.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако такво нешто му рече на татко ми тој може и да ја истера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Маќеа сакаш татко да ни донесеш, сакав јас така грубо да му речам, но во тој момент ми излезе пред очи ликот на учителката Вера и не знам зошто тоа „ маќеа“ не можев да го поврзам со неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Христина, - ме повика Вера и покажувајќи на мене му рече на човекот со некаков прикриен пркос, - ова е мојата друга ќерка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сакав да му речам да оди по неа, да ја пресретне, но, сфаќав дека тој се плаши да нѐ остави нас повторно сами, да не дојде нешто полошо, уште пострашно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ох, колку во тој момент сакав да му речам - татко, вети ми дека никогаш нема да доведеш друга жена за мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Зошто не му речеш на тато да те однесе на лекар, други очила да ти дадат - ја прашав подавајќи ѝ ги очилата. - Зошто де, од мукает, а и татко ти е зафатен.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не знам зошто ми се чинеше дека Вера му рече така да постапи, но и покрај тоа имав желба да го прегрнам тука пред сите и да му се исплачам на рамото.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Не бери гајле за децата кога сум јас тука, - му рече на татко ми.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како можев на татко ми било што да му речам за неа, кога ќе го видев неговото деформирано, будалесто лице, беспомошноста и очајот во неговите очи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Отиде Иљо и по две недели си дојде и рече дека стаса во Дуреси – град и го најде местото каде беа дечките и дека само ноќе и скришум едно два-трипати се виде со Евгенија, која беше најстарата жена одговорна за децата, негователка, како што се вели сега за жените кои се грижат за децата и дека таа му рече оти сите деца се живи и здрави, сите се испрани, чисти, нахранети и мајките и татковците и бабите и дедовците, да се живи и здрави, да не се грижат и да не берат гајле и од сите до сите таа прати многу многу поздрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Асан-бег го истресе чибукот и му рече на дедо: - Е, дојде време да си одам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ама не пукна, зашто тој полскиот капидан на англискиот капидан му рече дека носи туристи...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Простете – му реков – ви го одзедовме скапото време...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Асан-бег се качи на белиот коњ и пред да тргне, му рече на дедо: - Збогум каурине, збогум човеку и уми никогаш повеќе да не бидеш роб...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако оди по горниот пат, ќе стигне во Тирана, а ако оди по долниот пат, по рамно – така му рекоа тие од селото Шкумбин – ќе стигне во Дуреси, а таму како што знае нека се распраша каде имаат сместено многу деца.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Влези - му реков и, возејќи со намалена брзина, врзавме разговор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- И што му рековте? - Му рековме дека во Албанија одиме по невеста...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кога ме испрашуваше иследникот, јас му реков: - Добро, бре другар, тој и тој, кои најмногу викаа против Тито, против Југославија и Колишевски, први ги примивте...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се насмеав и му реков: - Господине, отворете ја фиоката и таму ќе ги најдете сите податоци што ги барате.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Подавајќи му го мојот дипломатски пасош, му го изнесов случајот и на крај му реков: - При влезот во Грција има голема табла со натпис: “ΕΛΛΑΣ “ и “GREECE”.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Еден ден тој го викна дедо во сарајот и му рече: - Чувајте се.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Faleminderit - му велам на албански, но и пак не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, па затоа ставив десна рака на срце и одново му реков дека го бараме патот за Врбник.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
” Прекинав со читањето и, враќајќи му го ливчето, реков: - Син ми напиша така како што некој му рекол, а кој му рекол, се знае.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„А јас сум тука ставен да те пречекам и в зори, кога ќе дојде вистинското време, да те поведам таму кај што треба да одиш, оти никој никогаш не е подготвен осамен да лута низ пустите простори на својата вечност“, му рече старецот со утешителна насмевка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Нема ни да видиш во кого пукаш“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште му рече дека еден ден сигурно ќе сфати, како што таа веќе сфатила, дека вистинската љубов, како вистинската вера, може само да те ослободи, а не да те зароби.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Човек никогаш не може да ја планира вистинската љубов, му рече, ниту пак соодветно да се подготви за неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со сета острина на својот ум, со сите свои инстинкти, за кои дури и Мина му рече дека се слични на нејзините, беше немоќен на својот народ да му понуди нешто друго освен срам.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Плескаш ли нешто, братче?“ го поттупна братучедот по рамо кога влегоа во колата, „да се прошетаат малку“, како што му рече на татко му.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Дај ми една причина да останам овде“, му рече со образи заруменети од виното, „и ќе се премислам...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште му рече дека таа сè уште верува во неа, во единствената, во вистинската, во најсилната љубов, и дека ако таа постои, тој еден ден ќе ѝ се врати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште му рече дека тој, Петар, со својата лицемерна дружба само со „избраните“ Евреи ја омаловажува Божјата благонаклоност кон сите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ти си..., ме преплаши“, му рече растреперено.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„А тој миг беше токму овој и ниеден друг“, му рече таа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ѕидот паѓа еднаш во животот, кретену!“ му рече пијаниот тапанар, а басистот, посмирен по природа, го убедуваше дека не смее да го пропушти концертот на Пинк Флојд.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Talk to me, Steve, you have such a beautiful voice. Tell me something about your country“, налактена на шанкот, полупијана, му рече девојката која се гордееше со тоа што нејзиниот прадедо со првите доселеници бил донесен во пранги од Шкотска.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа не му рече ништо, иако, се разбира, знаеше што се случува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ти не знаеш колку сум веќе расипан“, ѝ рече тој и ја подаде раката кон неа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Остави ми дете“. – „Луда девојка“, си помисли тогаш кога ѝ ја посла вреќата за спиење за да не водат љубов на влажниот песок.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ме вознемирува постојаното етикетирање на Македонците како тврдокорни националисти“, му рече на својот американски пријател само два месеца пред оваа студена ноќ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Тој веќе еднаш си го одбра патот кога реши да остане во Памфилија наместо да продолжи да патува и да ја шири Радосната Вест“, му рече тогаш нестрпливо, но Варнава упорно продолжи да го убедува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Македонецот сега ја исправи брадата и со некаква смиреност во очите и на усните ја извади волнената капа од главата и погледна кон масата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Машала!“ му рече насмеан на дедо му, „многу убаво момче...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Пријателе“, му рече тој, „светот треба да разбере и да помогне да го подобриме квалитетот на нашите болници, хуманоста на лекарите, квалитетот на образованието, а не да вработиме повеќе Албанци таму.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ајде да одиме да се напиеме нешто“, му рече.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште му рече дека децата се само природно продолжение на љубовта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не смеете да ја користите својата војска против својот народ, господине премиер“, со лажно тажен глас му рече Британецот, истиот оној што пред само неколку недели му рече дека е должност на Владата да ги употреби сите средства за да го врати владеењето на правото на целата територија на земјата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Остави ми нешто“, му рече таа и тој почна да го вади синџирчето од вратот, кога таа се наведна и го бакна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Си ја дотури крчмата и со иронична насмевка му рече: „Големата империја секогаш бара војна, а не правда, пријателе...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не тоа“, му рече.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ќе треба да фаќаме врски“, му рече мајка му на татко му, а овој намуртено нишна со главата, како да му предложила да ограбат банка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Тоа е сè што треба да знаеш пред да тргнеш“, му рече мајка му на крајот, „мораш да знаеш кој си, синко.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не плаши се дете“, му рече команданот пред само неколку саати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Грешиш“, му рече додека се обидуваше да го погледне в очи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ќе си ги расипеш очите во темницава“, му рече таа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Откако овој си заминал, Гоце му ги вратил парите на Балабанов и му рекол дека секогаш кога студентите заминувале на студии во големиот град, стопанот на кафеаната доаѓал и им ги пребарувал џебовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Имено,овој му рекол на Андриќ дека Мирко Ковач го обожава романот „Дервишот и смртта“ на Селимовиќ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Па, за песната ти треба само глас, му рече Среќко, прекорувајќи го.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Недостижното, како што му рекла љубената на Канети, не треба да дозволи да го смачка, но ова нашето не смачкува, всушност, ни го спушта театарот до средновековниот статус - чума во градовите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не бев воодушевен од понудата, па сепак му реков дека сакам да ја имам компилацијата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
По тој повод, го поканил во театарското бифе, па со чаша освежителен пијалок за душата, му рекол: - Имам огромна желба...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Никогаш не му реков на татко ми дека го немам неговиот занес кога ќе го слушнам пејачот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не само што му рекла дека го читала „Војцек“ многу порано од него, туку му кажала дека за цело време и ја криела пиесата од него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му се вдена в лице на класниот раководител и отсечно му рече дека ќе ме казни со тоа што ќе ме отпише од гимназијата во нашиот град и ќе ме запише во некоја каде петли не пеат, каде зора не зазорува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Му рекол на императорот дека токму на тоа место „навистина се чувствува некаква лага“ и дека понекогаш авторот прибегнува кон такво нешто само за да создаде „потребен ефект“ кој, пак, по природен пат не може да се постигне.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Еве за што станува збор во расказот: Откако Петре му рекол на Кубеш, после добра пијанка дека е ништо друго до обичен шпион, овој му удира таква шлаканица од што на Петрета почнале да му свират ушите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Андриќ сфатил дека ѓаволот го повикува на кавга, па му рекол дека во литературата, исто како и кај парите, има едри и ситни.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Гете воопшто не се почувствувал навреден, дури му рекол дека, иако никој друг не му изрекол таква забелешка, бил согласен со истата и ја сметал за оправдана.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Писателот што ја поседуваше книгата му рече дека книжевните пикантерии не сака да ги дели со други.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
- Можи да му доит умот, честити царе, што знаиш до утре што бидуат? - му рекла царицата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа го ислуша воло овчаро, се позамисли малце и му рече: - Доколку што ми ваќа умо мој, овчарко, ќе ве пресудам, ама ат'р да не ти остани: вие луѓето ич чоештина немате, у вас милос нема, ни на ѕвероите, ни на гадоите; исав у вас нема.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ќелешо ништо не му рекол, ѓоа ништо зло не беа му напраиле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Еве ми јунаството, - му рекол чоекот на 'рсланот, држ се и ич не бој се, да видиме кој ќе падни али јас али ти!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Детето што го врлија в море беше го кренал еден талаз, та беше го однесол на една ада и беше ги исврлил на суо.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Арсланот кренал опашката и му рекол: - Мани се, гадино ниедна! И ти сеа ќе ми додеаш?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Појдете сите тројца на онаа планина и сите веднаш затрчајте се: кој ќе дојди побрго, да си земи два ствара од што ќе го бендисат, а тој што ќе дојдет по него да земит од двата ствара пак што ќе го бендисат, а најпосле што ќе дојдит, најпоследнио ствар да го земит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Арно тоа, ќерко, - је рекол - тоа можит така да ет, ами што видов една нива со просо сеана и втасана за жниење и му се повалив оти ќе наполни амбарот стопанот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ние, момче, ојме да бараме млеко од вил за очобол - му рекле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Излегла како ѓоа ет многу уплашена. Збивајќим, му рекла: - Ов, јас сирота, што ме најде, честити царе!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ај така нека је! - му рекол Лалата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Пари јас пријатели неќум - им рекол - јас сум многу богат, еве како што ме глеате, ако декшаате по еден муур на бутот да ви удрам, еве го шишето, на ви го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Еве што марифет имаат - му рекле, - честит царе; шапкава да ја клааш на глаа никој не можи да те видит; опинциве да и обуеш, сета земја во дваесет и четири саати моиш да ја изодиш; со шупелкава да засвириш, сите ѓаоли можеш да 'и собереш; а со стапчево да намавнеш триста души наеднаш моиш да отепаш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
По неколку месеци царот не бидејќи тука, дошле двајца да се судат: на еднио беше му се ождребила кобилата под колата на другио и тој со колата му го земал ждребето ѓоа колата му го родила.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дошол царцкиот син при царицата да види што родила и тие беа му рекле: - Ти биди жив, честити царе, оти сестра ни наместо дете ѕвездалија да роди, ти роди едно куче.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Лила - најубавата, голема кукла полека стана, си го поднамести фустанчето и скокнувајќи од долапот тивко простенка: „М-а-м-а“, потем се упати кон белото зајаче Џипси и му рече: „Тропни со барабанчето! Треба сите да дојдат на овој собир!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Се шират гласови оти како му рекла на вујка си „на самата свадба кај Николаќија ќе скокнам од пенџере или ќе се отрујам за да те срамам“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Туку и нему в очи ќе му речам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Леле, јас будала зошто му реков на Илија да си оди...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Дури сега мршарот се одзва со она свое тивко, цвичливо скимтење, беспомошно и исто онака, божем сакаше да му рече дека тој не е во состојба да му донесе ниеден од нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некои жени плачеа, а Змејко гледаше во лицата на сите луѓе и во она што стоеше на секое од тие лица, сѐ додека не го изнајде онојго, стоеше веднаш до него, до нивното другарче со барјачето и едвај ја потискаше во себе желбата да му рече нешто, барем да го фати за мишката и двајцата да помолчат, сѐ додека не откри како едната негова рака се оддели од рачката на барјачето и заграба во синијата, што ја подаваа пред лицата на луѓето, а внатре беше пченица со разнобоен шеќер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Гледам, - рече Змејко, како што би му рекол секому. Сакаше сѐ да сведе на тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Еј ти, - му рече на оној под себе. - Попусто чекаш тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мара за тоа не му рече нему ништо, таа никогаш не му се мешаше во неговите работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Добро беше, кога излегоа по тебе во дворот што му рече нему: „Слушај, бреј, копилјаку мајчин. Зарем ќе продолжиш и од нас да крадеш...“
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Младичот беше задоволен и често повторуваше дека ова ќе мора да им успее, му објаснуваше дека ги притиснале в ќорсокак луѓето од монополот, го извеле тоа многу добро, а за она му рече дека тој ќе мора да си однесе и нешто дома, таа пролет; тој веќе беше почнал да се подготвува за одење в село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Тој ак“, му рече сега Башмајсторот на оној, „е акот на мајка ти, и јас него ќе ѝ го дадам нејзе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Еве“, му рече Башмајсторот на оној. „Да ѝ однесеш мајке ти исто колку што си носат дома врснициве твои“.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еј, ѓаволе, му рече Змејко. Што има? Срнчето на тоа само помрдна со увцињата, како да му рече да молкне, а потоа пак се скамени.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа траеше целиот ден. Вториот понекогаш ќе застанеше и ќе го подзачекаше последниот за да му рече нешто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На крај без престан дрдореше, и дење и ноќе, а целата улица татнеше од врисоците на батката да замолчи, додека го тепаше со тупаници и му набиваше свеќи, но ништо не помогна, па газот му рече: “На крајот ти ќе замолчиш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа му вети на својот иден маж дека никогаш повеќе нема ништо да украде.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ќе пронајдеш во него метално топченце. Фрли го пред нас и ќе појдеме по него каде и да оди“. Принцот без двоумење направи што му беше речено и така, водени од случајот, тие пребродија многу опасни ситуации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа пивтија научниците ја викаат Неидентификувано Ткиво, кое може да расте на било кој дел од човечкото тело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некои племиња во Сибир трампаат неколку овци за една печурка amanita muscaria и ја користат како оргијско средство.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Конечно, откако ги совладаа сите неволји, коњот му рече на принцот, “Сега земи го својот меч и пресечи ми го вратот”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден млад човек кој водеше сметка за својата позиција во општеството и кој се подготвуваше за женидба, ја натера својата идна жена да вети дека нема повеќе да се занимава со клептоманија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Никој не мој ништо да му речи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Раководниот глас на штотуку влезениот младич ме убеди дека сега имам работа со директорот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Паша Емиљевич понизно се насмевна и започна да се повлекува.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Многу од болните ‘рчеа, над главата на Миша се наведна болничар.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Јас дури сакав да ви пишувам извештај.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Се освести, миличок, - му рече медицинскиот работник.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Еј, ти, жртво на абортус, - надмено му рече Остап, - ајде бегај, не се задржувај.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Вие нема за што да се грижите, - великодушно му рече Остап, - јас самиот ќе го напишам извештајот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Добар ден, - му реков, - како сте, како живеете? (Ја одржав внимателноста и светскоста во духот на Серјожа Зелцер.) - Добар сум, - ми одговори младиот господин, - вие сте нашиот нов службеник?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Добар ден!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тој си беше одбивен самиот на себе.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- му реков и цврсто му ја стегнав раката, - како сте, што правите?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Остап со сомневање го погледна и му рече: - За противпожарната заштита, која јас во сегашниот момент ја претставувам, тоа нема никакво значење.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Но сепак, заради убавината, Петјушка се реши на операција.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А, бе, ко му рече оти ќе му земиш ѓон, бе, знајш колку работа назеде а ти го извиси!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тогаш, докторката му рече да дојде утре.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпосле - ноќ. Се стемнило кога некој Богдан Преслапец, умен маж со сенка на замисленост во очите, му рекол на црниот Пандил Димулев дека двајца Онисифоровци се премногу за четириесетина луѓе со различни имиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Обеси се“, му подвикнаа и му рекоа дека заради кобењето еднаш веќе самите ќе го обесат, и Сандре Самарија отиде со познатиот чекор на гусок да бара јаже и поздрава греда на некој таван.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Зошто ви е попов? Ни досега тој не им ги врзувал папочињата на вашите деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жените навистина стоеле пред големиот миг на надежта да ги врзат мажите за постела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го заборавиле видовитиот Дмитар-Пејко и не виделе кога над него клекнал Онисифор Мечкојад, барајки му ја со смрзнатите прсти на левата рака жилата на челото, обајцата со исти зборови на усните како и другите - господи, не заборавај нѐ!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Што ви е, мачки измитарени? - Мавај, му рекле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но и тие двајца чекале дружината да се определи за јама или за клада и секако да се определи за свој челник, за оној што ќе победи во недоразбирањето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јазикот ми беше влакнест, старечки: лежеше во ковчегот на вилиците како бессилен мртовец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не заканувај се со тие твои ангели, му рекле жените на попот. - На Петровден, оче Панделиј, ќе ги венчаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков оти Онисифор Мечкојад не ме молел да му ја донесам торбата што другите ја познаваа по црвените, црните и зелените риги и сокрив дека ме нарекол предавник со увереност дека не сум ништо друго туку мал поткожник на дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На шијата му се протегаа брчки: можеби навистина многупати и се бесел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се збунил кога зачекориле, кон него со стапови и со гранки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој од стрелците со свои стихови му рекол дека познава измирски крмнак со име Селџик-бег; на тој крмнак кучиња ќе му ги кинат дробовите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој сѐ уште на персиски раскажувал за своите идни деца и пак пеел, веќе со зборови на лирикот Мевлана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа не му реков на Симон Наконтик дека тој не е виновен за закланото воле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Обеси се“, му рече Арсо Арнаутче. „Сега остави го Никола Влашки да каже што му е на детево.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Чудно било што и до тој суров Онисифор се допира набожноста на очајот, што едно од многуте пипала на тој очај се движи кон неговата загатливост, зашто само тој пред поаѓање не ја отпечатил крвта на својот палец и показалец во манастирското Евангелие и зашто само нему му рекла игуменијата Минадора дека ќе му суди под бочва некој калуѓер Кузман или Дамјан доколку му никне тртка на носот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И го оставиле зад грб настанот. Сепак се знаело дека Мечкојад ја памети срамотата...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Заборави“, му реков. „Имаш деца.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Добро“ ја тргна раката од мене. „Тогаш ќе појдам сам и ќе го донесам на грб жив или мртов.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе се бранам со секира. Зошто ви се вам нови мртовци со дупка на челото?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не му реков дека и другиот може некого да донесе на грб жив или мртов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повисокиот тревар му рекол дека ќе му се покори, бездруго ќе му се покори на ножот; лицето уште повеќе му заприлегало на мудар лисец што се готви да се исклешти за своја сметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина не можев да се движам и навистина горев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Врати го, му рекле суво и со стврднати усни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога стигнале таму, на долни крај на Драмчески Ливади, расправаа после мажите, Трајана му рекла на Тодија Јанчески да остане со колата и таа сама со другите мажи отишла да ја извиди бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Среќа што Мустафа ефенди не се согласил со него: му рекол За да те бранат, доста ти се арамиите што се собрани околу тебе, а ајдутите се моја работа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во расправијата, зошто Максим не попуштил, велел Ако постапиме така егзархот може да нѐ изигра, некој, непретпазлив, му рекол Ти да не ја крепиш грчката страна, нешто што многу го налутило Максима па тој ги набркал гостите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Максим многу се израдува на неговото враќање, се понадева дека двајцата многу побрзо и многу полесно ќе ги доведат во ред имотските работи, но Јосиф, кога му рече за тоа, како што седеа на чардакот, стана и се прошета од едниот до другиот крај.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тоа што го предлагаше Јанче, му рече Дамче, опасно е за двајцата, за Јована наш и за Руса твоја.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Добро е тоа што му рекол на Хаџи Ташку дека и нему еден ден ќе му биде испеана песната, вели Јосиф Акиноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чуден човек бил овој Коста Циривири, добар ама само за политика зборувал и само против кралот српски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таму, поздравувајќи се со него, уште еднаш му рекоа да не брза, да не направи нешто што може да ѝ напакости на чупата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имала намера да ја разгледа, точно да ја одреди капсата нејзина, а потоа со пушката, од стотина чекори далечина да стрела во неа, но се откажала од намерата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа им рекол на Ѓорета и на мајка му да ја отераат колата полека преку железничката линија, далу во врбјаците, блиску под касарната.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа отиде дома си, сама ја постели колата со ложница, сама ги спрегна воловите и - ги поведе мажите на Црн Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ти се прозиваш Јанчев, му рекол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да ги чуваш за кога ќе ѕидате црква, му рече...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Им рекол Таму не ја сакаат бомбата, тие сакаат да ве убијат, а Јован Акиноски, кој во меѓувреме ја разгледал бомбата, му рекол на мајорот Може господине.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така и сега постапи; коа се согласи син ѝ Ѓоре да ја отера бомбата во Прилеп, го симна чифтето од рамена, му го предаде на Крстета Јанчески и му рече А ти во замена ќе ми ја дадеш пушката твоја, за ако се најде некој будала да ми се плетка во работата по пат, да го стокмам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Може е некој, заусти да му рече на Јосифа Може е некој Тополчанец кој има болно дете па го донесол кај тебе но не знае кај живееш, но го запрува и гласот и мислите и дишењето; тешки, бавни и завлечкани стапалки се качуваат пругоре по скали на чардак.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Работел што работел Видан кај Петара Акиноски, се грижел Петар Акиноски што се грижел за Видана и за мајка му, а кога и Видан почнал да поболува, му рекол Петар дека тоа не може така да продолжи, дека треба да изучи нешто полесно да работи и го однесол на дуќан кај Коста Циривири, прилепчанец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Што ти требаше, му рече, да се караш со нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Костадин Дамески, старешината на Потковицата, отворено го искара, отворено му рече дека зборува детиништини, дека тие работи не се прават така како што ќе му падне на умот нему или на некого нему сличен, туку така како тој, Костадин Дамчески, што поучува.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Им рече Поможи бог девојки и пред тие да успеат да му речат Бог ти помогнал, аго, рипна од коњот, беше тенок и усукан, а турската облека, стегната во појасот, го правеше уште потенок и поусукан, го издолжуваше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
В сабота ќе му отидеме таму, во Прилеп, и ќе го извикаме јали кај Мустафа ефенди, јали на дуќан кај Тимона, јали во некој ан и ќе му речеме дека било што било, сега сакаме да се измириме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од тоа, да се биде најдоверлив Максимов човек, се нема никаква полза, само повеќе работа и повеќе грижи од другите, но не знае што ќе си стори и не знае што ќе стори друго, засигурно ќе го отепа Хаџи Ташку, ако му рече Максим дека се покажал недостоен и затоа го откажува од старешинството.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Крупните случувања од типот што му рече Кардељ на Тито и зошто Маршалот на старост ја остави Јованка, му ги препуштам на колегата Владимир Дедијер.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Пристапив кон другарска критика и му реков дека кај да е, се ќе си дојде на свое место.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Гледајќи го одоздола нагоре, помирливо му рече дека нема време за губење туку да го стори тоа што и другар му веќе го стори.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Потоа зарипнато му рече да стане и да се облече.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Но како да му рече - неговиот јазик не го разбира Алија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Имам да ти соопштам убава вест, - му рече тој.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Дојдовте, - му рече со јасен глас.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Рече дека е мошне задоволен што има ваков мирен сосед - потоа испитувачки го гледаше со своите итро мижливи очи, очекувајќи што ќе му рече Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Му се стори дека Глигор му рече на Долгиот да ја запали свеќата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Те оставив да си поспиеш повеќе, - му рече Глигор. - Не требаше да ме оставиш. - Лош сон?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Слушај, му реков еднаш в крчма, слушај, јас сум измама и помалку сум вреден од најлошиот лик на твоите платна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не збунувајќи се, како да не е ноќ и како да не е тој, му реков: - Зошто ми се претставувате?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му реков, доколку не ми поверува, ќе го треснам по муцка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш го убија Давидета Недолетниот. Го виделе качен на едно дрво и му рекле: - Што правиш ти, таму? - Еда, ќе летам, му рекол Давиде Недолетниот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На пилето ќе му речеш: „како што ти работат крилјата, така да ми работат рацете, прстите“ . И кошула ќе веземе, ѝ велам, твоја рака ракавите ќе ги везе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Другиот му рекол: - Е, задоцнивте, браќа, пред вас дојдоа други, му рекол и не оставија ништо за вас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, онаа ќе биде моја жена, беше му рекол Јон на Мирчета за мене, или онаа или никоја, рекол Јон тогаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Мене не ми треба болен човек дома, беше му рекол на вујка, и ја оставил мајка. После си умре, жената, таму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако сакат да тепаат и разбуден да го најдат, зашто спаваш, ќе му речат и пак ќе го натепаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми стане грев, и ќе му речам, зошто така се ништиш? Зошто еднаш не ме послушаш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ништо не е сигурно во олку матно време, му рекол на клисарот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сега пак така. Како тогаш. Не знаеш како да му се опулиш, како да му речеш, како да му пригодиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас му реков молчи и тој ме разбра. Ко пријател.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе му речам: - Ајде, мажу, ко сите да излеземе, да поработиме, цел народ е в поле, ќе му речам. Сѐ е прецутено, прегорено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, не е многу дебел, му рекол Мирче, си раскажува Огнен Ѓорго и џвака, фучи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може ваперот ти ја мрднал секирата, му рече и наместо тутун на прстот му врза изгорена човечка коса. А татко беше голем мајстор за делкање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А да му речам: оти крвта си ја пиеш, оти џигерите и умот си ги пиеш, не знам како ќе ме разбере.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како не ми се фрли пришт на устава, си велам, се колнам, оти така му реков пред малку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш, Николе Солески, ми рече: „Ко ќе ти треба нешто, само кажи“ и јас ко дојде за женење, му кажав: - Ми треба коњ, стрико Николе, му реков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како да му викнам, како да му речам, што да му речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дувај ги, викал татко, издувај ги, велел, да нема ни раска на јатките. - Да не сакаш и да ти ги џвакам, мајката, му рекол еднаш Јоше Свирачот, ама татко не го заушил убаво, оти устата му била преполнета со ореви што ги крцкал со забите и од тоа не му се дослушувало.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што ќе земете сега вие: калва од ушиве или калва од под ноктиве ќе ја земете, му рекол и Гојко и нему му ја истркалал главата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така Јоше правел сѐ што ќе му речел татко, само за да може да свири, да има некој да го слуша, да има и друг што ќе се радува со неговото свирење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Добри сме, му рековме ние на вујка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мајка тогаш му прати скришни мунѕи и му рече: - Тоа е дека не веруваш во вапери.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе отиде кај Иванов и ќе му рече дека откажуваш...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тогаш Аким шикај му рече на својот врсник да дојде со него, време му е, достатно му се нашол на светот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Затоа и му рече на попот да не го стиска чеканот, дојден е како пријател.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Децата спијат“, уште еднаш му рече; го убедуваше, како што му се стори, и тој самиот да остане - без жена е, таа е вдовица, маж ѝ паднал со железничарско фенерче в рака под вагон.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Слушај, му реков еднаш в крчма, слушај, јас сум измама и помалку сум вреден од најлошиот лик на твоите платна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го повика разбушавениот кум Геле Накотник -„Дојди со мене“, му рече.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Си украл, му рекоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Напој го му рекле на Татарот, и тој, зауздувајќи го коњот за да може да ги води, тргнал кон црквата и го преплашил со жуберкавата вода или со мртвиот поскок во коритото од бигор, го испуштил од раце, останал сам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не се ѓегувам, ќе му речам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сѐ, му реков, сѐ што ќе најдеш, а тоа остана внатре да ги празни најдените тегли со слатко.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Му реков: - Љубов е индикатор на душевна светлина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Како да сум му рекла дека го мразам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И уште му реков дека ќе средам тој и јас да дојдеме до тебе”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ме праша нешто околу ситото, а јас му реков: Зошто ме прашуваш мене - прашај го okno.mk | Margina #10 [1995] 27 Енди!
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Затоа главата со пипала стануваше сина, зелена или црвена.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Гардистот со црвени очи му рече нешто и тој не попушти.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеби ја посоветува да си го прибере болното место со мек облак. Ајде, умна птицо, малку да си позборуваме, му реков на утот во себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Можеш да ме наречеш и со тоа име, немо ми одговори пајакот, но јас сум сепак волшебник без име.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Здраво, Пајо, му реков во себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Те слушнав, безгласно му одговори утот. Како ќе зборуваме – немтуречки?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Барем да излажев кога на овој овде му реков: Нека ти е со среќа!
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
” Другпат постарото дете му рече: ”Нè претепа идиотот за да му кажеме дали мајка ни пак се состанува со тебе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Тој откако го сослуша, му рече дека се работи за опсесија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Којо Пипиле кога дозна дека ќе се венчаат, му рече да не ја зема Марија за жена, зашто во неa има нешто кобно, фатално: досега ѝ умреле неколку мажи што ги имала. А пред да ја земат биле здрави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Видуша му рече: ”Јас сакам само со дечиња”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Помалото дете му рече: ”Да си постојано со нас, ти би не бранел...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дедо му откопачувајќи ја, му рече: „Ти реков: не закучувај во градинава вакви погани билки... Привлекуваат со своите цветчиња за да те намамат...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа му рече: „Сакам да имам братче...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Само му рече: „Добро е што остана жив...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ќе беше заедно со другарите, беше среќен и правеше сѐ што ќе му речеа тие: одеше каде што ќе го пратеа, носеше сѐ што ќе му побараа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа го задржуваше да не оди, да остане овде да работи, но фирмата му рече дека градилиштето се сели во Брно и дека таму ќе остане додека заврши работата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Врагот нека ја носи...“ му рече Богдан. „Не ми ја споменувај...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Крај ли е докторе?“ го праша Богдан. „Кураж...“ му рече лекарот...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А таа насмевнато му рече: „Како семињата што ги носи ветерот...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сликарот што го слика по венчавањето пред катедралата, давајќи му ја сликата со адресата на своето ателје и датата на сликањето: 6. IX 1949 г., му рече: „Нека ви е среќен бракот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ја виде дедо му Аврам, му рече: ”Не носи во градината диви билки, не загадувај ја”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Му реков: Брчеа авиони... Можеби нивниот брчеж ти се присторил како тенкови...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Каква е таа жена со која тој толку години нема никаков контакт и кај која не мисли да се врати...” му рече таа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дедо му Аврам му ја стави раката на рамото и му рече: ”Отиде баба ти чедо... Сега сме без неа...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Заради овој факт, ако, во името на Мисирков, некој чесен патриот ме обвини за предавство (служејќи се со нападот како најдобра сомнителна одбрана), би му рекла: „И вие сте предавник на светот!
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Сега разбра што мислел О'Брајан кога му рече да се погледне и од профил. Кривината на 'рбетот беше вчудовидувачка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Конечно, излегоа Томаица и Ленче и му рекоа на Таки да влезе внатре сам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Одрекувањето на жената му се чинеше како уште една потврда на нешто што за него веќе не беше сомневање, туку лоша извесност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Веќе три дни не ми доаѓа ништо од далечината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Нема проблем“ -му рече Марија. „- Единственото што ми треба е телефон.“ Тоа беше точно, а ѝ требаше само за да го предупреди сопругот дека нема да стигне навреме.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не можеше да се контролира.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да му ги остави златниците, би било милостина. Си ги собра на заминување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Заколеничи и му рече: – Постапив непростливо. Ми фалеше вербата што Господ им ја наложува на верниците.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се бакнаа рутински. – Како се чувствуваш? – ја праша тој. – Среќно, зашто најпосле дојде, зајче – му рече таа. – Ова беше полошо и од смрт.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да не мислиш дека првиот Адам во Рајот можел да уништи еден единствен цвет или страк трева? – Не сме во Рајот – се заинаети момчакот. – Овде, под месечинава, сè е смртно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле, откако се изнамуабетија, а уште повеќе изнамолчија доволно време и испопикаа цигарчиња во меките фотелји со навалени потпирки, тој, најпосле како да се сетил, наеднаш му рече на секретарот што стоеше покрај врата со документи за извештај: „Па, таму, чинам, чека некој чиновник; кажете му дека може да влезе“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сатурн не можеше да се ослободи од желбата да ја праша дали таму случајно живее некоја госпоѓица Марија. – Овде не живее никаква Марија – му рече жената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сосетката на седиштето ѝ даде запалка и ја замоли за една од малкуте цигари кои ѝ беа останале суви.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да му речам на Луис Марија: „Да се земеме и да ме однесеш во Будимпешта, на еден мост каде што има снег и некој“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа ти го барам, а потем, ќе ти го дадам целиот свој живот. – Многу си лековерен – му рече учителот. – Не ми е потребна лековерноста; ја барам вербата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич навреме ја беше почувствувал задолжителната бојазливост, малку се збуни и, како што можеше, колку што му дозволуваше слободата на јазикот, разјасни, со уште почесто додавање на зборчето „онака“ отколку другипати, дека шинелот бил сосема нов, и дека сега е ограбен на најнечовечен начин, и дека му се обраќа нему, за да се заложи на некој начин онака, да му напише на господинот полициски врховен началник или на некој друг и да го пронајде шинелот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Младиот господин замина“, му рече, со нерешителност доволна за да го полуди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во еден таков момент на налет на дефетизам, кој ги опфати двајцата, Климент го цитирал моќниот владетел Шарл де Гол, кој во една пригода му рекол на уште помоќниот Сталин: На крајот, сепак, смртта победува!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден момент, филозофски настроениот Камилски му рече на Татко: Што би претставувал човекот без потрагата по мистеријата, по апсолутното, без метафизиката?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Букинистот одбивајќи да ги прими парите му рече: Вие ништо не ми должите, пријателе. Јас сум Ви голем должник.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тогаш Али Фети му рече: И самиот, сине, виде низ каков пекол минува Турција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во еден период, Камилски, кој повеќе од сите други во Архивот, а може да се рече и пошироко, може да ја оцени вредноста на сиџилите и улогата на Татко во нивното откривање и обработување, во момент на восхит, откако прочита еден султанов ферман, значаен за расветлување на балканската историја, восхитено му рече на Татко: Во сиџилите почива времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во мигот ништо не одговори, и тој загледан во водата која брзо течеше под сводовите на стариот мост, но потоа тивко изусти: Водата во барата е запрена за да го чува времето!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе имаме многу работа, му рече на Татко, откако овој се напи вода, и без да му одговори на Камилски, земајќи ја листата на заемките од персиско потекло, пред да започне да ги чита најкарактеристичните, рече: Персискиот јазик, како и балканските јазици, за разлика од турскиот и арапскиот јазик, припаѓа во групата индоевропски јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски толку многу инсистираше што Татко најпосле му рече, ако има време, да ја побара кај париските букинисти докторската дисертација објавена како книга на Нахум Вајсман, Јаничарите, објавена кај Либрери Дорин, во 1938 г. (Nahum Weissman, Les janissaires, Librairie de la Facult des Lettres, Paris, 1938). И само толку!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, загледан во брзите води, заземајќи поза за да каже нешто значајно, филозофско, му рече на Татко: Што е животот, пријателе, зар не е самото време, што тече како водата на реката, а луѓето не престануваат да бидат заложници на нивното минато?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко беше изненаден од ова неочекувано прашање на Камилски, па откако малку размисли, забавувајќи го чекорењето, рече: Тогаш човекот би останал без својата длабина!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Букинистот убаво го позна, ја симна беретката од глава, се прегрна со Камилски и радосно му рече: Monsieur Clement, каква среќа што те гледам жив и здрав, мој Шпанецу, мој Балканец?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко се насмеа, а Камилски му рече дека тоа е неговиот таен дел на библиотеката, во која некогаш криеше книги поради кои можеше лесно да настрада, па наместо во библиотека да се минат неколку години во затвор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според легендата ангелот Габриел подавајќи му ги на Адам лакот и стрелата му рекол: Послужи се кога ќе треба со ова оружје, во него има божја сила!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Командатот Бодри со коњот отиде до прозорецот на најблиската куќа и почна да чука, а однатре се јави некоја баба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Еден ден ја однесе на лекар, а ние жнеевме на една долга нива која имаше преку еден километар, кога дојде чичко ми Павле и му рече на брат ми Блажо: Полека, да не чуе Мила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стрина ми направи еден преседан, пред гостите на татко ми му рече: Слушај девере, кога на помалата си ѝ купил толку работи, ќе ѝ купиш и на Милка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Слушнав домаќинот ѝ велеше на ќерка му, таа беше на возраст од околу четиринаесет години: Сите, утре рано да станете, ќе ја викнам тетка ти да меси леб за партизаните а тебе ќе те разбудам водата да ја згрееш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На мајка ми ѝ се стемнило и му рекла на татко ми: Лазо, јас не можам да те видам, магла ми е пред очи и ја испуштила душата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Чичко ми се зачуди: Миле, зошто те викаат да одиш напред, а јас му реков: Само јас знам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го зедов килимчето, му го дадов и му реков: Земете го вие, вам ќе ви биде поголем спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но побратимот Јанко сè слушнал и сè разбрал, но не им признал дека знае турски и така гостинот Јанко му рекол на домаќинот: Побратиме, изморен сум, еве ќе си легнам тука на рогозината.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
На Павле му рече: Сине, мајка тебе не те исчува како треба, да ми простиш, ако некогаш дојдеш на мојот гроб, наместо свеќа да ми запалиш, ти сине да ми се исериш на гробот, на зглавницата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа му рече, доста беше, а тој не сакаше да се откачи од својата мајка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Веднаш дадов команда мирно за поздрав, а тие се изненадија, мислеа дека се шегувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Црномурестото момче ми вели: Знаете ли, ова килимче го познав зашто го ткаеше мајка ми, а јас дури сега разбрав дека брат ми загинал!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Учителот му рекол: Лазо, штета ова дете да не заврши поголеми школи, ако треба и јас ќе ти помогнам за упис.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога ја видел лекарот, на татко ми му рекол: А бре Лазо, таа е готова, ѝ дал инјекција и под итно ги испратил дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Командантот Мајка му рече на командирот: Построј ја единицата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бидејќи татко ми живееше во Скопје, Кисела Вода, отидов таму и му реков на татко ми: Абре тате, ковчеже го викавте сандакот мртовечки, а ковче, мало мртовечко сандуче.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Така и Ѓуле од нашиот отсек, откако го добил пиштолот на услуга, отишол да го врати а таа му рекла да го остави на масата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Една вечер градите толку многу ѝ крчеа што му рече на тате: Лазо, ајде да се поздравиме, викни ми ги децата, и сите други, само снаата не викај ја.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Една вечер чувал некоја партизанка, а таа му рекла дека ќе го земе за маж ако ја пушти да избега.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тогаш човекот му рече на командирот дека шмајзерот му е кај мене, а командирот ми вели: Браво бре, Милке!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас ја наведнав малку главата и му реков: Тате, ја варев леќата а многу чадеше и затоа. – Немој да лажеш, нешто те има каснато!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Каде да залегнев – таму ќе паднеа па му реков на чичко ми: Чиче, овојпат да знаеш дека ќе загинам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вујкото одвај му ја одземал пушката и му рекол: Слушај бре, кој ќе ти ги гледа овие четири сирачиња.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нејзе ѝ го дал татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А има ли оружје човекот?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Брат му рекол: Арно велиш, имаме сода, еве оганот гори, за час ќе го суредиме и ќе го продадеме, брашното ќе му го земеме, коњот ќе му го пуштиме сам да си оди дома.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Со несудениот, полека си оделе и кога дошле до крстосница каде што таа требала да сврти десно за дома, а тој лево, му рекла: Со кој ум сте тргнале по мене, зар не ви е познато дека јас не одам никаде без мојот другар во џебот и го извадила пиштолот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во мигот ја откачив пушката, тој се затрча да ми ја фати пушката, а јас го ставив прстот на чкрапалото и само му реков: Готов си сега.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Вечеравме, го викна келнерот, Мане му плати и побара една соба за ноќевање.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бела видел дека има заглавен куршум во пиштолот, а таа му рекла дека куршумот не се вади и дека така стои уште од времето на татко ѝ.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас носев два големи ѓума, а тој се забрзал дури и не ми ги позеде ѓумовите за да ми помогне, па му реков: Бате, не можам, се заморив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа мене ми беше подобро, татко ми редовно ми ги даваше лековите, а и храна ми даваше како што му рече лекарот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше со уште двајца во патрола. Му свикав: Стој!, и му ја побарав лозинката.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ја праша дали знае каде отишла колоната, а таа само спушти раменици и му рече дека не знае.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ги слушнав и му реков на чичкото: Може ли јас да го месам лебот, а тој ми одговори: Зошто да не, ако знаеш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А таа му рече: Точно, како што ниедна мајка тоа не го сака, но само мајката е должна децата да ги исчува здрави и цели.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Гитарата ја наследи од нејзиниот брат кој загинал и ја оставил за спомен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се посомнева на менингитис, па му рече на татко ми: Лазо, ако од овие лекови не ѝ биде подобро, под итно да ја носиш во Скопје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Патем на другиот му рекла: Ти оди дома кажи им нека се подготват, ќе дојдат луѓе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од некаде допираше неуморно и ритмичко удирање на тарабука, потоа, во исто време, на тоа тропање му се придружи чкртање на бунарски чекрег и некаков кавгаџиски баритон. „Не се кајам“, му рече и ги тргна рацете. „Сепак мислам дека веќе не ќе можеме да се сретнуваме.“ Отец Симеон се насмевна - „Не биди сурова кон бронзаниот поет.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А знаеш ли да сонуваш ѕвездени врвици? Знам, пак ќе му рече. Сѐ знам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се чувствуваше слаб. Од коските во неговите нозе како да остана само прав. „Ајде“, му рекоа „И биди мирен. Те чека нашиот шеф.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој е свет човек, чува од зло.“ „Не сме сонувале“ , му рекоа „Видовме голема челична каса, зашто прв пат кога те баравме згрешивме и затропавме на неговата врата.“ Застана; гледаше со неверување.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му беше смешно - говорам за глувчиња како за жолти и ситни птици. „Не“, му рече. „Јас не смеев ни олку да се задржам.“ Се обиде да ѝ ја префрли раката преку половина.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
4. Ако доброто почна да бега и од него зашто тогаш не му рекоа обвинет си дека си луд, смртна опасност си за луѓето, дојди на испитување, болницата се наоѓа таму и таму, бројот на телефонот е во телефонскиот именик, туку дојдоа како ураган, обајцата - горила со ниски, безгрижни чела и зелени подочни кеси, обајцата колку тројца како што беше тој, набрекнати, сити рамнодушни за сѐ, дури и за себе, ни толку умни за да бидат некогаш луди.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега, во едно напрегање, не можеше да ја совлада трепетливоста на зглобовите на своите остри коленца. „Шибај сам“, му рече Отец Симеон и тој сега, кога ја виде касата, претпазливо ја затвори вратата зад себе и зачекори.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Марија, знаеш ли да крпиш и да бидеш верна? Знам, ќе му рече.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ќе сторам така, не ќе сум дембел“, се смири и уште еднаш не сфати: во крвта на Отец Симеон со протегање се разбудуваше питон: „Ќе сторам така.“ А келнерот притаено му рече: „Мојов пријател одлично се боксира.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му намигнуваа на Отец Симеон и се кривеа а тој ги ширеше очите да сфати и да впие нешто битно во себе, нешто што ќе ја измени таа вечер во чудо невидено: „Не наденувај се на туѓи рогови“, му рекоа браќата на тој што дојде.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Десет илјади, му рекоа, а тој само што не прсна, какви десет илјади за оваа сува слама во измитарена кожа, кога тоа чудо нема ни заби, немаш заби ни ти, му рекоа браќата, понесени од љубовта на Отец Симеон за белата душа и рекоа уште нешто, заради што пенушката помодре и им ги покажа забите, па тие веднаш се снајдоа и го одвлекоа коњчето, сеедно, не е само тој купувач на овој вангелосан свет.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Синко, му рече. Донеси ја прачката зад врата. Денес сакам да те шиканирам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тревата околу нив шушкаше како да пука сама од себе. „Минатата недела најдов погоре детелина со четири листа,“ му рече таа и зафрлувајќи ја главата се загледа во небото.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Бол е една Марија и едно удрено око, ќе му речам. Увери се во тоа, докторе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Вам ви е нужен многу воздух, му рекоа еднаш на клиника.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Синко, му рече. Ти нема да станеш поп.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Само малку пред тоа... „Оставете нѐ сами“, му рече добродушното старче на Ивана и го извлече прстот од намотаниот свилен прстен на брадичето а тој, до грло во бело, ги извади рацете од џебовите на својот тесен мантил и излезе со наведната глава и нечујни чекори.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се сети: кога еднаш на еден свој пријател му рече дека науката не го занима, не знаеше - еднаш (во овој ден) тој ќе ја презира таа наука, еднаш (денес) стегнат во избледена кошула за опасни лудаци ќе почне да се плаши од затемнување на сонцето во својот мозок.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
7. Од болница отиде кај својот брат и му рече: „Можеби и не сум песок Јоване. Можеби водите не треба да ме избришат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ние мислиме дека она за мачката на директорот на поштата е пострашно“ , му рекоа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе се напиеме нешто?“ „Не пијам“, му рече. „Далакот ми е начнат.“ „Ќе пиеш“, стежнаа уште повеќе клепките. „Ќе пиеш, кога ти велам.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
За старецот со козји рогови, за обесената месечина, за детето осудено на доживотна робија, за заблудата на другарот божји кормилар Ноја.“ Човечето се сврте и му рече нешто на Ивана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога тој му понуди служба, гордо одби, а вечерта го посети својот брат и му рече со развлечени усни: работев на црна берза и тргував со италијанска стока и пак сега сакам да јадам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
За него прашувам, му рече мачејќи се да не ги гледа неговите прсти.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му реков првин да свратиме во резиденцијата, на неколку стотини метри од палатата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бургиба во тој момент го погледнал својот часовник и му рекол на угледниот гостин: Побрзајте за да не задоцните за вашиот авион.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Само јас заминувам, а ти ќе пееш како единствена тишина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Бешир беше крај мерцедесот. Ме забележа замислен. Не му реков во кој правец да вози.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ако ова вие го изјавите за време мојот престој во Њујорк, би можел, на еден или друг начин да се повикам на вас...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ме допрати до главната излезна порта на која стоеја неколку војници наоружани со калашникови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А татко му еден ден му рече: кој нема татковина, нема ниту гроб, нема ниту гробници и ти забранувам да патуваш!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат заминал, Бургиба свртувајќи се кон својот министер Бен Сајах, кој го следел разговорот, загрижено му рекол: Каква несреќа! Па тој ништо не разбра.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Те молам престани, - му реков на Кејтен, - пред некој ден во управата видов нов каиш.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тогаш глупавиот Методија со тешката чизма му згази на вратот и му рече: - Абе оште ше пееш, ше те обесам! - и ни пет ни шест, зеде едно јаже и го фрли на таванот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Запомни, - му рече свирнувајќи му две колку за почеток, - силата на колективот е огромна.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Божем го задавува му рече: - Умирај , будалче, ако ти е мил животот!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Свртувајќи се кон Кејтеновиот син, му рече: - Кој си ти, ѓаволе? - и, не чекајќи одговор, му свирна една преку уши. Мислеше со десната рака.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Рацете ѝ беа благородни, очите благи и полни со сјај, гласот тивок и познат, мил, мајчински, го будеше: - Сине, мило сине, - му рече.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ја провери уште еднаш заработувачката од новата тура, делот за Крумета Волнаровски го стави во посебна преграда во чантата и, намигнувајќи му на Наротакис, му рече: “Чао, батка, до понеделник.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ебиси мајката,” му рече Лина, предходно силно удирајќи се со лактот по жапката на комбето при неговото свртување преку мостот, на влезот во Драчево.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Најдов храброст и му реков на мојот началник дека не сум во состојба да изделам време за видување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Знаев дека тоа ти е само една од многуте крпеници на нашите неврзани и изнасилени разговори кои требаше да го спакуваат некако она што го правевме и кое во тој период тебе можеби и ти годеше,“ му рече Деница.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
“Ти ја донесов книгата за која толку многу ти зборував минатиот пат,” му рече.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Милуји тје,” му рече новајликата од Острава, а веднаш потоа списка жената што седеше до Чехињата: „Обичам те Авни.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
3. Марин, небаре го прочита, му рече: „Сега мислиш дека си рамен со бегот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Навистина си невозможен”, му рече разочарано дубровчанецот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Готов сум, му реков на валијата, спремен сум саат кулата да стане најубава во Румелија, да го ставиме врз неа саатот донесен од мојот Сигет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој веќе го учеше синот на Тајкота на изработување хороскопи и кога Сандри му рече еднаш дека чувствува како и цвеќето, и дрвјата, можат да имаат своја судбина одредена од ѕвездите, тој полетно се согласи како презадоволен учител со својот надарен ученик.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му рече Марин Крусиќ, кога момчакот на враќање ги растовари рибите, излезе од чунот, и кога сфати дека го чекал, му пријде, како на нешто неминовно, како на судбина: „Ти Влав ли си?“ го праша овој.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мехмед-паша пак, на ибн Пајко, кога овој му се претстави, пред уште да му даде каков било одговор, му рече: „Бравос, ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кај валијата, на султанот му потурија да се измие во биљурно коритце од сребрениот ибрик украсен со драги камења што го направил некојси Ибн Пајко, тогаш рисјанин, а сега само Мурат-ага, му рекоа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Гледај”, му рече, „гледај и ќе знаеш„.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Јосиф ефенди”, му рече Гази-баба, превртувајќи ги замислено папучите низ раце.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги имаше и ликовите на словенските светители - свети Кирил филозофот и Свети Методија, ама и нивниот ученик Свети Климент, чие чедо беше и самиот тој, како што му рече еднаш Марин Крусиќ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му рече ќајата: „Прво да се направи премерот, ибн Бајко ефенди.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама Мехмед -паша здржано се насмевна: „Бак анасана”, му рече тој, „Немој овде многу да ми се правиш пеливан, Миклош ефенди.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Гласот на саатот ќе направам да се слуша на два саата одење од Скопје, му реков, а ќе направам тој да чука и а ла турка, и а ла франка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Господ со тебе, што зборуваш?“, му рече.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му рече Мехмед-паша: „Пеки, Мурат-ага, каква е таа мака што те јаде?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога пак ќе довеслаше со ортакот на тие места, и кога ќе се оствареше замисленото, тој веќе знаеше како ќе изгледа неговото приближување до брегот, што и колку ќе му земат, а што мајка му, Влаинката од Белица, колнејќи, ќе му рече кога ќе му ја соблекува мократа гуна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама барам милост, му реков, а таа милост е за мојот пријател ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Пред да излезе од манастирот, новиот игумен му рече: „Имај на ум, Петре, неколку работи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Пелистерски темјанушки - му рече - никнати од солзите на горската самовила.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Христос му рекол: Вистина ти велам.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Христос му рекол: - Вистина ти велам, оваа ноќ уште пред да пропеат петли, трипати ќе се одречеш од Мене...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А ене ги Езерцата - Пелистерски очи - му рече.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Христос одговорил: - Оној е на кого Јас ќе му подадам залак - и му го подал на Јуда Искариотски и му рекол: - Што ќе правиш, прави го побргу!
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- А оној од десната страна го искарал и му рекол: - Зар и од Бога не се боиш, кога си веќе сам осуден?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- А на Својот ученик му рекол: - Ете ти Мајка!...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Петар му рекол: - Ако затреба дури и да умрам за Тебе, нема да се откажам од Тебе.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ќе му рече на Хелвиг дека штом ќе се вработи, ќе дојде по детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Или зошто не му рече на самиот Хелвиг?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Бев свесна дека што и да му речам, ништо нема да изменам...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но, за тоа не му рече ништо на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ти, како да имаш грижа на совеста - му рече Марша на Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но ете, барем му реков дека тој е виновен за трагедијата на сестра ми...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да му рече на Хелвиг, да го земе Карл?!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Додаде само уште тоа, дека адвокатот му рекол оти разводот нема да оди така брзо.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Хелвиг, ако сакаш побарај си го и детето - му рече.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тогаш Марија го прегрна и му рече: - Не грижи се, сега ќе биде полесно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Оној ден, кога неговите родители му рекоа дека не сакаат да седат на иста маса, да јадат со неа, тој сфати колку е сè безнадежно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ако сакаш да извадиш авионски карти за мене и за Карл, за утрешниот лет - му рече суво, без да гледа во него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Нема ништо лошо во тоа - му рече татко му и го прегрна за да го успокои.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Татко ти ти пратил пари - му рече на Карл, свесна дека тој ништо не разбира.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По извесно молчење, откако ѝ проврвеа сите овие мисли низ главата, мајка му рече: - Во крајна линија, тоа е твој син.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Како да му се наметнува некоја ропска, слепа послушност на дресирано куче: ако му речат - касни, ќе касне, ако му речат - задави, ќе задави. Заради што - не знаеше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Откако Хелвиг престана да зборува, адвокатот му рече: - Сега сте на прав пат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сепак,еден друг ден, при попладневниот одмор, му рече: - Хели, колку ни беше убаво кога патувавме...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеби заради тоа што му рече дека треба да се разведе од претходната жена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Владиката уште пред да влезе во куќата, уште од прагот, му рече на Цветко и Цветкојца дека им носи убава вест за синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
За да го отстраши и од смртта, татко му пак го викнал вајарот и му рекол да ја изваја смртта онака како што му ја опишал синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Вечерта додека ја средуваа една од одаите за да се смести Илко, жена му му рече на Мил: - Досега се мачев на двајца да им правам измет, да ги хранам, а сега на тројца...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мил и Кала со насолзени очи му рекоа на докторот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Како не ти ја зеде душата Архангел Михајло... му рече жена му на Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А кога си отиде докторот, му рече на Мил: - Вистина ли е, синко, дека жена ти голтнала змивче? - Не, татко, не го голтнала...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Негова работа - му рече таа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
На Богуле, кога го викна со телеграма, му рече: - Ти чедо, најди си девојче и дружи се со него...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- му рече Мил.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Каква е оваа правда, му рекол Архангел на бога: на онаа што ти се помоли и се прекрсти, не ѝ помогна, а ѝ помогна на другата...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Не карај го, - му рече мајка му, - си знае зошто лае на него... Познаваат кучињата...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Богуле плачеше. Не знаеше што да му рече.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му го дава, но не знае кој му го дал и кој му рекол да го однесе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа го зеде покривот да го покрие, но Мил не ја остави; да почекаме уште малку, ѝ рече; ќе чекаме, му рече таа, принесувајќи му ја запалената свеќа крај устата да види дали пламенчето ќе затрепери.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мојот адвокат рече: тие го кажуваат она што го виделе во оној момент кога влегле во одајата, а не можат да знаат и да кажат што пред тоа се случувало за да дојде до такво нешто: не знаат дека таа прво му рекла да се избања, да се раскомоти, а потоа седнала крај него, го служела со пијалак и го потикнувала од што тој се возбудил, се потпалил...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еден ден Илко одби да јаде. Му рече на Мил: - Синко, жена ти сака да ме отруе... - Да те отруе?!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Еден меѓу нив што цело време молчеше, му рече на Илко: - Значи така: ти си жив... Илко ништо не одговори.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Ама, ајде човеку! - му рекоа. - Нам ни се заканува катастрофа, а ти...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Ќе биде божји човек... - му рече попот. - Ајван ќе биде, попе, а не човек... му рече Оруш.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Не, - му рекоа, - се удави... Тој го згрчи лицето, се собра како гром да го удрил и заплака: - Ах, ах, останав без него...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ајде сега, му реков, да те честам.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мил му кажа какви експерименти врши со Богуле во ваквата остојба и до какви сознанија дошол, но докторот му рече: - На луѓето во ваквата состојба мозокот им е многу активен, луцидни се, но и многу сугестивни.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа кога ќе го видеше Илка каде што ја заклучува вратата, ќе му речеше: - Штом ја заклучуваш одајата, тогаш и сам чисти си ја... И Илко сам ја чистеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледаше и во него и во мајка му која плачеше, и не знаеше што да заправи, што да му рече.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Болеста е, се чинеше, лесна, ќе му мине како порано, но тој еден ден кога Мил му донесе во одајата чај, му рече: - Не треба повеќе синко... Јас си одам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- му рече наставникот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Жена му рече нешто, но и нејзе ѝ свика.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Каква бања?! - му рекоа луѓето зачудено.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Илко ја чу расправијата меѓу Мил и жена му и по извесно време му рече на Мил: - Не тревожи се, синко...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И сѐ така: со двоумење. Гледајќи му ја нерешителноста, жена му на Мил еден ден му рекла: „Не пишмани се...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Стоеше така како скаменет во прегратките на Богуле, се дури мајка му не го тргна и не му рече жулкајќи го по главата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Богуле се загледуваше да го види детално секој цртеж, се вчудоневидуваше како се изработени, но мајка му му рече да излезе надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- А? - му рече таа гледајќи се во огледалото.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Појди на гробишта па ќе видиш... му рече човекот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Ах, ах... - плачеше Методија. Илко го крена, го зеде подрака да го носи дома му и слушајќи го каде што издивнува, му рече на Богуле: - Го разбирам дека му е жал...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Остави ја слушалката, докторе... - му рече Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од оној ден кога татко му му рече дека мора да продолжи со учење, постојано се кршеше во себе: од една страна, не му се одеше, а од друга, не сакаше да му ја расипе желбата на татка си.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Жена му на Мил погледна кон Илко и како да ѝ се виде дека бојата му се повраќа на лицето, му рече на докторот: - Да не се преправа...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но тој го погледна чадот од дувалото намавна, ја крена раката и направи крст над луѓето и ги благослови: Господ е со вас, им рече, и место во црквата, како што се очекуваше, му рече на пајтонџијата да продолжи накај куќата од Цветко дуќанџијата да му однесе абер од синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Господ му рекол: таа што не рече ништо, ме сака од срце, а дугата само сега се помоли - од страв...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- А што сакаш да речат... Зар паника да создаваат... - му рече Тане.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Повторно најстојуваше да се види со Злата, но и последната нишка надеж му ја скина мајка ѝ нејзина која кога го виде, му рече: - Дете, тргни се веќе еднаш од ќерка ми...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој му ја стисна раката, му ја подзаниша како на маж и му рече: - Не плачи, чедо...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Подоцна Богуле кога се зближи со деда си Илка, го праша - Зошто си отишол во свет, дедо? - Ех, зашто... - му рече Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Секој човек си е господар на себеси... - му рече Илко на Дукле.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Ме калеле маките и неволите, - му рече Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тогаш мудрецот му рекол: ”Оваа треска ќе ти се повторува.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Уште пред тој да изусти, му рекоа: - Попусто е сѐ што ќе ни кажеш, владико...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Во наука не се разбирам синко, - му рече Илко, - но колку што можам да сфатам, со тежок проблем си се зафатил...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога оздраве Богуле и се врати во интернатот, го викнаа и внимателно, полека му кажаа дека татко му е умрен, му ја подаде телеграмата и му изрази сочувство жулнувајќи го со рака по главата нежно, татковски и молејќи го да најде сили во себе да ја издржи оваа болка, оваа тага; му рече дека знае колку е тешко и жално да ти умре родител и колку мачно се доживува тоа, но што може да се прави кога е тоа веќе факт, кога не може ништо да поврати, ништо да стори; со плачење и со тагување може само да си го довлоши и онака слабото здравје.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мене ми влезе вода в уши; како доста, му реков, иди со мене!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Оруш креваше на шишето, тргаше од ракијата, вртеше низ дворот околу ископаните темели на куќата, и лут беше како ѕвер во кафез, дувајќи низ носот му рече на Танета кој одеше по него: - Ти прави што сакаш...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Откако ги изгледа двата лика наизменично, му рече на Арслан на каурски: – Погледај го ова лице, Арслан! – и му ја покажа Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Везирот го викна кај него, му рече да го симне турбанот и со голема возбуда му рече да застане до Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Срцето му се свитка клопче на Трајка кога агата му рече: – Ете, оној конакот на кадијата наш.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Му реков да ме остави, дека го молам да излезе од собата и да ме остави.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Значи, денес или утре, јас ќе си одам, му реков на Симона.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не му реков дека не го лажам, не го разуверував, зашто немаше зошто да го правам тоа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Еднаш или двапати се обидов да му речам дека можеби ѕидот не е неопходен, дека нема од што да се пази, кога околу куќата и така нема никој.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Си се спремил, како за војна, не дај боже, му реков на Симона кога видов како е сѐ добро складирано и наредено во неговата остава.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На Симон му реков: Ќе одам во С, утре рано, вечерта се враќам. Тој ги рашири силно очите. Не ми веруваше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Да имав Библија, му реков тогаш оддеднаш на Симона, ведаш ќе почнев со подготовка, со читање и со барање што ми треба.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Остана сам, му реков потоа, колку да ја прекинам тишината.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му реков на татко да не ме нуди, а и јас не го кревав капакот на ковчегот врз кој спиев и не го барав шишето што и не се криеше, туку само се запаструваше да не се скрши.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
- Слушај, тој бара моушн график дизајнер и јас му реков дека имам прав човек за него.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И кога сум му рекол "да" на матичарот, тој не разбрал и не запишал.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Кога му реков дека Обама ќе ја тепа Хилари, баџото пак рече дека нема шанси.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тато Блејк ти се пофалил дека конечно од државата ги повративме лозјата на покоен дедо, а ти си му рекол одма да ги продаде, па со тие пари да одите седум дена во Лас Вегас.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Си рече, во себе, поумно е сега да слуша, да зборува кога ќе му речат, а тоа за него беше најтешко.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сакаше да му рече дека сите негови жители од езерската колекција, добро се држат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Еднаш Игор Лозински му рече на Татко, а на тоа сега убаво се сеќаваше додека се ближеше кон крајот на истекот на реката, дека руската емиграција е нов феномен во универзалната историја на човештвото, што можеше да се спореди само со егзодусот на еврејската дијаспора.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, ова како да го слушна Сретен Јаворов, па му рече на Цветана Горски: - А сега почитуван Горски, што ќе стане со јагулите и нивниот пат, доколку проектот за изградба на хидроцентралите и насипите се оствари и доколку се подигне нивото на Езерото со упатување нова река во него?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
А потоа подавајќи му рака на гостинот со благ израз на лицето му рече: - Чест ми чините господине Лозински што ми дојдовте в куќи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Откако се запозна со Татко, Цветан Горски, му рече: - Професорот ми зборуваше за вас.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Трим Тоска го потчу неговиот коментар, но не му рече ништо.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Изутрина, кога татко излегуваше за на дуќан, мајка му рече: „Денес, Јордане, порано дома врати се, зашто ќе дојдат нишан да разменат.“
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЗАФИР: Девет. Токму време за месење. (Вика од врата) Еј, Стојане, Божине, Фидане! Ај затворајте!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Едно утро, тој ги повикал и му рекол на поголемиот син да се скрие в долап, а помалиот го испратил да им каже на снаите да дојдат да го видат.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Да го стегнам на срце и да му речам: „Коле, сине, чувај се од патот што води на печалба“... (Силно возбуден).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
За да им направи радост на децата, таа му рече еден четврток на Толета да го викне Крстеа со нив заедно на ручек.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стојан се насмеа слатко кога стрина му Митра му рече дека неговиот другар Крсте се жени и дека треба и тој да бара чупе да се жени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ќе видиме кој на кого! — и одговори Крчо и побегна долу Црневата улица, за да му стори абер на Шпира, вечер да слезе до кај нив долу. — Татко нешчо те вика, — му рече.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Голем бакшиш ќе добиел. Не заборави да му рече и тоа дека тој, попот, е согласен да ја земат онаа чупа што ја сака Крсте.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина, отворено не можеше да се откаже од Анѓа, бидејќи даде збор, а и мајка му така му рече, но белким ќе дојде однекаде некое спасение?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури таа го испрати до портата и му рече: „Ај со здрзвје".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Со кајмак, Мече, со кајмак, еден прст, ќе му речиш на Панчета, за мили гости на Петруша!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поп Петко разбра од пазарџиите дека си дошле во Прилеп и дека си кинисале, од други разбра дека се вратиле во Дуње; од трети дека ја поминале Црна, а последните му рекоа дека се вратиле од манастирот да запалат по една свеќа и веќе се зададоа здола Сидорка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога Волче праша колку пари е основата, Петруш му рече оти е сто динари, оката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко се сета дека дедот Карабуклија му рече на дедот Петка, оти тоа џереме не знае друго да работа, ама за готвење (да има мавца, мевце, шеќерец и јајца), рамна во Мариово не ќе ѝ биде ни една домаќинка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го симна Ристета дома и кога попот му рече: „Оти празно го дотера магарето?“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дедот Петко му рече на сина му да ги бележи обете ракии и излегоа со попот нагоре кон Чкуловиот ан.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа и му рече да не заима пари од вујка си Гура.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Нишчо, јас ќе те однеса на магарето, — му рече Крсте и го качи па тргна напред да гледа да не се застанати тие пци да го дотепаат и Ристета и него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Значи, сега Крсте ќе се заборче кај вујка си и после ќе му ги одработува“ — Ц'к, ц'к!“ — си направи таа и му рече да не заима.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нека направи шес недели, та ако е к'смет — му рекла — пак дојди, јас до тогај ќе се поразмисла".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога попот веќе го одврза ќесето да му дади на Шпира пет - шест лири за „прит“, Крсте задржа само една и му рече ,на Шпира: — Ќе и а носиш ваа едната и ќе и кажиш на бабата ота зетот не купуа кобила со пари, ами сака невеста со ќев.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Апла, отворено ќе му речиш оти не го тераш Анѓа да а земе, ами ако сака да се жени пак со неа, со Рожденката, ќе го прибериш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На пат за мастпазар ќе наврати првин кај бацка си Петруша да му рече „доброутро" и да му го честита денот, па после ќе оди да го продава сирењето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ами, зошчо да губиш време кога знајш? — му рече на Кретата и го помина во второ одделение.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но кога Трајко му рече дека е испратен од селаните, а кога подвлече со особен тон дека носи и пари за тоа, владиката го промени тонот на својот разговор и му вети дека ќе им ја исполни желбата на селаните, толку повеќе што го познава човекот и лично, та сака и нему да му направи добро, верувајќи дека со тоа ѝ прави добро на црквата, на верата и народот, бидејќи Петко беше сигурен во секој однос.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете, ќе му речеме они да вардат да не а задева никој Нешка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И таа му рече на Толето да не се кара со никого, а ако има нешто, да му кажат на даскалот, тој ќе се раоправи за нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дигна ли рака на мене, само една шлаканица да ми удриш, знај оти таа декика си ода кај браќа ми, а ти т'чи си а главата со децата како знајш, — му рече Доста на Илка кога навистина еден ден по една голема Митрина тужба Илко ѝ подвикна и нарипа и тој да го последува брата си Стоја — да ја удри Доста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Затоа сега дедот Стале многу се израдува кога му рече Петко оти сака да се запопи и му вети полна поткрепа со некоја и друга лира, бидејќи ќе прави добро на свој човек, кого сам тој го дотера до питачки стап, а од друга страна ќе се спаси од поп Спира да не му плаќа секоја служба бела меџудија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На влегување, сега без тропање, ја најде Неда сред куќи каде му мете на прасето и посегна да ја фати за образ, ама таа му ја турна раката настрана и му ја покажа големата врата откаде можеше секој минут да влезе мајка ѝ, и му рече само: — „Пст, мац! Не ваќај кај шо не си клала ота може да е жешко да се попариш!“ — И навистина старата влезе со заграб борина и едно столче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само ти и господ можете да ме спасите, — му рече и му ја предаде кусата манлихера што му ја купи Толе Паша во Софија пред петнаесст години од „Браќа Иванови".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И нему ќе му реча јас да гледа никој да не а гиба.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Проклет да бидеш ти курвин син му реков и веднаш за коса го грабнав колку ли судбини уништи ти земјата наша од таквите страда Почна да писка, да плаче, да моли почуствува како е да биде жртва ветуваше сешто и куфери полни го заклав со нож, му распарав црева
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
И една ноќ, кога Мајка ги почувствува првите болки што го најавуваа скорото раѓање, го повика Татко и во доверба му рече: – Дојде времето да ти откријам една тајна.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Смирено му рече на најстариот брат: – Кај сте бе, јунаци, да го земете пакетот!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На Татко ви, пред заминување, ништо не му реков.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа, за миг, нѐ опфати сите со благиот поглед, па го запре на синот партиец и му рече јасно: – Не грижи се, сине, како ќе се однесувам на границата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се сеќавам, во една пригода, кога, на заминување, му оставив една банкнота на Татко од последниот примен хонорар, Мајка тивко му рече: – Зошто му земаш пари?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го погледна право в очи Гури Порадеци и му рече: – Ти благодарам, побратиме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка се обидуваше да го отстрани грофот Чано од приказната, ама тој беше тука, па му рече на Татко: – По танцот, ти го водеше орото, се сеќаваш? – Се сеќавам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се созедов, сигурна оти овој пат Бог не беше далеку од мене, па му реков: „Боже, ти ја создаде мојата мајка да ме роди за да ги спасам своите чеда!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во секој случај, обете претпоставки се покажаа точни. – Ние сме подготвени да заминеме! – му рече Мајка, уште на прагот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој му рече дека, ако некој, не дај боже, еден ден, посегне по ре­ката и изгради хидроцентрали, со што ќе се наруши засекогаш и неповратно вечниот пат на јагулите, тогаш на земјата на Балканот лошо ѝ се пишува.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ова во женскиот дел од публиката провоцира длабок, детски сон за куќата на куклата, па не е чудо што една Њујорчанка, изнајмувајќи му го станот на мојот земјак му ја покажала јастучницата и чаршавот и со просветителски тон му рекла: Ова е јастучница, ние Американците ова го ставаме на перница, а ова е чаршав, ние Американците ова го ставаме на кревет.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Игуменот му рече: - Попусто се мачите, полковниче...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Затоа е најдобро, му рекоа, да се прекине спорот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- му рече Французинот на игуменот чии што јаболкца на лицето се оцртуваа на месечината вцрвенети од виното.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тука учителот му рече на прислужникот Геро да ги земе коњите од полковниците и да ги врзе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А Жино му рече: - Кога првпат ова го рековте, не сакав да ви одговорам.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Италијанецот гледајќи во пурпурното езеро со отсјај на вино, му рече на Жино: - Навистина што значи тоа ваше „до”?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Море сѐ алал нека им биде, само поволно споров да ни го решат... - му рече игуменот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од оној ден кога Бонети расположен кај рибарот Дејко му рече на кметот да му најде некоја жена, кметот го стави тоа на ум и почна да му бара. Но ниедна не сакаше да чуе. Реши да ја наговори братучетка му Цара.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога полковниците го составија Извештајот давајќи мислење дека манастирот со околните населби треба да ѝ припаднат на Албанија, игуменот сиот растревожен, возбуден, му рече на полковникот Стивенс: - Значи и вашата земја се определи за Албанија...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Жена му од Веско истрча од готварницата и му рече на кметот: - Ми кажуваше Цара, но не верував дека до толку си збудален...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Полковникот Жино му рече на игуменот: - Ако вие не преземете мерки, ние ќе преземеме...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во трпезаријата влезе калуѓер и му рече на отец Иларион дека е донесен нов болен во дворот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Во право сте, полковниче... му рече игуменот поднасмевнат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Поголема казна од бога ќе навлечиш... - му рече. - Поголема од ова нема... - свика очаено Дејко.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Тие пукаа на мене...“ рече. Не пукаа тие на тебе му реков.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога повторно Бонети му рече: - Значи, ништо не бива...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Размислив... - му рече таа. - И? - се израдува кметот. - Никако! - му рече таа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Откако отец Иларион направи подолга пауза, полковникот Бонети ја искапи чашата, и како да имаше желба да спори, му рече на отец Иларион: - Јас мислам дека и душите на животните одат на небото и продолжуваат да живеат таму...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Отец Серафим откако му отпеа молитва на Танаил за покој душа, и му тури масло и вино на гробот, му рече на кметот: - Ете злото до каде оди, кмете: свои се, роднини се, а се убиваат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Израдуван отец Иларион што Рогле не избегал од келијата, го зеде за рака и му рече: - Ајде, чедо, со мене в црква...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А кога отиде да ѝ држи епитимија, таа го гледаше збунето, возбудено, не слушаше ништо што ѝ чита; му рече: Оче пред три дена сонив сон што ме мачи и што сакам да ти го кажам за да ми олесне.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Италијанецот земајќи од ребрата, му рече: - Само несреќните народи држат до својата историја...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога се смирија и кога легнаа да спијат, отец Иларион му рече на игуменот: - Можеби од сугестија... Чумата ги исплаши...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Намисли да појде кај отец Серафим да му го каже сонот, да му се исповерда, да почувствува леснина во душата, но се исплаши да не го погледа прекорно отец Серафим и да му рече: Соновите ни го кажуваат она што го мислиме...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Клекна над него и земајќи ја свеќата од калуѓерите, му ја поткрена главата, го погледна во очите, во устата; Наќо направи напор да му рече нешто, закркори со грлото, и му стече крв од устата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Французинот му рече на Дејко: - Не туривај му повеќе...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Забележав јас уште од почетокот дека некој нè дебне... му рече Бонети на Стивенс гледајќи од чардакот што се случува.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето, гледајќи го Нестора каде што ги фрла умрените во жешката вар, му рекоа: - Зошто, ти Нестор, постојано зборуваше: да не дојде до полошо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А кога една вечер отец Иларион го забележа Бонети каде што се вртка пред вратата од нејзината соба, му рече: - Ова е божји дом, полковниче... И таа е божјо чедо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Понекогаш ќе му речеше отец Иларион на игуменот: - Ако се обиде оној неразумник Бонети да ѝ влезе насила во одајата, ќе го убијам...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Зарем не ви е жал да убивате мајка... - му рече отец Иларион.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога го чу ова командантот, му рече на учителот: - Нас повеќе нè интересира што се случува овде на границава, отколку дипломатските надмудрувања во Лондон...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Посакаа кафе, но тој на калуѓерот што стоеше крај него му рече да донесе и кафе и ракија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Уште не сте отишле на спиење, полковниче, - му рече.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Отец Иларион ја избриша устата од ризата и му рече на Бонети: - Само Севишниот знае сè: и од што потекнуваме и каде одиме, и како се обновуваме, и како исчезнуваме.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А кога и тоа не ќе помогнеше, отец Иларион ќе му го земеше прстот и ќе му го ставеше на пламенот од свеќата и ќе му речеше: - Подобро ли ти е без прст, или да мислиш на рокчето...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Ваква убава мечка немам видено досега... - му рече Стивенс.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога се испразни штабот од училиштето и кога командантот заминуваше, учителот му рече: - Ете, команданте, се реши прашањето и без војна...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
А после, кога излезе од болница, бледа и нејака-Никола, му рече, сега веќе нема да ми биде жал кога ќе го донесеш оној мирис дома.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Черечи ме, Цезар, му рекол на лавот; ѕверот болно мижуркал и останал неподвижен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Го сакам сребреното ткаење во твојата коса“, му рече втората Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дали тревата има крв? ме прашуваше еднаш Јанко. Нема, му реков.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Ти!“ му рече Марија, крикна Марија, стана удар Марија.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Оваа војна не е како бојот на Косово“, му рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дојдов пак да го слушнам Моцарта, ќе му рече кога ќе и отвори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тргни се од недоречениот сон, требаше некој да му рече.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ние сме зелена тајна, му рекоа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Капетане, дајте знак“, му рече тогаш пропаднатиот богослов.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Песок“, му рече. „Густ, врел песок. Го сакам неговото чкртање.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Публиката заспива, му рекол атлетот, тој полудел и му се подал на својот познајник лав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Докторе“, му рекоа. „Во овој дел на градот е рација. Мораме да бегаме.“ „А ранетиот?“ праша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мислиш ли дека не знам? му рече. што? ја праша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа ја послаа постелата и мајка му рече: - Сега можеме слатко да спиеме...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му го зеде торбичето, кладе внатре едно парче пченкарен леб, неколку зелени пиперки, една главица праз, излезе надвор и му рече: - Еве ти го торбичето!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- му рече Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На тргнување Тале му рече: - Еве ти пари за дрвата!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Чичко Анѓеле се поздрави со командирот Планински, му пристапи на Трајчета, го прегрна, го избаци и му рече: - Благодарам, Трајче, ти ме спаси!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Враќање в село нема. Тука ти е местото! - му рече командирот на чичко Анѓелета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Пази се! - му рече на испраќање чичко Тале.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Однадвор донесе еден нарамник дрва, ја растрга пепелта, собра една рака слама и му рече на Трајчета: - Ајде Трајче, ајде пиле!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Евто запали една рака слама, му ја подаде на Трајчета и му рече: - Ајде, Трајче, да ми посветиш!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- му рече тивко Горјан на Трајчета.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Еден италијански војник, со брадичка како јарец, му рече на Горјан: - Даре ово, ио даре камише.* - Бене, бене солдато!** - му одговори Горјан, му ги даде јајцата, а овој му даде сосем нова кошула.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Помладиот му ги преброи парите и сакаше да ги стави в џеб, но постариот со црното брадулче, му ја тргна раката и му рече нешто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Ќе излезе средовечен човек, со мустачиња и ти ќе му речеш: „Чичко Тале, ме пратија Горјан и Огнен да ти ги донесам дрвава.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Вечерта Трајчета го викна мајка му и загрижено му рече: - Треба, синко, да се поспастриме.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Утре пак дрва ќе ти набереме - му рече Горјан и му даде пари за цигари.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Само сѐ ова треба да го држиш во тајност - му рече Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Еве зошто ние знаеме сѐ што имате дома, Силјане, му рекле, оти ви седиме на куќите; ние се правиме штркови, Силјане, и ви идеме во вашето село и во сиот вилает ваш“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Море ние, Силјане, сполај Богу, си поминуваме, туку ти, ти како помина по туѓина, кажи ни некои унерии, елбете тоа, што си видел ти, ние не сме виделе,“ му рекле селаните.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Оти луѓе сме, затоа луѓе сме, му рекле, а за штркови што се правиме, си имаме од деда прадеда клетва да се правиме, чунки тука ние, Силјане, не е чаре да родиме челад според една клетва што ни е оставена од деда прадеда како што ти кажав уште од понапре“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
–„Арно, за тоа ми кажал, ами за Лиса, што ќе ме испердушеше ако не беше Смиле овчарот да ме одбрани, се сврте кај овчарот и му рече: не беше вака, бре Смиле?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- „Ами како се удави сиромашкиот дуовник в море, бре чедо?“ му рекол татко му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Лели те довеал ветрот у нашава земја, кај што човек не дошол досега, му рекол, ќе ти кажам од кај те познавам, чунки си имал касмет да се видиш со мене и гостин ќе ми бидеш у мене.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ами не е чаре, стрико, да ми кажеш каква била клетвата од дедови ви за да не раѓате челад?“ му рекол Силјан.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
И ете кај си правиме така од илјадници години и дури стои веков, Силјане внучко, сѐ така правиме", му рекол домаќинот и друзите.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Море колку за нив знаеме оти се сторија од брат и сестра две пилиња, му рекле сите, туку тој век друг бил, кога шетал Господ по земи и светците, да слушале луѓето што зборувале, а пак севишниот век повеќе ѓаволот шета по земјава, да од тоа тебе не те веруваме да си бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Силјане, му рекол Аџијата, при сѐ што те милувам многу, атер нема да ти остане, нема да седиш во моево седело, ами ќе си седиш на другиот крај на куќата, чунки нам ни е седелото домаќинска постела.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дотогај ти гостин ќе ни бидеш, јади си, пиј си и ќеф терај си“, му рекол Аџи Кљак-кљак војводата.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Тукуречи повеќе го пукам, стрико, му рекол Силјан, одошто го ризам.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Секому радост му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му рече.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Така беше, бре синко, за тоа, му рекла, туку кој беше тој човек што ги зеде?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Море ами кој е тој будала што ќе ти верува, бре Силјане, му рекле селаните, оти си бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Пушти го, Велко чедо, штркот, пушти го, му рекла Неда, оти е гревота, зер и тој, завали, е некој вдовец ја вдовица како мене што сум без татка ти, еве ќе стори близу две години како поштукот му го нема.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Па некој ти ги кажувал овие работи, му рекол татко му, во градот што ни ги гаткаш.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ба, братко, колку за тоа така си е, му рекле друзите на стареата, нека е жив Силјан, многу итроштиње научил дури шетал по туѓи земји, да од тоа ќе знае и приказни што чул да ни каже и да нѐ чуди.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Море што не проговориш, бре Силјане, да речеш добровечер, му рекол мажот, или помози Бог?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ха, еве ти, Силјане, тебе работа како што бараш, му рекол анџијата на Силјана, на нога да шеташ по селата“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Му текнало на Силјана оти така е како што му рекол Аџијата и си отишол на другиот крај на куќата да седи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Арно ама дуовникот други пат не бил во тој вилает, за да знае да шета сам и му рекол на анџијата за да му бара некој калауз, за да го шета по селата и по градовите.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ами за Сивета и Чулета како веруваш, бре татко, да за мене да не веруваш му рекол Силјан и си го собул објалото од десната нога та му ја покажал ногата кај што му била заварена“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Чунки сам знаеш ти стрико; те молам, стрико, ако е кабил, кажи ми како ти е името? ( „Името ми е, Силјане, му рекол домаќинот, Аџи Кљак-кљак, внучко!“)
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Треќи пат пак беше му рекол Велко на деда си: „Тате, тате, види го штркот до тебе.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Боже! Зер си гледал од некаде, ја ти кажал некој, море синко Силјане,“ му рекла мајка му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ејди, синко Силјане, му рекле старите, ние сме дојдени во вашето село Коњари уште не беше роден ти; ние сме живееле на вашата куќа; ние знаеме сѐ што имате дома, ем поарно од тебе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се натрчаа сите и добродошол беше му рекле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Кој знае, бре синко, според нишаниве што ни ги кажуваш, вистина како да си бил штрк“, му рекол татко му.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Гадливо го гибна со прстот по рамото и, кога оној, тешко доаѓајќи до свест што се случува, се сврте кон него, му рече: - Чекате автобус?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
” му рече.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Те протерувам, мало човече”, му рече на Дејв.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Супер лизгање,” му рече пасторот Џеф на Дејв.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
” му рече на Дејв.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
”, му рече Ренди, без да го погледне.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
За малку младичот ќе влезеше прв, но човекот во сина облека ја стави раката на задната страна од вратата, се настрани и на селанецот што беше зад него му рече: - Влегувајте, молам.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Нема потреба да го правиш ова”, му рече.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Љубовта умее и да убива.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Изгледа јас сум единствениот примерок кој дозволува животот да го води, посакав да му речам на Денко Самоников, но веднаш сфатив дека ќе прозвучи како извинение за нешто што не го бев сторил, или ќе биде протолкувано како обид за утеха.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Знаете што му реков на оној што го пишуваше записникот - ме праша Жолтко?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Паметам дека тој ден, пред да се разделиме, му реков: - Пријателе, сè ми се чини дека луѓето, додека шетаат по земјата, сепак не се ангели!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Некој му рекол на Милошевски дека манукот на ќерка му е едно обично шпионче, и дека братот на неговиот директорот, другарот од УДБА можел убаво да го подисплаши, се разбира ако го повика кај себе и му укаже дека младото девојче што го има заведено е ќерка на свештено лице, угледен граѓанин.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нели, тоа утро сите овие мои умувања држеа вода?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Се согласувам со тебе - му реков на С.Б.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа одамна избега од она што ти го сметаше живот, бев спремен да му речам, но премолчав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се разбира, овој мој суд беше воопштен, дури се сеќавам оти тогаш помислив дека таквиот суд не се однесува ниту на тројцата демобилизирани партизански команданти, ниту на ситното човече кого на галено го викаа крлешче, а најмалку пак на нас двајцата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Мртви? Бунде е делегат во Собранието.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Имате многу впечатлив ракопис – му реков на Грофот, но не за да му се додворувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На стражарот му реков да ти понуди малку повеќе воздух и светлина после оној темен престој што самиот си го одреди!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ја ценам секоја внимателност - му реков на Б. С.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сакав да му речам дека тоа веројатно нема да се случи со оглед на моите обврски кон Катерина, но сепак премолчав; навистина бев збунет од неговото однесување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но другарот Чауле му рече дека му го одзема зборот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тој не дочека да го завршам прашањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Другар Мајка! – инсистираше Господ Саздов и кај командантот кој во моментот седнуваше на гајбата со пиво за да ја олабавел десната нога.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-На записничарот му реков: Сè додека се бави со редење на констатации и упатства место да поставува прашања а потоа вистинито да ги запишува одговорите, неговите записници за жал нема да ѝ служат на татковината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само барав начин да ги оттурнам вознемирувачките размисли.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Сега веќе Грофот ме гледаше втренчено, како да открил дека штотуку влегувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се сеќавате, вие ми ја понудивте Јана за една вечер.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и му реков: - Извинете, зарем ви има забрането вашиот претпосатавен Мирко Бунде да ја употребувате оваа врата која еве и јас можам да ја користам?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посакав да му речам дека многуте негови барања и ставови потсетуваат на стари изветвени алиштенца штотуку испрани и испружени по јажињата на размислите со надеж дека ќе можат да послужат за некоја нова употреба откако ќе се исцедат и исушат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина не можев да си претпоставам милиционерот што му рекол.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот манук веројатно ќе шизне кога ќе слушне за преграткава, му реков на суртукот за кого бев помислила дека си ти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На вистината секогаш ѝ доделуваш беззначајни роли, посакав да му речам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сѐ уште не сум му рекол на Пачев дека и Загорка Пеперутката, слично на него не може да сфати дека убиството е убиство. И од љубов, и од омраза.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или на пример да го испровоцирам, да му речам дека сум умешен во потрагите и дека можам да му помогнам да ја пронајде личноста што му е потребна?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Но тие се мртви“, му реков на Пачев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Извинете но навистина сметав дека тоа ми го должите, му реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не смееме да дозволиме љубовта да нè обезличува, му рече таа додека сè уште ми седеше во скутот и беше приклештена до моите гради.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа те спречува да го изведеш науменото, посакав да му речам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А во животот треба да инсистирате токму на чистотата - му реков на командирот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чичкото чувар го виде, потрча по него и му рече: „Дојди да ти го измерам грбот, невоспитанко!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но стрико му тогаш го подигна од подот, му ги избриша солзите и насмевнато му рече: - Ајде, Зоки Поки, доста плачење. Погледај нешто ваму!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Еднаш баба му му се налути на Зоки. Веќе не знам зошто беше тоа, но му рече: „Срам да ти е, Зоки, не зборувам повеќе со тебе.“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ќе му рече мама на Зоки: - Дојди да ми помогнеш да ги измиеме садовите, сине!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кога првпат се сретнаа, Лидија му рече: - Како те викаат?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Добраноќ, му рече тој некому климнувајќи му со главата. Се чини и се поклони.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сакам да му речам на Борко дека животот не е сосема некоректен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ете зошто тој, Трифо Саздов, гостилничарот, бил онака директен и сосема јасен кога му рекол на градскиот човек дека Симо е одведен како народен непријател.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На Раде еднаш дури и му реков: "Твоето девојче сите поплаки и сите незадоволства од твоето однесување ги чува на некое скришно место.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Филип дојде во престолнинава да студира чичко Видан му рече уште при првата средба дека може да користи кај нив една соба.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но ништо не му реков. Само одмавнав со раката.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Од друга страна, продолжував да размислувам, објавувајќи ја својата неприкосновена волја. тој наш Создател, зарем требаше врз едни народи да ја истури сета своја љубезност а другите да ги одмине, или пак, во оние, најлошине случаи, дури и да ги зачади со темјанот на проклетството, му реков на Никола Леко.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еднаш, кога седна на истово столче, таа, без зла намера, повеќе на шега, му рече: „Си гледал шатка како трча, со крената тртка и поткастрени нозе?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Не ги сфаќам луѓето што зборуваат со затворена уста, - му реков на она човече што беше качено на кутијата пијалок.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не си во тек, а се силиш, сакам да му речам а притоа ја избегнувам профанисаната изрека Претрчуваш како прле пред магаре!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Треба да му речам дека не е вообичаено да се шепоти в уво, да се прават кисели лица, да се разменуваат таинствени насмевки и тоа во присуство на својот шеф.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Токму така му рече.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе потрчав по гроздот, да не падне на земјата, му реков.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Му рече дека не треба да се грижи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Сакам да му речам уште и дека вистината не брза да зајде иако секогаш не зависи од нашата волја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нешто во таа смисла и му рече.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А и што друго можевме да му речеме", ги прашал гостилничарот иследниците кога ги изнел сите овие поединости?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Дури знаеме и каде да ги довеземе телата.“ „Значи, ти си размислувал цел ден за тоа“, му рече таа. 86
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ќе ти треба само една минута”, му рече милата женичка на вујко Ејнар.„Одбивам“, рече тој. „А за тоа ми е потребна само една секунда.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Слушајте, му реков, вие ме влечете во неволја, а и сами сте свесни за фактот дека сонот и животот се сосема различни нешта.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Без да гледа во лисичето, му рече: - Ајде ти првин влези во водата, па јас веднаш по тебе...
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Е, море пријателе, каква гозба ни пропадна, - му рече Лисицата и му раскажа за Зајачето.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Еден ден, веќе сосема оздравена, му рече: - Верувам дека и успехот ти е подобар, мора да си наредил и некоја петка во училиште?
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
На скалите, пред вратата од станот, татко му на Илчо подзастана и му рече: - Остави ја санката малку тука пред вратата, да се стопи снегот од неа, па после ќе ја внесеш.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ќе има уште, му рече со сигурност таа и пак го прегрна.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Гледаш како си паметно, - му рече Волкот и го фрли стапот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
За почеток, јас ќе го збркам глушецот, а ти ќе го фатиш! - строго му рече Ловџија.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тогаш жената му рече на шумарот: - Или него врати го во шумата, или јас таму ќе побегнам.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Штом го здогледа онака беспомошен во таа длабока дупка, му рече со божемно нежен глас: - Што правиш Зајко во дупката?
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Како што сакаш, - му рече Волкот, божем со сожалување, ти сам си се осудуваш на смрт од глад и од жед.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ференц забарабани со прсти по рамката на креветот, длабоко воздивна и на шпански му рече нешто на Богдан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога се собравме, мајка Евгенија му рече на Вангел: - Бељо, сврти се!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дури тогаш, во земјанката, почувствував дека немам татко, дека никогаш нема да го видам, да му речам “тате” да ме погали по глава, да ме пофали, и дека не стигнав да се израдувам со него, а сега, ете, го нема...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А јас си мислам со мојот ум и си велам: сигурно е тој што ми окара мајка и ме нарече ебиветерко кога му реков да не го расипува детето давајќи му ситно дробено тутунче...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јован му се доближи и, фаќајќи го за рамената, му се загледа в очи и му рече: - Коста, послушај ме и нема да зажалиш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жената разврза шамија, се поднамести поблиску до жените и испрекинато, чиниш колку за себе, продолжи: - Манастиро тучки до албанцкото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А на Успение на Света Богородица се расчу за загинувањето на Павле.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јас нагазив. И одеднаш пред мене се појави камион. На свиокот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така му рекоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таму ни ги зедоа автоматите и ни дадоа стари војнички униформи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Четир... петнаесет...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо го фати за рамената и му рече: - Синко, носиш војничка униформа, па затоа не ти личат солзите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така му рекоа оние што доаѓаа ноќе да јадат и да спијат и што многу зборуваа пред луѓето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И никој не знае зошто еден ден го побараа нашите и не се врати.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се уште го гледам тој негов поглед...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А јас, прекинувајќи го, му реков: ајде, Василе, ајде да се вратиме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Поминаа пет месеци. Од школо ми се врати син ми плаченичкум. Рацете посинати и натечени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Стрико Доне се жалеше, ама му рекоа да си седи мадро.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кој знае, можеби и потпишал Лазо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Останаа, другарите да го чуваат патот и да ги бројат камионите товарени со наши оздравеници... 24 ПО ЗАМИНУВАЊЕТО на Нумо, Пандо тукуречи остана сосем сам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сертиот тутун му го спржи јазикот, му го запече грлото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Разбирам да е шајка, ја гледаш и знаеш на што удираш...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А по една недела се врати Лазо, а стопанот мој во невиденото...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Квечерината ме пуштија... Жената замолкна. Пандо слушна воздишки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Никос му рече нешто на шпански на Ференц и тие почнаа да се смеат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нумо истиот миг му рече на Пандо: - Ајде да си одиме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Шчо с’лзи истури, шчо плакои стори, шчо рендење...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не издржав и на нашински му реков. – Сине, човекот загина за патридата, а ти...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Јане им погина на Бела Вода. А на Цветници, кога цутеше дренот, плач се растури во куќата на Митрашковци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Војникот ме врати кај офицерот и, откако му рече нешто, оној што зборуваше нашински ми пренесе: - Господинот офицер вели дека ние ќе ги закопаме, а ти да ја земеш маската што пасе онаму и да одиш на чешма да ги наполниш бурињата со вода, товари ги на маската и терај горе, на ридот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го фати за брада и, откако му се загледа в очи, му рече: - Горе главата, војнику...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не слушнав што му рекол ќелавиот Полјак на Високиот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Е, стасавме горе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Има желба да му рече неколку зборови за прекор затоа што толку време не го видел, ама кога си помисли дека судбината на Кире тече под извиците на командите и дека тој е облечен во воена униформа, си ја голтна намерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Влегу о манастиро за да го блазосам Госпу и Богородица и Ристос и Света Петка и да му речам сполај ти...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пламенот ти зафати и полека изгоре името на Ставре.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Киро извади кутија цигари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нумо се наведна кон Пандо и полека му рече: - Пеат слушаш, нели?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А знаеш ли што ми рече вчера еден од оздравениците? Не знаеш? Е, па слушни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Аха!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа ноќе од бугарските на југословенски камиони. На границата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Само тебе што те нема меѓу нив, Кузе, - му рече Нумо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зборуваше долго. Прекина за миг и потоа покажа на планините и рече: - Зад оние планини утре ќе се води тешка борба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Не.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Жел’ндите од големите д’мбои падве и о нашчо и о албанцко место.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа му ја подаде гуската и налутено му рече: - Вие, другар, само мочате, срам да ви е! - Што? - праша Коста.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- му подвикна Нумо и ја подигна патерицата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Утрото се јавив кај водникот и му реков: - Господине, одведете ме кај командантот на А2.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Дај јас да ти свиткам, Нумо, - му рече Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тврдоглав, каков што е, отишол пак во истата продавница и купил нов грамофон, двојно поскап од првиот и овојпат трговецот му рекол дека ќе му врати двојно повеќе пари ако пронајде некој звук што не ќе може да се репродуцира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ж: Ахиле... белким не верувате на сè што ќе ви кажат продавачите!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Така, Ракот возбудено ми раскажа за неговиот нов модел и јас му ветив дека ќе поминам да го видам.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Па зарем продавачот не му рекол дека тоа бил Совршен грамофон!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Добро, - му рече. – Ќе го прашам чорбаџијата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потем се подзамисли. – слушај ти, - му рече на Пецета. – Ела ваму!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Паметиш ли, - му рече стрико Настас на деда Лика, - кога нѐ начека Луман во коријата над Бистар кладенец?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тогаш Луман му рече: - Така. Сега двајцата сме виновници.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бошко чекаше да чуе што ќе му рече ајде, а овој мислеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Што се прчиш како војвода кога личиш како главатар на кокошкари, - му рече дедо Ангеле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Прв го утеши Дико: - Седни, - милозливо му рече тој. – Немај гајле кога се погоди среќен, ќерата ниеден.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Толку му рече и побегна од него како да му се гади да го гледа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бегот барал да му се плати штетата, па го пратил полјакот така да му рече на Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Стариот Најдо ни збор не му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Рипна на нозе: - Сега што да ти правам, кај да те кријам! – му рече на Бошка. – Зарем во мојата куќа крв да се лее!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Како знаеш! – му рече Ангеле. И толку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Постоја, постоја чекајќи некој да му рече нешто и кога ништо не чу, сакаше да седне.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Седни, - му рече Ангеле покажувајќи му место на гредата пред куќа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Му рекол некојси Арслан-бег.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На одење Јоне му рече: Кога ќе ти се здодее да бидеш сам – дојди, ќе ти кажуваме смешки и песни.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дико се направи скромен и добродушен: - Мене ништо не ми должиш, - му рече тој на кутриот вчудоневиден Бошка. – Јас не те послушав тебе, туку срцето си го послушав. Ете.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Николче, едно време, истрча напред и ја фати Трајанка за рака: - Слушај, ама како ќе му речеш?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Некои ја примаа оваа порачка молчешкум, други изгледаа пропаднати од недоумение кај да најдат пари, а неколкумина попладнето на деда Бошка му дојдоа дома да го молат да му рече на арамијата да им се смилува, да не им сака, зашто немаат од каде да најдат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Земи, - со лутина во гласот му рече Луман. – Земи!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Што сѐ не мислеше да му нарече од лутина, но кога напладнето го сретна, застана пред него, му се загледа в очи со рацете наопаку, сакаше да му зареди да му вели сѐ што имаше смислено да му рече, ама сите зборови му нагрнаа одеднаш и како ветерот да му ги однесе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Туку кој го бара, што да му речам?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Само, - му рече Најдо, - гледај за прошката да не платиш повеќе одошто треба.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кога некој ќе се најдеше да дојде кај Бошка и наместо да побара заем да моли за прошка, тој ќе му речеше: - Не можам, не моли ме.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само стигнав да му речам, Анатолиј, Анатолиј, за ова, дека сакаш да ти станам жена, за првпат слушам сега, ама да знаеш дека не сум изненадена".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Се разбира, може да е и така“, му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Она, што не му е времето, ќе биде подобро да не го бркаш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го одвел автомобилот до касарната но таму веќе немало никаков Штаб; Штабот веќе бил повлечен негде надвор од градот, а стражарот пред касарната му рекол дека и тој чека наредба да се повлече, цели шест часа веќе ја чекал смената.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
На татко ти му реков: „Семјон, од вечерва син ти ќе спие со отворени очи“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Знаеш што?“, божем му рекол еднаш Иван Степановиќ.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури почнал да се плаши дека го имаат заборавено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Не беше на видено, му реков на судијата!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Паметам дека му реков во врска со чесноста на Иван Степанович; убаво паметам оти му реков, и тоа од збор до збор, веројатно поттикната од некое внатрешно претчувство, дека чесните луѓе веќе ретко се среќаваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само што тогаш нас ќе не нема“. Ете така му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И внимавај на нашето синче, богами така му реков, внимавај на него, тој е во опасно време.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но ако веќе бидеш принуден нешто да кажеш, спомни го моето, или измисли некое трето, му рекол.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му реков: „Само малку повеќе да си бил настојчив, финиот капетан Живкович можел и со ордонанс да те стори.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и за Рајна Коцева му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам колку тежеше неговата благодарност, и колку ја заслужуваше оној горе, што управува со светот, но јас и вистински сакав да му речам на дед Павел дека со ѕвездите може само да се шепоти.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ако беше на видено ќе те ставеа внатре, во ладовину!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш му реков: „Е, во таков случај веројатно оној поставен со рубли генералски шинел ќе мораш ти да го носиш. Но без постава.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но име што не постои. Позволјају.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ме чуди дека си испуштил една таква убава прилика.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А тоа мислам најдобро го изрази дед Павел кога му рече на татко ти: Семјон, вели, би сакал син ти да беше поголем од Аксја.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Стопати му реков да ми се приближи, и уште толкупати го молев тој да ме поведе а не да остава јас да го водам, но ете тоа не се случи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вистинските разговори се водат овде на земјава, помеѓу луѓето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не измислувај, Анатолиј, му рекла Рајна, не сум мало дете.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
"А ти не давај ѝ на кофата да тропоти", му реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И не му го раскажала само тоа, дека таа ноќ била со друг маж, туку отворено му рекла дека таа веќе нема намера да пере и да пегла туѓи валканици и дека ќе ѝ се придружи во работата на Росана.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ти реков... (Господи, беше многу одамна, помогни ми да се сетам што му реков?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му реков, „руски човече врати го мечот во канијата, ти умееш со ременот како јас со чашката“!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога мирно го ислушав му реков оти е најголема несреќа да се врзуваме за оние мисли што ни ја поткопуваат радоста.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
"А што друго да му речам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му реков: „Човече, ќе ти сварам јајца ама не ти ги бојосувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа беше толку јасно.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го натерав да стане и да се подготви дури откако му реков дека мора да е со нас, не поради себеси и својот Бог туку поради мене и поради тебе, неговиот син.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А ти, коџабаши, ако си некоја.сила и власт, удри по адетот, стори го јасак!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И нему сѐ в очи ќе му речам! И ти си кабает, чорбаџи Теодосе!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: Еве... Веднаш... (Излегува со насолзени очи.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: (Стои, би сакала нешто да му рече.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
За да му го запре плачењето, дедо му му рече: - Не плачи, чедо...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Го нанишанив в чело и му реков: „Збогум, збогум, душо ...“
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А изутрина кога не остана јадење за дежурниот на логорот, Ранч се доближи до Дачо и му рече луго: - Ако не земеше ти да јадеш, ќе имаше јадење за дежурниот...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога еден лекар, пријател на татко му, дозна за тоа, му рече на татко му: „Детето ти е клептоман, склоно кон крадење.“
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Повели, - му рече старешината Раде.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога излегуваше, Билјана која цело време плачеше во другата соба, му рече на лекарот: - Јас сум крива што ѝ купив...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И најпосле еден ден мајка му му рече: - Синко, денес ќе ти направам торта...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- му рече и му ги фрли чевлите не сакајќи да му ги чисти.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Почекај, - му реков и станав полека.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Се сврте кон книговодителот кој сè уште ме стискаше и му рече: - Остави го.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А еден ден кога Дарко му рече да одат заедно на ракометниот натпревар, Аце му рече: - Не можам, оди сам...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
По извесно време му реков: - Сакаш ли да се сликаш?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И додека немоќен, престрашен од себе, го пушташе тој грчевит звук да се излие од неговата ништожна, скршена сила, му прелета дека жената, единствената на која ѝ дозволи да ѕирне внатре, зад ѕидот, некогаш му рече дека неговата смеа е гласна воздишка.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Кога видоа дека му е трештена главата, отидоа кај началникот и му рекоа: „Луд е, господине, не знае што зборува...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но Грдан му рече: „Ова ми е најдрагиот спомен.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ако немаш видено - на!” му реков и му приведов кобила.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ве молам, господине капетане, не уништувајте го селово...” му рече сликарот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но татко му му рече: „Од тоа не се живее. Мора да има занает...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Кинисала куса канделина да ми оди у Препреченка на гости во темни зори и магли замаглени; ја пречека тој Препреченко и ја праша: „Каде вака, куса Канделино?“ „У тебе на гости, брате Препреченко”, му рекла куса Канделина, да го видам кога ќе се роди татко...” Што е тоа? „Вошка!” „Не, искра од оган...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога Трајан го крена и го гушна, Маруш му рече: „Ете, внучко Трајане, го нема веќе Висара... Го нема веќе да го земаш и да го шеташ по езерото...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ништо не тревожи се”, му рече Профим на Полина, „тоа е минлива болест; и мајка ѝ така паѓаше во несвест”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Цртежите му ги виде еден од сликарите што навраќаше во слаткарницата, се воодушеви и му рече на татко му да го даде Столпника да учи сликарско училиште.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога го изминаа селото, помладиот војник застана крај една патека што водеше кон шумата и му рече на постариот војник: „Јас не се враќам назад...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Но по неколку дена пак го повика и му рече: „Си имал среќа, момче; за храброста што ја покажа, командата те наградува: прекомандуван си во работен баталјон“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Или јас тебе ќе те убијам, или сама ќе се убијам“, му рече еден ден кога Полин наполу го отфрли лебот и другите јадења и започна да ја засмрдува куќата приготвувајќи јадења од разни растенија што така диво растеа во природата: штавеј, блостурци, див спанаќ, лобода, ардукли, киселачка, разјан, зајачко зелје, шумска салата, мајорок, чубрица, дрезга, мечкино грозје, рајчица, шафран, жолта месечина, пиперица, горчица, див лук, брашнарка, граорка, гомбел и др.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Предавајќи му ја, Профим го баци Полина и му рече: „Држи ја постојано пред очи“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Не плаши се, му рече Трајан, носам пиштол...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Го слушаа луѓето, а потоа ги грабнаа стаповите и пак го претепаа. „Ти си ѓаволот! Ти со натемагото!“ му рекоа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога се закрепи и кога можеше да застане на нозе, Делин му рече: ”Бегај и повеќе сенката да не ти ја видам...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На учителот му зедоа поадатоци кога е роден, каде е роден, колку години бил на служба и во кои места, а потоа му ги собра сите српски учебници и книги и ги изгореа; му рекоа: ќе добиеш нови учебници - бугарски.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога се разбра сѐ , луѓето му рекоа на Цанул: „Зошто не го отепа...?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Има и за тоа лек“, му рече Јосе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога излезе Бандо, луѓето му рекоа: „За малку ќе ти летнеше главата...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дента кога Трајан отиде да го види Висара, татко му од Висар не беше дома; го најде Висара кај што гледа низ прозорецот со насолзени очи; Трајана го обзеде жал и го грабна Висара за раце: Ајде со мене, му рече, ајде да прошетаме по езерото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој не само што не ѝ ја тресна вратата, како што му рече попот Матлија, туку се изгушкаа и пак почнаа да си живеат како што си живееја порано: таа го метеше дворот и пееше, а тој ги подмачкуваше вратите да не крцкаат и ѝ помагаше во пеењето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„В џенем фати!“ му рече Цанул налутено.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ја грабна пушката и отиде кај Трајана дома. Му рече: „Да не ми беше внук, ќе те убиев“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Што ѓавол те тера пак тука да го ставаш ѕидот“, му рече жена му. „Мрдни се малку понаваму...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Губи се! Не сакам повеќе да те видам!“ – му рече таа и му залепи шлаканица.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
“ На ваквиот груб коментар К многу се налути и му рече на момчето дека не сака да го види неколку дена.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А царицата му рекла да е побегнала скришом; у ношт.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
И видел пречистују Богородицу пред себе и му рекла: „Ти си се отрекл от сина моего, — што си влегл у црквата, што тражиш веќе у мојата црква?“
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
А он се заклел да учини това што ќе да му рече.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Почвата е лоша, ќе мора да се борат и за своето растење и за облагодарување на оваа деградирана земја... тоа ќе биде навистина тешка борба за живот... се сети што му рече инжинерката.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Фиданките во стакларникот се фатени, набабрија окца“, му рече Томе на чичко Темелко.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Не, на Влатко ништо не му реков.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Комплет за тебе, синко, - му рече кога се вселија - и успешно да се служиш...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Таа му рече: „Мислам , неможам да ти помогнам.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Кога че дојдете за Велигден јас ќе му речам.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ми звучеше како добра идеја и му реков: ако, само напред.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но нема никого внатре овој Mac2 на кого чукам овде; неговите способности да прави она што ќе му речам се некако отелотворени со начинот на којшто е изграден.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се вратив и му реков на Фокс дека никогаш нема да допреме до Хироши.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Јас од калта во керамидницата не излегов, ти од масло нема да се домиеш“, му рече Најдо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа ѝ се чинеше дека згреши што му рече „Те молам“ зашто тоа звучеше како да му се нуди што впрочем не ѝ беше првпат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас, кога отидов таму, им велам, Вистина е, Едо тоа го рече, ама јас му реков така да вели за да можам да чујам што ќе речат другите та да можам да ви кажам вам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Фала му на Бога, мене секогаш ми се сака“, еднаш му рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Целата уште оросена со капки вода, во бикини, задишана, забришувајќи си го носот со палецот и со показалецот од десната рака, со косата од влага собрана во туфки, расфрлана преку нејзините рамена, Германија му рече: „Еве сум! Се извинувам...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега, откако дедо Најдо со поттргнување на катинарот се увери дека добро заклучил, се осигури дека добро го држи бастунот и се сврте да тргне кон сретселото „Добро утро, дедо Најдо“, му рече авторот подвикнувајќи. „Или добар ден“, се коригира.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти тука ќе спиеш“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Летка ја подаде кон него раката со отворена, повикувачка дланка: „Дај ми ја авионската карта“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Баш му требаше едно вакво добро утро“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти носам работник“, му рече Марко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Едо, јас не сум создадена за мажење“, му рече Елефтерија, гледајќи го право в очи како во очекување, како да мислеше дека она што таа сега го рече може да го има своето целосно значење само откако ќе чуе што ќе рече Едо. „Ни јас за женење. Драга моја!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега, кога авторот ѝ се јави по завршувањето на својот ракопис,таа вообичаено со оѕва со одушевеност во гласот: „Ѕвониш токму на време“, му рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А можеби просто се најде навреден бидејќи на негово место донесоа едно детиште кое дотогаш беше правниче во некоја задруга, го оставија новодојденецот да го напика во некое канцеларивче во кое повеќе никој ни вратата не ја отвораше да го види, да му рече, Што правиш, како си.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пошто така, јас детето го вратив, ама му реков да го праша, колку му чини тоа парче железо од осумнаесет сантиметри.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Му отидов таму, седнав на навлаката за раце, го бацив среде ќелавата глава и го прашав, „Не ми докажа:“, му реков.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„You knou English too“, уште понасмеано му рече и се повлече да ја наточи порачката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Целата расмеана и некако победоносно, оддалечувајќи се од него со по кригла пиво во рацете, му рече: „Ти си бистро момче“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога, потоа, тој, вчудовиден, ме праша „Што е оваа работа!?“ јас му реков – Ќе видиш!... – Ќе видиш.. Решив!“ му реков.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Во моментов само тоа не би ми било здодевно“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„После јас ќе ти кажам“, му рече Трајче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Марко те бара“, му рече Васко, не кажувајќи ми ништо повеќе.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Подавајќи му ја чашата, му рече: „Сакам чаша за вино!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Васко зачудено го погледна. Прашално му рече: „Сигурен си!... не е евтина. Дете!..“. „Знам“, рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо не беше свесен колку добро разбра што му рече Марко, колку длабоко овие зборови вникнаа во него и долго ќе го озрачуваат влијаејќи врз формирањето на неговиот карактер.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Со глас растреперен како да ќе се расплачи, му рече: „Никого друг јас не сакам“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти сакаш да ме бациш!“ неочекувано и исплашено му рече уште повеќе подавајќи му ги своите усни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Така велат луѓето“, му рече мутулавата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Извини“, неочекувано му рече Марко кој успеа да го заврши или прекине разговорот со колегата од другата страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Со нашинците ти малку се мешаш“, му рече Едо на Марка прашувајќи го или забележувајќи му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа малку се исачи од него, го разгледа и му рече: „Добро што не одиш гол.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знам зошто, ама штом го видов него толку многу бев одушевен од својата намера што, без да знам од кои причини, како од туку-така, без збор да му речам, се пресегнав, го фатив за главата со двете раце, го повлеков кон себе преку масата и го избацував среде челото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти, ти...“ му рече милиционерот и со прст, како што се повикува потчинет, му даде знак да оди кај него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На вратата се покажа женче во години, со мало, тркалезнообразно лице, кус врат, облечено во црно, со коса на патец, малку разбушавена и прошарана со бели влакна, во џувка собрана на вратот. Ништо не му рече на авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти знае англиски“, му рече. „Ти направи рап, игра со зборови“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Подигнатиот машки глас до ушите на авторот допираа толку чисто што авторот е сигурен дека ако обрнел внимание и би разбрал што човекот од под смогот таму некаде во Чаир некому му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Сакам Едо летово да остане со мене“, му рече Али на Марка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Запалете ја“, му рече на чичка Васка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
По додека ќе трае“, му рече со сосема благ трепет во гласот, како да се чувствуваше виновна за тоа што го рече, а сепак го рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Изборот на четиво во последно време во Скопје навистина е скуден“, му рече авторот на пријателот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ајде бе бегај оттука, му рече и, кој знае како, но си дозволи со левата рака само да го допре Бориса некаде по градите во знак на оттурнување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа Едо уште еднаш се вслуша во работењето на моторот и му рече на чичко Васка: „Треба да купите нова водна пумпа“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Би сакал да вечерам!“ му рече. „Повелете!“ рече келнерчето и пак ја сврте главата на друга страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ти ми имаш кажувано“, му рече стопанот на дедо Мише додека тој полека седнуваше на столот помеѓу авторот и стопанот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Некаде на пладне, Васко го отвори шалтерот преку кој на излезот наплатуваше и го извикна Еда. „На телефон!“ му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не чекаше будалиштето да му речам два пати.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторот му рече: „Тоа докажува дека домувањето во самиот себеси не е неинтересно“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тогаш Елефтерија, со очигледен израз на извесна замисленост, во кафетеријата веднаш наспроти аеродромската зграда каде што рано изутрина го дочека и пак пиеја кафе, му рече: „Нека биде вака.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Одамна те имав забележано од кола“, подоцна, не многу подоцна на Еда му рече Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ќе те „напуштам“ кога самата ќе си најдам друг“, му рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Почека Едо да ја крене главата, лакомо повлече од цигарата, го подзадржа чадот и целата насмеана го издува во моторот втренчено гледајќи во Еда, расмеана, со сочни крупни бели заби и подзамижано, со необична разиграност на очите во кои зениците и малееја: „Слушај“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ми треба да ми позајмиш колку што можеш“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ти“, му рекол на човекот што си ги барал парите, „сега ќе одиш до тоа место, ама точно до тоа место каде што си му ги дал парите и ќе се вратиш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Трајче му намавна да дојде, а на Марка му рече: „Плати му едно пиво на овега“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас неа ја наговорив да му пише нему и да му рече оти божем јас сум ѝ на умирање.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Слушај!“ му рече. „Те гледам денгубиш, ама, прости, не ми изгледаш како човек којшто има пари да плаќа хотел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Марко подоцна му рече на Еда: „Така е.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Будалче“, подоцна му рече Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Каков што кон Едо беше добар, еднаш, неодамна, му рече: „Јас како да почнувам од твојот труд да живеам“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Јас го наоѓам во твојот глас“, му рече таа. „Обиди се да го најдеш и ти“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Да не паднеш“, му рече загрижено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нам, му рекол, не ни требаат поумни да ни го земат местото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Одиме!“ му рече Марко и се вдена во кабината на својот половен „крајслер“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Марко не се воздржа да не му рече, задевачки: „Е за ова ви нема рамни, мамето ваше Шиптарско!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Авторе, авторе, свеќата ти прегоре...“ смислувајќи римуван македонски јазик му рече Летка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Така сега, кога мајка му му рече дека пеперутки ќе се собираат на него, се почувствува толку лесен што му се пристори дека тие можат да го кренат и да го понесат во убавините на нивните бои.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Договорени сме таму да се сретнеме на појадок“, му рече пријателот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Со директорот треба да одиме на пат, ама ќе ги кажам“, му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Како накиснат ми изгледаш“, на шега му рече мајсторот Ратко. „Ти кажав јас тебе...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја притисна кон себе и ѝ рече: „Како би било твоето име нагалено?“ „Не знам“, му рече таа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие, десетина дена или најмногу две недли откако ќе се видеа, следно среќавање не споменуваа, но потоа, при првата можност, едниот ќе му рече на другиот: „Да не е време да ги започнеме преговорите за следниот самит!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Чекај, ќе ти кажам“, му рече на авторот откако овој повторно го потесети на Еда струмичанецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тресејќи му ја ногавицата, ќе му рече: „ Trousers…Trousers…“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Нешто сте се замислиле!“ му рече Едо писателот откако двајцата прилично долго помолчеа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Наместо тоа, Едо го праша: „Ви се молам“, му рече, „можете ли да ми кажете каде е тука мотелот на таа некоја Петра?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Блазе си ти“, му рече Босанецот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Летка му рече: „Ти си како дете“, му рече и додаде: „Тоа ми се допаѓа“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Пеперутки ќе се собираат на тебе“, му рече Ица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Јас тебе плати цаса по глава“ му рече таа така јазично искажуваајќи го повече своето италијанско потекло одошто англо-американката натурализација, но сепак не налутено зашто имаше нешто успокојувачко во тоа што до тука го чу иако гореше од љубопитство да го дознае остатокот од прикаската.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Знаеш...“, неочекувано му рече Германија по неколку месеци, станувајќи од масата да ги сервира приготвените шницли во бешамел сос со печурки.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога тој се врати со списокот на јадењата, авторот го зеде, го држеше на масата како поттурнат в десно, некако далеку од себе и му рече: „Слушај! Додека јас читам, донеси ми едно шише бела Александрија!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Инаку ти сигурно уште ќе поспиеше“, подоцна, многу подоцна му рече Елефтерија на Едо Бранов.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас и со Целета малу имав работа, но знаев дека тој наоѓаше луѓе со роднини во Америка, ќе ги наговореше како да побараат стрептомицин од роднината, да му речат дека мајка му или син му се на умирање, така некако.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Воздржувајќи се со напор, авторот отсечно му рече: „Ако ти не знаеш, прашај се со сопственикот! Добро?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Директорот ме чека“, му рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чичко Васко не многу потоа на Марка ќе му рече: „Абре тоа е чудо од дете!
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Иследникот, сега со посмирен тон, му подаде испишана хартија и му рече да се потпише.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Астиномот го викна кумот во куќата на попот и со наредувачки глас му рече: - Ако детето го крстиш Митре, тогаш тебе ќе те прекрстам и на крст ќе ти ја истрижам главата.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога си одее, никој не му рече - па дојте.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Па и јас се борам во Македонија за македонските работи и никому не сум му рекол дека сакам поголемо парче леб...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Полека - му рече Фимка - ќе ти донесам уште.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Невесто, ѝ рече баба на мајка, да му речиш да кумот да не кандиса друго име, ами само Митре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му рекоа дека негова задача е да ја продолжи борбата против народниот непријател...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Командантот, му се доближа на Јани и му рече: - Еве, земи ја мојата порција и со Мита појдете во селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Лежи си, синко - му рече. - Јас ќе одам по вода. Стана и појде. Прудолу, во трапот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Пезевенк си ми ти, момче... - стана, отклучи едно вратиче од мусандрата и, свртувајќи се, одврза црно платнено ќесе, му изброја шест лири и потоа му рече: - Како претходната, така и оваа држава ни е поткуплива...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Му реков, како не му реков?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога гредее, никој не му рече добредојде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пиштолот го врати во футролата и за да не заборави пак му рече: - Като куче бесно ќе те стреља!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Политичкиот комесар на бригадата, кој пред половина час стигна на овие позиции, навален на дебелото борово дрво, му рече на командантот на баталјонот: - Убави се вашите песни...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој од паричникот извади илјадарка, плукна токму таму кајшто беше ликот на кралот, му ја залепи на чело на Дуро, стариот кларинетист и му рече: - Бајрачето, свири го „бајрачето“!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш Захаријадис, во подолгиот разговор, подчувајќи го како да го организира партизанството, му рече: - Мобилизација треба да се врши исклучуво врз доброволна основа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чувајте се ... спомнете си што сте направиле пред две, три или повеќе години, кому што сте му рекле, што сте му стокмиле или сте му токмеле...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Не можеме, му рече Марика, тежок е митралезот и никој не ни помогна...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Нека останат тие петстотини, му вели татко ти - зашто ако се фатиш со старата, секој ден и за секој изговорен збор ќе ѝ бараш да плаќа казна... - одново удри смеа, а Мита, кикотејќи се гласно, праша: - Како му рече баба ти на судијата? ...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедо му се доближа на Јано и му рече така за да слушнат сите: - Јано, така не чини... срамота е да се моча знаме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зошто, бре, не си му рекол дека ние се бориме за национална независност на Грција и против англоамериканскиот империјализам, а?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Утредента, квечерината дојде дома и му рече на дедо: - Дедо Крсто, ние вчера арен муабет си сторивме, ама не рековме колку време ќе трае работата?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сега, стоејќи пред големата воена топографска карта, тој се потсети на непријатните зборови што пред неколку дена ги слушна од Захаријадис: - Маркос - му рече Захаријадис во текот на разгледувањето на дневната состојба на фронтовите - ти премногу си се внел во тој Клефтис.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И сосема будалесто му реков на дедо: - Ајде, дедо, раскажувај за Детроит - замолив и се наместив на неговото колено.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Лабро без да чека двапати да му речат, го одврза учкурот и со едната рака, држејќи ги шалварите, а со другата рака ...., се истопори пред ѕидот и од лево кон десно, па нагоре и надолу, го мочаше знамето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Старешината ја повика Циљка и со остар тон и рече: - Инструкторот ми се пожали дека си му рекла оти пушката прави валкана работа. Така ли си му рекла, а?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сиктер! - му рече дедо Наќе налутено и побрза кај дедо Лабро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш Тито на Сталин му рече: „не”... реплицирав повеќе за себе, но тоа беше излезено од мене, регистрирано од задолжените.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Татковиот брат тогаш му рекол дека никому лошо не му сторил, па нема зошто да ја напушти земјата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Молчев, но во себе си помислив да му речам: ,,Убивајќи ги верите во душите на луѓето, вие, ќе им ја вкорените новата религија, со Водачот како Бог”.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И Мече не почека да биде двапати повикан. – Ела со мене, бргу! – со шепот му рече Беличот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Беличот го изгледа гневно, но не му рече ништо.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Му се јавив на Брус Стерлинг во Тексас, и му реков, „Дечкото се модифицира; може да прави традиционални стимуланси. Кажи, што може да добие?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој ќе рече, Браво Џојс.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Очите ⥊ беа затворени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, некои луѓе ме критикуваа за тоа како го спелувам во книгата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
“Сигурно доста време била овде,” му рече еден цајкан со стомаче на еден млад, кратко потшишан цајкан којшто клечеше покрај телото и си ја симна шапката како да се подготвуваше за “бакнежот на смртта”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Морам да го направам ова. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 198 Ќе се искрадам низ задниот излез.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе направам пире за вечера, или пак ориз.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Брус рече (со лаконско јужњачко отегнување) „бета-фенетиламин“. И тоа е во книгата. Бета-П.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа ќе му речам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе му речам, Ова ми се почетнички денови, Господине Хант.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако го испуштам, ќе го фатам автобусот по Б’рнсајд.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кратко потшишаниот цајкан ⥊ ја отстрани косата од лицето и ја впери светлината од батеријата во него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе го фатам автобусот на улицата Сенди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа ти се пари в Џеб.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мечката силно се навредила, ја здоболел грдиот збор, па му рекла на човекот да ја удри со секирата по глава.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Не ве познав - му реков...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Слушај Филип - му реков. Се преиспитав себе си, навистина се преиспитував и не сакам повеќе да бидам со тебе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Знаеш - му реков.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Веќе се смирив од плачењето и ми се јави некоја луитина во мене па му реков: Туку така се појавуваш после две цели години и мислиш дека веднаш ќе дојдам со тебе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Сакаш да купам? - го слушнав Филип како ме прашува. Да, да, му реков...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога мама виде дека неможе да го спречи да оди силно го гушна и му рече - Те молам сине пази се, биди внимателен.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се уплашив од сѐ - Сепак Оливие неможам да дојдам - му реков.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
А, потоа, го слушнав гласот на татко ми, па повторно нејзиниот: - Доаѓај брзо, - му рече таа, - татко ми не е вратен дома уште од рано изутрината.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе бркаме девојки, - му реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се разбира, не му реков дека по малку се плашам од тоа негово Маџир - маало. А, ако се загубиме двајцата?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Тато, - му реков додека сркавме грав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Никогаш во животот не сум те видел, - му реков и се свртев кон тврдоглавиот катанец.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе му речам на тато - си помислив - да внимава малку повеќе со баба, да не ја нервира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Дојди пак, - му рече татко ми, - на Ведан му се допаѓаат силни и храбри момчиња, и ти ми изгледаш токму таков, - го потчукна по рамената.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мишко почна да плаче престрашен и јас сфатив дека претерав со грозните закани, но не попуштив: - Мишко, - му реков строго, - се рабравме?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Дедо, - му реков храбро, - извади ги двата пиштола од ранецот и дај ми го едниот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Одлично што дојде, - му рече татко ми, - барем ќе има со кого да пијам кафе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Викни ја мама да ме бакне, таа заборави на мене, затоа не можам да заспијам, - му реков и го прегрнав.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му пријдов на детето со жолта коса, кое нам всушност ни е дедо, и му реков: - Еј, здраво, може да си играм и јас со вас?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Мајка ми има дезодоранс во купатилото, а и тој е спреј, па веројатно може да успива, - му реков.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Баба му рече дека сака да меси кифлички и да ги однесе во Влае „за душа“ на дедо Баџак.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Додека ги облекував пижамите слушнав дека мајка ми му рече на татко ми: - Би се опкладила дека старион навистина го носел пиштолот со себе.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На дедо ми му рече, враќајќи му ја личната карта и пензионерската книшка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не мораше да одиш, - му реков дента пред да тргнат, - како што не мораше мама да дојде со тебе, во Каиро, кога ти отиде службено.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Јас кафеанава би ја претворил во „кафе-театар“, - му рече сосем сериозно Саше на чичко ми кога влеговме во автомобилот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми тажно се насмеа и ми објасни дека тоа не е точно, па обраќајќи му се на тато, му рече: - Гледаш ли дека понекогаш е корисно да се читат книги за воспитување на децата?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Смири се, Мечка, - му рече Абраш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тетка Ана ми ја грабна слушалката од рака и му рече: - Зете, не знам што да правам, сите чешми во куќава течат, ќе нè поплави некој ден.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Добре дојде - потстана дедо од креветот, - те чекав да ми го премериш притисокот, - му рече.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ако, така ми треба кога во бандата примам девојчиња со помали браќа од нив, - си помислив, а на Мишко му реков: - Се спаси овојпат, друг пат чувај се добро, забите ќе ти ги искршам!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Голем е Господ“, ќе речеше татко ми, ќе го извадеше ќесето од џебот во џамаданот, ќе му го подадеше на дедо и ќе му речеше: „Еве, татко, толку можев, толку донесов!“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ех, бре дете- му рече на Едо,- ти сега со овие „кртули“ ми сврши голема работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Никогаш ти во невреме не доаѓаш – на тоа му рече дедо ми. – Туку кажи што сакаш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Татко ти можеби поубаво ти ја мие главата- му реков јас како некој недоветен.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тие двајцата нешто биле закачени од порано и тогаш, во расправијата, Митре на Јошета по грчки му рекол „кир Јоше“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Никој од селска работа аир не видел- му рече таа. – Вие мажите сте како децана.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Прости, попе, - му рече дедо ми- ама голем ќерата си ти.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Со тебе, - му рече даскалот и се сврти кон нас: - Ете што ти е неук човек.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Кртули да се сториш- му рече таа. – Од умот твој за кртулче страдна ќе умрев.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Јас му реков, иако можеби не требаше: - Ако не сакаш, не доаѓај. - Зашто да не сакам- ми рече тој.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Абе ти не си женско па да бидеш срна- му рече Љакето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ептен си левучар - му рече бате Николче.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Тука ти се сите магариња“, му рекол.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Петре му рече на Јолета: - Јоле, не мрдај од местото и слушај ме што ќе ти речам. Прави се дека не нѐ клаваш на умот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И му рекол: „Внимавај осум ти давам и осум сакам на место да отераш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И така еднаш се сетиле да го замолат Петрета на деновите како што се света Петка, свети Никола, Пречиста, Аранѓел, Божиќ и Велигден тој да го прочитува апостолот „колку да не ни е манџата ептен посна“, како што му рекле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Е Турчин будала- му рече дедо Стефан и го праша: - Кога треба да дојде?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Глаголиме - му рече Јоле наш. Дедо Петко застана вчудоневиден.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А тие, кучињата, се тркалале од смеење и му рекле: „И ние не седевме без работа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Брате Трпче прв истрча напред, а јас и Николче по него, тргна по нас да излегува и Киле, ама бидејќи тој веќе ја имаше врзано шамијата преку глава, дедо ми му рече: - „Ти не.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И го извадил тефтерот, го нашол во него нашето село и бидејќи во тоа време кај нас уште бил грчкиот поп, му рекол: „Ти си Грк и само тоа да си знаеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Повели- му рече и тогаш мене ми прескокна срцето во градите зашто знаев дека е тоа дедо Геро Војвода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој Тефик, му дојде на Петрета и му рече дека не смее оската да ја мачка со сало зашто сè што било свинско ја поганело турската вера.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Не е тоа- му реков јас на Килета зашто по зборовите на дедо ми знаев дека се сметаше оти подобар поп и да сме барале не ќе сме можеле да најдеме. – Во нешто друго е работата- реков.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И ќе го суредеше, ама, којзнае што му текна, се замеша дедо ми: - Иљо остави го детето! – му рече тој на татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Бравос- му рече Петре. – Сенце ѝ стави да ѝ се најде? - Иха- рече бате Јоле.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бев доволно умен тогаш да му речам?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тате ќе му ја бацеше раката, а дедо ќе му речеше: „Сполај му, синко, на Бога, што ни се врати здрав и жив.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Зар ќе дојдев да те викам ако не сакав- Брат ми Трпче тогаш на Килета му рече: - Да не сакаше немаше да ги наполни гаќите од радост кога баба ми му рече да дојде да те викне.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дедо стефан, којзнае зошто, каков што му беше табиетот, се налути и се пресегна, му ја фати раката на Екрема: - Ај не погани го детето- му рече наосилавено, а притоа вадејќи ја раката од под гуната, си ја откри поткусената пушка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Добро- му рече дедо Стефан. – Ќе ти го дадам овенот, ама ти штом разбереш кога доаѓа валијата ќе дојдеш да ми кажеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дедо ми сега ја затвори устата, ги стегна, ги подиздолжи усните, очите му се потсмалија и му рече на Петрета: - Море...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- А бе убаво зборуваш ти- му рече дедо Стефан- ама како вели песната: турската вера неверна.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тогаш дедо ми Крстин сврте кон стрика Германа, татко му на Љакето, и му рече: - Германе, го чу ли што рече алдупон твој!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Божји човек си ти, не ти прилега во таква работа да се мешаш“, му рекле селаните.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„А не“, му рекол тој.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Така Петре, сам, без некој да му рече, ја поправаше старата црквичка, почна свеќи да прави и на секој празник да оди в црква, да седи на пангарот со книга пред него и да ги продава.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Излези на студот надвор ако си прв- задорливо му рече мајка ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Не сакам да се закрвиме- му рече дедо Стефан предупредувачки.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Откако времето неколку дена остана ведро и сончево, тате му рече на дедо: - Знаеш што мислам јас, татко!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Донету му рече едно време: - Оди да донесеш некое дрво да го распалам огнот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Молчи сега, - му рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Коте му рече на Методија, го праша: - Сега, што е работата?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Му рече ќефледиски поткревајќи ја искиснатата шајкача над челото: - Е уште празна кутија од боја за чевли ако ти најдам во џебот, да знаеш дека ќе ми олесни на душата, - му рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Одушевено рече: - Ете каков тип треба да бидеш ти, - му рече на Србина.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Така ќе му рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Спокојно му рече на Миладина: - Е сега Миладине, извади го ножот од ножницата и исечи им ги оптоките од фанелите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Камчето, - му рече по француски. Истовремено со прст покажа на матарката.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Откако се двоумеше колку што можеше и не можеше долго, се сврте кон Србина, му рече: - Брачо! Да ѕирнам што има во тенџерево?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Што бил тој уште да ве држи овде, му рекоа на месјето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Заробениците сакаат да се поздрават, - му рекоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Србин уплашено го погледна да не случајно братучедот да покажува со рака па успокоен му рече: - Така ти се чини.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Шишман нажалено го погледна. - Не зборувај така, - молежливо му рече. Србин не одговори.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Спокојно му рече на фелдфебелот: - Им објасни ли на војниците како да се заштитат од несреќа уште пред да почнат?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Ти, Коте, - му рече овој, - не знаеш што злато имаш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Запамети, - му рече на Србина. - Ти Бугарин ќе се викаш.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ела, - му рече насладувачки полека, - Ела да видиш чудо невидено, - му рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Не се чуди, - му рече тој, - туку работи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога ја забришуваше устата Србин му рече: - Ти, чичко, од овдешниве села си?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го погледна Методија право в очи. Му рече: - Слушај.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Нешто му рече и го остави. Србин се повлече, тргна веднат кон Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не тргајќи го погледот од братучедите, овој му рече пак на Миладина: - Ајде, Миладине, извади му ја од појасот онаа матарка на оној што личи на вол.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Да му се приближиме, - му рече Шишману.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Таа му ја тутна тепсијата во раце, полна со нови колачи, и со скоро неразбирливиот француски акцент, му рече дека и таа испекла нешто за него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Пенкалцата... моливчињата... листовите... види... пишував, - му реков и ги извадив водените раце од фрижидерот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Аман, ма Ива, - ми одговори Мони, - само што дојде и одма сакаш да се лулаш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Еве, за тебе најубавото, - и тука ме погледна, со носот покажувајќи ми накај мојата чинија каде што имаше мешавина од лигави и крцкави кожи на кокошки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но, кога стигнаа до малото портиче од дворот на Дора, таа му го затвори пред нос и му рече дека не го пушта внатре.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Му реков „добро“. „Добро“ сигурно му реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас му реков дека врне, тој ми рече дека кај него не врне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од срам, дланката ми се препотуваше и лажицата неколку пати ми се лизна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа се проѕевна и големите усни се отворија, изложувајќи ги белите плочки и месестиот јазик.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- О, Маци е гладна! - повторно извика свекрва ми, - Сега ќе ти дадеме да јадеш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Уште се лепи, - му реков, - Вчера чичковците ми рекоа да им кажам на другите деца да не се качуваат по мостот, да не се извалкаат и да не ја уништат бојата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мора да сум му рекла и „чао“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми рече „чао“? Јас му реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се врати на своето место, не тргајќи го погледот од мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не, нема да се оладат затоа што ќе дојде.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не, можеби и не му реков.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Маци си скокна врз долапчето близу до масата, погледна над купот коски од кокошки и се облизна со тенкото розово јазиче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тоа ти го тврдиш, му рекле, но не го тврдат книгиве.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му ја навалив главата на градите и ќе му речам: — Колку силно ми чука срцево.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се врати замаен, а некој ќе му рече: Пак си дошол наврнат, ама ќе биде подобро време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни викаат, ни тропаат, ама кому ќе му речеш?!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море, какво женење, му рекле, мртви не може да се женат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А бре, една девојка што те сакаше некогаш, му рекле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам само дека некој ме праша како се вика татко ми, јас му реков Тимјан и после чув: Небеска Тимјановна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе пуштиме курир, му рекле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мечки да те изедат, сакам да му речам, ама пак го гледам нагалено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го пособирам чаршафот под гушата и ми иде да му речам да не ме сече кај што сѐ уште сум здрава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Оти толку пушиш, ќе му речам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не му рековме ,Победата е наша", вели Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На трудна жена, му рекле, се носат кисели јаболка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ве читам, вели. Многу сте биле писмени, сакам да му речам, ама си ги враќам зборовите, си ги голтам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Погоди кој беше овдека, му рекле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ќе ми дојде, ќе му речам, мислам дека капка крв немам на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Твојата жена е на сигурно, ќе му речеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој ќе рече: ќе напишам, јас ќе му речам: нема да пишуваш. ,Нападот е основен вид борба кој се изведува со цел да се уништи непријателот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас во гној газам, ќе му речам, а ти женски лигушки собираш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Убава жабарка си нашол, сакам да му речам, жаби да пасете обајцата, затоа не се помрднуваш одовдека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме праша некој нешто, а јас ќе му речам: еве, сега се вратив од Костур.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како која Русинка ќе се доближи до војникот и — паидјом, — ќе му рече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да му речам добре дојде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можев да одолеам, па му реков на човекот, пријателот на татко ми, да го застане комбето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Па, јас му реков дека не си за него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- А зошто прашуваш, му реков, ти каде си!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го проценив и му реков: - Знам дека не си таков како што се претставуваш, знам и дека имаш скриени намери, мислам дека не сме еден за друг и те молам не ми се јавувај повеќе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тогаш почна да пелтечи. Му реков, имај убав живот, многу среќа ти посакувам и сѐ најдобро, а сега пријатно, од мене толку.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Само му реков: - Бирај, или јас или манекенките.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Неговите, пак, му рекле дека не мора да работи ништо, за да биде слободен да го заврши факултетот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На тоа му се свртев, со мојата најлоша фаца што некогаш во животот сум ја направила и му реков: - Тргни ми се од пред очи да не те гледам!
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Затоа, кога си отидоа сите, му реков: - Никој не те тераше, ниту бараше од тебе толку да се преоптоваруваш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Те молам, му реков, не зборувај глупости.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Го сожалив и тупкајќи го по рамото му реков да се развесели.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На крај му беше чудно зошто му простив, мислеше дека е тоа од корист, а јас му реков дека моето срце е големо и затоа знае да љуби и да простува.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ме повика да дојдам, меѓутоа му реков дека не сакам да му се мешам во работата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но кога ги пречекорив границите на трошење кредит, му реков дека не можам повеќе да си дозволам да трошам за телефон.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тие гласови наоѓале поткрепа во други гласови, според кои тефдердарот му рекол на денот пред Ѓурѓовден на својот готвач-христијанин на 6 мај да не доаѓа на работа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
“Добродушниот и сострадателен Едхем-ефенди - пишува Шатев - повеќе за да ме извини, се обрна кон претседателот и му рече: ’Добро се сеќавам дека како ученик по турски јазик беше многу слаб ученик’“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
В лице, пред членовите на Воениот суд, на Гарванов му рекол дека не го познава и него и другите професори.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кипров, близок на гемиџиите, и му рекол: “Ти, Санде, ќе дојдеш со мене.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Имено Мечев во хотелот “Вардар“, каде што отседнал Даме, отворено му рекол дека Гемиџискиот кружок бил против масовно востание, затоа што сметал дека тоа не можело добро да се организира при тие услови и затоа што резултатите од едно такво движење ќе бидат такви што населението горко ќе настрада.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Чудејќи се што да прават, ги втерале коњите во дворот на гробиштата, го викнале служителот и му рекле: “Ти пред малку ни рече дека си бил навреден што не си член на Организацијата кога сите работат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Долго се убедувале по тоа прашање и, кога Делчев видел дека нема полза, станал и шетајќи се нервозно по собата реско му рекол: “Добро!
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
На Евангелидис му рекол дека “стоката“ е на Организацијата, дека Орце и неговите другари се луѓе на Организацијата и според тоа било потребно динамитот, штом ќе го извлече од царинарницата, да го предаде во Деде-Агач на лице посочено од него, од Гарванов.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- А ти му рече ли? - Секогаш му велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Таа го пречека на вратата и веднаш му рече: - Тато, дај ми динар да си купам сладолед.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Излезе пред него еден старец и, ни пет ни шест, му рече: - Малчо, кажи која желба сакаш да ти ја исполнам!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
На Цане му дадоа еден динар. И му рекоа да си купи со него што сака.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Им рече: - Ваша ли е топкава? - Наша е, - му рекоа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И сѐ ќе беше убаво ако едното од нив, без некоја зла намера, не му речеше на другото: - Насекаде гледам, само на страната каде си ти, освен тебе, ништо друго не гледам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Батичко, да знаеш само колку те сакам – му реков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас си молчев и постојано гледав низ прозорецот кон влезната врата од дворот со идеја, ако до здогледам, да го пресретнам и да му кажам за лагата, да не се случи да ме предаде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Немој сега веднаш да ми се правиш важен со англискиот – му реков – сите знаеме дека добро го зборуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Е, па браво, сакав да му речам, алал вера, а си мислев, што ми е бре мене гајле за твоето камче, откачи се!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Па после, кога ќе му речам, вели: - Де бе, Гонцо, де бе, Брезичке, ептен ми беше потребна гумичката, а ти не беше тука, инаку, знаеш ти, не сум јас таков.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Сто пати сум му рекла, оди кај одиш, ама за ручек да си дома!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Зезнат татко има? – ми се сврте Ада. - Не е, баш напротив, ама Огне претерува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да те види татко ти – му реков – лом ќе те направи што по цел ден се дуеш со чипсови и газози, а после ништо не ручаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Преведи ми што пишува на маичката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека јадевме, јас патем, божем случајно, му реков: - Да сум јас таа девојка за која што зборувавме, не би се мислела.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Навистина така мислиш? – ме препраша задоволен. - Се разбира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секакви ги има! Тие денови бев спремна со сите нив да излезам на крај, само и само да ја дочекам Ивана да ми се јави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби токму мојата Амбра, онаа италијанската водителка и пејачка на Телевизија Уно, што јас обожавам, е повеќе кич од неговите пејачи? Од каде да знам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И нему сум му рекол, пет години е поголем и сѐ зависи од него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- И јас тебе, малечка моја будалетинко – ме бакна тој уште еднаш, и додаде: - Оди сега кај тато, пред да си легнеш и смири го малку, многу беше вознемирен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И не му велам дека е кич, зошто така да му речам кога не сум сигурна дали е или не е?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Бато, може да ми дадеш едно пенкало, моето престана да работи! – ќе му речам, влегувајќи ненадејно кај него, и додека да се сврти, веќе сум блиску и ѕиркам преку неговото рамо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, јас, кога сум добро расположена и ако сме во пријателски односи, баш сум му добра сестра. Или поточно- најдобра.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Које ќе му прави тостови, кому ќе му рече, ајде Гонцо, сакаш да правиме тостчиња, а тоа само јас го разбирам дека значи: те молам, направи ми, ако си ми сестра.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)