На името на Алфред Хичкок американските критичари му спротивставуваат други, веќе дваесет години славни холивудски режисери и не е потребно да се наведат имиња за да се започне полемика, затоа што тука би се јавила нескладност помеѓу мислењата на њујоршките и париските критичари.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
На „балканското проклетство” така, од книга до книга, му спротивставува световен рај на толеранција, сличен на зелениот рај на детската љубов опеана од Шарл Бодлер: златно доба на несигурна конзистентност, парада на сити деца и разиграни животни, каде што семејствата се збратимуваат (покрај разликите во јазиците и религиите, етничките кланови и политичките догми), некаде помеѓу песните и извиците, некако субверзивно солидарни, како што се оние предизвикани од митскиот Чанга: „Да живее козата на комшијата!“
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)