ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Тој кај неа седеше, па луѓето си мислеа што си мислеа, ама ни нему, ни на Бојана, па ни на Ристета ич не им беше гајле.

Горни крај, до самиот ѕид е спружена друга греда што се вика „горното било“. На неа седат чесните гости.

Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.

Крај неа седеше нејзината маштеа, сува, малечка жена со ковчесто, жолто лице.

Длабоко во неа седеше и мислата дека Доне не можел да си замине качен на веленцето како што се пошегувал Танаско со Чана, а и од каде такво срце кај Доне, да ја остави неа, да ги остави нив!

А сега, кога пред неа седеше стариот и облечен кадија, со бела брада и коса, крвави очи, чија жртва требаше да биде таа, срцето и препукна и одвај се воздржуваше да не рикне како ранета лавица и да му се фрли на непријателот да го раскине со заби и нокти.

И си се чешла така Севда, спокојна, косата преку рамена ја чувствува како пердув лесна, а крај неа седи онаа жената, свекрва ѝ.

Во својот роман Il Criticon (1651) Грасиан ги опишува своите два лика на едно пусто острово со кое владее налудничавиот свет на метаморфози: тие сретнуваат кола влечена од лисици и змии.

Во неа седат чудовишта што постојано се менуваат и преобразуваат - ту се тенки ту огромни, ги менуваат и бојата и полот.