него (зам.) - бев (гл.)

Заминавме. Чанга остана сам. О, не, не беше сам. Со него беа сите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но до него беше еден војник со наперен шмајзер и трето, непознато лице.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мене. Во него бев како некој дотраен заб, веќе со боја на трат, расклатен но што сè уште се држи на некое коренче што и при најмал допир затрештува од лути болки во својот очај дека е за тоа последното лико на кое животот на последниот заб се држи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
На него беше удрен и царскиот печат со полумесечина и ѕвезда.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Тој толку чисто турски зборуваше... почисто од секој Турчин... - почна да се правда командирот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Забележав, исто така, дека еден заб десно напред на долната вилица му паднал, а другиот до него беше половинка, црн и шуплосан.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па не знаевме како да реагираме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Празникот на жената и на мајката 8 Март и се што тој како таков повлекува за него беше и е глупост од големи размери (исто и за мене).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Гимназиум, според мене, беше најшеесетто место.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нашиот прв викенд во него беше кога и првиот мобилизациски марш против војната во Виетнам.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Подолго подзастанав пред еден споменик на кој имаше слика не само на кучето Лулу, туку покрај него беше и заедничката слика на една брачна двојка во средни години, веројатно без деца.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ресторанот беше празен. Во него беше само семејството на најстариот Калидиоти. Ручаа, а едно бебенце ја нарушуваше тишината.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Затоа со него беа претставени само стилските елементи, особено тие во длаборез.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со текот на времето, си мислеше рабинот во затворската ќелија, неговата личност се изгради со знање, стекна интелигенција и изразита рационалност, опит, па и мудрост, но не се зацврсти со силата на волјата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Поради стравот, поради огромниот страв што во него беше населен уште од најмали нозе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но макар од тоа понекогаш да го печеше во градите, сето за него беше само една созерцателна игра, во која впечатокот се исцрпува целиот сам себеси и не остава видна трага.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кај него беше констатиран почеток на костна туберкулоза, и требаше да се лекува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Самиот проблем веќе во шеесеттите години сатирично го посочи Даглас Адамс (Douglas Adams) во својот Стоперски водич низ галаксијата (делче од него беше објавено во Маргина 13-14), а докрај со него се справија токму сајберпанкерите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Архивот за него беше заборавен. Тешко се враќаше на минатото.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој секогаш го гледаше соговорникот право в очи. Спроти него беше другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За него беше битно како да го тргне Татко од сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ова за него беше и еден вид проба на сопствената моќ, по ударот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Нивното доаѓање за него беше настан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пред него беше трн со широки лисја, сосем прилепени до земјата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За него беше важно да ја пренесе пораката, се разбира усна, а не писмена со последици, да ја направи средбата божем случајна, како судир на двајца сопатници што одат во спротивни насоки, и со тоа да се сврши сѐ, без некој отстрана да забележи нешто сомнително.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јас, напротив, велам дека алхемијата беше јасно присутна кај Марцел Дишан, и дека било каквата алузија кај него беше потполно намерна, во рамките на таквото интересирање за езотеричното, карактетистично за надреалистичкото движење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Наспроти неговата сопствена бура, воздухот околу него беше мирен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И затоа сега беше обземен од помислата дека нешто основно, нешто цврсто и пристојно беше нарушено; од дејството на нешто друго, чистото во него беше изгнасено; неговата духовна и морална доблест, всушност срцевината на неговото битие, беа нападнати и ограбени.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Светот околу него беше грозоморно, неинтересно пространство населено со привиденија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Те молам, Даниел, обиди се да сфатиш...” Таа молеше тој да ја сфати, но кај него беше сфаќањето и знаењето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А пешачењето за него беше само начин да дојде до местото каде што колата беше паркирана.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Само еден меѓу крстовите во гробиштата немаше име На него беше развило гранче со неколку листенца И под него си спие овчарот Некогаш, во една далечна квечерина, на своите раце како на постела Што нѝ го донесе првото јагненце што ни се родило.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Имено, со него беше укината одредбата од стариот закон според која правото на штрајк на воените лица и цивилните лица на служба во АРМ се ограничува на најмногу еднаш во текот на годината (чл. 16 и 251, ЗСАРМ/02).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
До него беа оние двајца селани.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Впрочем, сега, тука пред него беше истото она нејзино тело од излеан топол бел мермер што оддаваше исто толку здравје и привлечност, како и за време на сите оние безбројни часови и ноќи што ги поминал со неа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Здраво, како што се вели по тукашно", им рече и откако се помисли, се подзашугали, го забележа единствениот пластичен стол со навалка во кој како ронка во него беше седнат Танче Подопашникот, смешно слабо, смалено ама и жилаво старче од преку деведесет години.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го прогонивме Јан од тој свет, но остана мачното чувство дека ни недостига, оти со него бевме блиски; бракот меѓу Земанек и мене дојде како еден вид алиби дека тој свет е сепак реален: дека во тој свет на партиските состаноци, на маскирањата и лагите, на подметнувањата и притисоците, сепак имало и нешто човечко: љубов, здрава, нормална, телесна, духовна, дека од таа љубов ете, се раѓаат и деца.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас гледав во формуларот: на него беше составен еден ужасно патетичен текст, во кој најгоре, на почетокот, стоеше: „ЈАС“ (подоцна многу размислував за значењето на заменката „јас“ во партискиот и општествениот живот, воопшто), „Потресен и огорчен од она што се случува денес со здравиот народен дух и народната уметност, која е обесчестена, пристапувам кон Партијата на здравиот народен дух и се обврзувам дека дење и ноќе ќе работам на поткревањето на тој дух до степен на усвитеност, дека ќе му ги вратам часта и достоинството и дека...“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Притоа не ми ни загатна а камо ли да ми посочи некого или нешто како евентуален виновник за нејзините мачнотии.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби всушност само му проштеваше на животот иако токму од него беше многу често поттурнувана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Да, - одговори тој по куса пауза. Татко ми и порано многу малку зборуваше, но сега зборовите кај него беа станале вистинска реткост.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Покрај него беше медицинската сестра госпоѓица Грубах и му помагаше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На ѕидот од театарот некој со јаглен имаше испишано еден стих од Пиндар: „Човекот е сон на една сенка.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Децата што Густав ги имаше со нив за него беа плод на еден кус и во потполност завршен чин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Јас не се грижам ни за она што свесно сум го создал,“ ѝ рекол на Клара, мислејќи на своите слики.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше портрет што со молив го имаше направено неговиот татко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го позедов листот хартија, а на него беше Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од него беа исклучени само насилниците, манијаците и нимфоманките, како и оние кои неподвижно лежеа на креветите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога минувавме покрај Карлтеатарот, видовме дека на големиот плакат поставен пред него беа најавени изведбите на неколку антички трагедии.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А зошто јас да не учествувам во карневалот?,“ се противеше Августина, минувајќи си со јазикот по усните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми седеше на креветот до мене. Го чувствуваше мојот страв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
До него беа даровите за свекрвата, за свекорот, за золвите, онака ко што е редот и адетот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сите што го видоа, во него го препознаа, иако за него беа само чуле, Фазли паша и неговите два сина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го побара крстот зашто не него беше распнат Христос и маките човечки, зашто најповеќе ѝ личеше на клуч, онолку голем и значаен, колку за Дверите небесни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се разотиде народот од кај гробот на Сане Сандин, уверен на гласот ангелски, зашто божји знаменија кај него беше видел: сакаш сребрени облаци околу главата, сакаш златна роса врз неговите чевли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Колку еден варварски, т.е. негрчки народ беше пострашен за нивната држава, толку повеќе омразата кон него беше поголема и толку неговото име добиваше подолно, попрезриво значење.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Внатрешноста на колибата беше мала и од вратата се гледаше целата, сите нејзини четири камени ѕида, а сепак и во тој мал простор, тој толку се губеше со својата ситнотија што оној од вратата неколкупати заврте со очите лево и десно низ колибата пред да го здогледа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пишувал долго и пишувал многу, сфати сега, оти пред него имаше само еден празен лист, за последните зборови на писмото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Старецот што стоеше пред него беше негова целосна спротивност.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Залудно. Зад него беше уште една непреспана ноќ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не припаѓаше ни овде, оти му беше тешко да го разбере дијалектот што го зборуваа другите, или да се смее на нивните шеги, кои за него беа вулгарни и глупави.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој не ни видел дека се стемнило оти право пред него беше полната месечина, влегуваше низ тесното прозорче и со некој отсјај на наврнатиот снег, кој само го насетуваше овде во собава, некако пригушено, а сепак јасно му ги осветлуваше зборовите што ги напишал.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За него беше сосема сеедно дали шумава е на Северниот Пол или во Македонија – овој простор околу него му беше туѓ и тој посака во мигот кога се разбуди да се разбудеше во својата топла постела наместо во овој смрзнат марширен чекор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тишината што снегот и така ја имаше распослано околу него беше уште попридушена, зашто дебелата волнена капа му беше навлечена над ушите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Со саати го гледаше снегот како паѓа додека Македонија спиеше, сосема несвесна за изѕемнатите нозе на оние во планините, зад митралезите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не беше сигурен што ќе направи ако од него побараат да пука, оти никогаш пред оваа недела не размислувал дека ќе се најде во ситуација да решава за животот или за смртта на некој човек...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Повеќе сум судија отколку што си ти челник.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Домаќинот се исправи од триножецот. Главата му беше голема, рацете му беа големи, сѐ на него беше големо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Би сакал да го започнам моето објаснување со кратко истражување на птичјите гнезда и улогата што во нивното создавање ја имаат експресивните квалитети на песната и бојата. okno.mk 35 Планирани домови Кога прв пат беше поставено прашањето за начинот на којшто птиците ја создаваат својата домашна територија (од страна на етолозите како Лоренц и Тинберген) одговорот на него беше Домот е планиран, и ја содржеше во себе контроверзата во врска со проблемот Кој го прави пленирањето, гените или мозокот?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Траеше една таква долга модра вечност, во која погледот добиваше некоја белина само кога ќе требаше да одбере дали тоа стебло пред него беше токму онаа познатата, крајпатна бука, дали она, што се чинеше како деланка во нејзината коруба, не беше само некој поцрнет лишај.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кај нив тоа беше луксуз. Кај него беше нешто сосема друго.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стана и отиде на прозорецот, печката зад него беше усвитена од жар, беше слободен и отпуштен, свикнат и смирен во таа темничина, како полжав под своето самарче, без никаква желба за бунење, а неговото тело не бунцаше за ниеден ненаправен чекор, само едно тивко преместување во таа просторија, во таа долина, која сега ги тераше полека сите свои жители да се јават, како при некое чудно повечерие, да испуштат од себе по некој глас, секој по некој свој писок, или по некое будно око.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Остануваше со неразјадена поврвнина и под јужниот снег, имаше цврсти корени и во скочанетата земја, неговиот проник го имаше склештено сиот горен дел од пиланата, исполнувајќи ја и буката, а тој се наоѓаше загнезден и во внатрешноста на пиланата, во него беа склештени и сите делови од машинеријата, што доаѓаа во допир со водата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред него беше и шумата, задремана и вовлечена во себе, но ни тоа не можеше да утеши.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да стои на прозорецот, со ноктите вкопани во дланките, со прежилени тупаници, еден црвенокос човек, како врзан во тие ѕидови, сосема сам со себе си без потреба да се помрдне, а тоа во него беше како вик како врескање во таа сонлива белина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Језекил го повика малтерџијата да му донесе бетон, беше сам на таа височина, ѕидарите крај него беа ги зарамниле своите редови.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред него беше една средена собичка три на три метра, во едниот агол беше дрвеното самоделско  легло, во другиот гореше големата печка, над неа граот беше зоврен, до прозорецот беше масичката, а на ѕидот од дебели греди висеше неговата пушка, фенерчето и уште неколку листа хартија, од кои едно беше минатогодишен календар со ливчиња што се откинуваат секој ден, на кој стоеја сите ливчиња неоткинати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кај него беше и тоа бунило, како што беше најсилно и сѐ друго, и машкоста, и инстинктот со најмалку напор од сите да изнајде нешто, со што ќе ја засити и својата глад, а и гладта на другите, со крвавите остатоци зад себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да, она во него беше беѓање и задоволство од тоа што ќе избега.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По него беше задоволство да се чекори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше само еден гол срт, како и сите други голи сртови, некаде зад него беше огрејсонцето, а сето она што беше таму, можеше да биде само сон, ако не беше уште онаа црнка, што сега се спушташе полека надолу по чардакот на замрзнатиот снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На оној ист кревет кој за него беше реликвија.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сето беше заради една скромна награда која за него беше цело богатство, тоа беше долгиот бакнеж на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Еднаш дадениот збор за него беше светост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веќе и најкратките планинарски тури за него беа измачување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А тоа дека адмиралите ќе треперат пред него беше само визија на неговата љубена Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со него беше дојден висок плеќест човек.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сите што биле во одајата - на сите во него беа му останале очите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Треќи пат пак него беше го удрила, и кога виде царот оти сѐ ќелешо го удирала помалата му ќерка, при сѐ што ја милуаше многу, му се одмилило и со лутина је свикал: - Ај крши си глаата, ќерко, сосе ќелешо, да не те глеам пред очи, лели него го бендиса и ме устрами!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа јале и пиле, влегла царицата за да почестит гостите и да му речит добре дошле.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Му рекол некој на царот да најди од вил (слон) млеко, да му турат две - три капки од млекото, ќе му оздрават.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мажот Косров седел на столот и загрмел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред него беше нашиот вујко Косров, огромен човек со калеша глава и со најголеми мустаќи во долината Сан Јоаким, човек толку буен по темперамент, толку раздразлив, толку невнимателен, што секого го запираше да зборува со рикање.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Низ целиот живот Duchamp себеси повеќе се сметаше за поет отколку сликар.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во секој случај, да се биде поет за него беше барем исто толку важно како и да се биде сликар.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но не го уби заради тоа што беше лошо, бесно, напротив кон него беше кротко, мирно и послушно, ами го отепа во еден момент на афект, кога тоа ја откопа главата од неговата жена која тој ја убил скришум и ја закопал во градината пред куќата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Проклет да бидам, тоа за него беше нешто најслатко, највозвишено.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сè кај него беше поинаку, небото беше чисто, сино, високо, бескрајно, весели птички летаа, црвени знамиња се виореа, срп и чекан цутеше на секој ѕид, црвени ѕвезди, медузи, мекотели, пролетери од сите земји, тојчас тој беше со нив, чекореше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Можеше да е и вечер, полноќ, сеедно, за него беше само добро утро.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Навиениот будилник во него беше сигурен и непогрешлив. „Јас сум ти потреба?“ го праша еднаш таа стискајќи ја со коленици неговата рака.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А земјата под него беше тврда, студена. Ја сфати и се исклешти.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Демонот во него беше преголем за да се провлече низ решетките на канализацијата рамно до земјината утроба, за да стане отровна риба со кал во жабрите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Единственото нешто што ме спречуваше да се искачам на него беше лоша околност, наречена - приватна сопственост. Така беше и овојпат.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Пред него беше мојата биографија. Ја загледуваше одвреме навреме во вообичаениот разговор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крај него беше познатиот Еди Бакуш, еден од најблиските соработници на претседателот, подоцна и негов премиер.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Со него беа стражарите, и оние другите иследници, луѓето во белите мантили, О'Брајан, Џулија, г.Черингтон, сите заедно се тркалаа низ ходникот и гласно се смееја.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Обичното парење не значеше многу, сѐ додека беше тајно и лишено од радост и сѐ додека во него беа замешани само жени од пониската, презрена класа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Разговорот со него беше како да слуша ѕунење на стара музичка кутија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Промената кај него беше толку длабока и суштинска, што и нему му требаше време за да се запознае, а бидејќи такво време немаше, се однесуваше како измрзнат туѓинец што тропа на усамена куќа за да се стопли.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Прво, со донесувањето на овој закон беа извршени измени во законското регулирање на правото на штрајк на вработените во јавните прет- пријатија и, второ, со него беше регулирано правото на работниците на учество во управувањето со јавните претпријатија.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Законот содржи, сè на сè, десет члена. 2.  По неговото влегување во сила, овој Закон, поради пререстриктивните услови и ди- скриминацијата кои ги воведе (имено, од околу 5.000 – 6.000 лица во иста ваква положба – за коишто, патем речено, имаше обезбедено парични средства со ребалансот на Буџетот на РМ за 2008 година, со него беа опфатени само околу 2.000!?) – тој беше оспорен пред Уставниот суд на РМ, преку рекордни девет различни претставки, од страна на повеќе лица-иницијатори, меѓу кои беа и дел од авторите на овој труд – Апасиев и Савески.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Во него беше предвидено да се применуваат одредбите од член 135 до член 137 (одредби во кои беше регулирано усогласувањето на интересите и заштитата при отпуштањето од работа, судските реше- нија што се однесуваат на заштитата од отпуштање од работа и туж- бите поднесени од страна на вработен), без разлика дали економските, технолошките, структуралните и другите слични промени, како и усогласувањето на интересите или барањето за донесување социјален план без спроведување на претходните постапки се преземени дури по продажбата на должниковото претпријатие или дури по продаж- бата на некој негов дел.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Дека посилен во него беше тој другиот, кого неизмерно го мразеше...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тие за него беа скапоцени во насочувањето на терапијата и заздравувањето на Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Нивното молчење, премолчување на тој факт во писмата што следеа, за него беше сосем јасно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
— My се овргали Билјарот, мислејќи оти кај него беше момок брат му Коле та има право да го кара и галати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Овде Балканците не стигнале меѓусебно да си ги уриваат храмовите, и тоа за него беше убав знак.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со него беше и кметот кој го пречека во селото и му даде некои документи со кои располагаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Денот кога ќе одлучеше од карпата да го издели каменот за обработка, за него беше голем ден, празник.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сега над него беа тројца, темни и загрижени, па не се праша како дошол третиот, туку погоди: нешто стануваше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Никола...“ Ги покри очите и залипа, и веќе тој, иако пред него беше болен, не можеше да се чувствува како лекар.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И пак се наведна. Стана камен а сѐ околу него беше камен. И каменот и полжавот и тревата. Сѐ. И земјата и небото.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Си рече, во себе, поумно е сега да слуша, да зборува кога ќе му речат, а тоа за него беше најтешко.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Гледав во длабините на бунарот, небаре во него беше запретано исчезнатото време на семејството.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Одлуката во него беше созреана.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Овојпат со него беше и чичко Анѓеле.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
По него беа Горјан, Огнен, чичко Анѓеле, болничарката Стевка и сите редум други партизани.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
До него беа оние двајца селани.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А зборовите за него беа единствена одбрана, но и најтешка осуда.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Посакав да ѝ го речам тоа, но нели, пред да сторам било што, требаше да ја замолам да се наведне за да ѝ ја дофрлам мојата намера во увото, но тоа се чинеше незгодно поради испитувачките погледи што го следеа моето однесување, а постоеше и оној личен проблем во моите мисли, што постојано го мотав и размотував, во него беше присутна Катерина; нели, таа секогаш ми идеше на ум иако преку некоја взаемна согласност ние практикувавме необврзувачка меѓусебна припадност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Краткото дружење со Самоников ме поучи дека тој ги употребува зборовите место надежта во она негово упорно приближување кон времето што претстои.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се обѕирна околу себе, па иако тоа се чинеше смешно, нему му се пристори дека во празната просторија заедно со него беше влегла и зимата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога ќе тргнеше во двобој мојот пријател настапуваше навистина како бесстрашен пеливан а аргументите на противникот, тоа го знаев од лично искуство, за него беа мали калливи локви што треба само да се прескокнат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Креветот под него беше мокар. Тој беше усвитен.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
А небото околу него беше блескаво сино.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Собите кај него беа распоредени доста далеку една од друга.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го прашав повторно, се осмелив, дали нема да пречи ако пак почнам да барам... да ги читнам пак малку „огласите”...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Вистински безобразен гад... Бестрага!... Доста беше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Предметите во него беа покриени.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
На него беше нафрлен волк.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Мовта на карпите околу него беше посеан со пламени бисери, што како безброј медузи зрачеа проѕирна светлина.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ѓаволот е на земјата и прекрасно ја извршува својата работа!“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Над него беа надвиснати сите болки на Јов.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговото здравје беше лошо. Беше слеп и покриен со чиреви.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сенката лево од него беше силуета на маж, а онаа десно силуета на жена.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Оттогаш, сѐ што можеше да се чуе од него беше: Пи, пи, пи! Пи, пи, пи!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Го нишаше предавството во корен, и клеветата, заговорот, та секој еден што ќе се обидеше да посегне по него беше погубен!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Доста ми е од смрдеата што ми се наметнува... подобро ќе е да се вратам накај зградата... има време за попладневната смена... * * * Кога се отвори лифтот во него беше Теми: „Здраво, Влатко, како да сме се дозбореле!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Какви необични работи знаеше татко му она време кога за него беше чудесно да се врти на столот и да го гледа насмеаното лице на тато!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
58 Неа ја сочинуваа: претседател: Душан Симовиќ (армиски генерал); потпретседатели: Владимир Мачек (ХСС) и д-р Слободан Јовановиќ (Српски културен клуб); министер за надворешни работи д-р Момчило Нинчиќ (Народна радикална партија); министер на војската генерал Богољуб Илиќ; Милан Грол и д-р Божа Мирковиќ (Демократска партија); д-р Бранко Чубриловиќ и д-р Милан Гавриловиќ (Земјоделска партија); Марко Цаковиќ (Независни); Богољуб Јефтиќ и Јово Банјанин (ЈН); Миша Трифуновиќ (Народна радикална партија); д-р Јурај Шутеј, д-р Бариша Смолјан, д-р Јосип Торбар и д-р Иван Андрес (ХСС); д-р Сава Косановиќ и д-р Срѓан Будисавлевиќ (Самостојна демократска партија); д-р Фран Куловац и д-р Миха Крек (Словенска људска странка); д-р Џавер Куленовиќ (Југословенска муслиманска организација).
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Со него беше симната владата на Цветковиќ-Мачек и формирана нова влада, беше сменет регентот Павле и на негово место беше поставен кралот Петар II Караѓорѓевиќ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во него беше опфатено се она што тој го нарекуваше битка за Грамос.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во него беше вграден делот на големиот идеолошки-партиски-полициски механизам кој примаше инструкции од Централата во кој се разработуваа сите мои реакции при допирите со луѓето и земјата, па се испраќаа прецизни директиви.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Аргентина, неговата земја - чувствуваше - за него беше загубена, а швајцарија му го понуди оној мир што не можеше да го најде во својат родна земја.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Аргентина, за Борхес, претставуваше купче пријатели, неколку национални и семејни митови, шпанскиот јазик, драгите места и драгите улици во Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но Аргентина беше многу повеќе од тоа: нација која од Перон во 40-ите години мина низ периоди на длабоки промени во својата општествена и политичка шминка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес одбиваше да ги признае тие промени и да им се прилагоди.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Навистина никој не го кладе Јолета многу на умот, иако и за него беа стокмени и торба и плоча, божем за залажување, ама кога удри клепалото, се најдовме во вратата со него и како жива кокошка да репавме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Зад него беше седнат Петре Питропот, а на масата пред него беа наредени и жолти свеќи и ламбачиња за да може секој што сака да си купи, иако повеќето од луѓето сами си ги правеа дома.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Со него беа уште Петре Даскалот и стрико Најдо Пашов.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Загатката наречена жена за него беше бесконечна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Девојките за него беа по фабриките, по фризерниците, а некои и чистачки во големите згради на градот. Најубавата со која бил, беше од Домот за сирачиња.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„А вие со Едо?“ праша авторот. „Ние со него бевме браници, ако знаеш што е тоа... Бугарска младинска фашистичка организација.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ова за него беше еден мал добар знак, но ќе мора можноста да ја одложи зашто ресторанот наскоро почна да се полни, а нему му беше потребно допивање за да го разбие малерот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сето тоа за него беше една несериозност на каква што возрасни луѓе не би требало да бидат изложени.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Малиот Едо си ги сакаше двајцата родители, дури, како да беше поприврзан кон Најда кој за него беше несомнен родител.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На него беше пречкртната адресата на затворот и запишано само дека е ослободен.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Бродот за него беше идеално место за филтрирање на карактерот од типот, синот на мама.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби сум престрога во некои мои оценувања, меѓутоа, се чини во случајов спрема него бев прилично попустлива, верувам тоа го немав направено за никого претходно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кај него беше најдена една бомба, две капсули за динамит и револвер.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Неизвесноста беше голема и тоа создаваше причина за напнатост дома, а најмногу кај него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Наместо учебник, пред него беше отворена една книга за пејачот Џим Морисон.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ТРИТЕ ВАЖНИ НЕШТА НА ЛЕТА Којзнае колку ќе „заглавев” со спиење онаква сета занесена во ноќните „индиго” соништа да не ме разбудеше упорното ѕвонење на телефонот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И за него беше договорено, ќе биде на гости кај едни пијатели на татко ми и, истовремено, цел месец во Лондон ќе оди во англиско летно училиште, но не беше сигурно дали ќе успее да добие виза.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во него бевме Игбал и јас, а околу нас индиго бојата и само таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)