ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

СКИТАЊЕ ПО БЕЛ СВЕТ ДОДЕКА со колата минував низ Булоњската шума, на еден крстопат, пред црвеното светло на семафорот, ме престаса еден „Фордкапри“, кој го возеше млад човек, а до него седеше русокоса жена, веројатно негова сопруга.

Наспроти него седи берберот.

Има само едно дрво на крајот од нивата но под него седат кметот, жена му и децата; кметот дреми и повремено фрла поглед кон аргатите да види дали жнеат и колку ожнеале; под сенката лежи и нивното куче кое збивта со издолжен јазик и измеќарот кој се врти околу огнот и му вари кафе на кметот; крај стеблото е врзан коњот кој стои како отепан од бога; ниту јаде, ниту помрднува, а само повремено плуснува со опашката терајќи ги мувите.

Ги стискаше двете искинати копчиња во влажна дланка и веќе не мислеше ни на Никола ни на себе и заборави дури дека со него седат и неговите верници во чии грла разузданоста на таа вечер без мера сипуваше ракија.

„Филозофот треба да знае дека на тоа столче, пресветол управнику, пред него седел само уште отец Стефан“, изустив, мислејќи дека со тоа ќе ја задоволам потребата на Стефан да биде пофален.

Кога повторно си дојде на себеси, гледа пред него седи на колена и му ги влажни усните со камилско млеко.

Лежеше во каушот. До него седеше Патрокле.

До него седеше мајка и Ленче. „Ќерко, имам нешто важно да ти соопштам.

Влатко можеше да ја види само од грб, зашто седеше во оркестарот, во втора редица, а до него седеше Филип со мандолина, се погледнаа и со погледот си рекоа: Таа е наша другарка, најубава и среде трупата.

До него седеше едно шеснаесетгодишно момче.

До него седеше чичко Ламбе.