Сѐ уште се сеќавам дека му реков на Ѓурчина:"Нема да бев среќен ако морав да го сметам за брат некое копиле на таа Огнена Гулева", и тој наеднаш почна вистински да се смее.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Мајка ми рече да те замолам да вечераш со нас“, му реков а тој без зборови ја прифати поканава.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- А кон приказната на Огнена Гулева?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Зар на Никодин да му спомне дека носи некое копиле.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
А потоа и на вечера го поканив.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)