Во нив растат црвенокапи печурки, и не се тоа, човешки домови се, села, куп шарени велигденски јајца.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И да викаат сето тоа време, додека играчите растрчуваа по зелената полјана, а тие чувствуваа како во нив расте едно задоволство, што успеале да избегаат од оној нивни прашлив свет, од влажните зелени ѕидови на своите собички и од сето друго, што ги гмечеше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Над нив растат стари закржлавени дабови чии корени се вжилени во пукнатините на карпите.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)