никој (зам.) - нема (гл.)

Долу во дворот има една супер шупа, никој нема да ни пречи!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Имаме ние и долари, ако добро пушиш можеби и ќе се спријателиме!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме –  правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов –  бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти. 
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
304 Револтот и сомнежот за корупција во редовите на овие јавни функционери и службеници, кои се блиски до локалните моќници, а којшто е јавна тајна меѓу работниците, и кој на моменти оправдано преминуваше во отворен гнев и презир – со право, пред нас, ја постави дилемата дека, во наредниот период, треба да направиме студиозно истражување на оваа доста загадочна и мошне скокотлива тема.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Правото на државата да ги наплати таксите [во никој случај] не може да биде поважно од правото на [пристап до] судот! 5) Недоверба во „институциите на системот“ Во овој дел мораме да ја истакнеме изразената недоверба на работниците кон надлежните државни институции, кој се најповикани да ги разгледуваат прашањата од трудовоправната сфера (покрај судовите, тука пред сè мислиме на: МТСП преку своите подрачни единици, АВРМ преку своите центри за вработување и „озлогласениот“ Трудов инспекторат преку своите локални, општински одделенија).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Никој немаше, како пустиот ѓавол да владееше со градот.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Почекаа долго време,но кога видоа дека никој нема да им пријде се преплашија.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас знам дека не сум умрен, ама ако тој го рашири тој глас тогаш мене никој нема да ми верува, сите овие видувања, овие сознанија ќе останат несоопштени, луѓето незадоволени со одговор на прашањата за кои тие мислат дека нема одговор.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И, откога виде дека никој нема наоколу, го крена капакот од сандакот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На појасот му блеснаа двата нови револвери.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Но, Америка е и земја во која никој нема да го погледне „малиот” оригинал на Мона Лиза, ако неколку метри подоле постои неколку пати поголема репродукција.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Можеби можеш да станеш богат преку ноќ.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кај нас никој нема ниту да забележи ваков случај...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Никој нема покритие за скапоценостите и знаменитостите на сараите, нема мерило за оценување.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сега секому му се брза, никој нема време, а понекогаш и доволно нерви за да ги издржи секојдневните судрувања со луѓето на овој современ , динамичен свет.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Велат ‘shalom-’, а никој нема мир”. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
— А сега, — рече Толе, — нека ви е честит новиот уќумат и шо има — да има, тој ќе ви суди и пресудуа, никој нема да оди ни кај бег, ни кај кајмакам, ни паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ене ти ги слободни другарите. А ако имаш нужда од помош, кажи да ти ја дадеме од нас.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, од ваа вечер знај дека јас ќе барам чаре да избегаме некаде далеку каде никој нема да ни пречи во нашиот живот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не, не! — паша ќе бидеш ти и така веќе те крстиле Паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Еве ти ја, брат Толе, пушката. Co својата работа и со своето име ти си го добил името војвода и никој нема право да ти го земе ни името, ни оружјето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ко клинец цртав прилично добро, но редовно се соочував со таа чудна реакција: „никој нема да верува дека е од дете.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Животот и книгите ме учеа на вистината дека никој нема доволно моќ да го создаде правото, ниту да го наложи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Скот: Веќе никој нема сила да се мрдне.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А ако се погоди зимно врме никој нема да дојде па волци ќе ме извлечат од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ох, не, тие немаат ништо против ако излеземе надвор. Никој нема да ни замери.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еј, јас те сакам, еве сега ти велам додека солзите течат и никој нема да ми помогне, за спас да ги сокријам солзите што блескаат од среќа, да загрли срце со љубов што го давам да не биде мое. Ама јас те сакам до небо, онака едноставно, како дете кога ќе ги рашири рацете кон бескрајниот небески простор, а само вечноста да остане зад нас.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
А најтајното место во ова царство е одајата со три печати, оти во неа сигурно никој нема да влезе, за да не го навлече проклетството врз себе“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Од таа несреќа за жал никогаш и никој нема да те извлече. Богами убаво си загазила во калта“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Сериозно го мислиш тоа?“ праша таа. „Така ти било пишано“ реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се сврте дедо Гога, гледа - никој нема.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ќе забележите дека го привилегирав терминот “тераписки” во овој контекст, користејќи го само за да го модифицирам “разговор” и со тоа да го ограничам опсегот на проблемот. (Ваквото привилегирање на еден термин е препорачлив трик на философите и теоретичарите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Секогаш постои надежта дека никој нема да го забележи.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Или во малку веројатниот случај да успеал, дури и откако те однел в кревет, докрај да се прави буч, сите други илузии ти се здробиле – според главниот лик во Приказни од градот од Армистед Мопен (1978) – откако потоа си отишол во тоалет и таму си му ја открил целата козметика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Би ги изневериле луѓено со својата здодевност и баналност кога ќе разберат дека во недела попладне одиме во супермаркети, дека си ги носиме децата на училишни претстави и дека гледаме филмови’“.456 Избирањето геј за претседател, наводно, не би сменило ништо: никој нема да ја види разликата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сведоци сме на подемот на еден нов и силен култ на геј-обичност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Онаков, дома да го однесеш во Орландо, никој нема да го познае.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Некаква видлива агресивност почнала да им го полни настојчивото тврдење дека се толку здодевни, толку конвенционални и крајно нераспознатливи од сите други. ‌Неодамна во рубриката Мислења во Њујорк тајмс во напис за можноста Американците да изберат отворено геј-претседател, Морин Дауд го цитира Фред Сајнц од Кампања за човекови права, геј-организација за политичко лобирање со седиште во Вашингтон, кој „му се жалел на сопругот дека геј-претседател би бил антиклимакс. ‘Луѓето очекуваат бизарен тип и чудно однесување’ ми рече. ‘Ние секогаш сме ти оној смешниот комшија што се носи шарено и авангардно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во написот со недвосмислен наслов „Семејни вредности“, Калифија-Рајс (претходно писателката лезбејка Пет Калифија) даде приказ на настраното родителство во кој ја нагласи неговата лишеност од настраност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Запознавам некого... мажиште... во бар или на бања и ми се гледа баш онаков... каков што го сакам. Згоден мустак, фармерка ливајс, штиркана војничка кошула... снага-човек...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој видлив обид да ги надминат стрејт-луѓето во лотаријата на нормалноста и да ја избегнат заканувачката дамка на стигмата, геј-луѓето во последно време почнаа да се гордеат со својата здодевност, обичност, просечност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И тогаш одите кај него на Апер Маркет и од петни жили стискаш да не одиш во тоалет, зашто тоалетот е тужибабата, мечтоубиецот...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Никој нема да ти се вџаши, да свика за да се побуни, да те прекине среде реченица, ако се осмелиш да навестиш дека тип кој обожава диви, кој сака сентиментални песнички за невозвратена љубов или песни од мјузикли, кој наизуст ги знае најдобрите реплики на Бети Дејвис или им придава врховна важност на отмените парчиња или на внатрешното уредување – велам, никој нема да се згрози ако подречеш дека таков некој маж, можеби, евентуално, не е баш сосема стрејт.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Си велевме и таму ќе наидеме на тешкотии, ама никој нема да не тера да не сме Македонци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука таа ми изгледаше посигурна и никој нема да има право да ја истави од ова место.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во еден од тие самотни зимски денови, ме стресе звукот на ѕвончето на вратата – толку долго никој немаше заѕвонето на него, што имав заборавено дека постои.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ме слушаш? Роза, Марие и мене никој нема потреба да нѐ види.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ама Паулина има потреба да биде со ќерка си.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Отидов до вратата, ја отклучив и ја отворив. На прагот стоеше Клара Климт.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ете зошто никој нема право да се спротиви против работата на тие пропаганди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа согласување од 1897 год. беше насочено против Бугарија како божемна поттикнувачка на Македонците, но неговите резултати беа штетни не за самата Бугарија, зашто во бугарските внатрешни работи никој нема право да се меша, а за нас Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
На пример: повеќе никој нема да сака да распишува избори оти никој нема да сака да гласа за оние што ги разбира.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се разбира, во таков случај, никому нема да му падне на ум да каже дека имаме „партиско-кадровско цунами“, оти цунамито нема врз што да дејствува, всушност, никој нема да го види, а уште помалку да каже дека последиците во театарот се како после ударот на неправедно омаловажен ураган.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Затоа и трите букови стебла биле највисоки во шумата на која никој немал тапија, ни везир ни валија.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Секој од нив имал свое стебло под чии длабоки корења издлабил легло врз црна, од распаднато месо мека земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Мило, малечко, не се плаши! Не трепери... Јас ќе ти бидам мама...“ - шепотеше, откога се пооддалечи и беше сигурна дека никој нема да ја чуе, дека никој нема да ѝ се подбива, а врапчето лежеше беспомошно брз нејзината дланка и само трепкаше со оченцата.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Што ме гледаш така? Да. По неколку минути, сето ова ќе биде само една епизода за која веќе по три дена никој нема да си спомнува.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Настана тишина која, се чинеше како да траеше вечност. Никој немаше сила да ја прекине.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ајде да се качиме горе, утре е пазарен ден, движење, врева, бркотници и со динамит да пробиваме никој нема да нѐ чуе. Целиот ден ќе го употребиме околу цевката.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А вага никој нема да извага.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И никој нема да забележи ни како изгледа, ни дали е руса, ни колку е висока, ни дека има очи како срна и колена како од газела.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И така, тргнува да весла, без платно, научена дека љубовта нема ама баш никаква врска со гужвањето чаршави, па сама веќе си ги одвоила тие две категории исто како и „појаките“ и олеснета со сознанието дека на наткасната никој нема да ѝ остави банкнота (е тоа е понижувачки!), без прибор за лов и риболов, се фали јавно со уловот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Луѓето чудно ја гледаа, онаква, со шешир, во бела бунда и раце сокриени во ракавици... и никој немаше соба.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во неа никој немаше пристап, дури ни кучиштата, па мршојадите на мира се гоштеваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А може никогаш и никој нема да се реши да го пресретне, вели Атанас Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Грев беше да се убие птица, убиството на птица беше изедначено со злостор.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Никој нема толкави раце. Ти реков - тие се големи како планина.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Мори, никој нема, велам - ништо нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кој ќе праша, кога никој нема време за прашување.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега никој нема со нас: ни некој нешто да нѐ праша, ни некој да ни каже.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стојам така подврзана, а никој нема околу мене. Дури и сенката ништо не ми кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислеше на далечната планинска земја Босна (отсекогаш при помислата на Босна имаше кај него нешто темно), која и самата светлост на исламот можеше делумно да ја осветли и во која е животот, без каква и да е питомост, сиромашен, штур и одвратен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа зло длабеше во него и го раскинуваше, а тој не можеше ни да помисли некому да му се исповеда и да му се довери; па и кога тоа зло си ја заврши својата работа и изби на површина, никој нема да го познае; луѓето просто ќе речат: смртта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
16 Секој ден вежбам јога, работам на себе, на својот селф, јас сум центарот на светот, останатото не ме интересира, друго не постои, и никој нема да ми се испречи на патот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Е, дури сега никој нема да те сопре. Сега имаш сила како Херкулес. Неуништива. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Инаку никој нема да ме има.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Така никој нема да биде повреден, а јас ќе ја спасам мојата душа од обвинувања. Од таа вина што не е моја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Овој потег никој нема да ми го прости, треба да прекинам додека е време.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Никој нема такво име. - Никој, - се согласив. – Само еден. Јас.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Нивниот живот бил како патувањето во лавиринтот на арабеска, секогаш во бег во потрага по излез од лавиринтот, споменот за нивното постоење можеби завршил во точката на минијатурата, којашто можеби никој нема да ја протолкува.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Веќе никој немаше мир во домот, дури и управата отворено ја покажуваше својата загриженост и голем страв.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Никој нема да знае, а и да знае ќе се прави недоветен.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ваков добар портрет кој со такви финеси доловува многу специфичности на мојата личност досега никој нема направено!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Сигурно никој нема да се осмели да ме запре!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Без да размисли, Арафат веднаш одговорил: Господине Претседателе, вие ова можете да го кажете! Но не јас! Никој нема да ме следи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Обично по војните ќе биде познат бројот на загинатите војници, нивните жртви, но никој нема да ги евидентира изгубените верувања, уништените идеали!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат изненаден, сепак не го запрел Бургиба, кој заклучил: Јас од вас барам да ја примените поделбата од 1947 година!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така продолжив да си фантазирам – имаше еден брег, секогаш си велев – да се фрлам, а потоа си мислев, пак никој нема да ме жали.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во тоа наше време никој немаше саат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние имавме полна куќа гости, но по ручекот се разотидоа така што во нашиот дел од куќата во тој миг никој немаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој беше едно темно, нечисто, бедно место во кое речиси никој немаше доволно да јаде и во кое стотици и илјадници сиромашни луѓе немаа чевли на нозете и покрив над главата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеше дека нема опасност, дека никој нема да се заинтересира за нив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мислата им се мајтапи и така куртулува, а оваа надворешна ѓурултија не ѝ може ништо: севдата се опнала како ластегарка и лета каде ѝ душа сака: маката пак, најтешкиот синџир, џврчнат со жежок белег, пак е само нивни и никој нема патечка до него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Најпрвин откај нашите умрени - се вртам - мама ја нема - тебе те нема, бабо мила, - ама и никој нема на гробиштана - го нема ниту дедо попот - раздавам а нема кому да раздадам.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Срипа! - Се загледа... Ништо... никој нема... како и вчера, како и завчера, како и сите поминати денови - искачувај се - чекај - заслушувај - загледувај - враќај се накај пештерана - бигорна - молкум бигори прибирај...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Селото пусто, никој немаше.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Полека ги отворив очите, никој немаше на тоа место, не те видов ни тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Престанав со плачењето, сите молчевме, секој гледаше пред себе со наведната глава, немавме смелост да се погледнеме во очи, никој немаше повеќе што да каже, сега сѐ беше кажано, сега сѐ беше готово.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Никој нема да ја измени нејзината одлука. Ни Хелвиг...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А ако и умре, никој нема што да му каже ниту некому да се поплаче, така му е заповедано од бегот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од обесените веќе никој немаше да има никаква корист, а од живите – царските галии најдуваа робови за веслање, што секако повеќе ќе му се направеше ќефот на султанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И мајка ти и Тронда беа тука, ама сега никој нема. Не знам на каде фатија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ај одлости ја вратата и слези ваму кај нас, сега никој нема да те враќа в село!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ако тој зборува а никое од дечињава не му го слуша гласот, тогаш сигурно длабоко спијам и сонувам па можам и јас некој лаф да му плеснам и сигурно никој нема да ме слушне и ја отчепува и таа својата уста.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од тоа ја обзеде една замелушеност што ѝ ја помати сликата на сето она што се случуваше додека цврсто не заспа: колку и како не се знае, ама Чана ја раздели топлата чорба од петелот со по малку мевце во неа речиси на сите, ја туруваше во саани, во чинии, во месингани чапчиња, во мисури, никој не ја одби нејзината понуда, дури ни Геле Колишев, деверот на Богородица, ни таа, а нејзините синови ја пиеја како да е чај во големи звучни голтки, колку што се сеќава излезе и надвор во темницата, долу во подрумите и ги стоплила момите на Роса со што таа вратила како благодарност голем грст шеќер во коцки за внучињата на Петра, покрај нив, долу открила и други видеуца од свеќи, и ним им дала иако ѝ велеле дека тие се тука од одамна и дека сѐ имаат, дека не се гладни, дека не се мокри, само понадата на Чана никој немал срце да ја одбие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ова што е направено за оваа ноќ веројатно утре не ќе задоволува, само сега веќе никој нема ни силки ни желба да прави нешто повеќе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас сум камен со детски плач Во утробата на светот И никој нема потреба да ме згрижи Пред челуста на ѕверот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
И си киниса, си дојде дома. Бидејќи никој немаше дома, Доста не можеше да го таи своето задоволство, та и сама почна да потпева некаква грчка песна и дури ја заигра.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Шо сакаат тоа направиа кога од нас сиромасите никој немаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Никого не задевај и никој нема да те задева.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ќе а гледам кога ќе иде одѕгора и никој нема да ме забележи", — си ја направи тој сметката сношти под покровчето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете сега, потстисни го за гркланчето и готово е како 'рскавец. Никој нема да те види. Ќе кажиш: така се роди — и ај ми со здравје.“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Никој нема да рече оти од немање, завал, не изнесоа тепциа на синиата, токо ќе речат: „море таа болката Стојова ќе а волеса ни за в телци ни за в говеда, та не направила".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А што е за право никој немаше зијан Од братството и единството на соновите и сонувачите Колку пати треба да се повтори Какво време такви сонови
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Знам дека никој нема да ми верува, но сигурен сум дека со мене би се сложиле сите оние емигранти што пред стотина години се истоварувале на Елис Ајленд: кога стоиш таму првпат, не те импресионираат ни големината на Статуата на слободата, ни висината на њујоршките небодери, ни површината на океанот... туку само се ѕвериш нагоре и не можеш да сфатиш од кај па сега толку небо се збра.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И на крај се постави едно болно прашање, на кое никој нема одговор: а што правиме со оние илјадници парови што стапија во хомосексуален брак додека тоа беше законски возможно?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
За министри дефинитивно никој нема благе везе.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Овде никој нема чуено за Пежо, Рено, Цитроен, Алфа, Сеат, Фиат, Шкода...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ако не крцкаат штиците на душемето кога ќе чекори невестата по куќи, никој нема да види аир од неа, а најмалку мажот и децата”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Го извади од чантата Прогласот на Македонското Друштво во Женева упатено до народите во светот и до Конференцијата на амбасадорите во Лондон во која се образложува барањето за сопствена држава и почна да го чита, но полковникот Бонети го прекина: - Такви обединувања на Балканот никој нема да дозволи...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Никој нема совест...А иднина, има ли некоја иднина?...Има...Кој?...Ножот...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И никој нема да го боли кур.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Отиде на чешмата, но и таму никој немаше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Да можеше да ја оствари тогаш, можеби никој немаше да се расправа.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Мојата несреќна рака и да ја немаше никој нема да забележи - одговорив резигнирано додека го ловев ситнежот по нејзиниот паричник.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Сепак, држи ја во џебот. Сигурното е сигурно - настојуваше Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Патем спомнува дека никој нема исковано златен прстен од 'рѓа иако 'рѓата е надарена со потребната боја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Никој нема да мисли мрзоволно „ја трпам со години, а смачена ми е мајката на моите деца“.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Зарем никој нема да ја слушне?
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мислам дека за некое време никој нема да ми верува за тоа колку некогаш беше невозможно да се случуваат вакви работи, но и како што и самиот велиш, се случуваа многу работи.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Немаше ништо што да каже. Се чинеше дека не халуцинира.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не знам... мене лично оваа „состојба” ме фура на резигниран ентузијазам (или обратно, на ентузијастичка резигнираност).
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Никој немаше никаква идеја зошто тој се однесуваше на тој начин. Ни сега никој нема.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа беше срамно од моја страна, но јас прифатив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но не смеете да заборавите дека вие ми понудивте поравнување на сметките.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ох“, ми велат тие грди носители на лошата вест, „Ох, сметај го сина си за жив, никој нема право мајката да ја наведува на лоши мисли, можеби така и треба кога родениот син ќе ѝ замине в борба.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Само ти умееш да поминеш низ животот со тоа твое иха-ха-ха а притоа да веруваш дека сите си ги засмеала и никој нема да ти земе за кусур.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога го реков ова татко ти и вистиски зовре.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ако ја приредеше прославата, Иван Степанович, негде долу на корзото, да речеме во Кралска круна, или во некој друг таков локал, никој немаше да размислува за девојкине ниту пак за тоа од каде се парите за прославувањето!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не мислам на нашата раздалеченост од личната несреќа што му се прелева секому на претек а нејзиното прелевање никој нема сили да го предвиди и да го спречи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мртвиот е мртов, него повеќе никој нема да го крене!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Немам сретнато никого надарен како тебе со таква дарба!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Деновите да поминуваат праволиниски, одејќи низ улиците со поглед кој се губи некаде низ просторот и мисла која ќе се скрие далеку во времето и никој нема да ме праша: - „Зошто ја скрши и последната чаша надеж?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И два живота да живееш, никој нема да ти биде толку близок до твојата душа како јас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никој нема да ти го допре срцето, зошто таму е моето срце, во твојот поглед е мојот лик, во твоите очи мојата убавина, на твоите усни мојот копнеж, на твојата душа мојата љубов, на твоите гради мојот живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Утредента, уште во раните часови, кога сè уште никој немаше станато од спиење, ме разбудија ужасни грчеви во стомакот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бидејќи таа си беше во години, наутро се будеше во пет часот и претерано гласно слушаше временска прогноза.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Има време, ќе научам - помисли - да се надеваме дека првиот училишен ден никој нема да ме запраша токму за Лазо Ангеловски.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Знам дека и Тебе, како на автор, Ти се случува истото.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Еднаш, дури, бев во искушение да ја украдам од една библиотека, што сепак не го сторив: не ме бива за суспектните акции, особено доколку тие би биле насочени кон загрозување на општите добра!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можам да се обложам дека никој нема да се повика на капиталните семиолошки студии на Еко (Отворено дело, Шесте прошетки низ наративната шума...) или на неговата откачена фељтонистика (Diario minimo, на пример...), туку сите најпрвин ќе с закачат за Името на розата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вардете се. Никој нема да ве варди. Ќе биде добро. Белки не сме фрлале камења по господ. (Умира.) (Тишина. Пауза.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- А јас му велам: -А зошто така? –А тој ми вели: - Затоа шо ако е инаку, никој нема да го сака комунизмо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Драги братучед! Ти се бориш за туѓи интереси и против мајка Грција. На крај ќе изгубите. Никој нема да ви помогне.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Додека пред олтарот стои Мита, никој нема да се осмели.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе ја запаметиме татковината најубаво што е можно само за четири дена. Никој немал таква среќа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Малку подоцна Сани стои сред парче сонце покрај една поставка која се состои од застаклен синкав базен во кој би требало да има пингвин или фока, но сега е празен. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 167
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мириса запуштено, одбивно и скиселено од нешто како остаток на задушен ветер и крајни мисли на малецки цицачи додека си ги одгризнуваат стапалата и крварат до смрт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако некој ја праша, а таа знае дека никој нема да ја праша, спремна е да каже, Се вика Врба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Инаку нивните книги никој нема да ги чита, ако го опишуваат само обичниот живот без да додадат по нешто свое.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Никој нема да одиме додека не смислиме што да правиме- рече Даскалот. – Ми е страв оти ќе ја исплашиме. Гревота е.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ќе се свртам, никој нема, а јас сѐ нешто си кажувам, се карам со некого.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А на масата никој нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Избегале и курири и курирки, никој нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега знам дека никој немал можност да го повтори скокањето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега од никаде никој нема да ме фати, да ме подземе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Баш бев среќна што никој немаше допир до таа моја мала оаза.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Никој немаше да знае, но неверството ќе лебдеше во воздухот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Така некако се извадив надевајќи се дека никој нема да дознае ништо.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Со други зборови (резонирале тие), никој немал право да им ја оспорува желбата да умрат во родната земја, „во престолнината на Македонија“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И на тоа никој немал смелост да реагира.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се разбира, никој немал право да им ја оспори желбата на членовите на Гемиџискиот кружок да се борат за слободата на Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Се сврте дедо Гога, гледа - никој нема.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тие најлесно потпаѓаат под влијанија затоа се „како еден-така сите”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- ... Мамо, те молам, прекини, остави ме на мира! – свика Саше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама прави си како сакаш – во септември никој нема да ти биде крив ако...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ако ги прашам, моите сигурно нема да ми дозволат - рече Мила. - А, моите мислиш, да? – додаде Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да не се тие реклами, никој нема да мисли дека кока-колата е најубава и затоа толку масовно ја пијат особено младите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па нема да ги прашаме? – реков. – Ќе заминеме без да им кажеме и ќе се вратиме пред да се стемни. Никој нема да знае.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)