ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Оти ако се замешаат властите во ова, можат да нѐ обвинат дека сме зеле да се бунтуваме, па ни црква, ни општина, ни училиште не ќе ни дадат да си отвориме.

Без да сакам да бидам догматичен, мислам дека може да се каже дека ефектот од Фелоусовиот пристап е претерано да ја обопштува појавата што ја објаснува толку раскошно и емпириски, истовремено хомогенизирајќи ја до еден „мошне доследен образец“, иако, мора да се признае, „испреплетен“ и „комплексен“ (25).

А ако, во својата изопаченост или во својата љубов кон мелодрамата, инсистираме да го сфаќаме сериозно она што треба да се смета за начисто патетично, ако инсистираме да не го третираме нетрагичното страдање како патетично, туку како достоинствено, се осудуваме за сентименталност.

Конкретниот есенцијалистички модел на машкиот геј-идентитет кој го промовира Фелоус, неговата визија за геј-мажите како природни старинари, архитекти реставратори, љубители на стари куќи и „чувари на културата“, не може да ги објасни оние мажи – а знаеме дека такви има, дури ги има и во значителен број – кои се страсни и посветени модернисти, кои инстинктивно мразат украси, мразат викторијанска ситничавост и детали од разни периоди, кои копнеат по чисти линии и по апстрактни форми, по простори на зен-чистота и по јапонска апстракција и кои ни мртви нема да ги најдат ниту на сто метри од некое милјенце.

Односно, сме скривиле во вкусот.

Со тоа ги повикуваме оние што би сакале да се удостојат на наша сметка да нѐ обвинат дека уживаме во кич. ‌Ако мелодрамата си ја навлекува етикетата „кич“, тоа е затоа што доброволно тргува со сентименталноста.

Таа одбива да ги отфрли како несериозни патетичните видови на страдањето – како преувеличени, фантастични, страсни или наивни, да се послужам со речникот на Зонтаг – кои не можат да дораснат до степенот на трагедија.

Понатаму, третирајќи го тој образец, чија највидна одлика е „родовата атипичност“, како претставителен за „геј-мажите што се склони кон зачувувањето“ (25) и најпосле за геј-мажите воопшто, Фелоус на крајот на краиштата ни ја наметнува како вистина за нас која мораме да ја признаеме – инаку ќе нѐ обвинат дека сме во состојба на одрекување (токму поради таквите тактики на виткање рака противниците на есенцијалистичките модели на хомосексуалната различност честопати го нагласуваат имплицитно принудувачкото, дисциплинирачко или „законодавно“ дејствување на есенцијалистичките теории).343 ‌Покрај сите тие проблеми, кои се типични за секој обид општествените идентитети да се претстават во есенцијалистичка смисла, во овој аргумент има и уште една слабост од толкувачки или критички вид.

Па ајде да повториме некои од нив.