нѐ (зам.) - пикне (гл.)

Нѐ пикнаа во гробиштата и почнаа да пукаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Отворија еден кафез и нѐ пикнаа внатре. Нѐ заклучија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нѐ пикнаа во Загвагонот, во фургонот за затвореници.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после, наместо во возот, нѐ пикнаа во големата чекалница пред пругата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ пикнаа во бањите, нѐ избањаа, нѐ дезинфицираа, нѐ облекоа во тренерки и нѐ построија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)