нѐ (зам.) - удира (гл.)

-Море нас нѐ удираа и со кундаци и нѐ маваа ем со стапови, ем со тупаници и клоци... По кај ќе стигнеа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ле-ле, мајко, како нѐ удираа и по плеќи и по глава и по лице... Удираа со затворени очи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нѐ удираат по петици, ни ги потфаќаат стапалата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ истерува од нужникот, ни тропа на главата, по плеќите, нѐ удира кај ќе нѐ завтаса.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ удираше црн дожд, нѐ убиваше силно сонце, се пробивавме низ најстрашна снежна фортуна, не, ништо не можеше да нѐ врати од тој пат, да нѐ оддели од тој човек.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога паѓавме од изнемоштеност, војниците нѐ удираа со клоци по слабините.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А дождот врни, вејврни, нѐ удира по тилје.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бистриме така граматика, политика, а ветрот нѐ удира в лице, нѐ бричи на суво. Ја ваби зимата ветрот и ни ги собира очите, ни ги сменува погледите, ни ги разменува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јајцето нѐ удира по чело, по нос, по заби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)