се (зам.) - знае (гл.)

Се знае дека првиот вистински чекор за успех во иднината е самодовербата на нас луѓето, во себе си, како нација, како Македонци, да се цениме себе си, да си ги познаваме корените, да си ги почитуваме предците!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во тие времиња ако беше земен на нишан, сигурно ќе те погодеа, зашто не се знаеше кој сѐ нѐ стрела, кој поради себе, кој поради козите, кој поради кариерата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И се знае, ножот. Остануваше само да се избере видот на смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И овде, како во расказот, имаше волк, но не се знае­ше кој е вистинскиот, всушност имаше повеќе.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Мајка ми донесе ракија и мезе, нешто подизбриша и замина. – Сироти пролетери, со козите ќе стигнеле до Америка и Англија, кај ни е крајот? – започна Чанга. – Шегата настрана, со Сталин не се знае!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Откако го воспоставија вообичаениот молк од поранешните средби, прв се огласи Чанга: – Идат тешки времиња, не се знае што носи новиот ден...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Тој не сакаше премногу да се знае за него. Другите полесно даваа изјави...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој можел да го убие, се прашуваат луѓето и се знае каде им оди помислата ама никој не се решава тоа да го изусти.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Толку не се знае кога е продавач а кога купувач што на моменти се чини дека истовремено е и продавач и купувач.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ве почешува ли учителот со стапот по рацете? - Кој не учи... се знае, а кој учи - не го гиба...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Значи, ти мислиш, не се знае гробот на Никола?“, реков. „Не, не се знае“, рече тој. „Оној гроб е празен“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Главно било, ти, преку власта, бидејќи се видело дека ти си во врска со власта, се видело и по тоа што ти дале пари за изградба на водоводот, а богами, велат, сигурно му дале и за бунарот, ти, значи, требало да ги натераш маказарчани, со власта заедно, да ја продадат земјата и куќите, а потоа, се знае - процент“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
за писмата со топли поздрави до неговите родители што живееја на другиот крај на светот и за телефонските извинувања на моите родители во истиот град што не сме ги посетиле на сведен, оти, нели, пак тој морал да се задржи на работа, за левиот чевел од секој пар чевли што се купуваше за помалата ќерка, а кои тепаа на глуждот па требаше да се разлабават кај мајстор Младен, за молерите кои можеа да дојдат само ако е тој на пат оти, се знае, прават страшен неред во куќата и,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се знае не само од документи, туку и од раскажувања од колено на колено, дека умрел како голем богаташ“. „За тоа знам и јас“, реков.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Или подобро и да не се знае? Да, подобро.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сите следни денови, кога летото беше веќе во својот зенит, притиснат од сè наоколу врело, се борев со потребата да го раскопам оној гроб, да го дознам и она што, можеби, е подобро да не се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во секој случај, рече Владе, оној гроб за кој ти мислеше дека би можел да биде на Никола, еве, не е, а каде е неговиот гроб, не се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Веднаш потоа, двајцата Албанци исчезнале, не им се знае трагата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Читав: „До уважениот везир, славниот мушир уредувач на светот, предострожен управител на општествените работи со прониклив ум, извршител на народните работи со правилен суд, градител на темелите на господство и среќа, кој ги зацврстува столбовите на среќата и сјајот, окружен со милоста на севишниот владател, до муширот на Румелискиот ејалет, мојот везир Ахмед Мулаим-паша - севишниот бог да му го продолжи господството, и до одличниот правник меѓу наибите, наибот на Монастирската каза - да му се умножи знаењето, кога ќе стигне високиов царски знак, нека се знае: Во бовчата за џезието во Монастирската каза отсекогаш имало по 98 листови од горна категорија, 950 од средна и 162 од долна категорија, вкупно 1112 листови на џизието, што се распоредувале на рајата, населена во споменатата каза, и нивниот износ се собирал од споменатата раја по утврдена процена.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
За градинчињата и за бавчите да не зборуваме. Сѐ што беше пркнало, се исуши. Се знае, октомври е сушен, и дури посув од август.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Исправен под небесниот волумен, како сваперен, сенка на некој мртов, на дамна мртвиот Никола Поцо, наслушнував да ги насетам промените во почвата долу и да видам дали се тоа победи и слава, или нешто што е подобро и да не се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Реков веќе, кое е тоа место, не се знае. Нема никакво обележје.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа ќе се знае и ќе се есапи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Само парки магла и некој тивок, ладен скомраз, чиј извор не беше тешко да се знае.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Оваа поента Рајт ја формулира во вид на прашање: „Како е можно да се знае што тука бара од мене правилото кое го сфаќам?“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И затоа овој дел е претворен во огромно летувалиште и не се знае каде едно свршува а каде другото продолжува, сѐ таму до Румолифенари, пред вратите на Црно Море.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Немаше потреба да се знае гемански за да се дознае кога тргнува и каде оди некој од возовите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овде има толку магацини, дуќани и други продавници, што бројот не им се знае.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Слушнав дека во цела Франција има над 70.000 југословенски работници, но точниот број не се знае.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тогаш веќе не разбираш кој јаде, кој пие, кој игра... Сѐ се врти... Единствено се знае кој плаќа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Се знае: ако е тантелата од Бриж, - таа е најквалитетна. И со тантелите Бриж, се гордее.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Ова не се времиња за средби со Евреи, макар и од школски денови”.  „Тоа може да важи за други места, Ели”, рече Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Да не се знаевме од школски денови, ќе помислев дека ме избегнуваш”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Само едно старче седнало спрема нив во првиот ред, да не се знае дали посматра или дреме.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ги фаќаше тревога, зашто не се знаеше колку брзо ќе се шири војната и нема ли утредругиден да се префрли и наваму.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Душата му се лути на полјакот, дека не чува како што треба, иако се знаат, комшии се дури, и толку пати го честел со ракија и редовно му дава грозје да им носи на децата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Сега? - ги стисна тупаниците Танас. - Се знае: нема да им останеме должни!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Можеби не се знае каде, но јас и мајка ми веќе насетуваме; некаде в логор.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Се знае, - шепна Митре и ги смурти веѓите.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Секој миг се очекува да насрне пеколот, а после - се знае: ќе се сневиди сѐ она што со векови се создавало, ќе замириса воздухот на пепел и јаглен, а по малку ќе останат само урнатини, поцрнети и голи, што нема ќе сведочат за доживеаниот ужас.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А таму - се знае. Исто како и со чичко Петрета.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Гледај, чудо: им дојде денот и на дивите коњи!“ ме начека.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Кој од вас свири прва мандолина?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се знае - петка - и вкупно - триесет и едно. Сè е мое!“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Велам јас: од кол, на кол - понатаму се знае каде му е редот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Меѓутоа, пред вратата на вториот кат - како да ме чекаше - стоеше дедо Коле.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па се знае - Марко свири, за да ѝ се лепи на Соња.“ Сиот се вцрвев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од шупло во празно претечуваат цели векови и ќе претечат уште многу и пак нема да им се угоди на таквите како Данте.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Пред Божик и зад Божик кај и да си, оди на вечера со русокоса придружничка за која однапред се знае дека е ненаситна тигрица со тесна специјалност – черечење на сладникавите занеси.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И пак нема точно да се знае, како што не се знаело и не се знае – има ли и колкава е разликата помеѓу шуплоглавците и полноглавците?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На крајот, сите итаат да си ги покријат ќелавиците со хох- цилиндри и да стасаат да плукнат од мостот пред да замрзне убавата сина река.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Што е потивко: да се чека и сонува нешто што го нема и не се знае дали ќе дојде и дали ќе се обвистини и по крајот на сонот или да се исчезне еднаш засекогаш?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
За тие четири стотини штици, колку излегуваа од педесет трупа, чорбаџијата плаќаше седум бели череци или 35 гроша — на трупарите по еден черек, два на мајсторот дневно, та така него го фаќаше неполни десет пари штицата, а ја продаваше тука, на бичкија, по грош и шеесет пари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се знае. Кој доспеал во тој затвор не ќе се пофали со добра постапка; нема да помине без тесни долапи, ситен синџир на гуша, белегзии на раце и тежок тумрук на нозе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таков беше адетот кај сите бегови: да држат по едно младо („живинче") во кулата, да се знае дека се чифлигари и дека имаат измеќари за секаква работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Огнот пушта сињи пламенчиња и ги озарува двете зажарени лица и светнатите тигрови очи. Не се знае кој повеќе е зажарен.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа рече: — Значи, ваа вечер ќе и ватиме сете топтан и ако не сакаат да се откупат—се знае.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па затоа и Крсте и Ѓуро поминаа на тој ред и одлежаа по десет дена во тесните ќелии, стенкаа под тешкши тумрук и сите други стеги, но по десетте дена веќе беа во една од широките темни одаи, со уште дваесетина како нив, и почнаа да кркаат од тавите печено бравско месо и кисело млеко што им идеше од градот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе се обидеме и по вој пат; белки ќе има некој спасибог баре за децата, та за нас се знае оти ќе тргаме маки и ќе и оставиме коските по ридиштата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Храната на бичкиџиите се знаеше: царевна погача и вода од петшест зрна грав.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но тоа да го продолжи барем некој месец оти не се знае него кога ќе го извадат од ќелијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Всушност, ѕвончето е звучен патоказ на главниот пат кон ѕвездите а за патарината се знае кој ја наплаќа, како што се знае кој има канџи и дека тие не му се за свирење клавир.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И насмевка, баш при допирот на ѕвездите - за да можат луѓето долу да пресметуваат на првите дигитрони колку благост збира во една обична насмевка за која се знае дека не се купува на пазар, не се позајмува и не се краде, туку само се подарува.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Пред Божик и зад Божик кај и да си, оди на вечера со русокоса придружничка за која однапред се знае дека е ненаситна тигрица со тесна специјалност – черечење на сладникавите занеси.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Скоро целата муниција беше истрошена и се знаеше дека Бугарите не чекаат во Струмичката Долина за да не спречат да преминеме во Грција.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Овде не се знаеше ни кој кого ебе, но се знаеше само дека сите беа заебани.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
На шаховската табла никогаш ништо не се знае и секогаш можеш да бидеш изненаден од зад грб и од кого било.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Помилувањето од претседателот на републиката врз него делуваше, како што се знае, како завршен удар, бидејќи шест години потоа не пишуваше.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Никогаш не може да се знае зошто некој станува дисидент. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 115
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Ајде, бре! Не се знаеме. Ти не можеш една реченица да кажеш докрај без да ти ја шепнат.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На тоа место, и само на тоа место од сите места во Македонија, специјалистите (не се знаеше кои и за што) утврдиле дека природата зрачела многу редок елемент наречен од нив радон, кој лекувал секаков вид астма, во медицината познати од бронхијална до алергична.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Негативни искуства: потребно е одредено искуство за да се натера жапчето да пушти сок и да се знае колку е доволно да се земе.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Она што го градат тие, се знае дека е изградено како што треба, од вешти раце раководени од мајсторски умови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се знаеше дека во нејзиниот череп, како бисер во школка, имаше камен со амајлиска моќ.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одредена терминолошка недоследност забележуваме при дефинирањето на установата како „деловна единица“, посебно ако се знае дека под овој поим се смета постојано место на активност преку кое или во кое се врши, целосно или делумно, стопанска дејност, како составен дел од одредено правно лице.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
И тоа беше сѐ што се знаеше, оти второто ливче од претсмртните сочиненија на отец Мида беше нецелосно, а последната реченица незавршена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А за онаа, западната, ништо не се знаеше, оти ниеднаш вратата нејзина не беше отворена од онаа ноќ кога отец Мида, неколку часа пред да се упокои, го внесол во неа умножението на записот и ја заклучил клучалницата нејзина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако се знае во царството наше за одајата кобна (за која голтка знаење ви преподадов веќе, о жедни), со ин и неразјаснет запис, и откако таа одаја и записот се поврзуваат со проклетството кое го било царството и најдобрите колена во родот негов, се знае: додека не се разбере што говори записот, каква ука дава, нема да има мир и спокојство, и проклетството ќе виси над градот и царството наше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И нека се знае, преку говорот на летописот, за вас кои доаѓате: тројца бевме, Лествичникот, Филозофот и јас, Иларион Мозаичник, во шест илјади триста седумдесет и второто лето Господово, на вториот индикт од создавањето на светот, во месецот петти, ден од месецот тринаесетти; слегувавме, за третиот печат од вратата на одајата кобна да го отвориме, по третпат во неа сподобие човечко да влезе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не се знаеше ни кој, ни кога, ни зошто го донесол записот таен, на книга сочинет, и го оставил токму таму, и каква е смислата на буквите, и каква е смислата на тие дејанија – да се донесе тој запис токму во нашето царство, во нашата пречесна црква, и токму во таа подземна одаја кон истокот на светлината што гледа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ова го кажувам патем, само за да се знае.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таму дознав дека црквата е стара десетина години!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А на телефонските столбови број не им се знае.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но, напнатоста трае, иако веќе се знае виновникот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
МИТРЕ: Еми тоа се знае, гајлињата за луѓето ги оставил господ, не ги оставил за ајваните.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
До овој саат фиљан ќе биде кај нас на гости како при тетка, а од тој саат натаму му се знае — главата негова ќе оди на местото од парите.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Одењето се знае, идењето не се знае!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Откако се знам, а еве преку шеесет ги имам, само тоа се збори и до ден денешен никому ништо.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ти брзаш,мој сине,да земеш венец од лаври во крајот на блаженства,кај што не се знае болка и време, каде што таму, во рајот, од приказни можеш да сретнеш задоволства толку ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Психолозите и психоаналитичарите немаат да додадат ништо помудро на оваа тема од кој било друг, па затоа и теориите за третиот пол наеднаш се одново популарни: ако хомосексуалноста и хетеросексуалноста, всушност, ни се програмирани во телата, тогаш веќе нема што да откриваме од каде ни се ниту, пак, има што да изнаоѓаме левтерни објаснувања зошто некои поединци излегуваат стрејт, а други испаѓаат геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е одлика на нашето општество во целина, а треба да се објаснува преку општествени фактори, како и преку индивидуални. ‌Причините поради кои некои момчиња стануваат хомосексуалци, кои и да биле, мора да се горе-долу истите причини поради кои некои момчиња стануваат хетеросексуалци, со оглед на тоа што само во последниве триста и нешто години момчињата воопшто стануваат едното или другото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Згодно би било подробно да се знае како работи тој систем и како масовно ги произведува и ги распределува тие релативно нови марки на сексуалниот субјективитет – но, додека не дознаеме, бесцелно е да се шпекулира за процесот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И хомосексуалноста и хетеросексуалноста се артефакти на истиот општествено- сексуален систем, систем што во голема мера се совпаѓа со западниот модернитет, иако е систем што различно еволуирал за жените и за мажите.378
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Загинал, ама не се знае од чиј куршум и тоа не во Езерец, туку во Сничени, соседно село кое денес е наречено Кастанофито, по тоа што има многу костени.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тука нема музеј на Петропулакис и ниту му се знае гробот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Маж се знае колку може и што може…
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За да се види секој слој на таа текстура, за да се знае секоја состојка на сите тие слоеви кои го сочинуваат човечкото суштество, требаше да се направи првиот чекор – да се отстранат илузиите, а најголема од сите илузии, сметаше тој, е религијата со нејзините догми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веруваше дека само разумот може да ги урне илузиите, и своите претходници ги бараше во сите оние кои повеќе му верувале на разумот отколку на религиозните догми.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Се знаеме од некаде - прашав. Одмавнаа со главите одречно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Инаку не се знае што ал ќе те снашол.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сѐ е знајно, сѐ се знае, ако сака и под земја да е. Ја издржавте војната, заслужни сте за слободата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
40. Познато е дека месните војводи секогаш си зборувале само на мајчиниот јазик, а се знае дека, на пр., Д.Груев со Македонците си зборувал само на македонски.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но бугарското русофилство беше со сметка и не беше трајно, значи, и руската политика немаше да се измени конечно штом не се знаеше до колку е искрена и трајна бугарската надворешна политика.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие се знаат со дипломати, професори, редактори и издатели на весници.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Најнапред, од секого се знае оти ние ги милуваме нашата татковина Македонија и нашиот народ, зашто секој ден ги гледаме и ги изучуваме со своите органи на чувствата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Се знае оти сите тие господиновци си ги имаат најгоре од сѐ своите лични интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не знам дали нашава млада популација слушнала дека јазикот, особено мајчиниот, треба да се знае, за да се чува чист и секогаш подготвен за соопштување и воспоставување дијалог со светот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Браќата нејзини, меѓутоа, и уште некои го зграпчиле насилникот и му ги наместиле ковчињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И додека најмалиот со зачуденост на детински невиното лице му притрчувал да му помогне и да го исправи на нозе, фрлајќи ја пушката во недораснатоста да сфати дека нечија невидлива цевка внимателно му го бара челото покриено со густа коса или лицето или градите ослободени од секаква тежина на зимска облека, другите шестмина од скок се фрлиле на земја и заревеле или одмазднички или охрабрувајќи се меѓусебно без заштита и на најмало камче пред очите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кој некој? Се знае. Судбината од која можеш да се сокриеш само в гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Селото и сѐ околу него било пусто, а какви болки вриеле во душата на тој човек, не се знаело - ни тогаш ни сега.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Подоцна се знаело дека бегале од чумата, од тоа вековно страшило на човештвото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стрелале во ништо, слепо, со бес на расрдени ѕверови со заби да го кинат невидливиот грозоморник, и веќе не се знаело кој и од која страна пука.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А и ова со нас. Некој определил чија кола кога да се распадне под камењава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој нигде и никогаш ништо не запишал за тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа другите и не се вратиле со покајнички наведнати глави да побараат прошка или без збор да ѝ се приклучат на дружината, збрчкани колку што биле покојните Дмитар-Пејко и Неделко Шијак и помирени со можноста да налетаат на преостри димискии или да се најдат под копитата на разиграни коњи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И го оставиле зад грб настанот. Сепак се знаело дека Мечкојад ја памети срамотата...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Денес, мила моја, може да се остане жив единствено ако не се праша, ако не се знае ништо, ако не се има очи и мисла за ништо од сево ова што станува околу нас. Обиди се да ми поверуваш...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Откако се знам само пусти пари, пари, ила пари! А и чест!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се лизгаш низ сопствените раце, како јагула немирен, и за себе недофатлив И светот со тебе се лизга ко дете на тобоган, Привремено весело, сепак...повторливо, толку извесно просто неинтересно - се знае дека на крајот ќе падне она што паѓа од високо.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
На пример, ако три планети кружат една околу друга под влијание само на силата на гравитацијата станува невозможно да се претскаже движењето на планетите за подолг временски период дури и ако позициите и брзините на планетите се знаат со голема точност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Еднаш мореше да се најде, тоа се знаеше уште веднаш, штом го сети она бавно будење, а сега беше тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но привеал филан и филан и тоа е вредно да се знае...“
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега гледаше во календарчето и мислеше на една шега на стрико Дуко: „Зарем е потребно да се знае секогаш кој ден е; зарем не може да не се погоди, да се згреши за неколку дена, чудо големо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се знаеше само дека оној ниеднаш, до гроб, не рекол ништо за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако животот е казан во кој си додаваш и готвиш посно, масно, мешаш, посолуваш, ги криеш тајните финти од сите други или им ги шепнуваш само на најдобрите пријателчиња, колку да се знае што готвач на животот си.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Беше зима и дефилето, бундите што се движат како на модна писта, беше ретка глетка во тој дел на градот, каде се знаеше за лажна астраганка во црна боја и толку.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овој тевтер, или повеќе истородни тевтери, со сигурност се знае, во Потковицата суштествуваа до почетокот на педесеттите години на овој век, односно од времето кога присилата за колективизација многумина од Потковицата ги распрска на сите страни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се знаеше, а тоа можеше и да се види, кога доаѓаа или си одеа, дека многумина од нивните млади мажи учат или попуваат некаде во Битола, во Солун или во Света Гора, дека кога требаше да му се исплатат давачките на дворот, сами тие му ги носеа, дури во Константинопол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поправо, тоа не беше само еден тевтер, туку повеќе, многу тевтери, слични едни на друг зафатени еден за друг и подврзани со кожа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да не сум и јас мртов, мајката? Ништо не се знае во ова страшилиште.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колку да се знае дека сум жива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми врне, локоти. Отворај се земјо, мислам, отворај се земјо и голтни ме, потрагата да не ми се знае. Поштивијата...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дождот ја замива земјата околу него, ја заметува крвта. Да не се знае што станало тука. Може само затоа врне дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сме се измешале со гуштери, со змии, со кртици, со разни гадурии. Не се знае кој е полиот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Над нивните отвори ѕунеа човечките гласови, ечеа, се одѕиваа, како пчели над саќе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Натаму тој изговараше чисти бесмислици, така што ништо не можеше да се разбере; можеше да се види само дека непристојните зборови и мисли му се вртеа само околу истиот тој шинел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Беше во најубавите години кога се знае и се чувствува полната вредност на животот; ги победи сите противници и беше помоќен од кога и да е порано; со длабочината на својот пад можеше да ја мери височината на својата моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Имаше и некои други садови на кои не им се знаеше намената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дали Акакиј Акакиевич ги слушнал овие за него судбоносни зборови, и ако ги чул, дали тие оставиле врз него потресен впечаток, дали зажалил тој за својот макотрпен живот, ништо од тоа не се знае, зашто тој постојано имаше огница и бладаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Треба да се знае дека едно значајно лице неодамна станало значајно лице, а пред тоа било безначајно лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Стана почувствителен за работите околу себе. Го навредуваа некои предмети кои порано не ги ни забележуваше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред сѐ, треба да се знае дека за артифексот значењето на vas симболот во алхемијата било со исклучителна важност. Vas hermeticum бил значаен колку и prima materia.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Третиот чинител на равенката глава/алемичарски сад е Каменот на мудроста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тогаш во куќата, како нешто што е неизбежно се знаеше за една тајна: горната одаја, лево откако ќе се искачиш по скалите од дебели дабови штици, беше непристапна - дебели алки, низ нив поцрнет синџир со врзани краеви од тежок старовремски катинар.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега, без да се знае дали во омразата ги држи страв, нишка со која, како што мислии едниот и другито, е врзан за надеж дека ќе преболедува, се повлекуваат со лазење, нечујно.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не се знае впрочем дали тоа име ѝ е вистинското, а во историјата, во поширока смисла, нејзиниот живот и нејзиното минато се штура безначајност.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Семоќни волшебници со змиски очи се спогодиле да ги состават овие луѓе во мачната и тешка илјада деветстотини и дванаесетта година, во која не се знае колкав ќе е откупот на поразените ни колкава ќе е и каква награда за оние што ќе слават.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сега ти, предложи утот, не чекајќи да го пофалам Што јас?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Откорнатите грамади ги преземаше втората група и ги ситнеше со чекани – бараше дијаманти. ( Ако се знае дека еден грам од таа скапоценост на 15 000 тони ископан камен, лесно ќе се замисли тешкиот живот на малите несреќници).
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ќе дојде време ќе се знае вистината: дали сум или не сум рака на правдината.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Всушност, повремено заспивајќи –насекој час по десет до петнаесет минути – ни овозможуваше да здивнеме, без да го забележи тоа тој или некој друг.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Така месечината, со сребрен венец украсена, и без да се знае што се случило, била спасена.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Овој двонасочен редукционизам е контекстот во кој јас ја гледам когнитивната наука: ние не тврдиме дека имаме комплетна теорија на невроните или шемите на која, кога само би можеле да ги извршиме сите пресметки, би можеле да сведеме сѐ што се знае за човечката когниција.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога конечно газдата на арабаџиите не пушти глас дека ќе дојде, старите играчи очекуваа да се појави некој од повиканите нови играчи, кои, меѓутоа, го немаа потврдено своето конечно учество, па не се знаеше до последниот момент кој би можел да дојде.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овде, таа двојна имагологија (како запад го гледа исток и како исток го гледа запад) е балканизирана.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зар не е доволно знаењето на најмалку осумстотини зборови за да се знае еден туѓ јазик?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Уште од култната книга на Сузуки и Фром Зен будизам и психоанализа, се знае за стереотипот според кој запад го карактеризира прагматизмот, а исток неговата мистика, која е насочена самата кон себе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Срдечно се поздравија, како да се знаеја од многу одамна.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се знаеше, татенцето го имаше земено на нишан и во овој случај ништо не можеше да му се приговори, проклет да бидам, сакаше да направи човек од Кејтеновиот син.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како да беше сиот од мали вентили: штукаше и изгледаше дека прска, отфрлувајќи ја главата од собраните раменици. Се знаеше - од него избиваше парфем и лук.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Повикот, се знае, беше за мене. Се разбира од амбасадата. Кој ли може да биде сега?
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Брат ми ги пасел воловите и ги натерал во нива со ѓонче, а се знае дека ѓончето или детелината е премногу силна храна и воловите немаат наситка од него.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ние му кажавме на Лазо, а тој продолжи: Ќе ми го поздравите многу, но не му го кажувајте моето име, само ќе му кажете од каде се знаеме.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но колку далеку може да биде таа иднина не се знае. Можеби илјада години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тој збор ја означува исто така и способноста да се верува дека црното е бело и, уште повеќе, да се знае дека црното е бело и да се заборави дека се верувало поинаку.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во суштина, за проловите се знаеше многу малку. Не беше ни неопходно да се знае многу.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја сакаше и не би ја издал; но тоа беше само факт што се знае, како што се знаат правилата на аритметиката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ниту пак се знаеше што се случува потоа со нив, со исклучок на малубројните кои беа обесувани како воени злосторници: другите едноставно исчезнуваа, веројатно во логорите за принудна работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се знаеше дека членовите на Партијата не треба да влегуваат во обични продавници „ што работат на слободниот пазар“, како што се велеше ), но правилото не беше строго почитувано, затоа што до различни работи, како што се врвките за чевли, или жилетите, не можеше никако поинаку да се дојде.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во него се бореше некаква чудна мешаница од чувства, иако не беше вистинска мешаница; тоа беа повеќе пластови од чувства, од кои не се знаеше кое е она основното.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да се знае и да не се знае, да бидеш свесен за целата вистина и да кажуваш внимателно исконструирани лаги, да имаш истовремено две мислења кои меѓусебно се исклучуваат, да знаеш дека се контрадикторни и да веруваш и во двете; да употребуваш логика против логиката; да ја отфрлаш моралноста и истовремено да полагаш право на неа, да веруваш дека демократијата е невозможна и дека Партијата е чувар на демократијата; да заборавиш сѐ што е потребно да се заборави, потоа сето тоа повторно да го вратиш назад во сеќавањето кога е потребно, а потоа брзо повторно да го заборавиш: и над сѐ, да го примениш истиот процес над самиот процес.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се сеќаваше на долгите попладниња што ги минуваше со други деца претурајќи по контејнерите и по купиштата смет, пребирајќи лисја од зелка, лушпи од компири, понекогаш дури и суви корки леб од кои потоа внимателно ја гребеа нечистотијата; и чекајќи да поминат камионите што одеа по одредени маршрути, за кои се знаеше дека превезуваа сточна храна и од кои, кога ќе потскокнеа на тумбите од патот, понекогаш испаѓаше по некое парче маслена погача за стока.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ што се знаеше беше, дека во секој квартал од годината се произведуваат астрономски бројки чизми на хартија, додека барем половината од населението на Океанија одеше босо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Немаше, се разбира, начин да се знае дали некој те посматра во одреден момент.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Можеби ќе бидеме заедно уште шест месеци... една година... не се знае.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Чудно ми чудо”, се исклешти Тодора, „и кравана имаше теле, па што, да не се знае кој е волот?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога заврши тоа, донесоа еден сандак од џамијата, го затворија телото во сандакот и на горниот дел, кај главата, ставија одозгора фес, колку да се знае дека покојникот е маж, а не жена.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му ги кажуваше завјасана турските зборови што ги научи: му кажуваше за седумте ќерки на Турците, за кои не се знае која од кого е, зашто сите се слични како голи зрна грав.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Краткиот сјај во окото на Тодора му кажа на попот Никола повеќе одошто таа сакаше да се знае.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се знае дека бил христијанин, тоа да.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Единственствен, едноставен, незаборавен, незаменлив, формален, кога и каде и да посака, нејасен за никого и ништо, посакуван само кога ни треба, не му се знае крајот, а и не ни треба кога имаме сè кога и да посакаме.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
13. НОВ БУНАР КОПАЈ, ВО СТАРИОТ НЕ ПЛУКАЈ - зашто и водите подземни скршнуваат патем, не се знае на каков истек ќе наидеш тука - еднипати свеж и бистар, другипати матен...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Сетне дури разбрав дека Симон бил земен и дека не се знае кога и дали ќе се врати.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со Симона се знаеме од мали, од прво учевме заедно и имаме одено со точаци дури до Слопче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се знаевме само преку Интернет допишувањата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
I Дождовите деноноќно врнеа; туриваа силно, поројно; не се знаеше што е небо, што е земја: споени беа, измешани, каша; урликаа реките, потоците, трапиштата, суводолиците; влечкаа од планините чакал, гнилеж, дрвја; се разлеваше водата низ селото ги поплавуваше дворовите, куќите, плевните, ќералите, кошарите, гаждарињата, бавчите, гумната, нивјето, трлата, елиците, стоговите, листовниците - поплавуваше сѐ; туфкаа луѓето не можејќи да излезат надвор, рикаше добитокот гладен, гракчеа кокошките бегајќи сѐ повисоко на кокошарниците и плевните за да не ги зафати водата што растеше; прегладнети удираа со клуновите по гредите и ќерамидите; кучињата пливаа низ водата влечкајќи удавени животинчиња за да се нахранат; гледаа тажно луѓето од куќите, од прозорците, гледаа во водата што растеше, во дождот што непрестајно паѓаше како да се истуриваше од некои небесни мориња; овошките во градините и дворовите стрчеа со ветките над водата како давеници што бараат помош; полесните предмети: сандаци, кошови, канти, каци и разно овошје, пливаа по водата, одеа каде што ги носеа брзаците.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Гледајќи ги овие растенија, луѓето велеа: Боже, се измеша светот: дојде време да не се знае кој кого јаде: дали животните растенијата, или растенијата животните...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XV Зимата го измени вообичаениот тек на времето: не се знаеше ни како се разденува, ни кога се стемнува; стануваа луѓето наутро изнаспани, излегуваа од куќите, шетаа по чардаците, кашлаа, се миеја шетаа по дворовите, влегуваа во плевните и земаа сено за ајваните, шетаа по сокаците и улиците, гледаа нагоре кон небото но никако да се раздени; зората никако да пукне, виделина да се запокаже; петлите кукурикаа, ја најавуваа зората, но попусто: или тие грешеа или таа доцнеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Везирот го испрати и овега и го пријави следниот: – Кир Герасимос, кир Дионисиос и деспот Јоакимос од Фанара, молат патријаршиски функции за деспот Јоакимоса. – Се знае – сто и шеесет илјади аспри – лаконски одговори султанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се знае. За вршење треба ортоми, врзми, јамки за коњите, а што е најглавно, покрај солта треба лук, цирони, киселина, некоја лажица, паница, опинци и други работи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Нека се знае и нека се прикажува: или и Анѓа ќе ја имам, или ниедно – си рече во себе и стисна срце да го чека резултатот од оваа опасна игра.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во заглавието на „Нова Македонија“ редовно треба да се објавува дното на табелата на нации што најмалку читаат, а тоа се, се знае, Албанија и Македонија.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Митра преде основа и јаток, се знае: за шајаци, за клашни или за покрови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се знае: каде лази мариовска и полска вошка, таму има аир, а од оние суртуцине: плетварци, оровчани, крстечани, деништави, небрежани и други пограѓанети селани можат само Долзите, Зојчевци и Даут да се користат по нешто, и тоа слаба работа, од некоја басмичка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И тешко на тој што ќе влезеше во ова кафе да нѐ поздрави „прописно“. Се знаеше: ќе плати една ока „запрженица“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А тие што не сакаа да станат или едното или другото, се знаеше: ножот под гуша — колење за нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И треба да се знае: ерген и мома залагаа ли да си даваат и земаат, тоа е сериозна работа. Тука веќе нема назад.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чорбаџиите решија да се вади сноп. Спаијата и неговата придружба само што не се разиграа, а за песна веќе се знае оти турија достур.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И која? Се знае. Таа што е слободна, што не е нејзина „неделата".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се знае ли што не ќе измисли војник во првите бојни редови, чекајќи ја смртта секој момент? Ho по едно време оваа цуцка се претвори во вистинска стапица за војниците од двете страни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Децата по цел ден јадат тиква, семки, и не се знае кој повеќе е обркан, крмнакот или тие. Туку нели им е слатка, ако се обркани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На средето куќата се дели на два дела, но не со преграда, ами со една долга греда колку што е широка куќата (колку да се знае оти е разделена) спружена од едниот до другиот ѕид поземи, таа греда се вика „долното било“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ни пари праќа та дури ни торби. Се знае. Веќилот Богдан затоа е веќил да му служи на свети Илија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Легендата кажува дека многу одамна, а кога — не се знае, живееле долу крај реката Црна во селиштето Разлог тројца браќа: Раде, Гале и Вите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пра не дава да падне на неј. Море месење, море перење, крпење, не се знае оти немаат живи домаќинки.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А врховна потреба е да се знае дека кајшто има сила нема правдина И уште да се запамети дека е правосилна онаа народната Дека се рече ли кучето бесно е си останува бесно што и да стори отпосле Од друга страна и меѓу самите Словени мнозина знаат Дека и Словените и пансловените не се китки за мирисање И дека особено тешко се ослободуваат од стари соништа
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Тоа и не е толку битно ако се знае дека оваа руља е распослана на пространство од цирка 160 km по дужина и печеесет по ширина.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Се знаеше однапред дека ова стебло ќе биде уште понецелосно, осиромашено со многу засекогаш загубени гранки, како што беше, впрочем, и самиот Мајкин живот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тоа, за еден обичен каталог, на една стоковна куќа за која не се знае ниту дали сѐ уште постои!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се знаеше местото на мажите, на жените, на свекрвата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зарем не се знае дека не се зедоа маж и жена, туку две жени...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Се знаеш за таа курва. Ти ја оставив мислејќи дека со неа ќе заборавиш нешто.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се знаеше дури и дека ова не е одмазда, уште не, туку непознато задоволство, болно задоволство, капки лимон на рана чиј бол е нужен.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беше ист како што се знаеше - сив, небричен, со сенка на мртва птица врз челото.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Беше, значи, голема заслуга на Хегел што ги откри тие закони, со помошта на кои може да се знае „како, во кои услови и на кој начин две спротивни ствари стануваат идентични, се развиваат и меѓусебно се обусловуваат“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Нејзиното се знае. Ќе самее до крај, крај Езерото, во пригушен довик на сите свои заминати, престорена во жив светилник на надежта на заминатите...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Вие дојденци, тој со жена си дојденци, па си реков, чуму да не се знаете.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, и да побарале, се знаеше дека нема - не во Партијата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Знаеш многу добро дека јас и Денко Самоников се знаевме колку за едно службено доброутро, или за она необврзно како си?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го кренав погледот кон дрвото од чија што крошна се истураше празничната музика кога наеднаш ја здогледав индивидуата потпрена на стеблото и загледана во нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Малку е тоа за да можеш некому да му ја наметнеш својата волја!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ама, нели, и не е морално да се знае празникот за да го празнуваш? - си одговори Кадри на прашањето што самиот си го беше поставил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Такви сме ние, помислував, се качуваме секогаш во возот за кој се знае дека касни, а за долгото возење и за задоцнувањето на целта ја прогласуваме виновна судбината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сѐ на сѐ мене ми преостануваше уште само да се соочам со вистината дека ѕвездите за жал не ми беа наклонети; дека, Катерина, дури и да не спие, и најлудо да тропам нема да слушне и нема да ми отвори поради она лудо ревење на добитокот од месарницата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Внимавајте, луѓе!“ „Џонс, извлечи го оружјето. Не биди будала!“ „Градот е мртов, нема ништо од што би се плашеле.“ „Никогаш не се знае.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не се знае кој ќе ти падне да возиш.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Срам голем е за тебе...“ бучеше под дабјето неговиот бас и потоа малку повисоко, понакренато де: „сам да не се знаеш...“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само една недела подоцна Коста и Јован се сретнаа во болницата во Елбасан. Коста како возач на Високиот, а Јован закован за креветот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А како ќе му одмазди Луман на Бошка за тоа што рекол дека ќе го предаде на комитите, се знаеше – со крв и никако инаку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ќе му сработи човекот и, се знае, пак нема да му плати данок.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не се знае, песната што ја прочитавте во почетокот не кажува, а ни луѓето не знаат, - но Луман сигурно имал во Брезница и друго и јатаци, зашто само по неколку дена разбрал дека Бошко се пофалил оти ќе го предаде на комитите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Има да се знае, и тоа еднаш засекогаш: кога Зоки се бања... то ест, кога мора да се бања, ќе се бања... то ест мора да се бања сѐ околу него. И точка.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тоа го помислив и она утро, кога влезе овде во одајава и без некој нешто да го праша едноставно објави дека оној Голем Тодор, за кого ништо не се знаеше со години, се вратил; дека сега станал и ѕвездочатец.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се знае дека едниот е вистинскиот играч , другиот Смртта. Но кој е кој?
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Селото живееше во еден општ вриеж, во едно општо пијанство кога не се знаеше ни кој кога спие, ни кој кога јаде или работи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Детската виолина собира многу роса отшто никогаш не се знаело кога ќе ожеднат багремите што дедовците ги саделе да расцутат баш во музиката на внуците некаде многу далеку, отаде времето.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
- Си погрешил. Никогаш не сум патувала со брод. - Од таму се знаеме.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По петнаесетина минути Ѓорѓија знаеше скоро сѐ што треба да се знае за неа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Засега му се знае само името: „Островче на ветериштата“.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кој е повеќе за Русија, кој е повеќе за Америка? (Пауза) Да ве немаше вас, не знам тоа како ќе се одредуваше, мајката. Немаше да се знае кој е што. Немаше да има хи-фи. Вака има два.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ти дозволувам да ги кршиш нормите за да се знаат нормите.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Остани си најдобро овде да си се триеме. Барем се знаеме како стари пари.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Ќе речете од каде го знам сето ова. Сѐ се знае.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Абе ак си народен непријател, се знај шо се прај сос тебе... До ѕидче, бам и под земја.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ние тука сите си се знаеме по нашите имиња и презимиња, а тие ни кладоа некои на - идис, -исис, -лос, со што и местото и сојот ни го испоганија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во ерата на сомневањето и плуралното читање, ништо конечно не се знае...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во таков ред ќе се најде и татковиот брат, без апсолутно никаква вина, и нему без да му се знае гробот, како на многумина други од семејството во родниот град Поградец.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И - се знае: нема доволно струја, нема јаглен, нема ова, нема она.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не се знаеше кој кого удира, кој вика, кој писка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Елен да повредиш беше грев. Турците нив ги тепаа, ама тие тоа го правеа зашто, се знаеше, беа друговерци.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Коте, - призна Методија, - ништо не се знае.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Не смеам да ви кажам, - рече Љаке, - ама уште не се знае.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Крајот на Југославија и на комунизмот почна да им се гледа, само што уште не се знаеше кога и како.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А можеби и да не можеше да се снајде. Не се знае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зашто тоа Пене, кога почна таа Граѓанската војна во Грција, отиде партизан да биде таму. Тоа овде се знае, а за повеќе...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа не се согласуваше со својата ќерка дека на Дончо треба да му се пружи најмногу затоа што го нема татка си крај себе (па ако го има што ќар?), особено што веќе се знае дека ќе ја има снагата нејзина!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не сум сигурен од кого чув дека во селото се случило и едно убиство на нашинка, а виновникот, иако можело да се знае, не е пронајден.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Колку дена бдеела врз мене додека сум бил во бунило, додека не се знаело дали ќе останам или ќе си заминам?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но ранетите, се знае, дел по дел ги закопуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таму никогаш ништо не се знае: дали некој ќе се избудали или ќе се запали... 43.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека веќе ништо не се знае, вели Оливера Поточка и излегува на улица.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш се знаеше и кој кај ќе седне на трпезата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И се знаеше кога се облекува ново алиште, а кога ветво.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо чудно, што се вели, никогаш ништо не се знае за луѓето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тогаш се знаеше сѐ: кога се зајадува месо, кисело млеко и маштеница, кога полжави и коприви, грав или риба, а кога маслинки и жива манџа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште се кострешам кога ќе ми текне за детето, фрлено под воденичниот цивун, кај што удира водата на замаецот за да го исечат перките, да му го иструпат телото, да не се знае кој го носел дотогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Колку христијани биле убиени, како и во Солун, не се знае точно.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А биле готови тогаш кога во принцип било решено наскоро да се дигне востание. Не се знаел само денот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А на телефонските столбови број не им се знае.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Имаше Мегалон толкаво богатство што не можеше да се знае каде почнува каде завршува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Рацете ги држеше во џебовите, од страв да не ја дофати праската, а се знаеше што ќе се случи ако ја фати.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А се знаеше: скоро секогаш околу пет часот попладне, по патчето што низ угорницата обрасната со маслини, се стрчуваше преубавиот бел коњ со својот мал, црномурест јавач.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)