И само што го остави букарот на воденикот, се поткачи на кармата од дрво, ја исправи главата на калето меѓу двете сливи и викна, како секојпат што си викаше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Роднините се поткачуваат на едно столче, специјално наместено до коњот и се прегрнуваат со невестата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Еве ја светилката“, му рече. „Еве и стол да се поткачиш...“
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Можеби и вакцина ќе ми ставаат, ти не сакаш да ми кажеш“, плачеше малата, па мајка ѝ се поткачи на тротоар, запре и се сврте.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
На кавгата згора се примешаа големците, ѓоа да смират некоја работа, да повеќе ја запалија работата (што ти велаат: „ѓаволот ни ора ни копа, само луѓе скарува“) и туку беше се поткачиле сите да се бијат и да се тераат по таа пуста планина.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Па, кога попладнето дојдоа дома, уште не го ни слече палтото, тој се поткачи на едно столче и – чуп! – седна врз масата.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Се поткачивме на скалите од влезот во зградата на болницата, и така можевме убаво да видиме што се случува во централниот дел од паркот: таму десетина луѓе јаваа огромна риба направена од перници зашиени една за друга, и извикуваа: „Летаме! Летамееее!“, таму една старица држеше стаклено чевличе и прашуваше: „А каде е принцот, да провери дека ова чевличе му прилега како излеано на моето ноџе?“, таму во занес една старица и еден старец со огромни пеперуткини криља потцупнуваа де на едната, де на другата нога.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
„Ова е како театарска сцена,“ рече брат ми. „Или како циркуска арена,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Врескајќи, таа истрча за да земе столица и ја поткрена за да може да се поткачи до мемливиот мрак.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)