се (зам.) - поткрене (гл.)

Пак се поткрена на столицата, но во гласот не покажа нервоза.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дебелиот дури се поткрена: - Чудно ми чудо! Ранет, леле боже!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Коле се поткрена од клупата и нерешително, збунето, се обиде, од името на сите, да рече нешто: - Учителе... ве молиме - му затреперија усните, а очите му се премрежија со солзеста пајажинка.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не можев да се поткренам. Дури и да се свртам кон ѕидот немав сила.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога влеговме во собата, Љупчо стори движење небаре сака да се поткрене. Не можеше. Остана легнат врз високо крената перница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се џарев во темнината. Очите ми гореа и ме печеа како тогаш кога имав сипаница.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Одненадеж се случи она најстрашното: тој ме беше налегнал и ме беше сковал распнат, го гледав озлобеното лице над мене, сторив напор да се поткренам, ама не се можеше, миговно се свртев влево и го закасав во десната рака.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
На син ми Жорж и снаа ми Лидија Во древна кинеска вазна сноп исушени цветови, со долги стракчиња, се поткренале нагоре, ги подале главчињата и сите свртени на една страна слушаат светлината како раскажува за походи небеска љубов.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Палаво стракче
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Мандалото се поткрена и ја пушти десната пола од вратата, та оваа се отвори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога виде дека не стрелаа на неа, се поткрена, ја отсурми и ја отвори едната пола та излезе на уличето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Направи уште еден чекор, се поткрена на прсти, прошета со погледот и по масите. Не беше ни таму.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ноќта кога заржи ждребето, Кога се покажа гласот на водарките што пееја, Тој долго се мачеше да се поткрене од постелата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ебаго, жената ако не ти се поткрене, зошто ти е што си ја вјанал.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дедо Васја ја подаде растрепената од ветрот молитва од џебот, мислејќи каде ли го виде ова лице.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Жената што копаше на полето, се поткрена и ги гледаше држејќи ги со рацете краевите на својата марама.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во отворениот прозорец на општинскиот писар се мачеше крцкаво липање на виолина. Се поткренав на прсти и ѕирнав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не. Не се стрча Сане Сандин, туку подлетна, со леснина се поткрена над патот и зачекори во воздухот. Почна бргу да се оддалечува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Зад некаков срт се поткренала месечината со едно око слично на Арсовото. Личела на презрел резен дуња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тоа ноќе ми ја пие крвта, попусто се обидувал да се поткрене на лакот; горел и се давел. - Сета крв, синче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тој е глув а син му е далеку. Пак тишина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никогаш и во ничии очи Онисифор Проказник не видел толку страв: чудовиштето не се делело од видовитиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И штотуку месечината се поткренала зад ред јасики и штотуку сув ветар удрил во високиот и тесен прозорец на неговата куќа-кула, еден од помошниците на мулазимот со неколку стрелци и бекрии го повикал прегладнетиот непокорник да се предаде: на оној што се кае, алахот и султанот му простуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И во своите педесет и три години се надевал дека ќе има деца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се поткренаа наведнати фигури, отпрвин лабаво и тешко, заврзаа оро.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се поткрена со раце на рогозината да дофати некоја смисла на ова издробено вревење.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Човекот ја стисна долната усна со предните нерамни заби и се поткрена на лакот, нејасно надевајќи се на нешто.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се поткрена повеќе отколку што треба и го фати куршумот. Го најде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако се поткренеш, дождот ќе ти влезе во вратот, по ’рбетот, по слабините.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам тогаш, дали од нишањето, од тресењето на колата се помрднуваше мајка, ама мене ми се стори дека се мачи да се поткрене, да се подисправи, да се обѕрне по нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Остави ме, меѓу нас е граница, слушам глас и сепак знам дека тоа сум го рекол во себе - капакот со срмен укит не се поткренал, нема ни да се спушти, и веќе не го знам јас ни крајот ни староста на облеката, црна и свечена, пресмртничка, секаква и никаква: ни облакот во длабочината на изминатите ноќи нема боја и нема цел и белег во сеќавањето.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зетот Богдан ја поткренал ногата повисоко од невестата, со цврст отсек, му се гледаат белите волнени чораби под ногавиците на бечвите порабени со гајтан; при замавот, дуплите ракави на џамаданот му се поткренале нагоре како крилја од птица; под фесот зафрлен кон тилот му стрчи парче коса како празови лисја влажна од пот; погледот му е свртен кон невестата која ја следи во играта.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Потоа се преврте и се поткрена на рацете и на колениците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Џинот во него се поткрена и тој подждригна низ помодрените усни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На главната врата од ресторанот таа застана за миг, му ги стави двете раце на вратот на Љубо, се поткрена на прстите како да сака да го бакне, но со ситните прстиња му ја намести јаката на сакото, шепотејќи му: „Изигруваш мангуп, куре едно.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Уште повеќе, тој се поткрена на перките и испушти мек рик.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој ги поразмрда, се поткрена малку со помошта на Крсте и ја свитка половината нагоре, но не можеше да ја стигне ортомата да си ги одврзе нозете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури кога се поткренав на лакти видов дека е Раде.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Лев Петрович се поткрена. Сега седеше со плеќата потпрен на аголот од каучот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мартин му ја прегрна раката, се поткрена кон неговото уво и шепна: - Тате, тој е! – рече и пак ги почувствува сите студени морници како му јурнаа по малото топло, тукушто разбудено тело.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во еден миг застана реката, го исполни коритото, се поткрена на бреговите, разгледа наоколу: што се случи, се прашува самата, каде е човекот, и со денови шеташе сама низ полето, ги раскопа друмовите, ги раскорна плочите, а кога му ги откри трагите таа се повлече во коритото, спокојна и плавна, загледана во човекот што го чита Борхеса: тенкото жуборење на водата што го довикува споменот на пустината.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Утредента Едо брзо и лесно, благодарение на својот усет за работењето на моторите со којшто беше очигледно надарен, му ги смени плочките на кочниците после што течноста во садот за глицерин се поткрена и светлото на шалт-таблата престана да се пали.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се поткрена во постелата, ѕверејќи наоколу во мракот додека не ја препозна собата и конечно не свари дека веќе не сонува, дека е буден.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како стана, така се поткрена и пружината на креветот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ќе се поткренеше малку мувата и пак ќе паднеше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се крена и колата на „Брза помош“ што излегуваше свирејќи, ми се поткренаа и сестрите од подот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)