се (зам.) - раздени (гл.)

Наскоро се раздени. Сонцето огреа. Неговите зраци, откај Кајмакчалан, се лееја по градот и го позлатуваа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Нивните остри штикови, закачени на пушките, на утринското сонце блескотеа и се прелеваа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Одамна се раздени ... - поткашлува. - Облачно е, душо. Врне.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Да се иставиме, туку каде ќе се задржиме кога ќе се раздени и кога ќе нѐ поткачи Бахтијар? — му упадна Митре Влавот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога навикнавме на таа едноличност, на тоа сивило, вторникот во бавчата се раздени добиче што тонеше в земи, слепи близначиња шетаа по дворовите и пееја, и така, Ноќта ми се пристори некоја небесна тишина во која не се слушаше ништо освен оној вечен звук на земјата дури се врти.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Средата ли, четвртокот ли, одново се разденивме како во пекол градината во дворот тажна, стебленцата во неа јадни, Татко ми го снема, како да исчезна во времето, и некаде по некој ден гледаме: водата ги раскопала гробиштата и жолтите коски на мртовците пливаат по улиците и ни мавтаат на сите: ајдете, велат, што чекате?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Со кој, пишувам, постојано. Од ноќта сокриена. Додека се раздени.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
А долу, под нас, црнееја долините. Ми се стори дека никогаш, таму долу, нема да се раздени...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Кога ќе се разденеше, во снегот наоѓавме завеани зајаци и лисици, еребици и срни и разни други живинчиња. Маче до куче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ова му е прво залајување. Вистина засипнато, и натанко, како петле кога пропејува, ама лае, се мачи. Имало господ, си велам, белки ќе се раздени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Петлите и да не пеат ќе се раздени, велам, а ти оди и носи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како што си велам така, вели, однекаде, оддалеку, ко од друго село, слушам глас: Ајде жено, се раздени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам ни лозинка, ни знак, ни ишарет. Ќе нѐ изрешетат. Мораме да чекаме да се раздени.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Уште пред да се раздени, ја разбуди силната желба за пушење, но зглобовите од рацете и нозете ѝ беа врзани за прачките од креветот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но тогаш светот веќе изгледаше како мирно место, исполнето со љубов, а пред нејзиниот кревет бдееше еден достоинствен старец со нежни движења и со смирувачка насмевка, кој ѝ ја врати волјата за живот со две хипнотички движења на раката.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога ќе се раздени, кога со првите зраци на муграта, ќе дојдат да проверат, ќе најдат многу пцовисана мачки и суви липи и багреми.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И не сакајќи ги оживеав во себе, подвижни и грозни.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Знаев дека не е далеку и дека ќе го видам кога ќе се раздени.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Луѓето, како што тешко се привикнуваа на зимата кога долгите ноќи мораа да ги проведуваат во лежење, во здодевност, кога кусиот ден им светнуваше како бубачка и се губеше - така сега тешко се привикнуваа и на пролетта; свикнати на долго спиење, сега кога ќе станеа, се лутеа што многу порано пред да станат - веќе се разденило, сонцето се покажало, а тие не се фатиле за работа, не отишле по нивјето, не отишле во планината, не го спотерале добитокот на пасење.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
XV Зимата го измени вообичаениот тек на времето: не се знаеше ни како се разденува, ни кога се стемнува; стануваа луѓето наутро изнаспани, излегуваа од куќите, шетаа по чардаците, кашлаа, се миеја шетаа по дворовите, влегуваа во плевните и земаа сено за ајваните, шетаа по сокаците и улиците, гледаа нагоре кон небото но никако да се раздени; зората никако да пукне, виделина да се запокаже; петлите кукурикаа, ја најавуваа зората, но попусто: или тие грешеа или таа доцнеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Уште не беше се разденило добро, кога Трајче слегуваше по патот што води од Караорман за Струга.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Ако се раздени, ќе ти кажам јас тебе клетва ќе добијам и друзи маслаати што ми ги кањараш ти мене, си велел сам со себе Силјан, дури да си појдам в град, да ќе ме видиш ти овде да ме тераш ти на жниење на оваа силна горештина, бидејќи има в град ладни меани, да седам и ќеф да терам со граѓаните.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А денот нов кога би народот беше полегнат кај се најде Зашто на местото на Светото дрво се раздени Јагленосан труп суши и старост што зачење.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Си велам вака: „Ќе киднеш штом ќе се раздени...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Пред да се раздени, со месечарски испружени раце се враќаше дома и легнуваше да спие.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но, причекајте да се раздени, со будењето на фосилните шумови и анималната тишина. ***
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Како се раздени — како луња да поминала низ мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури се раздени, јас веќе целата се нафрлив со пликови.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)