Младен трескајќи ја вратата зад себе замина на сокакот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ја понесе од тоа само леснината на трезноста, од која чекорот му стануваше поцврст, а задоволството со себе заминат и од целата таа утрина сега можеше да му узрее во радосна насмевка, што ја сети во своите очи.