себе (зам.) - токму (прил.)

Вангел вели На горната плоча имало место, Геле Колишев Богородица и нејзините деца горе се, ама ја тргнаа скалата, ја измолкнаа кај себе токму кога сакавме да призниме и ние.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Чекореше колку што можеше побргу, притаен, кон тоа црно стебло, мислејќи дека ќе биде неминовно да го има пред себе токму него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Или пак беше само случајност во неговото случајно патување кон непознатото, во оној миг кога сфати дека најосамени сме тогаш кога упорно го бараме токму она што сме го оставиле зад себе токму тогаш кога сме тргнале во таа залудна потрага?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Анте Поповски во „Две тишини“ ги цеди од себе токму оние капки што ѝ недостасуваат на реката да се излее, токму оние капки кои се исушиле во мислата пред да се прелеат во зборот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)