Еден патетичен и весел медиокритет, кој на сожалувањето не му    остава никаква шанса. Peter Land d. 5. maj 1994: уметникот, по гаќи и по чорапи, штрчи пред    камерата, во ладната и лошо распоредената светлина на една неонка, која брише секаква    форма, а ги истакнува сите грешки, слабости и мани.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 34“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Емпириски дадениот влез е, сам за себе, лишен од секаква форма или структура.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 3“
              
              (1994)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ова е ниско - дури           и светиот бес на Ласло Тот повеше се претпочита во споредба со ова.                                                                                превод: Сенка Наумовска                                                                          извори: FlashArt 6/97, Frieze 6/97 Маргина 37                                                                                                  53         пример 5    Athey                                                            Ron Athey (р. 1961) е радикален театарски                                                       уметник од Западниот брег на САД.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Постојано шеташе крај езерото, клекнуваше овде-онде, рошкаше низ песокта, низ гнилежот исфрлен од езерото и собираше секакви форми од дрвцата што ќе ги најдеше на брегот.
               
             
           
            
            
              „Свето проклето“
               од Јован  Стрезовски 
              (1978)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Врежување,                                                       прободување, саморанување и исцрпување на                                                       телото во секаква форма го прават основниот                                                       репертоар на постапки со коишто овој модерен                                                       примитивец од Лос Ангелос се служи во своите                                                       театарски остварувања.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)