Според овие исламски еретици, уште од XIV век, во арапското писмо, на кое бил пишуван Куранот, во секоја буква, се криел и по некој забранет лик.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Секоја буква фрла грутченца ‘кал’ врз две или три букви напред и назад.”
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
- Пролетаријат... – таа ја цедеше секоја буква - најпрвин да завршам за тоа шо почнав, а потоа јаска убао ќе ви растолкувам шо е тоа пролетаријат иако знам дека ти шо ме опита, знам дека нема да ме разбериш... - таа прекина за миг и се врати на прекинатата мисла.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Ќе треба како вода наизуст да ја знаете како што ја кажав јас сега, секоја буква да знаете да ја напишете, зборови да сочинувате и писма да пишувате.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Тој прајазик требаше да се оформи од симболичното значење што наводно го поседува секоја буква, од некоја значи митски шифрирана азбука.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Најчесто се работи за криптограми со букви, т.е. секоја буква може да се замени со некоја друга.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
За секоја буква имаше по една епизода.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Тоа секоја буква од чудното сочинение што го донесе Филозофот лелекаше, врескаше и плачеше, како жив човек да е; и силен мирис на месо печено почна да кади низ воздухот на шумата, и мирис на коски изгорени, чадот и мирисот незнабожечки, хула ужасна, мирис на месо човеково печено дур до небо се креваше; и одеднаш, сите дванаесетмина видовме глетка ужасна, страшна: тврдите слова на едно место во огнот се збраа, па се распоредија во костур човечки, и станаа коски; а меките гласови во месо се престорија и во огнот од сите букви се сотвори човек што гори; косата му гореше, телото му гореше, коските и месото му гореа, и тој врескаше, лелекаше, и се обидуваше да излезе од пламената стихија.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Оти секоја буква, непозната дури, има своја топлина, поинаква од топлината на другите букви, како секое нешто на лицето од земјата што има топлина и боја своја.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Во него секоја буква беше сликичка што лесно се сочинува, лесно се помни и лесно се отклучува значењето нејзино, оти сликите најлесно ја предаваат душата нивна, значењето: еднакви се по значење со самите себеси, со она што нацртано со сликата е.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Кога бев мал преку секоја буква што ќе ја прочитав поминував со показалецот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Уживањето му се гледаше на лицето; некои букви му беа фаворити, до коишто кога ќе стигнеше, тој просто се избезумуваше: и си се поднасмевнуваше, и подмигнуваше, и си помагаше со усните, така што од неговото лице, би се рекло, би можела да се прочита секоја буква што ја извлекува неговото перце.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)