Давид е џуџуле, секоја капка му е бран.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Ти се радувам зошто знам дека некаде и некогаш помислуваш на мене и слатка болка ти го одзема здивот, кога те буди мојот шепот од сонот кој ни беше одземен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Се уште ти се радувам кога секоја капка дожд ќе падне на моето лице, кога зората ќе ми ги разбуди спомените, кога копнежот по тебе ќе ме обземе, кога будна сонувам, кога во мислите, во срцето и душата со тебе заспивам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Тој не ја насетуваше во совршената взаемност на двата споени сада сеопфатната форма на духот на бесконечноста како ползи на работ на секоја капка време.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Водата што течеше од чешмата во бањата капеше како под некоја шифрирана Морзеова азбука, постојано едномерно и многу силно одекнуваше како да ми капнува на главата и секоја капка заболува и го лади местото каде што ќе се лизне.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Гледа блеска росата по тревата и лисјата и во секоја капка се огледува семирот.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Дали е травот на старците рамен на детскиот страв, кога во бесоните ноќи со оформуваат од секој звук и секоја капка светлост непознати облици со млечни очи завртени кон тој страв, ноќе, кога анѓелите поцрнуваат и се кикотат пискаво и весели се заради двете ковчести извраснувања врз нивните кадрави чела?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Како да испарила секоја капка животен елан и се тетерави на брановидните ветровити патишта.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Секој прегризан бут и секое распарано уво е секоја капка крвава пена од пијаните челусти.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На самиот праг на отуѓеноста, станувам приемчив за секој детаљ, за секоја капка задоволство.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Кап... кап... кап... - секоја капка миг од времето... тенка шурка прелива откај коритцето наудолу до прецепот во карпата.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И ден денешен во Овчеполието стрчи Говедар Камен, а жените кои не можат да родат одат на Говедар Камен, оставаат подароци и разни курбани за „лекот“ да се фати.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
За оваа чешма постои една легенда.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Царот останал вџашен од бистрината на говедарчето. (Бидејќи секоја капка дожд во април и мај месец чини колку еден златник).
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Во секоја капка дожд е збрана една цела историја на музиката: кога паѓа низ олуци дождот е лимен оркестар што им свири на уличните танчери.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Плочите на патеката кон манастирот измиени - но суви - зашто жедната земја ја беше испила секоја капка.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Големиот бран знае дека е зачнат од една капка и дека секоја капка треба да се варди како античка убавина пред налетот на големите светски жеги.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)