Секое нешто во кое се загледуваше, разбудуваше море од спомени, ја враќаше во далечното минато и копаше во нејзиното срце, кое изгоре во огнот на нејзините копнежи и напразни очекувања.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Секое нешто, па дури и овој празен лист хартија на масава, има две страни. Едната секогаш е позатскриена од другата.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Ќе ни извадат леб, сирење, изварка, пастрма... Секое нешто.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Секое нешто можеше да го одвлече неговото внимание од пакувањето, толку му беше одбивно тоа.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Потем: светлина звучна со сите бои во неа; светлина што кога влегува во секое нешто, неговиот зрак му го вдахнува и го обојува со бојата подобна за тоа нешто, светлина непроменлива, од прапочетокот, а променлива во стварите кога ќе влезе.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Само видовитите можат да ја протолкуваат и таа друга страна. Но не секогаш!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)