При секое отворање на вратата од собата и погледнување во небесното синило, во него се јавува истото она чувство што се јави во дедо му Аврам кога го извадија од гроб, кога му го кренаа капакот од ковчегот, и кога тој, здогледувајќи го небесното синило над себе, му идеше да го баци.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кога бунилиот му помина, и кога татко му не доаѓаше веќе, при секое отворање и затворање на врата за да влезе мајка му внатре да му донесе нешто, тој се поткреваше од креветот причинувајќи му се дека татко му влегува.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)