си (зам.) - вика (гл.)

И само што го остави букарот на воденикот, се поткачи на кармата од дрво, ја исправи главата на калето меѓу двете сливи и викна, како секојпат што си викаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога сите минеа покрај врбата стушена - делии се запираа незнаен брат си викаа: „Ја стани, море јабанец на оро со самовили!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Едните си викаат како сведоци за справедливоста на нивните претензии едни, другите други авторитети.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ќути и трај. Сега си пратеник и баш те боли Стојко Вранкович за народ, си викам со паметов.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Некои завршуваа работа од прва, додуша ретко, а имаше некои кои веќе ги имам видено два-трипати до сега, и си викаме „здраво“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Фљзех у тии маленките сокачиња... и па пу мене. Си викам да нее ут тии убрненте.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Шо глеете вии у таа магла бе. Вас градо ви е маскиран.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
С новим годом, хроња пола, си викаме меѓу себе, им викаме и на стражарите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето ги зафати кашлица: кашлаа сите, кашлаа кој од кој полошо: ”утур-бутур”! си викаа еден на друг.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)