Среќко: Би требало да се навредам, но јас сум џентлмен и прифаќам критика.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Грета: Тоа и не е некој проблем. Треба само гостите да ги натерате да пуштаат вода и НЛО мувите ќе си заминат на својата планета!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Градоначалникот си ја измери и „личната одговорност”, доколку козарите си заминеа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Партискиот секретар стануваше сѐ позагрижен поради овие барања, дури некој спомна на еден состанок, и оставка, а и тој самиот напати ќе си помислеше да си замине од функцијата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
„Аха, сторив јас“, а тој, бидејќи виде оти го проѕрев дека сака да ми ја потцени варта, налутен си замина.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Нервозата со еден збор произлегуваше од општото сознание што лебдеше во свадбено декорираната синагога во Данциг, дека младоженците безостатно треба да си заминат некаде на друго место.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Така заспаа, а на утрото уште рано Миле си замина.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
А ако пак не ме сакате и ме сметате за непријател, те молам речи го тоа само со еден збор, па - како што дојдов - така и ќе си заминам.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Наставникот по фискултура имаше двојна улога: и тренер и судија. Се трудеше да биде справедлив.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Осмоодделенците ќе си заминат, па ќе треба екипата да се пополни...
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Шрафцигерот не ви го давам!“ Така разгневен си замина.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Се растрчаа низ теренот и секоја убава комбинација заврши со фрлање во кош и најчесто со погодок.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
И за инает - ја прекинувам акцијата.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Ако имате три чисти продолжете без мене. Со нокти корнете!
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Никогаш повеќе не ќе си замине.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Но време е и кратовскиот рудар да си замине у пензија.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
- Време е црвените глодари да си заминат у историјата - гласно говореше комитата шо обожава партизански филмови и Камионџије со Чкаља и Бурде. Така е, си помислив.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
И еве, Божин си замина... Со кого ќе сподели сега овде за својот копнеж по муграта?...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Жените и децата си заминаа, но мажите останаа да пејат, да се шегуваат и да ги празнат шишињата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Што се случило? Да не е болна? - Си заминаа. Имам писменце за тебе?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сега првата нејзина реакција беше дека тоа било жива змија, која, се разбира, си заминала, но кога подобро го разгледа отпечатокот, што таа го направила на тревникот, пак ѝ се врати утешната помисла дека тоа било вештачка змија.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
И сега, наместо да ѝ биде полесно, кога змијата си заминала, Рози многу посилно го чувствуваше нејзиното присуство.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
А кога ќе ги оставиш да си заминат и тие стануваат роднини на исчезнувањето. Иако не засекогаш.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Не биди сосема сигурен дека се шутраци“, си замислував Даскалов како ме теши со она потчукнување по моето рамо.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
му велам јас откако моите врсници си заминаа а јас останав сам со тој мој божемен татко во мислите.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А се случува богами напати таа вода да се престори и блатиште по кое потоа со денови ќе газиме и ќе си го валкаме умот“.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Веднаш си заминала не сакајќи да ја видат.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Почнавме разговор, се прашавме од каде доаѓаме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Седнав на една поодалечена клупа од нив, а кога, по некое време, Лина и другите две жени си заминаа во бараката, Ева ми пријде и праша дали може да седне до мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Велат дека некоја квечерина, неколку месеци по нејзината смрт, дошол некој човек, остарен, со виток стас, со букет во рацете, поминал покрај траурната порта на Невена, троа подзастанал и си заминал.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Таа бледо се насмевна. „Намини и посети ме кога ќе излезеш,“ рече и си замина.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Откако овој си заминал, Гоце му ги вратил парите на Балабанов и му рекол дека секогаш кога студентите заминувале на студии во големиот град, стопанот на кафеаната доаѓал и им ги пребарувал џебовите.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Сега беа тројца во оваа собичка, а само по малку двајцата ќе си заминат по тој врнеж, а едниот ќе остане тука сосема сам среде таа дивина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ноќва надојде човече, мислеше, но и ние стасавме. А сепак, денот не нѐ дочека. Си замина песот, без да се обѕрне...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И го слушаа како помина крај сите нив и како се доближува до своето легло, потем веќе и како си ја зема својата вреќичка, како си ги става во неа токмакот, мистријата, пилата, висакот и неколкуте клобариња конец, а потоа и како си заминува со бавен, изморен чекор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега ќе си заминете и вечер ќе бидете в село.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој по малку требаше да си замине кон селото, кон дома, и сега му го оставаше на ова свое срнче сето сено, што го имаа тука, а за вода му донесе од пред вратата големи грутки снег и ги стави во сите садови што ги имаа тука; сите нив добро ги настега со снег.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Треба да причекаме до утре за резултатите. По визитата може да си замине.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Другарките по предавањата си заминаа дома.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
- Ме остави, предвреме ме остави и си замина. Што ќе правам овде сама?
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
И затоа, петпати ќе ѝ ѕвони за да ѝ каже: „Колку минути поминаа откако си замина? А веќе ми недостасуваш... очајно“.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Така стануваше со Јована Акиноски сѐ до 1952-та, кога бегајќи од колективизацијата, засекогаш си замина од Потковицата, заедно со тефтерот, и заедно со последната своја придружничка со која, пред почетокот на последната Голема војна, во 1939-та, како и многумина други и тој довстаса во Потковицата и за сето време на војната, и потоа, остана да биде на товар на луѓето кои работеа на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само повремено, заедно со придружничката, одеа во Прилеп или во Битола, колку за да се рашетаат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тоа многумина натера да си заминат во градовите, да се заработат таму што и да е, само да добијат купони.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Набрзо по отселувањето на мајсторите и Дамческите, од Потковицата си заминаа во Прилеп и Муслиоските, потомците на Кемал бег, син на `Рслан бег син на Мусли бег.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И таа ќе си замине во шумата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Може овој пат, ќе не замине болеста, си мислам, може дошла само да нѐ потплаши и ќе си замине.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ги барам воловите, ми вели Стојна, ми ги забраа некои војници и си заминаа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И отако ќе си замине крмакот, ќе слезе и мечката од буката.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Татко после нѐ глави кај калуѓерите од манастирот и си замина пак во Преку.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги пикна во дисаѓите, му се очекори на коњот и си замина.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Така ми рече Мирче и си замина.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Си замина човекот, ја скрши стомната, вели. - Ај, не плукај спроти ветрот! 182
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Луѓето ќе подзапрат, ќе завртат со главите и ќе си заминат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
По тие зборови си ги спрегнале коњите и си заминале на пазар.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Цела божја година ти поминала, небаре некој да те подзапрел на патон, да те прашал нешто и си заминал. Толку.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Знаеш цимерката за Нова година си замина дома, а и онака сме во посебни соби... ако сакаш ќе ти ги ставам и лисиците... те заебавам бе, хе хе хе фино детенце со факултет,).
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
Зашто, секоја голема љубов почнува со три мали лаги.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Јас се насмеав, тие се поздравија со мене и си заминаа прегрнати, а јас порачав наместо кафе, нане со ким. Како да чекам некого на чај за двајца.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Младиот господин си замина. Дамите ја земаа надокнадата со очигледно олеснување, шоферот се врати во автомобилот и продолжи понатаму со огромна брзина, а неколку појаки мажи од улицата го враќаа коњот и чезата во нормална позиција живо разговарајќи.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Петар стана, се заблагодари на подареното време, го поздрави газда Таки со вообичаеното подигнување на шеширот над главата и си замина со тотално скршена надеж.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Кога дојде Христина тој се поздрави прво со неа, им ги бакна рацете на младите дами, учтиво ги поздрави и си замина.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Тој си замина во рестриктивниот простор на амбасадата, каде што никој друг освен тој не можеше да биде.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Нема да му забележвам, си мислев, ќе проголтам сѐ што ќе каже, иако немав ништо што ме врзуваше, потоа ќе си заминам.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Јас мислев дека оваа средба ќе биде последна.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Бројот на луѓето пак се смали. Оние од придружбата во едниот џип, сосе џипот вилус, си заминаа назад во градот, а другите тројца, го оставија оној друг џип лада кај куќата и тргнаа по мене.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Јас тогаш си реков дека, пред да си заминам, треба да направам нешто за него, да му биде удобно.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Ќе помине... сѐ ќе помине... како лоша луња ќе си помине... во неврат ќе си замине - стишено, молитвено си шепоти баба Петра.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Ќе се врати од печалба домаќинот мој, и ќе остане колку во мене семето да за ’рти. И пак ќе си замине...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
А ете, Марша го поттикна. Го разбуди. Му доплати на адвокатот. Се поздрави со него. Си замина.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Другите, Танаско, Друже Србине, македонските учители, школниците - си заминаа не обидувајќи се да расчепкат по болката во неа.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Пелагија клечеше крај неговата глава, го оплакуваше во себе, без глас и без солзи, оплакување што повеќе беше монолог отколку дијалог, всушност не кревајќи ја главата, чувствувајќи со снагата и слушајќи со ушите што се случува во одајата, кој доаѓа и кој заминува, таа му вели на старецот и се надева дека немите зборови што ги пушта во отворените очи во кои сега светот е сведен на таванот, дека незнајно како тие стигнуваат и до оној дел на старецот што уште не е заминат, а и до неговата дебела половина, до бабата Петра, која во мигот го слуша ритмичното вртење на тркалата од возот Ти дедо Костадине ја сврши најдобрата работа така да знаеш ги откорна бегалците од овој батак и ги упати назад во коренот во здивот на дедовците не е важно што ти и јас остануваме тука така ни е пишано зар не така ни било чкртнато да останеме во проклетава рамница за да бидеме дира на нашето талкање оти колку сакаш кажувај му некому дека си бил таму и таму си проживеал тоа и тоа ако не оставиш потврда за тоа како што направи сега ти кога ги напади сите во брегчињата и ритчињата на Македонија а ти остана тука каде што не сакаше да останеш за што јас живата и осрамотената ти сум бескрајно благодарна што ќе бидеме заедно ти во меката кална утроба на земјата јас земјосана калосана врз земјата со тоа што знам дека ти уште сега јуриш да го стигниш возот за да бидиш заедно со твојата благородна баба Петра и внучињата додека твоите коски ќе бидат тука додека еден ден не заминат со мене и не тагувај нема в земји да те положам додека не најдам такво место какво што бараше ти биди спокоен смири си ја душата пушти ја да ѝ биде поткрепа и надеж на баба Петра а ти како што гледаш не си сам не оти јас ти седам над глава туку ако смогнеш сили да ја свртиш главата ќе видиш дека одајката ваша никогаш не била пополна со луѓе отколку сега оти тука се сите што те сакаа ама и оние што те колнеа кога се затвори во вагонот Папокот Корнулов за кои не се знае уште колку ќе останат тука оти се шушка како некои вагони на товарниот колосек се полнат со секакви шејови тука е и Друже Србине кој се радува што не си замина со другите мисли дека барем овие што не се заминати ќе останат со тебе и да знаеш мислам дека е во право зашто еве јас ќе бидам тука Танаско децава школнициве цела година ќе се ловат по широкиве и празни улици! сака да го продолжува својот монолог ама одајчето е полно со тела и врева и таа не си ги слуша мислените зборови, мислата ѝ ја запираат, ѝ ја раскинуваат.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
„Мене, сине, татко ти така ми порача, пред да си замине, покој му на душата, никогаш да не ја напуштам куќата!
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Некои одеа првин кај мртовецот, му изразуваа сочувство на Танаил и ѝ палеа свеќа на мајка му; ѝ ставаа овоштие, локум и босилок на ковчегот, поседуваа крај неа и издишувајќи од жал, подречуваа нешто за кутрата старичка како се мачела како вдовица да го гледа и одрасне Танаила; и сега кога треба да проживее во полна куќа луѓе, таа си умира, си оди од овој свет; подречуваа нешто и за нејзината кротка, блага душа која на сите во селото, и роднинина и нероднина, само убави зборови им велеше, и која ни на живинче не му свикала, лош збор не му рекла; ќе сронеа по некоја солза, ќе поплачеа, и ќе си заминеа дома; ќе се измиеја на чешмата средсело или езерото, ќе го соблечеа црното руво, ќе облечеа други алишта, и одеа кај Китан на свадбата, на веселбата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Жените влегоа во црквата, запалија свеќи пред иконата на свети Наум, клекнаа на гробот, му се помолија, оставија дарови и си заминаа.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Еве што ми остана во паметењето: оној ден додека ја отворав вратата за да си заминам.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Си заминав од под спомнатата лозница пред една година и неколку месеци без збор да ѝ речам на тетка Боса за втората смрт на Благоја.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Кога се свртив навистина забележав дека седи загледан во хартиите пред себе, фрлајќи на подот понекоја од нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Не, никогаш и никому не му се обраќаме на ваков начин!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Или: Дали наскоро имате намера да си заминете?
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Стокмија удобен дом користејќи ги широките цврсто градени темели на куќава, што ја кренал некој од прадедовците на Томислав во времињата пред да си заминат Турците.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
- И не ти шепна дека има намера да си замине?
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
„Поткровјето”, започна тој. Таа си замина во дневната соба.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Можеби ќе си заминеше по патот на неговите желби.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А тој беше навистина опседнат од големи желби.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
„Дајте ѝ од овие тревје да се напие”, покажа Полин на китката обесена на чардакот што отпорано му ја даде на Профима и си замина дома на чардакот да си го пече лицето на сонцето, спокоен како ништо да не се случило.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Што ја сотирате рибава... Тие како што си дошле, така еден ден ќе си заминат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„Ништо не им можете“, им велеше слепиот Тимон слушајќи кај што луѓето трупкаат со нозете по нив: „Оставете ги на мира; кога ќе им дојде времето, сами да си заминат...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Си замина и брезата од неговиот двор. Се исуши.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Потоа дојде, си ги навлече патиките, заклучи, го стави клучот под чергиче и заедно си заминавме.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Ане прво ги истури ќофтињата на земја, а потоа си замина.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Се исплаши дека можеби си отишла засекогаш, па беше пресреќен кога се врати.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Ја замолив Мони прво да ми прави друштво до продавница, а потоа да одиме кај Бистра за да ја викнеме на лулашки.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Требаше само да ја најдам автобуската станица за да си заминам оттука засекогаш.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Кога доцна попладнето се подготвуваа да си заминат еколозите одеа од група до група и советуваа - сиот отпад да се прибере и во ќеси да се однесе дома, зошто на теренот немаше ниту канта, ниту контејнер.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Зад индиго плавите завеси утрото, пушеше цигара и си замина.
„Омајнина“
од Афродита Николова
(2010)
А, незгодата беше во тоа што Нерка си замина во три часот, татко ми се јави од Болница и рече дека непланирано мора да дежура, па така, дома ќе си дојде дури утре претпладне, а мајка ми никако да се врати од работа.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Леле, дедо, се стиснав до него, - ајде да си заминеме, да знаеш само колку се плашам. А, и шушка нешто во гранките, слушни!
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
„Пишман ќе бидете“ им рекол тој и налутен си заминал.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
На овчарите и воловарите им се имаше случувано мечката да им влезе во булукот, да си попасе со овците и да си замине.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Надвор беше темница кога си заминаа, ама ветрот и во темницата ги виткаше гранките од дрвјата и ја креваше пепелта од патот.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
На почетокот од есента, веднаш по доаѓањето на дедото Петко, во Скопје дошла и жената на Нанчо, не останала долго и тајно си заминала, а по некое време го снемало и него.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Така тетка Перса слушна дека армасникот на Деспина е оној што на времето нашарал една молба до властите по која молба тие и го добиле станот во Чаир, а откако си заминаа, речиси во самата квечерина, Пелагија ја дополни приказната за Атанаса, за неговата мајка Вета која со години еднаш во неделата го изодува патот од Мичурин до гробиштата каде што си поплакува на гробот од ќерката која со дваесет и две години си заминала уште во педесет и втората.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Сонцето веќе го имаше допрено работ на планината кога Пелагија си замина од дворот на тетка Перса.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Перса блесна во лицето од една внатрешна светлина и со таа светлина си легна, додека Пелагија откако му кажа на Мурџо да си замине во својата куќичка, заедно Пела појдоа во бањата со намера да го запали огнот под казанчето, ама мајка Перса го беше веќе запалила.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Пелагија долго стоеше пред влезната врата и просто се зачуди што го слушна гласот на мајка Перса скоро во ушите Си заминаа?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Нејзината мека и топла рака се прошетува по неговото крзно и задоволен од признанието што му е оддадено навистина си заминува во својата куќичка.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Колку дена бдеела врз мене додека сум бил во бунило, додека не се знаело дали ќе останам или ќе си заминам?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Утрото сретнавме еден овчар и тој ни кажа дека војниците си заминале.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се помислија, помислија, се договорија нешто настрана и си заминаа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не знам, може и да им се расплакав и тие си заминаа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Секако дека не го дозволив тоа и среќно си заминав.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Потоа си ја стави лопатата на рамо и колку што можеше побрзо си замина. Не се ни сврте.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Не тормози, туку веднаш објасни ми, ќе задоцнам, може да си заминат.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Проценив дека немам никаква шанса да појдам со него.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Снеже знае многу такви страшни вистинити случки.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
- Уф, престани! – ѝ свикавме сите истовремено и истовремено срипавме да си заминеме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)