Па затоа и се прашував: како забележала дека се испразнети кога нив ги немаше во нашата куќа; кој беше виновникот што ја наведуваше на таков искривен и нејасен начин на чувствување на нештата и мешање на неприсутното со посакуваното?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Дрвата опасно се виткаа, остануваа такви искривени, тревниците беа партали, откорнати по парчиња. Тоа доволно кажува.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Или пак стануваше збор за сенките на сонот кои продолжуваа да се движат околу неа и тогаш кога сонот ќе го снемаше?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)