те (зам.) - влече (гл.)

Бегајќи од шумот на твоите врсници, често нешто во мисли те влече: во сонот ги гледаше битките, а најаве место играчки — имаше мечој.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
— Добро, ама да не бидеш пишман кога ќе те влечат агите по судиштата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Срцето те влече на една страна и ти вика соѕидај ја душата, мајсторе!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Велеше: - Ти, како се осмелуваш да ми замеруваш зошто не ги примив во друштво другарките на Лима, прво и основно треба да си задоволна што воопшто секаде те влечеа моите другари, ти плаќаа пијачки и такси.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Почетокот на тргнувањето на времето, со што оживува просторот, е како кога седиш на воз пред тргување па си се заборавил и не си забележал кога возот тргнал туку одеднаш сфаќаш дека возот, иако полека, сепак почнал да се движи и неколку мига не знаеш дали возот те влече напред или просторот се истргнува од под возот наназад.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ти се движиш во круг по познатите треви а спиралата на времето те влече по нови виделини.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тоа е од пресудно значење, за да те влечат, да те креваат и да те дружи некој зашто се плашиш од вода, многу си плашлива.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Те влечат тамошните гревови, братучед, тоа е.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината: те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Некои хемиски проблеми можеш полесно да ги разбереш, ако си впрегнат на некаква роботска рака, што те влече или те турка и со тоа ги симулира молекулските сили.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога ќе пробаш создавање на сопствена стварност, пасивното соработување веќе не те влече.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Беше како целиот свет да бил отсекогаш само една таква кобна осојничава модрина, во која синото се разлеваше, сѐ посилно пробивајќи се и преплавувајќи сѐ друго со својата мртва потечност, и само некаде таму, напред, зад сето тоа, стои некаква топлинка, што те влече.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ е толку таинствено, ама жарот на лудото срце да дознае што се крие во оваа невидена, ретка земјина форма, го потиснува стравот и те води, речиси насилно те влече кон тајната.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината; те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дотогаш нешто слично не виделе твоите очи, како магнет те влечат кон нешто уште поубаво, посветло. Вечно. Проклет да бидам, вечно.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Јас, поради знаењето на италијанскиот, требаше секогаш да бидам напред, те влечев со себе! – Така беше, мила, ништо не си заборавила. – А се сеќаваш кога бевме кај Фонтана ди Треви?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)