Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тоа е еден обдукциски простор каде што телото не се претставува туку функционира како чист материјал, без какви било повторувања.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е единствениот обид на сериозно сидрење на визуелните уметности во технологијата и психодинамиката на стварното и виртуелно исчезнување, една од ретките културни пракси која се обидува да го исправи општото отсуство од дискусии за деструкцијата во општеството.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Еве уште едно прекрасно и оригинално писмо... Тоа е руско писмо, писарско, или ако сакате, воено-писарско.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е совршен пример за идеолошко спарување на фамилијарното и туѓото.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Тоа е, - објаснуваше кнезот со огромно задоволство и одушевување, - тоа е личниот потпис на игуменот Пафнутиј според отпечаток од четиринаесетти век...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

1 Деструкциската уметност сведочи за тенката, слаба, безначајна условеност на опстанокот: тоа е визуелен дискурс на преживеаниот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е крај на првиот дел од перформансот. Публиката мора да ја напушти салата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Срање. Можеш да ја земеш истата таблета 100 пати и таа 100 пати ќе биде различна. . . и тоа е прекрасно!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Веднаш ќе ви кажам, тоа е мојот бодигард.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Писателот вели: „... На дебел пергаментски лист кнезот со руско средновековно писмо ја напиша реченицата: ‘Смирениот игумен Пафнутиј си ја приложи раката’. 102 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Поведи сметка, ти, како се викаш... старецу...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Првата и основна етапа на овој процес, јасно е, претставува расчленувањето на фонетската страна на јазикот во одделни фонетски единици, кои би требало да бидат изразени со особени графички симболи на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во иста положба продолжува да клечи уште неколку минути.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Здогледувајќи го татка си во тој секојдневен амбиент, на светлината на сѐ уште неисчезнатиот ден, Наташа одеднаш инстинктивно сфати дека тоа е стварност а не „халуцинација“ и онака истоштена викна со сета сила што ѝ беше преостаната: -Татенце, татенце, што правиш?!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во создавањето на грчкиот алфабет по пат на прилагодување на феникискиот систем на писмо кон грчкиот јазик во целост е сочувана парадигматиката на протосемитскиот систем, при што под парадигматика го подразбираме редоследот на графемите, нивната бројност и нивните меѓусебни односи во рамките на дадениот систем на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Делез зборува за уморното, старо, забавено тело, тело што ја откажува послушноста, како единствена адекватна филмска репрезентација на тело (пример за тоа е протагонистот на филмот Париз-Тексас).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Старецот ги слушна зборовите некаде на површината на својата нежива свест; и одеднаш нешто во него се сепна, напрсна.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се сеќаваме на фразите „Некогаш дамна / во далечна Галаксија“!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Самоубијците не ги гибаме... тоа е табу - рече Николај.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Прифати го тоа - тоа е живот! Вчера беше вчера, а денес е денес. Немај очекувања.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е постигнато со замена на семитските консонантни значења на одделните знаци со соодветни вокални значења на грчкиот јазик и со преобразба на некои консонантни значења од семитскиот систем.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тоа е случај кога отсуствува надворешна сличност на знаците- симболи од писмото со објектите од реалниот свет, со кои тие корелираат, а како пример на ваков тип на писмо можеме да ги посочиме броевите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Според она што го зборуваат, сѐ зависи од таблетата. Ако вечерта била убава, тоа е затоа што таблетата била добра.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

(Грета пали цигара) Гледам како оној тип со темни очила внимателно ве гледа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Тоа и не е некој проблем. Треба само гостите да ги натерате да пуштаат вода и НЛО мувите ќе си заминат на својата планета!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да, имате право, телото станува знак и слика, неговиот изглед делува како метафора за висината на банковната сметка и на крајот на краиштата за моќта на субјектот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А пронајдов и влакно во кафето. Тоа е непростиво.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во суштина, тоа е создавање на план на содржина на системот на писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Јас го пренесов францускиот карактер на руски букви, што е многу тешко, но излезе успешно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во случај врската меѓу сигнансите на идеографскиот систем на писмо и соодветните појмовни категории да е условна, тогаш таквиот систем на писмо го карактеризираме како условен или конвенционален.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Изговори махинално, придушено: -Дете... па тоа не сум јас... не сум јас... тоа е... тоа е...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Татко ѝ приоѓаше со отворени очи, во кои имаше матна неподвижност и мртвило.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Објаснето им е дека тоа е поради нивна вина и заради ненаплатата на извршените услуги, па дури од страна на работниците е барано и самите тие, лично да се погрижат за наплатата на испорачаната топлинска енергија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова Известување – со право – тој го третира како отказ, бидејќи во суштинска смисла тоа и е.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За оваа фактичка состојба С. С. смета дека сето тоа е смислено направено – бидејќи, во тоа време на промена на власта, постоеше партиска нетрпеливост и очигледна недоверба кон оние кои беа од „спротивниот табор“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За овие прашања на подготвителното рочиште можат да се изведуваат докази кога тоа е потребно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Врховниот суд на РМ е надлежен: 1) да решава во втор степен против одлуките на своите совети кога тоа е определено со закон; 2) да решава во трет и последен степен по жалбите против одлуките на апелационите судови; 3) да решава по вонредни правни лекови против правосилните одлуки 138 на судовите и одлуките на своите совети кога тоа е определено со закон; 4) да решава за судир на надлежност меѓу основните судови од подрачјето на различни апелациони судови, судир на надлежност меѓу апелациони судови, судир на надлежност меѓу Управниот суд и друг суд, судир на надлежност меѓу Вишиот управен суд и друг суд и да решава за пренесување на месна надлежност кај овие судови; 5) да одлучува по барање на странките и другите учесници во постапката за повреда на правото на судење во разумен рок, во постапка утврдена со закон пред судовите во РМ, во согласност со правилата и принципите утврдени со Европската конвенција за човекови права и тргнувајќи од судската пракса на ЕСЧП; и 6) да врши други работи определени со закон (чл. 35, ЗСуд).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој не се обрати до Трудовата инспекција затоа што тоа е државен орган во состав на МТСП, а исто така и АД „Охис“ е во државна сопственост – така што Величковски вели дека и доколку евентуално би се обратил, тоа би била ситуација во која „кадија те тужи, кадија те суди“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, вистинските ангажирани и автономни „синдикати без лидери“ треба да се обидуваат да бидат што е можно повеќе хоризонтално и непосредно демократски организирани, па преку ефективни директни, ненасилни, непоколебливи и кохерентни акции, како и преку индивидуални лични примери достојни за почит, да го мотивираат своето членство, а и неодлучните работници – и на тој начин да работат на остварување на своите агенди во корист на работништвото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

При одлучувањето за раскинување на до- говор, односно за неговата измена, судот се раководи од начелото на чесност во прометот [bonos mores] – водејќи сметка особено за целта на договорот, за нормалниот ризик кај договорот од односен вид за општиот интерес и за интересите на двете страни (чл. 124, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Седиштето на Врховниот суд е во Скопје (чл. 26, ЗСуд).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ова делуваше инспиративно за Величковски за тој, во април 2010, да поднесе тужба т.е. да иницира посебна парнична постапка за неисплатените плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Максималното пропишано полугодишно траење на овој тип постапки, наместо да биде правило, тоа е само редок исклучок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Намалувањето на платите и неисплаќањето 229 на додатоците е извршено спротивно на склучените договори, а за тоа вработените никогаш не дадоа согласност.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Па токму затоа, преку различни механизми и репресивни методи, тие се обидуваат – логистички поддржани од страна на штетната синдикална бирократија и хиерархизацијата на „жолтите“ (мејнстрим) синдикати, да го пасивизираат 301 членството и да шират дефетизам меѓу работниците дека „што и да пробаат, сè би било џабе“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Страните можат со договорот однапред да се откажат од повикувањето на определени променети околности, освен ако тоа е во спротивност со начелото на совесност и чесност [bona fide] (чл. 125, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Лицата кои што доставувачот ќе ги затекне на местото каде што доставата треба да се изврши, должни се на негово барање да се легитимираат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога тоа е потребно, заради утврдување на идентитетот на лицето кое ќе се затекне на местото каде доставата треба да се изврши или заради извршување на други дејствија на доставата, доставувачот е овластен да побара помош од полиција (чл. 135, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На другата страна од селото, во една таква штала со сламен покрив живееше Кире. Тоа е мојот татко.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Претпоставуваш тоа е долната прва чакра на најниско ниво, на ’рбетот, позади органите за оплодување.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но за тоа е потребно да се засака сѐ што е македонско! Ама баш сѐ!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Супер, тоа е восхитувачка глетка! – возвратив без двоумење.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Тоа е физичкото здравје, кое сигурно со работа го одржуваш.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа не е природно. Тоа е клонирање.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Е, тоа е злото! – ми објаснуваше Трајанка.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

За јужната република повеќе не постои проблемот на козите. Тоа е сигурно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Костас Гаврас, синеаст Времето на козите претставува идеална реализација на бунтот на Мирослав Крлежа против канонизираната иконографија на соц-реализмот, тоа е дело кое настанува во процепот на таа идеологија, дело кое успева да се извлече од премногу ограниченото помнење на реалноста, на првата реалност, онаа што е наоколу, помалку и здодевна во својата рационална димензија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А не можевме ни насоне да претпоставиме дека тоа е последната зима од нашето време со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа е универзумот на Кафка, но евоциран според Волтер...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Меѓутоа, има и нешто повеќе од сето тоа, од арбитрарните декрети на власта, а тоа е сказната што ни се нуди низ романот Времето на козите, на романсиерот Луан Старова, сугерирајќи ни, а и без тоа некогаш да се каже, дека грешките и лудоста на режимот не беа во диктатурата, туку во феноменот од кој произлезе диктатурата, односно од идеолошката аберација.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И во двете димензии романот е еден од најдобрите начини да се види уништување на идеолошкиот универзум, затворен и суров, но без да се каже било што директно, и тоа е што ме воодушеви во ова дело...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ете тоа е она што другите не го увидуваат кога станува збор за овие реки.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не може човек да сфати нешто што не го чул а камо ли видел. Тоа е како да се обидеш да го сфатиш Бога.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е една сугестивна музика што делува непосредно на потсвеста, иако не се слуша.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Барем овде во посмртниот живот тоа е јасно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е една од маѓесностите на нашата држава за чие создавање и јас го имам дадено својот скромен удел без кој таа ќе беше невозможна.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Па тоа е, си велам, поголем срам одошто татко ти или мајка ти да те фатат како онанираш со оној животински израз на лицето.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тое е единствената можна искра надеж. Во овој метеж.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И имам нешто повеќе во дланката, нешто што веќе не е бестежинско како влачена волна туку сега тоа е како топка памук која добива тежина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е смислата на хоризонтот, затоа тој е еднакво оддалечен од тебе и евентуално поширок.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Проблемот е во тоа што не знам колку силен треба да биде огнот за да биде светлината во сијалицата сина. Тоа е важно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Всушност тоа е истиот пат што човек го изминал низ животот на еден човек во еден час, еден ден или една недела да е снимен на лента така што секој квадрат да е сликан на секоја секунда.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- А не, - ми вели тој. – Тоа е веќе невозможно. Овој круг е затворен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Згора на тоа е сексуален монструм, не по изглед, туку по душа. Воопшто не е згодна, а изигрува страшна женска.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сега јас го гледам јазикот. Тоа е една маса.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Ти давам, не ти земам, - ми вели претседателот. Тоа е точно. Како да се бунам!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е едногласна одлука за Здружението на проматарите.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И фала Богу се досетив. Им велам: - А не е ли подобро Европа да ви ја донесам тука, - им велам иако можеби тоа е уште потешко.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не се потам веќе. Кој знае од кога не сум се испотил. Тоа е добро.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Даме го фати Гоцета за рака, влегоа во одајата, клучот скрцна и тие се заклучија... - Тоа е поштата! - тивко шепна Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Ете, тоа е Кукуш! - рече Грујо. - Убаво место, - одговори момчето. - Не само убаво, но и плодно - дополни Грујо.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Чудна книга! - се насмеа Гоце. - Уште почудно и благородно мастило! - го дополни Даме.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Работава не напредува, си мислам, не само по вина на природата, зар може да биде вина тоа што е лето и што е земјата сува и горка, та тоа си е нормално, лето е и суша и тврдо е камен, а тоа е и предноста на еден ископан бунар, предност на бунар ископан во најголема суша, тоа значи дека во иднина ќе има вода во секоја сезона.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Разбирам, велам јас, риспект, почит, тоа е многу важно!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Па тоа е прослава“, вели тој. „Дојде водата. Се стори“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Брзам да го најдам старото, но веќе го нема. Тоа е мојата положба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Најпосле, сепак, ги извадив тие бедни три долари. Еве, реков, тоа е сѐ што имам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му одговорија градските жители: Тоа е гробот на божјиот човек, кој дојде од Јудеја, и го навести она што ти го правиш сега...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа е нормално, рече од своја страна тој.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нема ништо за тоа што се случувало натаму со бродот, ниту пак тоа е важно за ова што го расправаме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Дац ит“, вели тој. „Тоа е минато. Треба да гледаме за денес“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бог, се разбира, можел да постапи како сака, тоа е во неговата моќ, и не знам дали заради тоа може да му се оспорува добронамерноста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Шеесет германски марки на метро длабинско“, велам јас, „тоа е договорот“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но тоа е сега неважно. Во мигот, над нас, и по целиот предел, паѓа огнот, парки жар. Маската се отима, сака да бега.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се изразувам фигуративно, но тоа е вистината за моето чувство и за мојата потреба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако го исклучам машинистот, другите, особено двајцата од Пустенец, маката ги научила на една, според нив, вештина, која ние најстрого би ја осудиле, а тоа е уцената.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вели: Ме гледаа чудно! Па, тоа е малку да се рече. Мисли, луѓето не знаат што е топорење!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На пример, точно е дека Никола Поцо бил примен од султанот Абдул Меџид и дека добил ферман за уредување на проблемот со даноците и за градење на црквата. Како успеал, тоа е друга работа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го вадам светкавиот, метален предмет од ногавицата и гледам дека тоа е memory stick, ама со скинато синџирче.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Фрустрации Кастрации Но од каде постои толкава мотивација За една ваква здодевна нарација И потреба за патронизација На тема што бара будна опсервација Човештвото подлежи на вечна деградација Есхатологија - неминовна девијација Ќе речете - тоа е - модернизација Чекорење во простор без гравитација Кај владеат закони за левитација Без можност за поинаква визуелизација Без концепт за креација И само манипулација...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Тоа е претпоставувам вашата нова љубовница, после онаа Дулчинеја?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Според тоа, по двете основи би требало да очекуваме дека доколку навистина имаме работа со следење на правила, оној кој го следи правилото мора, барем во принцип, да биде способен да ги препознае барањата на правилото и да биде свесен дека ги задоволил.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во мејл-арт мрежата може да се вклучи секој, без никакви предуслови, и денес се смета дека тоа е најмасовното уметничко движење во историјата на човештвото.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Според Рајт, еден од главните разлози поради кои Витгенштајн ѝ се опира на интенционалистичката претстава, е тоа што таа ја предизвикува веќе споменатата тешкотија „regressus ad infinitum”; имено, тоа што се мисли дека правилото е „во умот”, не објаснува како се нашло таму, бидејќи проблемите на препознавањето што правилото од некого бара, не се разрешуваат, смета Витгенштајн, со самиот факт што тоа е „во умот”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Печалам за семејството, а друго што ми останува. Се навикнав на овој живот. И тоа е сѐ...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Раскошна архитектура, мермерни шедрвани, бавчи и цвеќиња и двор опашан со висок ѕид, босфорски води, огромни мермерни столбови. 14.500 кгр. злато, кристал, хареми, тешки персиски килими, мермерни бањи, уметнички слики, фрески, полилеи, едно баснословно богатство - тоа е „Долма Бахче“...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако сме ние сликари- скитници, овој што иде кон нас - тоа е наш реквизит - тоа е поет- скитник, - објаснуваше Кире.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во црквата Свети Вид, градена во разни стилови, се наоѓа саркофагот на Карло Велики, творецот на модерна Чешка, а во криптата се и гробовите на неговите четири жени. Сето тоа е внесено длабоко под земја, во темелите на црквата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е Пловдив, втор град по големина во Бугарија, синоним на прочуеното бугарско овоштарство и градинарство.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако некаде мириса на ориент во Солун, тогаш тоа е токму на пазарот, оној што граничи со „Виа Егнатија“, со „Цимиски“ и уште со некои главни солунски магистрали.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Тоа е нашата Жана Дерминџиева, сликарка од Гевелија. Сликарка од плоштатката.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е центарот, од кој се делат улиците.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Нема здодевност со убави жени“ - тоа е геслото на „Вапенхоф“, Влезот е бесплатен, но затоа гардеробата е задолжителна и таа се наплатува како двојна влезница.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е знаменитата и монументална Келнска катедрала, која, со своите кубиња, високи 155 метри, речиси и ги распарува облаците.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е „старежот“, тоа е бит-пазарот на „Капали“, каде што се продава сѐ, дури и отпадоци - ѓубре, па се чини дека може да се тргува и со „ништо“ и тоа да се печали.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тесните улички со дотраени и руинирани куќарки, со мандала, со порти, со тремови и чардаци, улици со турски калдрми, тоа е оној дел од Солун кој се извишуваше амфитеатрално.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е огромна црква а вниманието ми ги привлече концертното изведување на „Миса Солемнис“ од Ф. Лист од хорот и оркестарот на Републиканската гарда, со кој диригираше познатиот париски диригент Жак Гримберг.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

КРАЛУПИ, тоа е еден од поголемите индустриски центри во Чешка, се наоѓа близу до Прага, на околу триесетина километри.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На масите нашите луѓе се побучни и тоа е невообичаено за овдешните луѓе, кои гласот го повишуваат кога ќе голтнат повеќе пиво, или од она убаво чешко вино „Лудмила“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ни покажа еден отпечатен сепарат по кој се одвива реализцијата на рекреативниот центар. Тоа е нејзино остварување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е типично старовремска германска куќа, со тесни и мали прозорци, дрвени скали, ли се извишуваат стрмно, на високо; со чардаци кои, додека одиш, скрцкаат; со големи одаи, приемни, спални и многу други простории.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Движењето и без тоа е тешко, зашто патот се извишува и се спушта низ разни височинки и свиоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Купелниот Остров е приказна за себе. Тоа е зелена оаза, со голема ботаничка градина.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако не ги видев Ардените, Белгија сигурно ќе ја напуштев со мислата дека тоа е рамничарска земја, која е ишарана само со ливади и во која гледав како на нив пасат сортни крави.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е големиот карневал во Келн, кој се одржува секоја година во февруари.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Првенецот на „Бетон“ - тоа е една осумкатница, која се наоѓа во квартот Сахсзенхаузен.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е правата синагога од седумте што се во улицата Јахимова.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

По наше мислење тоа е неговиот активен однос на општественик за кого не постојат „мали“ и „спектакуларни “ теми.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Напишета само: капетан Никола, Аспровалта, тоа е доволно! - ни рече таа на збогување, ни набра црници и ги стави во едно книжно ќесе. - Благи се и освежителни! - со насмевка ни рече Параскева.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И уште нешто, од дното на оваа улица се дели уличката на „Прашкото Гето“ во Јахимова. Тоа е улицата на еврејските синагоги.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Над 3.000 хектари плантажи - тоа е денес „ Розовата долина“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа е парадигма на современиот капитализам, која допрва ги чека своите одговори и која нужно не е цел на овој проект, иако низ него таа, на една релативно чиста општествено- економска заднина, може полесно да се воочи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Со тоа е можно поимот „реално” да се релативизира во насока дека нешто е дотолку пореално доколку е погусто, и дотолку потенцијално колку што е поретко.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Пред отприлика три илјади и пет стотини години (т.е. неодамна) е направен голем исчекор: тоа е пронаоѓањето на алфабетот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ако помислиме дека калкулативното мислење е длабоко всидрено во феномените, тоа е шокантен факт.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тоа е, можеби, како што тврдеа некои, карактеристична одлика на постмодернизмот, кој себеси се лоцира внатре во една (пост?)апокалиптична визија.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Колку?” - тивко прашува Јомтов Јакоел, правен советник на еврејската општина. „Тоа е потешкиот дел од решението.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа е еден атавизам што во современа Германија доби нова ирационална идеолошка обнова.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа е четвороспратна поставка која треба да возбуди и да раздразни, работена е по принципот на тематските паркови со тоа што во ова здание темата е прогонот, стравот, исчезнувањето, теророт, логорот, смртта.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не сакаат ни да чујат за драхма помалку.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа е тематски парк на кој за ужасот на масовното уништување, на потполното исчезнување, на геноцидното согорување, на холокаустот на припадници на цели социјални групи: Евреи, припадници на речиси сите словенски нации, Роми, Синти, хомосекусалци, комунисти, анархисти, јеховини сведоци, слободни ѕидари...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа не е прашање на менталитет. Тоа е прашање на поединечен карактер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Тоа е мојата касела, - му се пофали девојката на Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тука Пискулиев најпосле се извести дека има едно создание што го следи со љубов, а тоа е неговата хазјајка, ќерка му на дедо Ивана.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нејзиниот поглед само за миг ја фиксира оваа слика: на крајната масичка до излезот седи старица, од глава до петици закукулена во црно - да, тоа е бабата што одвај ја качија на авион во Истанбул.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мојот потпис да го имитираш - тоа е исклучено! Не мачи се! - И навистина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Другото значење беше дека нема што повеќе тој да чека од таа љубов, тоа е сѐ, тоа е крајното, најубавото и единственото што му го дава таа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го зема горниот и внимателно го разгледува. иставајќи го постепено колку што може да ја испружи раката. Тоа е цртежот со бронзениот бокал.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тоа е септември, месецот кога земјата се проштева од плодовите, јасен, а оваа година толку тревожен.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Тоа е сѐ, - му вели таа и ја стиснува силно неговата рака и уште повеќе се припива до неговото рамо, така што тој пак се заборава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Дождливите пак, немилосрдно, ме потсетуваа дека треба да решам едно прашање што не е симнато од дневниот ред и кога немам нужда да мислам за него, - а тоа е прашањето за моите чевли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но тоа е само моментно чувство, зашто сѐ заглушува она негово срце што бие и шуми.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тоа е нашата свадба, тоа е сѐ, јас идам по твоите очи, прости ми ја мојата безмилосност.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сето тоа е само некакво присеќавање, воспоставување на одамна загубен контакт, што буди едно чувство уште од детинството: помалата сестра е галена, постарата навредена, врти грб.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со оморината како да трепети и загубената врева на денот, но сето тоа е така безгласно, така тихо сега.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Најдобро би било и јас да ѝ се насмевнам, да ѝ покажам дека ја разбирам, но место тоа јас ги спуштам очите и -о ужас! - гледам дека место мене ѝ се смешка некој друг, и тоа е мојот десен чевел.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На неговиот сожалителен усмев тоа парче како да му договара со тих, виновен усмев. Но тоа е несомнено малку.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Тоа е мое пријателче, - објасни Рангел и го тупна Коча по плеќи. - Студент, уште малку доктор ќе стане.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но тоа е последниот шах што може да го даде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сигурно го зела детскиот додаток (има две деца) и ќе ѝ стигнат до крајот на месецот. Тоа е добро.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Врати се, мора да го најдеме нашиот заеднички јазик кој веќе не е ни нашки, ни странски, ни кинески, ни есперанто (затоа ли го губиме). Тоа е значи јазикот на глувите.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Љубов - тоа е да се остави другиот на мир, но со внимание и грижа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Господин и госпоѓа Смит (Mr and Mrs.Smith), 1941г. •Хичкок: „Овој филм го снимив заради Керол Ломбард. Ме молеше да го снимам. okno.mk | Margina #22 [1995]

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Насилство - тоа е обид да се ограничи слободата на другиот, да се примора да делува како што сакаме ние, но со крајно отсуство на грижа, проследено со рамнодушност кон неговото сопствено постоење и судбина.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Доколку книгата поседува некоја убавина, тогаш тоа е онаа која поетите ја нарекуваат „погребна”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во нашево време - тоа е нормалност.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Две личности. Убиец - да речеме дека тоа е Џек Мевосек - искрснува зад девојката.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Таа безначајна значајност на македонската политичка борба на културната сцена се состои во тоа што: 1. процедурите и настаните во таа борба ги заменуваат и потиснуваат достигнувањата на онаа автономна културна продукција што вака-така е создавана во времето на социјализмот; затоа што 2. замената на културното производство со културнополитичките дебати не е ништо друго туку оживување на идеолошката машинерија на општеството преку интелектуалците кои, по промените од 1989/90, пак ги заземаат оние истите двојни позиции на лојалисти и воедно критичари на власта, позиции што ги заземаше и некогашната интелигенција на просветлениот (СФР)Југословенски социјализам; и конечно 3. затоа што учесниците во актуелните внатремакедонски борби се заправо носители на една иста концепција за култура - а тоа е идејата за „висока култура“ со која се репрезентираат државата и нацијата. Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Веќе споменавме што се случува: 1. Ориентацијата на сопственото јас е примитивно орална; обземено со недоумица како да ја одржи својата животност, додека при тоа е престрашено да се впушти во што и да е. Тоа е очајно и прежеднето.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Немам појма, човече! (Dont’t have a cow, man?)Тоа е Барт Симпсон, последниот монструм на потрошувачката култура.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ќе речете: Величествена гозба: Вдахновението Совршенството Смртта и Ти: Принесениот На Трпезата. зборовите Пеат и молитват Во мојот храм Зборовите што ги Оживувам. тоа што ќе пропее Тоа што ќе пропее И тоа што ќе полуди Тоа ќе да е мојот глас Тоа е ќе да сум јас? засек Остер нож. Убод. Рана.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Тоа е во „ВЕЧНАТА БЕСКОНЕЧНАТА“ и во прашањето што си го поставува „дишењето низ окарината“, „лулеењето на тишината“ „разговара со планината“ и погоре од сѐ и над сѐ е Тој Кој, таа вечна загатка на виорот „погоре од Манастирот?“ погоре од земјите совршенства.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Се собрале на она место каде што се допирал нивниот имот, а тоа е овој, денешниов пат, па се смириле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мислејќи дека спијам, внимателно ме погали по челото и му рече на тато, кој веројатно стоел зад неа: „Да се надеваме дека ништо лошо нема да дочекаме од него.“ „Да се надеваме...“ рече тато.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Според чекорењето кон постелата знаев дека тоа е мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Цветот што прв ќе ороне, треба по секоја цена повторно да расцути, ама тоа е како новороденчето да го враќаш назад во утробата на мајката, како откорнатикот да го засадуваш во родината.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Така велел талмудот, сетики за луѓето кои пред да бидат смачкани не цутеле како цреши.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

За да се прашам себеси: имаме ли ние, Македонците, своја автентична национална и културна татковнина? Јас велам - колосална! Како ретко кој друг народ во Европа. Но, тоа е тема на мој посебен есеј...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Анатема

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Во оваа смиспа тој не пишува за да ја замени својата жива реч туку поради тоа што постои несовладлива разлика меѓу човекот и напишаното: тоа е, пред сѐ, големата, егзистенцијална оддалеченост меѓу него и - записот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Јас, Aehmenia, од Битола, се капам во свети реки, се молам во свети храмови, цел живот излегувам од едно и влегувам во друго ходочастие, штрпкам по некое стракче по камењарите - и тоа е сѐ.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Тоа е таа наша нулта точка во која се затворени сите спротивности и сили.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

За македонската цивилизациска татковнина тоа е особено карактеристично. Затоа таа е и - неуништлива!

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Одмазда, Андоне, одмазда за виа, пци. За пљачката — пљачка, за ќотекот — ќотек, за крвта — крв. Ете, тоа е спасението од ниј.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе направиме. Ние колку шо можиме, тиа по нас пак колку шо можат. Тоа е. Дошло, ќе се трга.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— „Ами чаре?“ — повикале селаните. — Чарето тоа е.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Сега? Што сега! му се врекна Шаќир. — Гледај да ги продадеме кожите поскапо. Тоа е сега.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така направиле. Ги отепале Турците — трговците во Топли Дол зад Чаниште и си ги вратиле назад продадените волови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На првите истрели се збуни целата полиција, а и заптијата веќе беше ги известил муљазимот и кајмакамот и овие трчаа со сите заптии и оружани слуги што ги имаше по Прилеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вжарен, па испотен камен – тоа е историјата: севезден да ги оплакуваш мртвите и пљачкосаното царство, да гледаш како царството станува вазалство, севезден на штрек да пречекуваш нови освојувачи кои по цели ноќи на месечина низ шепотот испуштаат уплав за оние кои не знаат дека на Инките убаво им стои да се вазали на сонцето, а уште поубаво им стои да се измеќари во Храмот на сонцето.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Верувате дека на луѓето лошо им се пишува? Кога сите луѓе би одбиле да одат во војна, тоа е мошне просто, би рекле: „Јас не одам.“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Морав сам на струг да ги направам и двете дванесет-калибарски чаури, а потоа и сам да ги наполнам; морав да ископам еден прастар микрофилм со инструкции за полнење на чаури; Морав да направам преса за да ги подесам капсулите -а сето тоа е многу зафркнато.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

УЛИЦА - Улис (т.е. Стефан Дедалус; в. Џојс - Ulissis) не е уличар туку момче што ули (напаѓајќи ги „светите“ нешта!) чар! И тоа е неодоливо заводливо. Тој оди по улица гледајќи секакви лица; ту со поглед ќе улови некаква улка (луда “; или: жена), ту некој улог (инвалид), длабоко улогорен во својата улога. За тоа всушност се работи во тој ултимативен („ултра- модернистички“) роман, клучен во 20 век.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

7. На луѓето коишто чувствуваат дека им е грабнат нивниот сопствен социјален идентитет, прафашизмот им доделува една единствена и најчеста привилегија: дека се родени во иста земја. Тоа е извор на национализмот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

ПРОИГУМЕН - Еден продуцент му рекол на еден проигумен: „Да не сакаш да глумиш човек-игуана во еден проект?“ „Ти си некој проклетник, провокатор, простак?! Што проломоти, брат, само протојереј може да ти прости!“, рекол проигуменот. „Не ми држи проповед, попе! Можам да те промовирам! Пропаганда и за тебе и за протојерејот!“, рекол продуцентот. „Противприродно е тоа! Ако ја проиграм (т.е. проневерам) довербата на протојерејот - тоа е пропаст!“ рекол проигуменот. „Јас не ти фурам пропедевтика; ако сакаш да бидеш протагонист, пеки; ако не, простум нека ти биде, проследувам понатаму!“, рекол продуцентот. „А да ми пронајдеш некоја друга улога? Не можам игуана!“, рекол проигуменот. „Може Боргес во Името на Ружата 2?“, прашал продуцентот. „Пророк да бидам? Имаш прокламација за таа улога и од протојерејот и од протоѓаконот и од целата црква!“, рекол проигуменот. „Прокоцкана шанса...“, прошепотил продуцентот. 46 Margina #19-20 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Косата е леплива и долга. Тоа е главата на мојот другар. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 69

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Па ти, човече, имаш 35 години, тоа е време за рекапитулација, а не за чкртање!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Сталинград. Тоа е нешто за катарза!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Со тоа е можно поимот „реално“ да се релативизира во таа смисла, што е нешто пореално, колку што е погусто, и толку попотенцијално, колку што е поретко.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Си го задига здолништето, огромни шараници и дури длабоки изгореници. Тоа е од машата.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тоа е рамно, ништо, нула.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А тоа е ретко, стил, господине, тоа е реткост.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Во некој поглед тоа е доста точно.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тоа е така. Разбирате? Работа која се смета за десетина од минута, додека вистинска новина е работата од петсто, од илјада години.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Исто така, до нив допирале и информациите за неискреноста на соработката меѓу ЕАМ и СНОФ бидејќи “словенските жители“ сметале дека тоа е „само стар волк во јагнешка облека- грчки добитен национализам толку добро познат и застрашувачки, лажлив и преправен во ликот на ослободувањето“.338

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Сето тоа е само смислена игра за создавање конфузија на умот за да се заборави најбитното. Квалитетот на сопствениот живот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа е фер плеј, беше мотото на нивната шизофренична другарка Шајчевска, која ставаше рака во оган за да ги одбрани ауспусите.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Све над 20 е веќе бајато. - Над 20 се више тешки ороспии. - Тоа до 20 шо ќе го фатам, тоа е сигурно.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Тоа е говор на омраза, изнервирано извика Шајче.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

За да го преживееш сето тоа е цела уметност, а на крај кога ќе умре едниот брачен другар, љубовта не е ништо друго освен историја...

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Не се наведени ни други имиња! - Но тоа е невообичаено, недопуштено!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Прилеп - то е име славно, тамо е живејал некога си крал ни Марко, в него е царувал.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

И тоа е естетизација, ако сакате - кореографија на анархизмот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Текст - тоа е игра, слобода, концепт, вештина, дух, а не раскажување што му се случило на овчарчето Климе (структура: ред ресентиман -плач, детство, ред наци романтизам, ред “лирски пејсажи” дегутантни барем двесте години, ред политиканство, ред безвредно недуховити алегории што кобајаги се критика, и на крајот ред поуки и морални заклучоци).

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа е проблемот и на Маргина: постои ли, па барем на ниво на два молекула, свест за прикопчување, комплементарност, интерференција?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кукавица сум и не се срамам од тоа: тоа е мојата храброст.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа е ноторна глупост, а исто така е глупа и европската импотенција и немоќ да се стори нешто конструктивно околу тоа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тој има талент на вродена авторитарност (пак типично за еден балкански лидер, т.е. како што велите вие, господине Бузони - „гуру“) која просто се наметнува, особено кон адолесцентите, но богами и кон алтернативните интелектуалци, пософистицираните бирократи, па дури и кај бунтовните пензионери. Тоа е еден пример.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во таа смисла уметноста која би се развивала во сајбер просторот, то ест во виртуелната реалност, би се соочила со истите оние проблеми со кои се соочуваше и уметноста на пештерскиот човек и уметноста на сите генерации по него заклучно со нашата генерација, а тоа е идејниот контекст, стилскиот и амбиентален дизајн, референцијалната потенција, интерактивната стратегија итн.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Не, тоа е само сон, лош сон.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Тоа е Белуш“ - си помисли Бојан. - „Сигурно не ме заборавил!“ и слободно чекореше кон колибата, иако оздола, откај трлото кучињата настрвено тргнаа кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Тоа е Иринка. Слатко девојченце, - рече Бојан. - Ќе видиш колку е умна.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Кога би можел да заспијам“ - си мислеше Бојан, но однапред знаеше дека тоа е невозможно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Тоа е моја работа, но ти не рече така. Ме лажеш. Што ќе ти биде, лебати, тоа луксуз?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- А, - се насмеа доктор Коста. - Па тоа е некој градски збор. Го истресов онака, без да мислам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Џиркалец? Што е тоа? - праша Денко. - Така кај нас се вика поскокот. Тоа е најопасната змија кај нас.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Што ти е тоа во ракавот? - му забележуваш во шинелската манжетна: тоа е уште на линијата од твојата размисла, зашто се работи за книга, а од друга страна го прекинува неговиот монолог за мезето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Пиво? Тоа е едноставна работа. Чаша или кригла?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

1. По технологија, тоа е главно вака: откако ќе се постави претставата, делото по правило го снемува, Режисерот го има во главата, нему не му треба (поправо, тој го има во главата уште пред претставата; а по претставата, воопшто не му треба, заправо му пречи, зашто треба да му влезе во главата друго дело според кое ќе ја прави следната претстава).

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Значи, тоа е бетон, - разбра Ване, судирајќи ја својата танка чаша со неговата дебела кригла во подразбирлива наздравица.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како и да е, потиснувајќи ја болката од разделбата со тоа што се трудеше да се убеди дека сето тоа е природно, за разлика од жена му која како мајка ја преживуваше разделбата како доилка што одбила рулче од боска, Гого продолжуваше да слика (зашто ништо друго и не умееше) следејќи го својот темперамент со истиот нагон и снага.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Воздржувајќи ги солзите, Горда посака да се зафати со нешто и да ѝ помогне на жената околу кујната, но жената сметаше дека тоа е понижувачки за неа (за неа или за Горда?), па Горда остана да седи крснозе, да пуши цигара по цигара и да гледа изгубено во детето, што играјќи си на подот заспа меѓу играчките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Поради тоа е вообичаено учесниците на ЛСД сесиите со себе да носат музика која најмногу ја сакаат.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Произлезени од некоја замислена комбинација (макар и генетска), скусени за сексуален и наследен алтеритет, удрени од наследена бесплодност, тие се осудени само да си изградат одново алтеритет отстранувајќи ги сите Други (Франкенштајн - но тоа е и проблемот на расизмот).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Факт е дека Дишан ја одбира еротиката како тема која е апстрактна за неговото творештво, така што природно го нагласува впечатокот, бидејќи ако и постои нешто што не ја поттикнува рамнодушноста туку, напротив, ја возбудува длабоко продирајќи дури и во митот, тогаш тоа е човечката сексуалност заедно со инцестот и смртта.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е, како што самиот изјави на собирот на историчари на уметноста минатата година во Courtauld институтот, слика за „гужвите и архитектурата... огромно богатство, блескавост, предмети, светло... еден вид насликана енциклопедија на човековото движење, на материјалните животни задоволства, каде темата е периферализирана“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Значи магепсаноста е само прашање на времето - буквално; тоа е минлив момент. = Момент = М. претставува разлика меѓу (најчесто) синхронизираниот тек на праволиниското (космичко, „научно“, објективно и.т.н.) време: допирна „точка“ („точка“ во наводници, затоа што најчесто моментот на бездимензионална точка од геометријата) на тангентата на првото време со кружницата на второто време.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е како нешто кое во некое ќоше на животот никако не привршува со умирање, како оној човек на Буцати кој, враќајќи се дома ноќе, поминувајќи низ ходникот, згазнува лебарка.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Збогум Моцарт, збогум Салиери, нема повеќе милост, но нема повеќе ни предизвик, тоа е решението на модерната наука за нерешливото очајување поради различноста меѓу луѓето. (160) okno.mk | Margina #8-9 [1994] 11

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ете, тоа е перверзниот свет на филмот „Уговорот на Цртачот“, чиешто дејствие се одвива 1694 година.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е и причината што еден дел од наведените ѕвезди на веласкеезовското девојче ги носат имињата на мајсторите на создавањето на вештачкото, авторите на сликарските фантазии какви што се Бош, па холандскиот сликар Фабрициус, современиот ироничен играч Китај или пак стрип- цртачот на соновидните патеписи на малиот Немо, Виндзор Мек Кеј.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е исто што и сатори во зен будизмот, мокша или самадхи во хиндуизмот, како и други мистички, пророчки и религиозни искуства на исток и на запад.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тој израз ретко се употребува, тоа е особено поетски збор за љубовник (-ичка), така што овде повторно имаме иронична јукстапозиција на вулгарниот жаргон и литературниот јазик.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тоа е оттаму што некои од продуктите во нитритот што влијаат на метаболизмот, се канцерогени и поради фактот што, како и повеќето дроги, го ослабнуваат имунолошкиот систем.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

2 О ти оставаш да зборувам за љубовта како што верувам а тоа е сепак повеќе одошто умеам Оставаш да го возобновувам мигот кога излегуваш од својата насмевка и остануваш толку осамена што бршленот почнува да живее на твоите глуждови.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Само она што ќе го сетиш во раката само тоа е твое“.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Тоа е твојот глас. Тоа е твојот меч“, Се ругаше Црниот анѓел.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Па дури и тогаш ѝ се чинеше дека тоа е само нејасна алузија од Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За да ја заведе својата невеста до местото каде што работеле ѕидарите, тој се преправал дека бурмата му паднала таму и, кога таа застанала таму и нејзината сенка паднала врз темелот, ѕидарите бргу ставиле малтер и го размачкале и врз него го ставиле бетонскиот блок, знаејќи во своите срца дека тоа е фатално за нејзиното живо тело, исто како да ја заѕидале жива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Тоа е скршено парче од Бларни-камен. Дедо ми го донел од Ирска.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Тоа е владина агенција што ги финансира овие куќи. Ако не беше таа агенција, немаше олку да биде изграден Идн Парк.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа можеше подолго време да ја поднесе неговата молчаливост без да се почувствуваат напнати и потиштени, но сепак се чинеше дека тие го изменија своето однесување со некаков вид застрашувачки предзнак, еден вид на очекување дека нивната љубов, нивниот брак и бебето, кое беше на пат, не само што нема да се исполнат, туку дека тоа е само подготовка или вовед за нешто многу покобно.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа е таква мешавина. Јас сум Ирка, по мајчина страна, Англичанка и Шкотланѓанка и малку Индијанка од страна на татко ми.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но тоа е само што се однесува до поезијата, иако Агрента, малтерџијата, троши многу повеќе пари за стерео-плочи отколку што му гарантира заработката.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога ќе исчезнат конкретните облици, кога ќе се случи да блесне песната во нов замаглен предел, дамнешното кога ќе се престори во некој притаен порив по нешто што не се преповторува, видливото кога ќе се преобрази во одблесок на невидливо, ете, и во тоа е смислата на поезијата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тоа е прашањето: „Зошто веќе да не дојдат играчките и – темјанот?“

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Тоа е и време на неопходна трансмутација на илузијата на поезијата во апсолутен владетел над сѐ.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Пред нас кога блесна Кавала во зорите, Белина од праискони кога ни ги исчисти душите, - Нешто ни шепна морето О, благословени дечиња на мојата татковина, Шепнете го и вие неговото име и тоа е доволно Врвовите на вашиот глас низ иднината.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ќе дојде татко ти и не ќе има што да вечера. Да оди да купи леб. Па тоа е страшно!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Тоа е против законот! - рече старата ластовица.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Митко би ставил дрва, та тоа е барем лесно, но зошто да му се покори на еден Сашо, кој ни на школо не оди!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Најпрвин беше замислила еден сосема класичен и глупав почеток: директорот на училиштето да им се обрати на учениците и родителите со свој говор (сите знаевме дека тоа е неверојатна глупост, оти Фисот не знаеше да срочи повеќе од два збора на хартија, и тоа под услов да бидат напишани во два различни реда; тој имаше страст за решавање крстозбори и анаграми и сите имавме впечаток дека допрва ги учи зборовите како средство за изразување).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше во него нешто старо, некаков печат на прерана старост, иако под брчките (особено често го брчкаше челото, што заедно со очилата со ефтини рамки му даваше изглед на млад старец) се гледаше дека тоа е лице на дете.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како да сакал отец Мида да каже дека човек треба да застане на местото од ѓаволот, во ѓавол да се престори за да го разбере словото; тоа е цената на читањето на скриените значења!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме гледаше и тој, гледаше во мојата коса во која почнаа да се појавуваат и првите бели влакна, и само повторуваше: „Ништо, ништо не е тоа; тоа е само времето во твојата коса.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој се противеше; велеше дека не сака да ме остави сам, се плашеше да не налетам во Велес на Фисот и Луција, и Фискултурецот да не ме претепа; јас му реков дека тоа е моја работа и дека немам што веќе да изгубам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Парадоксот беше во тоа: тие, надвор од циркусот имаа сѐ, ја имаа целата планета, милиони и милиони квадратни километри; ние, во циркусот имавме круг со радиус од одвај дваесет метри, а сепак го имавме целиот свет (сум пресметал дека, според формулата πr2, тоа е само површина од 1256м2.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но кога се вели: прекрасен си ти Господе и чудесни се делата твои, тоа е така речено затоа што секоја плот, твар и ствар е во својот род совршена, и затоа што секоја се наоѓа во тесна врска со другите створови и сотворена е за извесна неопходна цел.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Одвреме-навреме помислував и на Лудвик, но тоа беше само потреба да се сетам; секој човек има потреба да се сети на некого или на нешто, оти тоа е потврда дека живеел, дека имал минато.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во следниот миг Фисот веќе беше станат и ме удираше со тупаници; по лицето, по грбот, по вратот, по слабините; паднав и тој почна да ме гази и да ме клоца; Луција врескаше, го молеше да престане, и јас слушнав како му се обраќа, интимно: „Фис, престани, те молам, престани; тој лаже, тој само се преправа дека е голем маж, те молам, Фис престани, тој ме нема допрено, јаде ќотек од гордост, Фис, тоа е сѐ!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А таа рече: „Не грижи се, будалче мое; тоа е секаде смешно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Лекарите од судската медицина велат уште дека во неговиот џеб од палтото нашле јагленосано клопче; тоа, според нив, била некаква тетратка, на која веќе сосема тешко се распознавале буквите; експертизата покажала дека тоа е некаква песнарка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, јас реков: „Тоа е тоа. Времето е стигнато. Ајде.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Вети ми дека ќе лежиш половина час мирна“, рече. „Тоа е глупост, Јан Лудвик“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Настана тишина страшна и сите знаевме дека тоа е некаков знак што Господ го праќа до нас, а во врска со смртта на царевата ќерка. Но никој ништо не прослови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А сите ќе те убедуваат дека тоа е истиот оган.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас сум уверен дека ќе ви понудам појасна слика на настанот ако дозволите да го сторам тоа според дотокот на сеќавањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Тоа е тешко, велам. И минатиот пат инсистиравте на тој ваш редослед па видовте колкави беа недоразбирањата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иван спиеше на душекот. Тоа е најјасната слика што секогаш ќе ми излегува пред очи штом ќе си помислам за таа вечер.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Тоа е поради одговорноста за која треба да се подготвуваме!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Опишуваното звучи најприродно ако извира од споменот, а вам нема да ви биде тешко да го сфатите суштинското, и покрај изменетиот редослед“. (Се разбира, ги сфаќам противречностите што ги трупам при објаснувањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А на таа одговорност нѐ подучува животот!“ беше нејзиниот одговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели, сите имаме такви слики, според кои ги распознаваме настааните кај кои навраќаме во мислите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

МИТРЕ: Еее... тоа е, се рекол зборот. „Нема сѐ токму на овој свет“!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Меѓу нашите артикли на убава метална стока, ја препорачуваме славината која престанува да тече кога не ја слушаме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не престанав да сликам. Секоја слика мора да постои во главата пред да се стави на платно и секогаш нешто се губи кога е преобразена во слика. Повеќе сакам да ги видам моите слики без таа кал.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Презимето на тој човек беше Сухов - така барем го нарекуваа манастирските чувари.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тие предизвикуваат љубопитност кај терапевтот и кај клиентите, за алтернативните модуси на постоење. Тоа не е било каква љубопитност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Делувањата на оваа моќ се преправаат или се маскираат бидејќи тие оперираат со одредени норми кои се означени со статус на „вистина“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Шаховската партија е многу пластична работа. Таа се конструира. Тоа е механичка скулптура: со шахот се создаваат убави проблеми, а таа убавина се создава и со главата и со рацете.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Со што се занимаваше тој и дали воопшто со нешто се занимаваше - тоа е обвиткано со превезот на темнината.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сухов однекаде ви доаѓа од зад грб и ви зборува со таков тон како да ви прави услуга: -Овде почива правот на Михаил Матвеевич Херасков, угледен поет од епохата на дворските преврати...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа е љубопитност за тоа како работите можат да бидат поинакви, љубопитност за тоа што се наоѓа зад тотализирачките приказни на индивидуата за животот, и надвор од доминантните индивидуални и интерперсонални практики.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се интересира за човечката сексуалност на посебен начин, на ист начин како што се интересира за водената енергија или за електрицитетот... Тоа е форма на енергија, тоа е форма на човечка енергија и активност која интригира. Големото стакло јасно се занимава со тоа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тоа е моќ која се остварува во врска со знаења кои создаваат посебни вистини, и водат кон посебни и „коректни“ заклучоци за тоа како би требало животот да биде „остварен“, „ослободен“, „рационален“, „различен“, „индивидуализиран“, „сопствен“, „само-содржан“ и така натаму. 58 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Наместо да ја тераме публиката да дојде до уметничко дело, ние ја бараме нејзината поддршка... Публиката од сѐ прави просечност. Уметноста нема ништо заедничко со демократијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

-Ах, како е занимливо! - извикнувате емотивно, но не затоа што тоа е стварно занимливо, туку затоа што морате да прикриете дека смртно сте се исплашиле. -Беше голем измамник...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Имаш ли брашно? - Имам. - Измешај го брашното со вода и намачкај ги петиците. Тоа е лепило.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тоа е првиот ден на моето свесно детство.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Мачка? се зачудив. - Тоа е лесно. Ако сакаш веднаш...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се насмевнуваше како човек што пред секој изгрев пие рицинус; ме удираше со белите прсти по темето и шушкаше низ змејските ноздри: - Со лева не се црта. Тоа е богохулство. Затоа луѓето ти личат на дибеци. Со десна, дибеку, со десна.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

САЗДО: Сигурни ли сте дека од петокот?

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Саздо уште еднаш го удира по рамо својот пријател, се исправа и се упатува кон групата луѓе пред локомотивата.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Та тоа е само една несреќна старица.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

За жал, Мишко не е. А токму тоа е доброто.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Јас само не сакам да го усмртам вашиот син и тоа е сѐ. Затоа сум овде.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Милдред Пирс е „женски филм“, а најмногубројните и најпредадените обожаватели на Џоан Крафорд се жени од работничката класа. („Отсекогаш била поголем хит за жените отколку за мажите“, забележува Дејвид Денби).329

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Иако презирам провокација заради провокација, сакам да го избегнувам академскиот жаргон, секогаш кога тоа е возможно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа е задоволство што сексуалната исполнетост не го застарела.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-луѓето едноставно постојат. Некои луѓе се геј. Јас имам геј-идентитет. И тоа е тоа. (Имаш некој проблем со ова?) Е па, да знаете, имам проблем. Се разбира, немам проблем со фактот дека некои луѓе се геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А ако машките геј- возачи пројавиле склоност кон фолксваген голф и кон форд проуб, како што се тврди, тоа е така затоа што – како што тоа еднаш го срочи еден мој особено надарен стрејт- студент, упатувајќи на една од оние популарни формулации во кои сексуалните и родовите норми на нашата култура си добиле најјадровит и најрезок, иако одбивен, израз – тоа е така затоа што, вели, тие автомобили се „коли за пички“.330* ‌Па, тогаш, што има да се прави таква мистерија од логиката на машката геј- култура?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Што има да се изнапише цела книга за да дојде, полека-полека и макотрпно, до простиот и фрапантно очигледен заклучок што требало да се види уште на почетокот?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа е начин на восприемање, став, етос: да скратам, тоа е практика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Естетиката и стилот традиционално се женска работа, исто како што политиката, стопанството и спортовите по правило се машки.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Курсот имаше за цел да се разбере како дејствува оваа противакултурација, точната логика според која субјектите што се геј- мажи им се опираат на повиците да го доживуваат светот на хетеросексуални и на хетеронормативни начини. ‌Тоа е целта и на оваа книга.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А ако гејството е практика, тогаш тоа е нешто што може да го правиш добро или лошо.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

-Тоа е вечната борба во умот на човекот, борба за освојување на умот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е ритуал. Култ на создавање добри дела во умот, за тебе самиот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е особина на губитниците, коишто ги задушува недостигот на ентузијазам, ги доведува до резигнација.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Тоа е моето оружје. Го користам во случаи на самоодбрана.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не можат сите да бидат просветлени. Тоа е привилегија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во тој случај примателот треба да се затвори, за да се одбрани од нив. Тоа е големо учење.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е процес. Процес на чистење на срцето од злото.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е пирамидата на успехот! Нејзиниот врв е насочен кон сигурно освојвање на потполната среќа – рече старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Еј, човече, полека, не брзај! -Ако тој не ти ја наплати царината, тоа е многу повеќе од неговите мали џепчиња. -Ама џепчиња!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој е како фатаморгана, низ него со поглед можеш да поминеш: тоа е безбројната, бесформната содржина на ништото кое постои, се движи, зовриена движечка сила што го тера телото да се движи.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е границата меѓу минатото и иднината, меѓу познатото и непознатото која се нарекува сегашност.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Добро, тоа е конвенционално писмо, порака во неколку реченици.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Бродчето што се огласи на прозорското стакло немаше никаква врска со таму, со огромната метална конструкција, која со брзина од 60 километри на час плови по морето наречено Јадранско, тоа е тука: брод-играчка, што повторно ќе се јави секогаш кога ќе се најдам во иста розова кутија: во татковото крило, на височинката над Градот, со заспаната Ј.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Грахм... како да ви кажам... тоа е како бркотниците на мачките во февруари, односно... кога една чавка ќе се оддели од јатото и ќе почне да изведува бесни глисти... Заборавете!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Можеби сѐ уште мислиш дека е така најдобро. Тоа е твое право.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Не во чувството – можеби тоа е најдобра вакцина против бесрамната суровост на лицемерието.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Слепо црево на сласта! – повторно се закикоти – тоа е вистинскиот наслов за твојата бурна ноќешна случка!...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Од малото рондо се дели широко отворена улица и продолжува долж морскиот брег. Тоа е градското шеталиште.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сум бил таму. Пред шеесет години, велиш. Тоа е многу.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од надвор допре брмчење на кола. Домаќинката погледна низ прозорецот и рече: - Тоа е син ми. Најмладиот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Десет и дванаесет катници и повисоки – тоа е новиот лик на градот во најблиската околина на пристаништето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Тоа е лесно. Ама јас прво би ве замолил да појдете со мене кај едни мои роднини.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа е денес пазарот во Перењас. Погоре се ѕиданите магазини и коњушниците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тоа е најомразеното колено зашто учествуваше во граѓанската и се растури по комунистичките земји. И тоа тукуречи е при крај.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А можеби сето тоа е само плод на мојата фантазија.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа е природна поделба која постоела од почетокот на човечкиот род – мажите како посилни повеќе можеле да заработат, жените останувале дома со децата.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А ти, зошто црташ? Ете тоа е бесмислено.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа крвава трага на ѕидот беше сѐ што ми остана од нероденото дете.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа е прекрасно, навистина прекрасно: вашите браќа плаќаат за вашиот престој, вие уживате во слободата во овој затвор, како што ја нарекувате нашава болница, наспроти неслободата и присилата кои сте ги чувствувале надвор одовде, неслобода и присила далеку помали од оние кои ги чувствуваат вистинските болни, секако, вашата неслобода и присила се сведувала на семеен конфликт, а не на длабок раздор во себеси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Денес треба и мажите и жените да работат, но и подеднакво да се грижат за децата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа 1919 година, веднаш по завршувањето на болестите кои дојдоа по војната, исцрпена од војувањата, се распадна Австро-Унгарската империја, и ние останавме во она нејзино парче кое оттогаш се нарекуваше Австрија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да, вие сте овде навистина како на еден долг одмор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тие денови, по будењата, се обидував да се убедам себеси дека треба пак да ја посетам Клара, и веднаш наоѓав изговор – во Виена имаше епидемија на пневмонија и шпански грип, и секојдневно умираа стотици луѓе, беа затворени училиштата, театрите, операта и кино-салите, се препорачуваше да се излегува од дома само кога тоа е неопходно.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Тоа е заради невнимателноста на доктор Краус,“ рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А правејќи нешто бесмислено како што е цртањето, можеби ќе станат за твојот живот бесмислени и оние работи кои имаат смисла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа е борба за вистинитоста на нештата на повисоко рамниште, без оглед на фактичката состојба.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Мојот другар специјалист за чудни болести, спокојно ме ислуша и на тоа рече: „Тоа е тешко заболување, но сепак, надежно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа е умирање со сопствено сведочење, направено во вид на ПИСАНИЕ.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Тоа е испосничка ќелија која во стената ја изрежал и издлабил првиот искушеник и првиот пустиножител пред десет века.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Под таа синтагма ја подразбирам состојбата за која зборував на почетокот на овој оглед, а тоа е доживувањето на стварноста како вистинитост не спрема она што се опишува туку спрема значењата кои се сугерираат во описот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа е вистинскиот крај на приказната, со сите конотации кои од неа произлегуваат: тука авторот можел да стави точка на расказот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се наежував од помислата дека тоа е преобразена жена. Жена престорена во пес.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа што вие го слушате како шумол од костенливо листе или како гргор од дулците на чешмите, тоа е мојата молитва, Гласот мој. А мене не ме гледате.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако религиозните пропаганди се постараат да му попречат на здружувањето на македонската интелигенција и македонскиот народ меѓу себе, тогаш првото нешто што ќе потреба, тоа е да се образува во Македонија: Едина, Соборна и Апостолска црква, т.е. да се востанови Охридската архиепископија што ќе биде „Архиепископија всеја Македонии“.