ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Битието. Тоа мора да се спаси. Душата да се спаси... Присно! Присно!

Тоа мора да е некоја моја непристојност во вид на привидение.

Ако сакате да ручате, тоа мора да го сторите од 12 до 15 часот.

Вистинските уметници се ретки. Поради тоа мораат да бидат претставувани и поддржувани.

Ако воопшто постои поетско исцелителство, тоа мора да се бара првенствено во вокалите, во тие најпречекливи, најпросторни и најкомфорни гласови во кои најдолго може да се биде, но и најдолго да не се бива,.. во кои зборот најдолго може да престојува, но и низ кои мора да мине кога да заминува во молкот. ***

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

И најголема банка да сум робел, тоа мора да се прува на суд, ама кај нас колку крадењето што го велите вие е поголемо, толку повеќе и поумни џаџови можеш да поткупиш за литл мани...“

Вистина, место на крокодилот можев да налетам на некоја голема змија што може да голтне бивол, или можеше од зад некое дрво да ме пречека горило, но им ветив на црнците да ги ослободам од крокодилот и јас тоа морав да го сторам.

Тој час можеби сакав да избегам или да нацртам пред себе голем ѕид, но не го сторив ни едното ни другото туку најљубезно реков: - Еј, кроко, ситно око, ти носам ужина - “најубаво јадење за крокодилите“.

Тогаш, кога ги отворил запците, човекот морал, полека со двете раце, да ѝ ја дофати ногата на мечката, исто онака, како кога се потковува коњ, и така неа ја подигнал од меѓу железата; тој тоа морал неминовно да го стори.

Се ловеа тие целиот тој ден, никој од нив не можеше да рече дека не му се дадоа сите шанси, такви имаше и едниот и другиот од нив, а сепак, сето тоа мораше да заврши вака.

Тоа мораше да се случи уште првиот ден, кога оној се појави во нивниот кварт.

Сето тоа, собрано во едно тешко бреме, мораше сега да се носи на својот грб таму, напред, кон дома, со тоа мораше да се тоне во длабокиот студен снег, тоа мораше да биде извлекувано од под онаа тврда кора, што удираше во цеваниците при секое пречекорување.

Колку и да се маскирал со брадата, она се неговите сини очи. - Да, да! Тоа мора да е тој.

Ако не е тоа што ви го реков, тоа мора да е некаква реинкарнација.

Умира човек и директива дава, а жена како жена: што ќе рече мажот, тоа мора да биде.

- Тоа не е од нашево село, велам, тоа мора да е некој будала.

Тоа мора да е некаде внатре, вели, некаде длабоко.

Устата ми е вкочанета, јазикот сосема мртов, а јас упорно се обидувам да ги забодам забите во долната усна, како да е тоа нешто што морам да го правам.

Моето трето око е осветлено и се чувствувам убаво, бескрајно среќен, како да сум на Екстази, се чувствувам толку среќен што тоа морам да го поделам со вас, сакам да ви кажам сѐ, сакам да знаете сѐ за мене.

Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.

Тоа мораше да се случи: еден мал и неочекуван преврат, неколку атакувања на нивните бели куќи оградена со индуски цедруси и со коски на покорените, неколку барикади и - еве го оној ден. Мој. Наш. На човекот.

Всушност, тоа мораше да се прочита по весниците, ме прогонуваа, бараа трага на моја вина.

Му благодарам, сепак, за финиот помин. И тоа мораше да заврши.

Најпосле, Тоа мора да зборува, затоа му треба барем неговата вилица и вокалниот тракт, Тоа мора и да слуша, затоа му треба неговиот перцептивен кортекс и ушната школка, му треба и неговото внимание, затоа најверојатно ќе преземе и дел од неговата мозочна кора.

Проклет да бидам, имало господ, во тоа темничиште и по тие скапани скали да се помине само со неколку полесни случаи - чело, нос, око, шината нога, о, тоа морало некој добар ангел тука по цела ноќ да бдеел.

Мислеше дека тоа морало да биде некаде во шеесеттите години, но не беше сосем сигурен.

Без да стигне до крајот на книгата, тој знаеше дека тоа мора да е завршната порака на Голдштајн.

Кога конечно ќе ни се предадеш, тоа мора да биде по твоја слободна волја.

Тоа мора да било еден месец пред да исчезне.

Тоа мораше да биде некакво големо обезбедување.

А сепак, Симон морал да знае дека брат му му ја дал онаа плата за чувар на трансформаторот. Тоа морало да го мачи.

Да му довикнам дека сочувствувам со неговата спремност ако затреба да скокне и низ обрачот со оган, но за да го стори тоа мораше да ја игнорира ироничната насмевка на Б.С.

Мајка ѝ знаеше колку тешко ќе ѝ падне разделбата со врапчето, но, еднаш тоа мораше да се случи.

А што беше страшното? Затоа што токму поради тоа мораше да престане ова долго – најдолго и возбудливо – највозбудливо патување.

Ние да преживееме, после сѐ нека си ја ебе мајката. Е па сега за тоа мора и по некој седатив.

Мислите, ајде сега сите ќе ги сакаме уметноста и театарот. Тоа мора да се заслужи!

БОРИС: На тоа мора да се стави крај. СОЊА: Кој ќе го стави крајот? Ти? БОРИС: Јас! Јас почнав, јас ќе завршам.

Да поверува? Не, не, тоа мора да е лага, мора некој да му ја залепил оваа клевета.