Слушам како умира времето... Покрај лисјето што паѓа и мразот што се фаќа за рацете до каде сум стигнал Тоа умира сѐ што се раѓа па вечно сум со него помал макар за еден чекор
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Често од тоа умираме ние кои го работиме овој занает.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)