Оставајќи тие песни во нивниот првичен, автентичен поетички вид без посегање во нивната поетска суштина, сакав, не без извесна носталгија и сентимент, да му останам верен на тоа искуство.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Бодлер, којшто очигледно повеќе пати го доживеал тоа искуство, го опишал во Поемата за хашиш на следнов начин: „понекогаш се случува личноста да исчезне и објективноста во вас да се развие така неприродно што посматрајќи ги предметите од надворешниот свет, заборавате дека и самите постоите и наскоро се стопувате во нив.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Прашањето е познато и за него е пишувано, зашто не е мал бројот поети што го имаат тоа искуство и што го доживувале истото искушение.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Рада веќе го имаше тоа искуство.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)