Единствените докази се внатре во мојот ум и не знам со сигурност дали и некое друго човечко суштество го споделува тоа мое сеќавање.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Таа беше моја постојана придружничка и знаеше да ме разнежи и натажи, но јас не бев пишман што дојдов тука и се трудев да го оправдам тоа мое доаѓање и пред самата себе и пред моето семејство.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Тие тука продаваат пченица, грозје, дунки, зашто ништо во тоа мое село не стигнуваше до цветање, ништо среде тој камењар не врзуваше плод и не стигнуваше до зреење.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Сите бевме премрени од страв и не знаевме што да сториме.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
И ти ќе мораш да се засолниш некаде со тоа мое зрно во тебе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега дури помислувам дека тоа мое случајно наминување кај Милошевски имало некоја цел.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Ги ослободувам градите од воздух немајќи кого да прашам до кога ќе ме присилуваат на најневозможни чинови само заради тоа моето досие да порасне.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Знам и за кучињата и за кравите, знам зошто вујна понекогаш ме мазни по глава, ми дава лепче со сиренце само за да излезам надвор од куќи; знам и колку го налутува тоа мое влечкање по скали добриот вујко, него место не го земаше чекајќи да излезам од куќи.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Со нетрпение очекував да ме одвиткаат и да видам какво е тоа мое девојче.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)