ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Сѐ повеќе се разгледуваат бројните можни насоки во коишто тој истиот „свет во којшто живееме” се движи на крајот на вториот милениум.

На пример, го поставува прашањето на уметничкиот објект (или производ) во една средина која неспоредливо се разликува од западниот контекст, во кој тој ист објект егзистира и е сфатен.

Одново се загледуваш во каменот и постапно според нешто препознаваш дека тоа е тој ист камен со кој твојот дедо фрлал по крстоносците: на бели коњи, со жолти, небесни и црвени бајраци, со копја и штитови.

Удираш со жегол по него а од него се будат и полетуваат искри во мракот...

Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.

Ако овој упорно насочен прст во Leonardo, прст кој упорно одново се појавува, укажува, не губејќи здив, на тоа дека постои една моќ вон нашето видно поле, вон ретината, тој истиот прст насочен во Duchamp, не е тука да покаже некое место, како оние од дваесетите години нацртани пред влезот во „местата”, освен мошне чудниот паралелограм чии што темиња се направени од три кривулести профили на Stoppage-etalon-от; дали го покажува патот на една непозната димензија, од онаа страна на едноличната здодевност која за авторот ја претставува бојата нанесена врз една рамна површина? ]е одиме ли до таму да кажеме дека елементите на окружувањето на Со оглед дека... постојат веќе кај Leonardo?

Во паузите меѓу ритмот, гласовите однадвор наликуваа на ѕвецкање прибор и чукнување чаши на тој ист конак на кој, изгледа, некогаш се наоѓав и каде што, заради зачмаеност, секој посилен звук можеше да предизвика необјасниво големо возбудување.

Најпосле, рече Перо Питроп, оној што има куќарче горе над стариот интернат, тој истиот Методија, уште како млад, беше вешт за тие работи.

Еднаш, тој истиот, ми напиша песна.

Со спокојот што му го донесе тоа сознание спиеше мирно таа вечер и со тој ист спокој слушна дека против него се кова завера од четириесет мажи, па исто така спокојно отиде во Цезареја, каде што го испратија да се брани пред Феликс, а после се бранеше и пред Фест и пред Агрипа, за на крај да го натоварат на брод за Рим.

„Бог не постои“, ми рече, а знаеше дека тој истиот Бог во кој тој не верува му ја испрати, го маѓепса и му ги зеде и срцето и душата.

Не отидовме на таа плажа никогаш повеќе, значи добри 30 години, а тој што тогаш ми се случи, ми се случуваше низ сите години... тој истиот.

Ама тој исти час во ноќта означува ѓаволско време, а мене баш тогаш ми се случуваат работи... онака, на правдина.

дедото и двата внука или кукла играта за возрасни како воспитно средство во нивната адаптација кон современите услови на животот ...гледајќи низ прозорецот, постариот внук продолжува: фактот што шимпанзото, делфинот, желката од Галапагос подобро ги познавам од некои домашни животни, поточно јарецот и биволот, веројатно доаѓа од таму што уште од своето најрано детство, безбедно и долготрајно сум го гледал анимал зад решетки, потоа тој ист анимал на малиот и голем екран, во црно бело издание или во колор, во гро-план, слоумоушн, со стручен коментар и соодветна музичка илустрација.

Наеднаш му се стори дека од збор до збор го водел тој ист разговор, на истото место.

Та зошто би го сторил тоа? - размислуваше добродушно, та тој истиот Мехмед-паша и валија, го беше повикал кај себе пред три години и го направи аза пред насобраните аги и ефендии, со најшеретски зборови фалејќи го како успешен чаршиски човек, вилаетски чорбаџија, богат, со ихтибар, со чест кај каурите и Турците, умен и писмен, а најважно пак од сѐ, покорен на власта и султанот.

Многу нешта од тоа што му го кажуваше старецот Бојан го знаеше, но пак слушаше, мило му беше и по стоти пат да го слуша деда си, зашто тој истите работи секогаш ги кажуваше на нов начин, како првпат да ги кажува.

Беше рана пролет, кога почнуваат да плачат врбите и лозјата, па може од тој ист порив на сите ни идеа солзи.

После чувме дека, на тој ист ден, се запалил и генерал Русланов.

Постојано поп Матлија одеше кај него, го молеше, го молеа и луѓето, но тој истото го правеше: одеше во црковниот двор, седеше крај орешковите стебла, ги гледаше, и пак се враќаше не давајќи никаков збор.

По тој ист пат нејзините мисли и понатаму непречено ќе слегуваат кон полето.

„Ова место го избрав за мој вечен дом“ соопшти таа, а насмевката не ѝ слегуваше од усните.

Пијаниот, натечен лекар седеше покрај болниот.

Здогледувајќи ги, тој истиот момент се подготви да тргне.

Суровата игуменија Минадора рекла со скаменето лице неколку утешни зборови и го развеала манастирското знаме со извезен лик на маченикот Никита.

Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.

На тој ист колосек се растовараат дрва за огрев, а и камен јаглен за потребите на претпријатието што тргува со секакви материјали од дрво и железни телови под името Огрев.

Преговорите за светската трговија го одразуваат тој ист егоизам.

А чија е заслугата што тој ист народ остана ограбен, иселен и растурен по светот?

Дури и денес, кога веќе се затвори и книгата на неговиот живот, кога на сѐ му дојде крајот, можам да потврдам оти ниту една од неговите прелаги, а и да не ги спомнувам неделата, животот не втаса или не сакаше да ги осуди.

Напротив. Мислам оти секогаш нему животот му се насмевнуваше, најштедро го послужуваше, па и тогаш кога тој ист живот ќе ги подготвеше сите околности за да го казни.

„Де, не воздржувај се, се смилостви малку подоцна тој ист мајстор“, ми вели дедо ти.

Час веруваше дека животот е создаден само за тоа да нѐ тревожи, да ни ги брои грешните чекори, час ќе истрчаше пред тој ист живот како прле пред магаре.

ЛУКОВ: Веројатно, додека го пишувал... мислел дека со ова парче хартија ќе го потресе светот и ќе го присили да му одговори на прашањето: „Како е можно човек што сиот живот го следел својот идеал, да стигне до тоа да стане убиец на тој ист идеал?“

Подоцна, во тој ист разговор, ја беше спомнал и мајка си.