Последното што го најдов испишано од некоја книга, како потсетник за нешто, не сум знаела за што во тој тогашен момент, беше: “... недостигот на лична смисла и суштина го добива својот најсилен израз во едно судбоносно осакатување на животното чувство, на едноставниот секојдневен живот во неговата повеќеслојна и раскошна целина“.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Збор на збор за тој тогашен ден, јас спонтано му кажав за она што ми го јави Лена во разговорот на телефон. Ете, тоа беше.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)