Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ние ја чуваме туѓата храна... Тие беа поимотни, па зимата ми се јавија: Не треба да ни ја враќаш храната, јадете вие!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Финалето ја враќа приказната кон малиот круг на семејството, а текстот во времето на сеќавањата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ајде, Анка! Таа тргнува напред, кофата од бунарот полека се крева преку макарата по која се лизга сајлата, Пандил сега само ја подзема, ја истура на купот, јас ја враќам мазгата назад, рикверц, по истиот правец (мене ми се падна во дел оваа работа), кофата се симнува долу, Вангел ја полни, и пак сѐ одново.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имаше дури и една архивска лупа што ја носеше дома и ја враќаше, но и нејзиниот диоптер стануваше недоволен.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Секое влегување во оваа соба ѝ одзема по малку од снагата, ја враќа таму од каде вее тага, болка, згасната смеа, недоживеана радост, одмината среќа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секое нешто во кое се загледуваше, разбудуваше море од спомени, ја враќаше во далечното минато и копаше во нејзиното срце, кое изгоре во огнот на нејзините копнежи и напразни очекувања.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со овие постапки (мислам на толчениот лук со оцет и вода од сношти, како и на шеќердисаното слатко од утринава) дали посакував да се уверам дека животот продолжува со својот вообичаен тек?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зар не виде како се џарам околу себе додека ја враќав теглата во празнината на ѕидот и додека ја спуштав лажицата во каленицата од која минатата ноќ сркав надробен леб во толчен лук со оцет и вода.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Намуртени се враќаме. Ако времето е убаво и нема дожд и не е зима, седнуваме на клупите пред зградите и во разговор си ја враќаме младоста што ни одмина во граѓанската и по тие земји далечни.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми се двоумеше дали да ја поземе книгата; таа книга со песни од Мицкиевич тој ѝ ја беше подарил, и сега таа му ја враќаше како да ѝ ја беше дал на читање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, сепак, вака младото друштво ѝ годеше, ја враќаше назад низ нејзиниот времеплов на животот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Меѓу нив Арсо се чувствуваше обновен, полн со мисли и чувства што му ја враќаа вербата во нешто многу важно за него и за другите. Можеше да поразговара.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Оти дури го кршев нешто како да ми ја тргаше раката, како да ми ја враќаше назад. Го кршам, а мислам дека прстите си ги кршам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му ја враќам пак на мртвиот. Му ја фрлам. Му се лутам оти ништо не оставил.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја отворам и барам меѓу моите инструменти; младичот, сепак, ја подава раката, посегајќи кон мене за да ме потсети на моето ветување; ја дофаќам пинцетата, ја посматрам на светлината од свеќата и повторно ја враќам на нејзиното место.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Веднаш ќе се вратам назад“, помислувам, небаре коњите ме повикуваат да тргнеме, но сепак ѝ дозволувам на сестрата, која мисли дека сум зашеметен од топлината, да ми ја слече бундата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ветеринарот, стрпливо и грижливо како мајка, им ги отстрануваше неволите и им ја враќаше вообичаената кучешка палавост.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Штом ќе ја постигнела својата цел, средната категорија ја враќала ниската назад на нејзината стара слугинска позиција, а таа самата станувала висока.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Уште, да се врати на работа, муграта на нива да ја најдува, а мракот од нива да ја враќа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ох, Пелагијо! ја избакнува, ја навлажнува со солзи и качувајќи се горе, сега веќе не срамејќи се ни од Добра, ни од мајка си, ни од другите , се свртува уште еднаш и проговорува Ја враќам неговата семка во Македонија и ич не ми е гајле дали летнал со веленцето или се пикнал во некоја дупка! се притиска по мевот лесно и внимателно и потоа влегува во тисканицата, во темницата на вагонот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Миризбата на првите јоргованови цутови која допираше до бреговите на самото Езеро, потем неколкуте стракови анамска рака, чии жолти цутови ја враќаа во младоста, будеа во неа силен копнеж по минатото, по своите заминати, далеку, засекогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тупотат со копитата Удираат во земјата, во каменот Ја враќаат довербата во пламенот Со кој внимателно треба да се ракува Пред да се потпали летото Пред да легнеме на ледина Да се одмориме.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Резултатот врз зелен круг Според симболичкото толкување, зеленото е човечка боја, зошто ја враќа надежта во обновата.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Ги краде џемперите од продавниците каде нема попуст и волната им ја враќа на овците.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

(Борис шета горе-долу низ собата. Долга пауза. Од џебот ја вади цигарата од Американецот. Ја мириса, ја враќа в џеб.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Благоста на морето, и покрај жедта што не престануваше да ме измачува, ми ја враќаше свежината на мислата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Навистина, кога ќе фрлеше поглед на кај планината и покрај тоа што изгледаше како некое огромно животно премрено под белиот кожуф, таа насетуваше матна радост што ја враќаше во родното село со планините околу него оти годините поминати во рамната земја ги имаа израмнето со хоризонтот на нозете.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ама, нам ни ја матат водата, ни ја враќаат назад.