ја (зам.) - затвори (гл.)

Може да ја затвори раната помеѓу techne и logia (збор, говор или знаење) која е наследена во модерниот концепт за технологија.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Телото може да биде орудие во она techne на опстанокот и може да делува како транзит помеѓу процесите, јазични, искуствени, и нивните објекти.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така секому му треба помалку време да го чека автобусот одошто да оди в гаража, да го запали автомобилот што ја ќе го запали ја не, да ја извади од гаража, да ги разнесува жената и децата и да не заборави гаражата пак да ја затвори.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми ја затвори устата за да не можам ништо да кажам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И двајцата пријатели ја затворија меаната и тргнаа на вечера...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Како сте? Се радувам јас. - Ако го барате мажот ми, отидете утре во канцеларијата, тој таму прима - се одѕва таа мрзливо и гледам се готви да ја затвори вратата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Убаво ја затвори вратата и се прибра во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му одговори ледена тишина. Ја затвори вратата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Нема ли - здравје, ќе видиме... - рече па ја затвори вратата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На кучката ѝ даде поголемо парче сланина, да се засити за подолго време, па ја затвори вратата и без желба за што и да било, освен за лежење, без сила да се помрдне, се спростре на леглото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Елена ги виде уште кога дојдоа, но се пикна во плевната, ја затвори вратата, легна врз сеното и го зеде дневникот в раце. Беше лута и навредена.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Почекај ме овде, - ги исправи веѓите Горда поземајќи го подарокот од неговата рака и веднаш, штом ја затвори вратата зад него, го одвитка и виде долго шише бело вино.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го наполни бокалот од една од помалите бочви и, сеќавајќи се на Милановата опомена добро да ја затвори славината за да не капе, извесно време клечеше и гледаше дали славината капе и, кога беше осигурана дека не капе, стана чувствувајќи ја вкочанетоста на зглобовите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Токму така рече, но Фисот му влепи една шлаканица и ја затвори вратата, а Земанек, таа курва, тоа добиче селско, не влезе повеќе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Логотетот гледаше стрештено во Филозофот. Не му беше јасно со каква едноставност и спокојство Филозофот раскажа за собитието, како да раскажува како ја отворил вратата, влегол во одајата и потем повторно ја затворил.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Им мавнав со рака и тие потрчаа кон мене со ластегарка в раце (држи се кроко, весело ќе е).
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Мојот крокодил личеше на вистински крокодил и не можеше да ја затвори големата уста, За да го стори тоа му пречеше големата гранка испречена помеѓу двете заблести вилици.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Крокодилот сега не можеше да ја затвори устата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Од таа радост на неговите гради ѕвонеше голем будилник со бројки од 1 до 12.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И ветрот се повлекуваше пред мене. Пред да ја затворам зад себе вратата на својата куќа, погледнав кон студеното ведро небо и се зачудив.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бев в затвор. Ја затворив зад себе вратата и застанав пред него.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Да му ја затвориме вратата и да го плашиме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Уште пред да ја затворам вратата од собата чув како Вера го праша тато: - Жената што ја сретнав на вратата, која пред малку излезе од кај нас, сигурно е некоја роднина што не ја познавам. Некако чудно изгледаше, страшно налутена.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тој не ѝ рече ништо. Таа полека излезе и зад себе ја затвори вратата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Добро“, рече пред да ја затвори вратата зад себе. „Ќе го разбереш и самиот она што сакав да ти го кажам.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не ми се закануваше. Можеби се лутеше на себе што ме остава навреден и понижен, можеби ја сожалуваше недозреаната младост во мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обидел да ја задржи со насмевка на бескрајни желби. Таков го оставила кога ја затворила вратата зад себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молчел, што можел да ѝ каже. Таа се наведнала и го зела нарамникот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но кога ја подотвори вратата се штрекна и пак ја затвори, зашто во училницата седеа други ученици.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
НЕДА: Таа доаѓа сама и јас не сум во состојба и без причини да ѝ ја затворам вратата и да ја терам...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Еднаш тој сепак го спушти јаренцето и се оддели себеси од него и со вратата од пиланата, што ја затвори добро зад себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XV. Ја затвори зад себе вратата на својата пилана во искричавата полутемнина на ѕвечкавите зимни мугри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Недостатокот на зборови и пелтечењето предвреме му ја затворија устата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Без збор ја затвори вратата. Ова беше крај на една промашена врска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Овде не живее никаква Рада. - само одмавна со главата и речиси пред носот му ја затвори вратата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И тогаш, како некоја рака да ѝ ја затвори устата, како некој да ѝ го одзеде здивот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако дојденецот ја затвори вратата, царството на тишината ја посла својата черга.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Добра вечер, му вели на Јосифа, а потоа свртувајќи се спрема Максима, кој ја затвори вратата и со пиштолот в раце остана да стои зад него, вели Некој дојде во Потковицата, по Градишки Пат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше недела, втора година од владеењето на Србите во Потковицата, прв ден Велигден.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Добра ноќ, изговараат по него главите на сојовите кои живеат и работат кај него, на неговиот имот, и поздравувајќи се меѓу себе и со Васила Митрески, тој останува пред Северна порта за да ја затвори, си одат дома си, капнат а и од умор и јадосани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Набрзо потоа и црквата ја затворија, односно ја пренесоа во надлежност на попот тополечки, и него го довлечкаа оттаму, од Србија, откако тукашниот свештеник, поп Цветана го уби мајорот Загориќ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така е оддалеку. Одблизу се покажува уште една тешкотија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, додека ја затворам чантата и мавтам да ми ја донесат бундата, а сето семејство се збрало, таткото, подмириснувајќи ја чашата рум што ја држи в рака, а мајката најверојатно разочарана – па што, всушност, очекуваат овие луѓе од мене? – сета облеана во солзи си ги гризе усните, а сестрата мавта со шамичето натопено со многу крв, јас сум некако подготвен, под извесни околности, да признаам дека младичот, можеби, е сепак болен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тие свечени и тапи, налик еден на друг како шумски стебла, ја затворија вратата и го заклучија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сега, во едно напрегање, не можеше да ја совлада трепетливоста на зглобовите на своите остри коленца. „Шибај сам“, му рече Отец Симеон и тој сега, кога ја виде касата, претпазливо ја затвори вратата зад себе и зачекори.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
При отворањето, вратата закрцка. Побрзав да ја затворам пред налет на ветерот, во надеж дека ќе го предитрам истото упатство.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Се раскомотив малку и се покрив. Барав нежно да ми пријде, а тој ја затвори вратата, ја заклучи и го зеде клучот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А следниот пат кога ќе дојдеме, ќе донесам малку гипс и ќе ја затворам како што треба.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, дури и така растревожен тој сфати дека не сакаше да ја размачка белата хартија со тоа што ќе ја затвореше тетратката додека мастилото беше сѐ уште мокро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Госпоѓа Мариела ја затвори папката, погледна во возбудените лица на осамените срца, направи пауза од неколку мига, и рече: „Ве слушнав и можам со сигурност да ви речам, вие сте во право.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Чаршијата ќе ја затвориме, кавурите ќе ги пуштиме од апсаана, името да ти го слават! Ишала!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не ја затворил бегот, пред тоа тепајќи ја до помодрување? Да не ја затворил поради казна?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја беше наведнал главата и чекаше. Ама, кога ја крена, виде дека игуменот се откажал од тоа и сега беше задреман врз една од тешките манастирски книги, што ја држеше на колената, Се тргна, ја затвори книгата и ја баци.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога се испразни големата одаја на уќуматот и кога гавазот ја затвори вратата, Мехмед-паша божем смекнато му се заврте на Ибн Пајко: „Бак бурда, ибн Пајко ефенди!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не ја пратил некаде Атиџе? Да не ја премажил за некој друг бег и ја затворил во неговиот харем?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но наместо одговор, напаѓа град камења на сите сејмени што беа на портата, па и на самиот буљукбашија. – Внатре, браќа, внатре да го најдеме нашиот душман и да си го земеме нашето – повикаа во еден глас поп Јаков и Димитрија и се џитнаа први кон портата која семејните брзо ја затворија и почнаа со мазгалките на калето да пукаат во купот селани. – Оф, ме изеде кучето краставо – писнаа неколку селани и паднаа на калдрмата поред портата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се исправи, ги крена свеќите и забележа човечка прилика, иста онаа што порано ги следеше; во рацете имаше секира и стрчна да го удри; полковникот исплашен, му ги фрли свеќите во лицето, инстинктивно се фати за појасот, но пиштолот го немаше со себе; свеќите го збунија напаѓачот, и тој ја фрли секирата кон полковникот, но тој се поднаведна и таа профучи над него удирајќи во ѕидот. напаѓачот почна да бега, а полковникот стрча по него кон врата; во дворот се покажа калуѓер кој одеше да ја затвори црквата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Влезе. Полека ја затвори вратата на крчмата и се присобра во еден агол.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Го пропушти да влезе, а тој, надвадувајќи ги своите мртви нозе, ја повлече со себе и ја затвори вратата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Булата го зеде тенџерето и ја затвори портата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
ЗАМИНУВАЊЕ ОД ГРАДИНАТА Посакав да ја затворам градината да ја заклучам со катанецот на сонот со лостот на споменот со синџирот на љубовта.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Посакав да ја затворам неа а јас да заминам по патиштата свои по нови гори и умови по нови развигори.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сенката ми ја затворија ја врзаа оковаа за вечни времиња што не знаат ни сонот како расте ни денот како вјаса.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Сега повторно слушам како по терацото на ходникот стружат нејзините влечки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тие се набележани во упатството што треба да пристигне! - им довикна таа пред да ја затвори вратата!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога судбината ќе ја затвориш во војничка матарка место да ја оставиш во познатата древна волшебна ламба или во глинениот сад скриен во таен дел на домот, зар нема да го очекуваш она што мене ми се случи? - се прашуваше Раде Ич откако заседна во Кралска круна, на штипското Корзо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тивко ја затвори вратницата. Се насмевна. Поткровјето беше мирно како буроносен облак пред луња.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Големи вљубеници во зборот...Fascinating…
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Затвори ја затвори ја но ние сепак ќе влеземе.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кристина рече „пис!“ уште неколкупати, ја затвори вратата и сета зацрвенета од возбуда седна до татко ѝ и таа да ги гледа вестите, како да е возрасна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа колебливо се насмевна, ја зеде тепсијата, се заблагодари и ја затвори вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија се свести и си ги излижа забите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ми требаа неколку минути офкање и стенкање за да се разбудам обвиткан во ужасна смрдеа, како што претпоставив, од сопствените гасови, и со уште позагрижувачки болки во стомакот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа со еден скок се оддалечи од собата и тивко ја затвори вратата зад себе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Видов- не видов, јас продолжив: - Земјата ја затворивте. Станавте најизолирана држава во Европа.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се разбира, децата пораснаа и се отселија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но полека се изморивме од славата и решивме да ја затвориме вратата од нашиот дом.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Слугинката умре и бидејќи не можевме да најдеме друга, ѝ се посветивме на исхраната и грижата за семејството.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Едното дете живееше во шпанија со љубовникот, другото студираше на еден познат универзитет на Источниот брег.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа ја затвори вратата, излегувајќи тивко.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бреза почна да писка, но се изненади од прскањето и ја затвори устата вчудовидена. Ги затвори и очите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не дери се! - ѝ ја затворив устата со рака.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога дојдовме кај зимниците, постапивме како што ни рече Петре Даскалот: ја затворивме срната во едно котарче во зимницата на Јаневци и, не знам како, се заигравме на ледината под високата меѓа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Ја затворив- рече,- во аурот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Внимателно го стави насреде кутија и ја затвори.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Повторно ја затвори вратата и влезе во просторијата на десната страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чана се протурка низ вратничето и со десната ја завлече зад себе и ја затвори.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
— Името е машко, вели, но сопственикот е жена, вели, накај осумдесет носи на душа, вели, кое судии, вели, кое управници на логори, вели, кое по некое ѓубре како тебе, вели, но нашите убиства не ја загрозуваат државата, вели, вие со една парола ќе го кренете народот, вели, не може да си ја затвори устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лазор Рогожаров ќе ја отвори устата да се смее и ќе заборави да ја затвори.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Да ја затвориш устата ти велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ни оставија место за сакање, му велам, но Горачинов веќе ми ја затвори устата, не ме остава така да зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)