ја (зам.) - изеде (гл.)

„Ја забележав корпата со крофни на постољето“, вели Brzezinski, кој исто така работи како критичар и куратор.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Обични крофни, без шеќер. Си помислив дека некому му збоктисале и ги донел. Затоа грабнав една и ја изедов. Беше бајата.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се сеќава на козите сестри, на старата коза Ронда, која цела ноќ се бори со проклетиот волк, за утрото да ја изеде.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Првото што го забележав беше дека ми снема едно цело пакување сол. Подоцна открив дека овие од Пустенец ја изеле со малку леб.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тоа значеше дека работникот е во пасива кај претпријатието и дека си ја изел својата заработка преку тој месец.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас не го сакам волкот. Тој, тој ја изел...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Откако ја изеде својата порција шпагети со сос од патлиџани, грашок и шампињони, од салветата што му беше приложена до чинијата направи десетина мали топки и со некаков ластик кој на кој знае кој начин се најде во близината, се обиде да го гаѓа својот пријател сликар, на што овој се навреди и побегна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сепак, пред да заноќи се случи нешто чудно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Бев во џунглата во која лавот му ја изеде сенката на Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Во циркусите, таквите одат по јаже, се превртуваат преку глава, јаваат магариња.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Остави ја нека тетерави додека не ја изеде лав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Што рече пред тоа, Роско пак истото го рече, а мене ми беше тажно и нешто ми раснеше в грло.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Му ја изел тортата приготвена за родениот ден на инспекторката. Сега е без работа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но потоа, не знаејќи ја изедов ли попарата, останав сам во полутемнина, без зачуденост што сум во куќа, чија и во кое село - не знаев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И земјата е болна кога синовите ќе ја заборават.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Лавот ќе ја изеде овчичката... - но Томо само одмавна со рака допивајќи ја и последната капка од слатката амброзија скриена под јазикот на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се враќа Пецоица дома и прааво кај Пеца. Вака и вака, ја изеле арамиите мисирката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Конечно сум среќен во Дантеовиот пекол вечен, и не се тресам како прут во блудниот осми круг!
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А Полнета кокошка со компири и сос слета под мојот прозорец. Дали да ја изедам?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
17. ОВЦАТА ШТО СЕ ДЕЛИ ОД БУЛУКОТ ЌЕ ЈА ИЗЕДАТ ВОЛЦИ - и струната откината од цигулката не може да ѕуни, и колата не може да се тркала само на едно колце, само мажот сака да може против жената да се буни...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ја изеле пченицата. Птици проклети. Да им ја ебам мајката. Проклети да се.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Му беше жал да ја изеде.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Петто: размислуваше колку огромни лажици содржи супата што мора да ја изеде на ручекот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мојот мачор... не е виновен. Јас ја изедов ногата на Дедо Мраз!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
кога ќе испуштаат душа - кожата им продолжува и понатаму да им поигрува, да се тресе, како под неа да јураат ситни бубачиња со голема брзина; другите ајвани, пак, коњите, магарињата, маските, ждребињата: пред да паднат, да се стропачат на земјата, се тетерават à наваму à натаму како пијани, како бунило или треска да ги зафатило: одат па се повраќаат, тргнуваат кон една страна, кон друга, се завртуваат во круг, и како пред нив да се отвора голема бездна, ги опнуваат нозете во земјата, се потргнуваат газум-газум и паѓаат; кога ќе треснат на земјата, продолжуваат со главата да мавтаат на сите страни како да сакаат да скинат некој невидлив оглав со кој се врзани, и удираат со предните нозе, гребат по земјата и, чиниш, си копаат гроб или кинат нешто што ги сопина; испуштаат душа со подзината уста, со искривена муцка, со пуштен јазик, со очи смигнати или отворени и рогливо извртени; над нив се собираат сите птици, сите кучиња од селото; дрпаат и завиваат; луѓето ги слушаат, се ежават и ги колнат: главата да си ја изедете!
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога ќе почне да ме штрека, се молам нешто да дојде и да ми ја изеде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ништо. Глувците ја изедоа и сланината и отровот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А кога ќе се сети, ти вели: Ми иде, сосе вошки, да си ја изедам главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)