ја (зам.) - кажува (гл.)

Не е само она место во неа што го посочи Боце, има и други што ја кажуваат осудата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не ја кажуваш онака како што треба... Како и со приказната...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ќе оздравам. И сега се чувствувавм добро. Чесен збор. Ништо не ме боли.“ Таа ја кажуваше вистината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега со години талка сам низ полето и ги собира стакленцата од очилата на детето некогаш што седеше во првата клупа и кое најубаво ја кажуваше песната: кога е војна – секое дете е јаболко расечено на две половини кон земјата зелена кон небото – црвена.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Зошто да ми е срам? Срамота е да лажеш, а не да ја кажуваш вистината.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Еба ли ве, си реков. Јас вистината ви ја кажувам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ја кажуваа оваа приказна без солзи, без гнев, со рамнодушност каква што само уште има кај монахињи и монаси по манастирите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ви ја кажувам оваа историја, за да сфатите, о бедни, за какви подвизи се подготвуваше отец Стефан, откако сочини букви едноставни, што ги разбира и логотетот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја кажуваа и прераскажуваа и како приказна слушната во лош сон остана во паметењето на нивните внуци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сепак со секој здив минував во соништата секогаш през исто село со мртви покриви и со гробишта зад недарежливи лозја: крстовите беа без сенки и не никнуваа од земја, висеа: ги ослободуваа мртвите од преголема тежина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некој, најверојатно Цуцул Мицковски, си ја кажуваше маката со шупелка: тоа беше глас на жена кога реди подгрбавена на гробишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И сите заедно, и тие што ја кажуваа оваа приказна, и тие кои не веруваа ни во неа ни во јанческата, нетрпеливо очекуваа да дојде сабота па да чујат какви гласови ќе донесат од Прилеп неколцината одредени да отидат таму за по аништата, кај роднини и светијони да се распрашаат за Бошета и ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не знам колкупати го терав да ми ја кажува оваа приказна татко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа ни беше од училишните книги, прв ја кажуваше момчето Мане, а потоа јас.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Гласот од телекранот сѐ уште ја кажуваше својата приказна за заробениците, за пленот и за колежот, но викањето надвор малку стивна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не мора да ти ја кажувам причината: веќе ја знаеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Од дедо ми. Имаше обичај да ми ја кажува кога бев мала. во секој случај, исчезна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Жените не им се гледаа надвор ако некој се приближуваше, но звукот на дајрето што најчесто приквечер го трепереше воздухот од нивната страна, му ја кажуваше на синот на Тајко тажната приказна на сите сиромаси кои усилената веселост ја користеа за прикажување пред светот на среќата што на богатите им недостасува.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Момците одговараа: на Асан-бег од Ерековци, на Селим-бег од Коњари, на Суљо-бег од Рувци, на Муарема, Фазли, Фета, Даута, Сефедина, Мамут-бега од Дедебалци, Шелеверци, Алданци, Букри, Егри, Бач, Брод, Новаци итн. и им ја кажуваа и цената на стоката која стопаните – бегови беа ја определиле, а исто така им ги покажаа и самите бегови кои седеа во блиското кафе водеа пријатни разговори.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
XV Татко, слушајќи го Игора Лозински, како со силен вознес ја кажува својата порака на животот, најмногу размислуваше за иднината на балканските и европските граници.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Трим Тоска беше искрен и отворен човек, си ја кажуваше директно вистината, можеше и да ја одмолчи.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Таква сум, неверничка, избрзувам со своите заклучоци.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Тебе сешто ти се причинува“, реков јас а без да проверам и самата дали ја кажуваш вистината.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе ја земеше авланката за вино и ќе прашаше: „Од кое да наточам: од „јагнешкото”, од „арсланешкото” или од „свињешкото”? и ја кажуваше приказната за дедо Ное, кој, кога ја засадувал првата лоза, некои прачки ги залеал со јагнешка крв и благословил: тој што ќе пие вино од овие прачки, да пие по малку и да биде кроток како јагне; другите прачки ги полеал со арсланечка крв и благословил: тој што ќе пие од овие прачки, да пие троа повеќе и да биде силен како арслан; третите ги залеал со свинска крв и благословил: тој што ќе пие од овие прачки да лока како свиња и насита да нема...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Вешто едрење низ животот со насмевка која сѐ уште ми лебди на усните, полна со немир да го дознаам крајот на мојата приказна, но има уште многу што да се проживее пред да знам каков ќе биде крајот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но само така знаев дека тоа сум јас, јас која грешам и ги исправам грешките, јас која простувам, јас која сакам и се обидувам речиси секогаш да ја кажувам вистината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Другарите ја кажуваат лозинката и патот ни се пушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)