ја (зам.) - крене (гл.)

Не сака да ја кренат секирата, иако можеа, ако ја одвоеја од медот, требаше некаде да сечат со истата таа секира, да променат нешто, а медот да го напуштат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ни да ја кренам раката кон некое од копчињата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Та јас сам можев река од крв да пуштам да тече по Балканот, - рече тој и при тоа одеднаш му набрекна вратот, ја крена главата и јас се најдов лице в лице со лик на страотен јунак од сказните. Наши.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Рајата ја крена главата, - рече дервишот. - Не чини, не чини, ефенди! - продолжи Турчинот со засукани мустаќи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- А зошто да му честиташ?! - Зар затоа што ја буни рајата и прави во царството немири? - праша Турчинот со засукани мустаќи.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ја кренав главата и се изгледав наоколу. Во тој миг се случи тука да врви Пере Катин, зетот на Сотира Лекоски.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој помага, искусиле луѓето, секогаш кога се гради и кога се дига, се разбира додека внимаваш да не ја кренеш градбата превисоко и да го повредиш неговиот престол.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ја крена главата, како човек предизвикан, и некое време ме гледаше испитувачки, потоа ја зеде слушалката и нешто зборуваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така насмевнат, бев ја кренал главата и бев ја свртил настрана кон патеката што водеше нагоре кон другиот дел од селото.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја кренав чашата и одново двајцата малку се напивме.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја кренав главата. Сетив дека ветрот се стишал и низ едно од стаклата на прозорецот ја видов големата месечина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не знаев каде да се упатам. Ја извадив левата рака од џебот, ја пуштив да ми ги следи нозете, па ја кренев да си ја наместам фризурата, па повторно им ја препуштив на нозете.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Но кога се раздени убаво дотрча еден од аазите и му соопшти дека Бахтијар ја кренал војската во правец на Маргара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во тоа време, кај осум саатот запукаа и првните пушки околу Маргара. Но Толе не брзаше.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш Веле не можеше да ја крене главата и да ги погледне во очите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но околу полноќ пак се вратија полицајците и во затворен воен камион ја кренаа и протераа од целото гратче саканата и почитувана старица...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Поезија? Глупост... Се тргна Бранко и уште поогорчено промрмори: - Сѐ е студено, безчувствено... Гневно ја крена главата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Аргир ја крена мистријата и удри со неа неколку пати во железото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Еј, беља, промрморе дедо Иван, веќе сериозно загрижен. Ја крена пушката и уште еден грмеш ја разбранува снежната ноќ.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Добиените звуци се сретнаа над ливадата, се смешаа и се претворија во една ѕвонлива, еднолична музика. Бојан ја крена главата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По половина час пушката веќе не беше тајна за него, па зеде еден патрон, излезе пред колибата, го стави во цевката, го врати затворачот, ја крена цевката в небо и го притисна чкрапалото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Се облече убаво, се завитка со шал, ја крена јаката на палтото и со пушката в рака, излезе надвор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Една вечер, додека седеа пред шаторот на ниски столчиња и ги бележеа резултатите од денешните ископувања, инженерот Александар праша: - Што велиш, да испратам по Елена? Доктор Коста ја крена главата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Успеавме! - ја крена главата Денко. - Успеавме! - викна силно, радосно, па го крена девојчето и го положи на ливадата, малку настрана од стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Само златото може да не потемни со векови“ - си помисли Бојан, па држејќи го предметот в рака, се исправи, ја крена главата, напнат да извика, но в миг некаква нејасна мисла, некаква непозната желба го запре.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Докторите продолжија и понатаму да ги препишуваат слободно, со нив лекувајќи - од разни депресии до диети за добивање во тежина, со што само ја зголемија нивната рекреативна употреба, посебно на амфетамините Дринамил (пурпурни срца или сини), Декседрин (дексијс), и Дурофет (црни бомбардери) кои ги преплавија улиците и црниот пазар. 1964.година, после вревата што ја кренаа медиумите, илегалното поседување на амфетамините стана казниво со закон.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Заточеници во кулата од зборови што самите ја кренале.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сега сето нејзино тело мина низ занесен трепет и таа импулсивно ја крена главата кон него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога се обиде да ја крене главата неочекувана остра болка му ја повлече назад на перницата, каде што остана да се одмора со чувство на тапост и тежина, со придушени удари во слепоочниците, а челичен обрач му го притискаше челото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во јули застанат во вашиот двор да ја кренам раката наспроти сонцето и внимателно движејќи ја низ воздухот да се одрзува сенката на секој нејзин потег како оган што да го нагризе ѕидот сѐ дури мислата на тој цртеж не се вглоби во душата на каменот сѐ дури среде ова болно јаве на животот ѓаволски убава одново не се покажеш ти наведната како му ги замиваш раните на вашето болно ждребе и гледаш на мапата на неговата засушена крв пат што скршнува кон вилински езера и коњ на патот што `ржи самоти ѕвездите и стебленце бела бреза што се ниша над младичот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ја кренав пушката. Зајачето протрча на два-три чекора покрај мене.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А кога смелите ловци се наближија Сашо наеднаш се исправи ја крена пушката и викна: - Бум! Бум! Бум!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ја кренав пушката. Гледам право на цевката ми трчи зајаче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Снежана в сон ја крена раката да се почеша.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Застаната пред затворената порта, со патерицата сѐ уште под левата мишка, ги потокми трите прста од десната рака и, носејќи ги кон челото, ја крена главата упатувајќи го погледот кон небото по што се прекрсти.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но, се случи чудо: скалата стоеше, и јас на неа; сфатив дека идеално ја контролирам тежината, и полека ги отпуштив рацете од скалата, и ги раширив; потем со внимание ја кренав десната нога и ја качив втората гредичка, а потем и левата, и пак ги раширив рацете; скалата си стоеше како да е забодена во земјата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нешто ме глочкаше на папокот, и јас ја кренав маицата: видов дека на мојот папок стои црниот пајак од младоста, брошот на мојата баба; Јан Лудвик, очигледно беше дошол од циркусот, од белиот свет, да ми го врати црниот пајак, и откако го беше испил своето питие, ја беше запечатил чашата со пајакот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тргнав во еуфорија кон скалата, со чувство дека сум семоќен, ја зедов (а и самиот не знаев, во тој миг, зошто ја земам), ја кренав и на ум ми дојде луда идеја: „Ако можам со моторот, зошто не би можел да стојам во воздух и со скалата?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ги затворив; тог ми ја крена кошулата; следниот миг почувствуав како нешто ми капе во папокот, и следниог миг го почувствував неговиот јазик во него, во папокот; срипав и ги отворив очите; „Јан Лудвик, што го правиш тоа?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Конечно, ја крена главата, погледна во логотетот, и откако виде дека овој, со калем на своето сочинение испишал под првото нешто малума, а под второто такете, рече: „И јас мислам како логотетот“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- А како си го замислуваш тој друг збор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сосема ги бев изумил станарите на мојата топола. Не е случајно тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Морам да признаам дека не бев размислувал доволно кога одлучив да ја кутнам тополата за да имам материјал при преуредувањето на воденицата во викендица. Изгледа заборавив да ја кренам главата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборував за една бура. А бурите се такви нешта што брзо поминуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дувна силен ветер и од главата на едно старче, што полека се движеше по улицата, ја крена шапката.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тој ме погледна и не ја крена главата; потоа шмркна со малиот нос и развлече: - Ми се потсмеваш? - Не. Жими свети Никола.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Наеднаш, како да се разбуди, ја крена главата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја крена Кузман сабјата па одлево и кратко ја замавна врз врагот клет на она место кај што гордо гркланот на вратот над телото се подал сет.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
САНЕ: А можеш малку да ја кренеш таа палка, мајсторе, веќе доцниме...
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Но, Вера како тоа да ја крена, како да сфати дека состојбата на Ели е таква што ние двете со неа не можеме да ѝ помогнеме, стана брзо, ја завитка Ели во тенко ќебе, ја крена в раце и заедно потрчавме кон болницата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја гушнав и ја кренав в раце, како кога беше сосем малечка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја крена главата и како да рече: „Гледаш? Ти велев?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Утредента Сликарот ја крена слушалката и го повика во Сарајот Јусуф беј, неговиот пријател, професорот по Убави уметности од Истанбул.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Еден од полицајците, веројатно, полициски офицер ја крена книгата испишана за него со непознати букви.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Стиховите не ја кренале добрината, туку ја жегнале лутината. Спукале и неговите борци и соборци.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кучката ја крена главата и се загледа во него милно, блажено, галежно.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И, ко што е редот, се свртев кон изгрев, кон Св. Спас, ја кренав раката, се прекрстив и благословив: - Господе, дај им челад на младите, дај им здравје и арнина, дај им слога и топлина, во срцето добрина, место козина коприна, куќата со азно покриј ја, до крајвека, до амина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И веќе знаев дека сѐ ќе е брзо готово, дека земјата обеспокоена од ѕверското будење на човечката крв нѐ чека да нѐ награди со црви, нас или тројцата со фесови: дотрча Ганка и се наведна над мајка си, се обиде да ја крене на нозе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Обеси се“, му рече Арсо Арнаутче. „Сега остави го Никола Влашки да каже што му е на детево.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На неколку чекори од неистинатиот Јане Крстин друг, Пеце Дановски, удрил со крваво чело во камен и останал неподвижен; бил до тој миг незабележлив, малостав, помирен со сѐ што се случувало и што ќе се случува низ векови; сега сите што биле близу до него виделе дека само со тапите прсти минува по земјата - умира и сепак бара потпир да се исправи, да го побара убиецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Во карпине е тој пес, ја кренал дуријата Онисифор Проказник. - По мене, браќа ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А кога Никола Влашки ја крена дланката од моето чело спомнувајќи не знам каква болест и присеќавајќи се на не знам какви треви и пелини, некаква милолика женичка ми подаде чаначе со надробен леб во млеко и лажица од жолто дрво и нешто кажа - гладен е, или млекото лекува, или - живите боледуваат, мртвите гнијат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кажувајте, бре, тозлуци ќе направам од вашите кожи, од чабур ќе ви ја пијам крвта.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Соња ја крена главата, се сврте и се загледа во тетка Стана.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Целосно ја крена браната за да истече сиот пелин, чемер и јад што ѝ се беше наталожил во душата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо кој ја разбираше скриената желба на Рада, нејзината среќа ја сподели со тоа што ја крена до висината на своите усни вртејќи ја како рингишпил околу себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само малку ќе се потпреш на рачката од мотиката и ќе ја кренеш стомната.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Момчето почна да бега. - Мамката шумкарска, рече војникот потоа и ја крена пушката за да го нишани момчето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ја кренав главата и видов една ѕвезда што се заниша и што падна од небото над манастирот. Каде што падна и отец Висарион. 21
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ловецот тогаш ќе ја крене пушката и ќе го застрела крмакот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дуко се наведнува да ја крене цигарата, а ние излегуваме од тремот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И штом ќе ја кренат коњите опашката тие се стрчнуваат, со подлетнување, и од изметот ја колваат зопта. Кој ќе биде побрз тој ќе превари.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако ја кренам главата; - Кај гледаш, вели. - Кај да гледам, му велам, кажи кај да гледам, да не прогледам. - В земја, вели Јон, оти ќе се сопнеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Извесно време стоеше над неа, па тогаш ја крена одново раката и со еден силен потег ја избриша и неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Малку по малку, исчезна сосема и оној од разораната земја и од расфрланите предмети што ги опкружуваат сите нови градби; народот ги разнесе и водата ги однесе искршените колци и парчињата од скелињата и преостанатата граѓа, а дождовите ги измија трагите од каменорезачкиот труд.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Везирот му обрна внимание на муалимовиот натпис во стихови, пополека ја крена раката и двапати го прецрта целиот натпис.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Гледан отстрана, неговиот бел и смело извиткан лак изгледаше секогаш одвоен и секогаш сам, а го изненадуваше патникот како необична мисла, заталкана и фатена во карпите и во дивината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кадрите на бушавата брада како да пуштале свои корења во земјата - по многу години черупката ништо не ќе ја крене од тоа место и низ глобовите ќе се спровираат диви цвеќиња непознати дотогаш на планинските предели.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И пред луѓето што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека што го гледале тоа да се изначудат, да речат дека Питу Гули го научил да пие вино или дека имале заеднички сон, ист и во исто време, коњот полека ја кренал главата од бочвата и додека од коњските усни му капело вино, се свртил и, пак со галоп како што дошол, и се предал на темницата, бил ноќ во ноќта.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се тргна од пред згуснатоста на дождот. Се најде на чардакот од манастирскиот конак и ја крена иконата кон северното небо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Оливера Срезоска особено на него се навраќаше, друг некој да направеше прекршок а таа нему му се развикуваше: - Зошто се нишаш кога одиш? или: - Не мавтај со рацете, оди мирно! или пак: - Што си ја кренал главата толку високо!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Гзиме рефлексно појде кон ќеркичката Јета. Да ја повлече кон себе, да се смири.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Лакхдар Брахими беше во право. Ја крена отворената книга.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Војникот ја крена со една рака пушката со бајонетот, а со другата смирено ја погали ќеркичката Јета по косата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ние сме овде на Медитеранот речиси сите врз огромна мина која во секој момент може да експлодира!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Баба ми ме зеде мене за рака и ја крена Љубица, а прашалките ги стави на колкот и така нѐ однесе дома и уште се обидуваше да ме лаже – ќе си дојде мајка ти подоцна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
О'Брајан ја крена левата рака, ја сврте кон Винстон со надлактицата, со четири исправени прсти и со скриен палец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја крена чашата и ја испразни во една голтка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој ги наполни чашите и ја крена својата, држејќи ја за ножето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сајм ја крена главата. „Еве го Парсонс“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Телекранот замолча за момент. Винстон одново ја крена главата. Билтенот! Но не, тие само ја менуваа музиката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговото лице одново стана сериозно и тој ја крена чашата: „Мислам дека би било пригодно да почнеме со здравица. За нашиот Водач: за Емануел Голдштајн.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја крена криглата, а рамениците одново му се исправија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Пред малку ја кренав раката и ти ги покажав прстите. Ти виде пет прсти. Се сеќаваш ли?“ „Да.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон ревносно ја крена својата чаша.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Залижав со јазикот во вдлабнатината меѓу двете гради, но во мигот кога сакав да се придвижам нагоре, до вратот кој благо беше извиен над мене, Ема ја крена главата и, кикотејќи се, повторно ми ја наполни устата со брадавицата на десната цицка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја кренав главата и над сивите кадели магла ја видов судијката со необично бела и несредена коса пред која стоеше бокал покриен со салфетка во розова боја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Откако слушна: “Сепак, денот се познава по утрото”, Ема одмавна, по навика со левата рака, а со десната ја крена чашката со ликер и ги облеа усните со неколку капки кои се развлекоа по тенката линија кармин што ги спојуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Марко наеднаш побледе. Се фати занишано за шанданот и за малку ќе го турнеше. Немаше сили да ја крене Калија.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Думав на валијата да му сторам ќејф со една џамија од моја страна, да ја кренам со мои луѓе и со мои пари, во слава на Алаха и на падишахот, само да ме остави намира”.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ама попот пак ја крена раката: „Не будали онбаши-ефенди! Заповедај да не се прави зулум!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја беше наведнал главата и чекаше. Ама, кога ја крена, виде дека игуменот се откажал од тоа и сега беше задреман врз една од тешките манастирски книги, што ја држеше на колената, Се тргна, ја затвори книгата и ја баци.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Се смурти Мехмед-паша и ја крена раката кон развревените присутни: „Чик'н дишери! Излезете надвор!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
32. ГЛАСОТ Е ПОБРЗ И ОД ВЕТЕР - не в пустина, а меѓу маж и жена, ветерот тука отпосле ја мете прашината гласот што ја кренал...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ја крена главата кон небото и почна нешто да мрмори.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Милка ја крена главата нагоре, се сретна со благиот насмев на нејзиното лице (нешто сосема друго наспроти нејзината снага и глас)
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го догризува земјана твојот корен на дланки да ја кренеш сите лобањи во неа да ти стежнат.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Подај ми ја раката јас мојата ќе ја кренам вишно стебло врз жилав корен да врзе.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Децата се истркалкаа настрана од софрата и позаспаа, а невестата Митра ја крена.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра отвори, зеде еден сомун чист леб, го кладе на софрата и Доста си ја крена и си ја занесе пред машките. Со клавањето му вели „добре дојде, дедо Петко", а и на Илка да му го врати намигнувањето му вели: „е добре дојде и ти Илко", — и му чкрапна со левото око.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Невестата Митра ја кренала последната подница од погачите, но пепелта уште не е ометена, оти тепциите треба да стојат под вршник да не се оладат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Неда немаше сили да стане. Ја крена главата нагоре и му се спили во очите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Навистина е убаво - ја крена чашата и наздрави. Кметот и учителот му отпоздравија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Знаете ли како великиот Ленин го дефинираше комунизмот? Секретарот ја крена главата од рефератот, погледна кон салата.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Вака по темница не можам да ја кренам софрата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Мајка му само воздивна, ја крена софрата, ја посла сиромашната рогозина и легнаа да спијат... ***
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Железничарот ја крена главата кон небото и почувствува како тоа полека го положува на плеќи, до гробот од сина му Митруша.n 42 okno.mk
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Си легна на каучот во дневната и си ја крена ногата на перница.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Шетам околу костените, ја кревам главата угоре, барам, ама нигде да ги здогледам оние што пеат – сака да ме зазбори Кадрија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На плоштадот, под дивиот костен, на влезот во уличката кон Главната пошта и амамот, чистачот на чевли Кадрија, откако ги напика кај глуждовите картончињата за да ми ги заштити од боја чорапите, ја крена кон мене шеретската насмевка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја кренав главата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не забележав дали погледна угоре!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еј, не се бакнавме! се сети и подзапре дури кај првиот свиок на скалите, ја крена слободната рака во знак на поздрав, испрати еден воздушен бакнеж и исчезна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„А дали втаса да си помислиш што претставуваме ние за тие мали гадинки?“ ја прашував додека ја користев нејзината збунетост.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја кренав в раце и ја легнав на душекот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стокмија удобен дом користејќи ги широките цврсто градени темели на куќава, што ја кренал некој од прадедовците на Томислав во времињата пред да си заминат Турците.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но тоа беа денови на среќа кога ситните недоразбирања не се во состојба да ја растурат примамливата палата што ќе ја крене заслепеноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Професорот ја крена раката. Како за отпоздрав, или како за обавестување дека е овде, дека пристигнал.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие ѝ го здогледаа лицето и ѝ го чуја гласот: „Седнете, деца, седнете!“ ја крена раката и ја турна кон нив, „стасавте токму навреме.“ 88
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не ја крена главата ни кога дојде до изворот каде што беа комитите и децата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дедо Лико не ја крена веднатата глава.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во меѓувреме на скалите се појави жена му со запалена борина в раце, таму подзастана чувајќи го пламенот од ветерот и кога го смири, ја крена борината над глава да види што станува.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја крена раката во која го држеше јатаганот устремен кон местото од каде што дојде пукотот, но неговото тело, колку да беше крупно и силно, малакса.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја ведна главата, се поуми, а кога ја крена, очите му заискрија од пакост и рече: - Да те прашам: сите ли ти платија?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Навистина не видов кога излезе, не видов ни дали ја крена раката за да ја дофатиш прачката, но имам претчувство дека тоа се случило.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа се случи во деновите кога зимата почнавме да ја бркаме од собите.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еднаш, кога беше ти уште малечок, татко ти ја крена на раце печката и ја изнесе од собата во тремот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се плашам и да помислам дека ние, луѓето, одвреме навреме се повторуваме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам што е смешно во моите одговори“, рече татко ти и тогаш дури за првпат ја крена високо главата а судијата, оној, господин Предановиќ, со големи бакембарди и црна измазнета коса, за која сите говореа дека ја светнува чистачот на чевли на Корзото, само се накашла и ништо не рече.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
4. будење Тогај се ведрам полека смеј се напоено време по тебе место мов израстуваат огромни мостови што укротени води ги враќаат во своите токови Оваа населба од сон заборави на лазење штом себеси и неа ја крена на крупните рамена свои
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Потоа ја кренав и другата нога, и пак така уште еднаш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но и слонот ја крена сурлата, па кога зави како втрештен го уплаши Букефал Така кренат Букефал го засолна својот стопан, зашто: стрелата мина низ него, па го погоди Александар. Букефал веднаш почина.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Тато Петре ја крена Мими на раменици, како што тоа го сторија многумина татковци, убаво гледаше и се вклопуваше во секоја иницијатива што одекнуваше откај бината.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Каде уште може да се оди, кажи, таму ќе одиме. (И ги бацува рацете. Се обидува да ја крене од земја.)
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
По тоа ја наведна главата ниско до книгите што беа пред него на маса и не ја крена веќе.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Мече ја крена десната нога, лицето му се грчеше од болка и уплав: меѓу прстите му се беше впила голема набабрена пијавица.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ја кренав в раце, ја изнесов од мојата соба и додека таа да се снајде, ѝ ја затворив вратата пред нос.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И сѐ уште држејќи ја така срната, ја крена главата кон Петрета: - Даскале, не ја даваме?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога тој ќе ја кренеше каленицата, ние машките на сет глас извикувавме: - Сурова, сурова Нова година!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Французот беше толку зафатен со панталоните што кога беше готов, задоволно си ја стави раката на стомакот и дури тогаш ја крена главата и ги здогледа двајцата бугарски војници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Со дикат го побутна Србина. Овој ја крена главата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
По војната во Битола се доселија цели деведесет илјади главно селани, приближно колку што имаше во турско кога таму живееле неколку илјади турски офицери со своите семејства, до или во времто кога Милтон Манаки во Париз купи камера, се врати во Битола и стана првиот граѓанин на Македонија кој ја крена раката пред Неговото Величество султанот на Отоманската империја Рашид и му нареди: „Застанете Височество„“ Неговото височество му се потчини на битолскиот фотограф и така во историјата на уште долго непостоечката македонска кинематографија и на Балканот беше втемелен првиот документарен филм.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во моментот кога двајцата беа свесни еден за друг, Елефтерија ја крена раката од надколеницата на десната нога поткрената на столот пред неа и во која, меѓу двата прста, ја држеше цигарата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Знам и дека си простивте една на друга засекогаш оти кога ја крена главата и пред да ги спуштиш твоите усни врз нејзините, целата икона на Богородица се осветли од светлината што извираше од твоите очи! Сите жени се потргнаа, а и јас со Пеличка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Прво тетка Перса се прекрсти и ја бакна Богородица, ја натера Пеличка да се прекрсти и кревајќи ја, да ја бакне во златното лице, дури потоа Пелагија застана пред Богородица и долго стоеше со подзамижани очи, со жесток прекор во срцето, мигум се сврте тркалото на нејзиниот живот од она попладне на нивното сретсело сѐ до разораната нива во бескрајната Војводина и сега ѝ се чини дека сѐ уште лежи со раширени нозе, и тоа трае, трае, Перса ја кренала Пелагичка и ја притиска силно на своите гради и чека кога Пелагија ќе се сврти и јурејќи ќе излета од црквата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сите бегалци дојдени од Гаково, од Војводина, веќе знаеја дека во денот кога падна последниот голем снег што ќе држи дури до крајот на зимата во Скопје се појавил Димостен ама не оној што сите го познаваа и чие кадро го носеа од дворот на Одборот кога таму на дрвената кула со едно наведнување си ја откачи едната нога и високо ја крена, овој што поминал од тука (рекол оди надолу по Вардар), не бил ни половина од оној што го знаеја.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Само кога ќе припука ќе ја крене главата, ќе ја затресе гривата и ќе се премести.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На 7 октомври, утрото, ја кренаа Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе подушка по грмушките, ќе крене една задна нога, ќе ја крене сериозно и главата и ќе се помоча на дрвцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја кренав главата и им велам: — Вакво понижување не сум доживеала ни в затвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Беше и ја кренаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вивнаа хартиите на жарта, запапотеа ќунците нагоре, ќе ја кренат печката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе ја кренам главата вака и ќе ги гледам кај што се стројат во низи на небото, пиштејќи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Гошко ја крена главата. Зачуден гледа во деда си.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја кренав в раце. - Што да видам, Биле?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Дувна силен ветер и од главата на едно старче, што полека се движеше по улицата, ја крена шапката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)