ја (зам.) - нема (гл.)

И затоа, кога мислата ја нема, се појавуваат козите, пратени од Бога да ја исправат неправдата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во дворот на училиштето ја немаше вечната врева, не можеше да ја има поради големиот снег.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Колку и да настојуваше да ја прикрива својата вознемиреност, пред нас децата, во погледот ја немаше сината ведрина во која често отпловуваа нашите сенишни мисли.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но глеј, сега првпат ја нема пред училиштето!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ама и жена ми ја нема. Гледам само онаму отаде некоја жена, една умрена пријателка на свеска ми, си ги соголува нозете и се прави дека не ме гледа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Потоа се чу тапо копнување. „Влажно е“, го слушнав како рече, „но ја нема водата“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој само мрдна со главата, како кога сакаме да кажеме па, може и да е така, ја крена десната рака и се обиде да го запетла отпетланиот ракав, но се сети дека му ја нема петлицата и пак ја спушти раката долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Дарванската вода е подобра за пиење, ама сега, кога ја нема неа, и оваа ќе ја фалиме. Господ на помош.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја немаше заедно да го започнеме утрото, во долгиот пат на кој дотрајаната и амортизирана 23-ка ни помагаше да ги измокриме (или исплукаме) евентуалните каменчиња од бубрезите.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ја немаше Јадранка, за да ја споделиме шегата за комшијата кој редовно, искрено речено, (а сметам дека тоа беше неговиот третман за расонување), рутински се расправаше со жената, која му возвраќаше со непрекинато заканувачко мавтање на показалецот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И навистина не можеш да се вратиш назад и повторно да донесеш одлука за истата работа...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа постојано ме опседнува откако ја нема.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Трговијата со порнографија и со евтина секси булеварска литература, која овде, на „Пигал“, се продава на секој чекор, ја немаат во свои раце Французите.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во витрините на железничката станица во Келн можат да се најдат сите југословенски дневници а само „Нова Македонија“ ја немаше.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Чудни некои времиња се стаиле овде и наоколу врз Балканов валкан а свет на чело со класични руски кловнови и нови балкански клонови та катаден гледаме процесии работнички студентски селски граѓански и поворки погребни што маченици испраќаат - светци незнајни минатото го закопуваат на иднината не мислат оти ја нема а сегашноста горка ко корка сув леб ја грицкаат и чекор по чекор бараат dénouement, dénouement и мантраат: FUCK THE BEST WE’RE THE REST 82 okno.mk
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А пак тогаш: Сивокрилите ангели полека фатија да се источуваат пафтајќи со крилјата и упатувајќи се на запад, и наскоро одново се покажа сводот небесен што сега ја немаше својата, туку бојата на проклетството, а од силната војска се издвои само еден одред од Силата што го препокри градот во кој згаснуваше сѐ: и криците, и довикувањата, и трчаниците, и стравот на луѓето, та носејќи факли со сумпорен пламен се одвоија од јатотото и фатија да се спуштаат полека кон Градот...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога ја доби веста, имаше чувство дека таа е во врска со настанот што го исчекуваше, за кој првите навестувања ги доби не само во Виена, туку и во шепотливо пренесуваните вести за спорадичните депортации на Евреи надвор, додуша надвор од неговата диецеза, но со една иста дестинација: Аушвиц, Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој гледа дури не се сврши одморот, како да го занима таа живост, но неа ја нема.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Веќе е осум саатот, а неа ја нема. Дали се вратила? Да не останала таму да учи?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Долга е зимата Светлината ја нема: Ме има. пуст облаку Замолчен Живеам и Одвај Тлеам.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Донесе два филџана кафе - за мама и за него - и чаша сок за мене.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Седиме како сложно семејство - само баба ја нема.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Десетина деци ја имат, ја немат. И тие веќе бркаат кравите по ливадите, не толку малечки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но... Задоцнив. Сѐ беше свршено. Неа ја немаше. Ме оставила. Си отишла... визит-карта
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А стариот Курназ, кој продаваше купечки цигари а и качак под тезгата, како и по некој весник, ама владин а никако опозиционен, ја држеше трафиката благодарение на ногата што ја немаше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дури и повеќе од тоа, честопати врз сувенирот се бележи имено времето на стекнувањето на истиот (што ретко кога е случај со предмети, кои ја немаат таа намена).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Сега се викам г-ѓа Даниел Адам.“ Самото презиме не ѝ звучеше необично, освен што на крајот на презимето ја немаше буквата „с“.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Одеднаш, во еуфоријата што нѐ обзеде пред девојчињата (цело време погледнував дали е тука Луција, но неа ја немаше; утеха ми беше што тука беше нејзината најдобра другарка и јас претпоставив дека таа бездруго ќе ѝ пренесе што видела), додека Земанек лудуваше на мотоциклот, крај оградата на патеката видов скала: обична скала со која се берат јаболка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Само во едно сум сигурен, во врска со сите изречени и неизречени пораки: мајка ми сметаше дека нејзиниот живот не треба да го земам за пример.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Мртвите ја немаат среќата да решаваат проблеми, а уште помалку да исполнуваат желби“ ме сепна предупредувањето изречено лично од мајка ми некогаш одамна, веројатно со единствена цел да ме ослободи од збунувачките пораки, што можеби ќе се обидат да ми ги наметнат лековерните.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А можеби и самиот живот ќе се обиде да ми ги препорача тие збунувачки пораки, а не оние лековерници што некогаш одамна животот ги има збунето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Но паметам еден твој совет што е и вистински остварлив и јас постојано си го повторувам (и реков откако спомените истекоа):"Секогаш имај го предвид и не изумувај го правото на избор!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вистината е Српска или ја нема.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Уиграните настапи на нашите литературни воајери се немилосрдни и сурови: со националната вистина нема компромис или ценкање.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Празно. Бубачката ја нема. - Бубачката е во твојот џеб, со крстосани раце преку гради спокојно рече Петко. - Претреси се.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не си ги запознал тие длабочини на умот, затоа те интересираат само површни работи. Ја немаш потребната самопочит.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Му телефонирав на професорот, веднаш честитајќи му на извонредниот критичарски усет и прекрасниот стил во неговата најнова книга која, патем речено, ја немав ни видено.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Колоната неподвижна чекаше неколку часови. Наредбата за тргнување ја немаше.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дворот е непрепознатлив. Ја нема големата црница и чешмата до неа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Некогашната улица – макадам – ја нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ја нема големата нива, но за тоа на тоа исто место има големи станбени згради кои го надополнуваат ликот на новиот, за разлика од некогашниот, сега непрепознатлив, Драч или Дуреси.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму по богослужбата седнуваа верниците и жените од накитените сапетки раздаваа за душа, за здравје и берикет; ја нема камбанаријата и камбаната виси на подгниена греда; на таванот го нема Пантократорот – Христос кој од горе со раширени раце бдееше и чуваше од лошо; го нема престолот и верниците ги нема...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ја немаше нејзината веселост, што постојано ѝ го прекриваше лицето и ѝ ги осветлуваше очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сакав да го прашам татко ми зошто уште ја нема мама, убедена дека таа досега стопати ќе дотрчаше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Никогаш немало македонска народност, ќе речат тие, па и сега ја нема.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нема што да се зборува и за учените Македонци во Бугарија: тие едногласно ќе речат оти новото течење е просто апсурд, оти никојпат немало македонска народност и сега ја нема; оти Македонците се Бугари и сл.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А ни земјава ќе ја нема.“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Е, Никола, уште ли ќе спиеш? - Ама какво спиење, со мака рекол Никола Влашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Каде е сега мајчето Минадора да ти помогне, батенце? Ја нема. Ти се стегнал грчмулот, те заборавила.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На носот му висела проѕирна капка, во бистрината на таа капка можел да се огледа светот, сето село, планината зад тоа село, дел небо над таа планина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Амајлијата ми беше ноќеска околу шијава а сега ми ја нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само така ќе му ја запазиме честа, која и така ја нема во народот со пустото погрчување што го направи.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Малку јазици имаат толку алтернативи за „куќа“ како англискиот - “residence”; “abode” “dwelling”; “domicie”; “cottage” (резиденција, престојувалиште, колиба, стан, место,) и мошне корисни метоними како: „огниште“, „покрив“, „скривалиште“, „засолниште“, но ниту еден од нив ја нема силата да нѐ допре на тој начин како „дом“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ајде, врескаше, ајде. Но, мечката од зад него сѐ уште ја немаше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше исто како кога си гледал до пред еден миг една од оние ситни ѕвездички на бледото вечерно небо и која сега, наеднаш пред твоите очи, пак ја проголтнал во себе бескрајниот простор и веќе ја нема.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше уште потежок кога го отвори сандакот, каде што си ја држеше храната, и кога откри дека ја нема уште којзнае колку многу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие ја немаа да му ја дадат онаа облека, без кој што тој не можеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше тоа нивна песна, а одамна ја немаше слушнато.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И, подобро, тогаш нејзе едноставно да ја нема.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бев готова и да ползам за да ја оправдам својата невиност, да ми прости за нешто за кое што немаше што да се простува. Да барам прошка за вина која ја немав.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ова размисла Рада ја немаше ставено во своите планови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја немаше бојата на ѕивт темната ноќ, или барем така него му се причинуваше. Таа е предалеку од неговиот видокруг.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Лесно ти е да ја дадеш кога ја немаш? - А ова, што е, а? - Уф, да... тоа е вистинска жолта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во главата стои твојата гордост, ако ја скршиш главата, гордоста ја нема, тебе те нема, светот го нема, ништо нема.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој погледнува кон отворот на подот. Главата ја нема.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овчарот да падне од чудо. Каква Наполника: Таа беше, сега ја нема.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И пијам, пијам, а водата како во некоја кртечина да пропаѓа во мене. Никаде ја нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Војниците ги нема, а ја нема и Велика, жената моја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Паѓа и на мене. Се свртувам, а окопата зад мене ја нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ја немам Уља за жена, ми вели Мирче, како до мртов човек да легнувам, вели и ја врти главата настрана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Движењето почна некако да фаќа замав, студентите во главниот град почнаа да носат беџови со двата црни коњи, чиј што галоп требаше да ја симболизира слободата која што во општеството ја нема.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Накратко, ја немав љубезноста на стрико ми Ото, ниту неговата релативно голема издржливост.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Злобниците ме советуваа како прв маж да формирам детска градинка и на својата бескрајна политика на планирање да ѝ ставам точка со реализацијата на тој план.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Порано повремено го запознавала со состојбата во Пансионот, со приходите и расходите, а сега никако; порано секоја вечер спиела со него, му читала весници и книги, му пуштала музика од грамофонот; а сега никако; дури и кога ќе се разбуди преку ноќ, неа ја нема крај него на креветот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Си имаше свој поредок во спиралата на страдањето, во која до среќата се стигнуваше или никогаш не стигнуваше. се восхитував, но за жал кога повеќе ја немаше на нејзиното херојство да ја одржи надежта на нашите животи и во најтрагичните мигови на егзистенцијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Монтењ велеше дека вистинската филозофија е можеби во учењето, прилагодувањето на смртта.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Позната е неговата изрека дека народот е како прашина која се движи како што тој ќе дувне.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неговата Мајка ќе го мине својот живот во чекање на синот во родната Галилеја!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зарем Бургиба ја немаше историската шанса, како и многу други владетели, да ја предаде својата мисија, раководењето на Републиката, на друг владетел, почитувајќи ги демократските принципи, со кои се раководеше тогашна Француската република, чиј ученик беше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имав впечаток, следејќи го пулсот на владетелите одблизу во мојот живот, посебно во дипломатските години, владетелите, како Тито, Арафат или Бургиба, не само што самите ја немаа моќта да ја разберат и да се прилагодат на филозофијата на Монтењ, туку во своето неверување, неприлагодување на крајот, свртени кон вечноста низ владеење, најчесто го повлекуваа и народот со кој владееја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А тој ќе пее: мајка ми ја нема и јас ја барам зад времето!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас се штрекнав и видов дека колоната пред мене ја нема.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А додека да се случи тоа, можеби по илјада години, тие ќе продолжат да живеат, наспроти сѐ, како птици, пренесувајќи ја од тело на тело виталноста што Партијата ја нема и не може да ја убие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше пред очите само за миг, потоа ја немаше повеќе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да знаеш нема да биде моја вина ако старата зграда „Победа“ ја нема најголемата китка од знамиња во целата улица. Ми вети два долара.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поминаа пет минути по договореното време, а девојката сѐ уште ја немаше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во чантата се наоѓаше книгата, што беше кај него веќе шест дена, но тој ја немаше отворено, дури ни погледнато.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Денес оваа библија ја нема ни твојот поп.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со полни кошници грозје, набрано од лозјето под Карадаг, тие двајцата се упатија во сарајот на санџак-бегот, но едниот сепак посмел од другиот, зашто си ја немаше мувата на капата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Дали сакаше да воспостави барем некаков разговор со мене или повеќе сакал да ја нема куќата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Ја нема мајка Петра - саде таа имала Господова дарба да пронајде жарче во пепелта запретано и од него огон да разгори.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Оттаму велеа дека книшката е јавен документ и му е потребна на работникот кога сака нешто да докажува пред одредени органи, а доколку би ја немал не би можел да докажува одредени факти, доколку тоа биде потребно.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ја нема добиено и телеграмата. Или и таа завршила во рацете на мајка му.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Вака завршен тој не може и ја нема намерата да го изрази, на крајот, моето задоволство дека е сето тоа совладано.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Но би било вистинска творечка сатисфакција ако ја нема разликата во единственоста и континуитетот на моето чувствување и доживување на Рацина и неговата поезија.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Врз мракот падна уште една ноќ и в тој цвет темен затворено сѐ е под јазикот на молкот немее Сал ти си буден од бдеење болен но песната ја нема и ја нема во несоницата на тие долги дни Ја нема таа месечина јасна под тие клепки седело да свие молчењето да ти го осветли И така кроце часовите венат како што вене виење на волк и липтежот на ветрот како вене
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Секој ден ги поштам купчињата и неа ја нема!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ја поткрева главата, ја нема Чана, брлогот уште е топол како што кажуваат дланкиве, а овде, каде до пред малку беше тој - студено бетер од грутка мраз!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јашмакот се колнеше во чеканот и калапите што го хранат; Милан куманџијата — во дувалото што го дува огнот за да се стопи среброто со кое ги посребрува павтите и скопците; Рампо чешларот — во биволските рогови од кои ги прави чешлите; Желче — во сите свои деца, макар да ја немаше уште видено мајка им; Даме кожуварот — во сите јагниња и брави, од чии кожи ги правеше кожувите, а Мамуд ковачот — во чеканот и наковалната, на кои ги шерпаше клинците и плочите за свадбарските коњи и магариња.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но ете, бадијала им се на овдешните балкони сите шопски и жолти на овој свет кога ја немаат онаа основна карактеристика заради која древниот прачовек го измислил првиот балкон...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ја испуштив првата шанса и втората исто така ја чекав третата долго но сеуште ја немаше да дојде
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Си ја облече својата темносина облека која со години ја немаше облечено.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сѐ беше тука. Но само неа ја немаше!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Опкршуваа по сета планина, но попусто: неа никаде ја немаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Дојдоа до местото каде што лежела, ја опколија и почнаа да тераат, да викаат, да пукаат. Го испребараа секој дел, но мечката ја немаше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но најтешко е кога сѐ истекло од него, кога е празен, кога душата разумна му ја нема и треба да му ја вратам.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Таа Марија е само измислена личност. Неа никогаш ја немало.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Како кум на крштевка што се одрекува од ѓаволот. Три пати.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ми ја плесна во фаца љубовта што ја немаше никогаш за мене.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Брзо се врати дома. Мајка му пак ја немаше. Како попарен отрча в бавча.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
(Ова го тврдев иако тогаш сѐ уште ја немав сретнато Пеперутката, па кога беше во прашање љубовта навистина можев сешто да верувам а ништо да не знам).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Одново бродиш – а неа нигде ќе ја нема И сѐ што ќе видиш пред да оземјиш, пред да онебееш Ќе биде сликата: Си играат две дечиња заборавени крај водата сина Едното уште кружи – другото се вика Разделина.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Произлегува дека тој, ако ја нема видено белезицата на раката на Бота, тогаш ја има сонувано!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Впрочем што тој лично има сторено ако не постои загубениот понеделник и ако ја нема, или поточно ако била привид спомнатава белезица?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Упорно го пребаруваше џебот што веќе одамна не постоеше, барајќи ја цигарата што ја немаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Погледнувам нагоре. Ја нема полицата. Го нема полуиспразнетото, прашливо шише со волшебна напивка.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Ја бараше насекаде - ја немаше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Се чудеше како да ја нема во нејзината соба.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ја истури содржината на џебовите од пантолоните и палтото на полицата пред себе – билет од синоќешното кино, сметка за струја, во внатрешниот џеб наоѓа мина од хемиско, сигурно внатре му е сѐ измачкано од мастило, но картичката ја нема. – Дај ми го шампонот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Му се чини, а и како на другите да им станува јасно, дека наскоро сиот воздух во собата ќе се истроши и тие сите ќе поцркаат, додека под скафандерот, Мишкец и натаму упорно ќе продолжи да се бори за живот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И уште сонцето ја немаше истресено росата од тревјето, тој веќе се спушташе кон селото од Дика.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тука требаше да ја мине реката преку една греда ставена преку неа, но кога дојде што да види: гредата ја нема!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но, кога утредента децата од сета зграда дојдоа под шарената елка, видоа дека големиот Дедо Мраз од чоколадо ја нема својата нога!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Нели, секој Русин, насекаде и секогаш повторува: „О колку е голема нашата мајчичка Русија! Никој ја нема пројавано открај накрај!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Дојде крајот и на нашето“, му вели Турчинот на дедо ти, „белки во поголема среќа ќе ве оставам од онаа што ја немавте“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во неа богами човек полесно ќе се загуби одошто да се пронајде“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Поарно да ја немам, да ја пресечам, кога е испоганета вака!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Каде да најдеме јунаштина, кога ја нема.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Сега, тоа ти е, кога не сакаше да се стрпиш и да помолчиш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: (Слуша.) Псст, ми се чини креветот крцна!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Еден ден жена му од питропот Танаско пак почна да плаче: „Ми ја нема мачката; најубавата мачка ми ја нема“ и ја бараше по сето село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ни ја нема гитарата што збрани нѐ држеше дур сестра нѐ натера в сон, а ветерот низ паркчето облеано `ржеше како одврзан, запенет коњ.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Никогаш ја немав видено пустината, а пустината веќе одамна си го најде својот зародиш во мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нежност покриена со црн превез, невиност сокриена во сенката на тагата, младост украдена од раката на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во луѓето повеќе ја нема срдечноста, шармантноста, топлината и трпението, а за разлика од нив пренатрупаноста со проблеми и потребата за брзо решавање но со краток ефект, предрасудите, разликите, зловолноста, вициозноста, расипаноста се позабележливи од било кога порано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Имаше и клупа на која ги врежав моето и нејзиното име, но повеќе ја нема.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Но, мачката ја немаше, Дино и мајка му спиеја; конечно можев да бидам сама, и така, заспав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја немаше цела недела, во која Ѓорѓија очајуваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Колку е топло во училницата!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- D - E - B - U - S - S - Y, - го кажа буква по буква Ѓорѓија, - така ли се чита?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ама... - пропелтечи, - наставничке јас сѐ уште ја немам дорешено задачата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога виде дека ја нема, ја тргна Ане за раката, таа што не беше мрсулава, ѝ ја викна да дојде кај нив во дворот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Зарем не гледаш дека ноќ си, Лицето твое темно е, се смрачи. Духовноста ја нема.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Знаеш како го убиле некого? Шише ракија во газот, по два часа ракијата ја нема, човекот мртов, никој не знае од што умрел. Чувај се. Бегај.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Да ви ја имам младоста да ви ја немам паметта.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- Ѝ ја мазни косата, ја гали, ја бакнува и, не можејќи да прифати дека ѝ ја нема плетенката, со ожалостен и разочаран глас вели: - Никоја чупа како твојта плетенка немаше...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ноќта стигнаа во ливадите на Мирославица. Вера ја нема меѓу нив...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Цињка се стрчува и кога пречекори праг, забележа дека покрај неа ја нема високата и стројна самовила облечена во бел фустан.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Меѓутоа, туѓото искуство ја нема моќта да доведе до заинтересираност неопходна да го дисциплинира духот да ги следи и најситните детали на принципите на проектирање.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Затоа можеби и бев понекогаш екстремен во свои­те размисли за верата: или радикално го отфрлав постоењето на Бога или, во време на несреќи, кога ги губев најблиските од семејството, кога животот ми ја немаше смислата што би ја имал со нив, дури бев готов да ја проколнувам судбата што останав верски откорнатик...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сега од чешмата е останато само бетонското корито и нечистотија околу него. Цевките, славините ги нема, водата ја нема...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Петре Маљанов е сѐ и сешто во нашата црква што уште ја немаме, што се доправа. Останат е сирак уште од дете.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Неговиот глас ја нема ни силината ни цврстината како тогаш кога го пушташе од дрвената кула во дворот на Одборот во Гаково кога постојано си ја поткреваше црната коса што му паѓаше над десното око.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Утрото свежо, калдрмата измиена, црната прав што тука се таложи од оџакот на фабриката за конзерви ја нема ни покрај големите и долги бели камења што ја делат калдрмата од другиот простор, а сонцето веќе убаво отскокнато во сината срча на небото го ослабнал топлиот здив и тие убаво се чувствуваат додека ја совладуваат Ѓуро Ѓоновиќ.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
На враќање ни една од нив во себе немаа мисла за Дончо и за Митра, ни за тоа зошто ја немаше Чана, туку и во трите стоеше само кадрото на учителката.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа ја нема видено ни оваа голема река!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Лежи онака, а оплакната му е бојата од лицето, ја нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Долната вилица никаде им ја нема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми дојде интересна идејата затоа што и така таа имаше потреба за друштво, како замена за сестра која никогаш ја немала.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И што да види, лисицата ја нема.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)