Така пишуваше на плакатот што ја објавуваше изведбата на претставата: Ристе Блажевски, декоратер!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И еве сега „Фајар” во Париз ја објавува и третата книга на Луан Старова романот Атеистички музеј, (Le musée de l` athéisme), во кој авторот ни претставува еден трагичен запис за неколкуте пеколни денови од патувањето во пролетта 1979 година во Албанија на Енвер Хоџа, кога сакал да ја види својата родна земја, тогаш сѐ уште во јаремот на сталинистичката ортодоксија.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
М. К. Цепенков во продолженија (во весник) ја објавуваше својата драма “Црне Војвода”, додека пред тоа како одделно издание беше печатена драмата “Прилепски светци” од А.Страшимиров.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од друга страна, настојувањето на „Стремеж“, секој автор чија книга ја објавува да ја придружи со негова размисла за неговиот сопствен опит, може да претставува, исто така, едно своевидно проширување на теоретскиот дијапазон, што ќе го зголеми нашето книжевно искуство, што ќе формулира од денешен аспект некои пунктови на нашите естетски стојалишта, и, што е од особено значење, - ќе ги открие, невидливите јадра од кои зрачи посебноста на приодот кон поезијата на современиот македонски автор.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ако побараше Даскалов да му објаснам што толку ме привлекува кај воденицине можев да бидам и многу поопширен а веројатно и појасен.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Значи други ми ја напишаа фирмата, не ја измислив јас!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ќе му речев дека одамна ги знам тие воденици и дека многу го сакав животот во нив.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Чаршијата се тресеше од тељаљите што ја објавуваа веста, калдрмата стана лизгава од расфрланите аспри ковани во Кратово, вратите на апсаната се отворија и пуштените се нафрлија врз ситнежот да зобаат како пилци, а Бошко си ги најде жената и децата дури во Бојаџиската чаршија, стуткани зад едни црвени преѓи што се цедеа на ченгел од крвавата боја.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)